Ik had best wel een verrassend begin. Heb me altijd verbaasd over die series waarin een vrouw krampen krijgt en dan gevraagd wordt: hee, misschien is de bevalling begonnen?? En dan in de paniek schiet. Nou ik ben dus die vrouw haha!
Ik had de hele zwangerschap een verkorte baarmoederhals en genoeg krampen en voorweeen en ander gerommel gevoeld. Tot 35 weken was het met rust op te lossen. Ik had met 35 weken weer een hoop gerommel, kind goed ingedaald, auw! Maar de verloskundige voelde geen ontsluiting. Wegens pre-eclampsie overgedragen aan het ziekenhuis, en daar nog 2 dagen aan de testjes gezeten. Die tweede dag was in het weekend, ik lag op de verloskunde te wachten op de arts die me de uitslag zou geven, of ik nog naar huis mocht. Ik voelde me oncomfortabel met rugpijn, wat krampen, gerommel. Maar hee het voelde hetzelfde als de andere dagen en toen was er geen ontsluiting. Ik had er na 4 uur wachten schoon genoeg van, dus ik stond zwaar hormonaal te stampvoeten en huilen dat ik nu naar huis wilde. Dus er kwam een arts, en die voelde ook even omdat ze dacht: huh, krampen??
5 cm ontsluiting!
Geen slijmprop verloren, geen vruchtwater verloren, niks. En deed mij dus niet bijzonder pijn.
Ik wilde toch naar huis, dus afgesproken dat ik nog even 1 of 2 uurtjes naar huis ging om tot mezelf te komen. Maar ik was geschrokken en door de adrenaline heb ik een heerlijk relaxte normale avond en nacht gehad. Volgende ochtend verloor ik mijn slijmprop en kreeg ik een weeenstorm. Hup terug naar het ziekenhuis, en na 7 uurtjes was ze er.