Hoe makkelijk ik de nachten de eerste weken vond.. hoe zwaar ze me nu vallen. Gelukkig geldt voor vaderlief het omgekeerde, die vond de eerste weken de nachten zo zwaar en trekt het nu stukken beter dan ik. Dus we hebben een deal.. hij de nacht, ik de eerste ochtendvoeding, zodat hij uit kan slapen. Uitslapen lukt mij zowiezo niet meer, dus ik ben toch vroeg uit de veren (terwijl ik schandalig genoeg ook gewoon door de nachtvoedingen heen kan slapen.. soms wordt ik niet eens wakker!)
Behalve dat vind ik het heerlijk! Het is zo'n wonder!! En hij (Milian is nu bijna 6 weken) begint steeds meer te lachen, al is het nog niet echt gericht tegen vaders en moeders, maar ziet er heel schattig uit. Het is een heel grappig knulletje en ik kan niet genoeg van hem krijgen!
Toch hoef ik nog niet zo één twee drie een volgend kindje, inmiddels heb ik wel ontdekt dat ik compleet gestoord zou worden van al die flesjes en vieze luiers. Als Milian kan lopen en zichzelf een beetje aan kan kleden, wordt het een ander verhaal.. maar ik moet er niet aan denken om twee in de luiers te hebben! Dan blijft er voor mij weinig meer te genieten over heb ik wel door..
Applaus voor alle moeders die twee kindjes zo dicht op elkaar hebben, ik neem werkelijk mijn petje er voor af!!