Heb redelijk relaxed onze twee dochters al best groot gekregen. Ik maak nu met iets nieuws kennis. Mijn zoon van net 2 jaar is een ontzettend lief kereltje, maar kan ook erg koppig zijn en daarbij loei-sterk... Sinds een paar dagen weigert hij in zijn autostoel plaats te nemen. De eerste keer hielpen aanwezige "vreemde ogen" . De tweede keer heb ik het zelf met geduld en negeren gered. Rustig gezegd dat we dan dus niet weg kunnen, ben zelf gaan zitten en hem heel neutraal bekeken. Na 5 minuten werkte dat: "mama doen" en toen kon ik zijn gordels vastmaken. Hem de hemel in geprezen en hups wegwezen. Maar de keer erop werkte dit niet. Na meer dan 10 minuten stond ' ie nog steeds lief glimlachend "nee" te roepen. Omdat ik echt weg moest, raakte mijn geduld op. Erin gezet, maar hij hield zich zo stijf als een plank. Hem naar binnen gesleept, in de gang gezet en gezegd (nou ja, het was wel wat harder) dat 'ie er pas uit mocht als hij in zijn stoel ging zitten. Volmondig "ja" was het gevolg. Maar eenmaal in de auto dus weer niet. Dit tot 3x toe. Hij overstrekte zich en ik kreeg hem met geen mogelijkheid veilig vast. Tot ik woest was en hem in die stoel heb geduwd, gordels van te voren heel los gezet en elke keer als 'ie iets speling gaf, de boel aangetrokken. Resultaat: allebei over onze toeren, schreeuwend kind achterin, ik oververhit en met een schuldgevoel van hier tot Tokyo - want zo zou ik het toch noooooit doen.... Maar hoe dan wel? Iemand ervaring hiermee? Ik weet dat het een fase is, die "vanzelf" weer overgaat- net als toen hij niet meer wilde liggen voor een schone luier. Maar wat doe ik in de tussentijd? Help!