Hoe doen jullie dat?

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hoi allemaal,

Even een vraagje: ik ben nu bijna 28 weken zwanger en daar ben ik heel blij mee. In oktober 2010 wisten ze me te vertellen dat ik het maar moest vergeten om zelf kinderen te krijgen en dat het toch niet zou lukken, vorig jaar toch zwanger geraakt. Mijn man (toen nog mijn vriend) is er (zegt hij) ook heel blij mee. Het kwam heel onverwacht en op een raar moment (we zaten in een relatie-crisis omdat ik in een diepe depressie zat die heeft geleid tot 2 zelfmoordpogingen) maar de zwangerschap heeft veel veranderd en ik ben er weer behoorlijk bovenop gekomen. MAAR: het lukt me maar niet om te genieten! Ik heb het gevoel dat ik bij mijn man tegen een muur aan loop en dat het hem allemaal niet zo veel interesseert. Hij gaat wel mee naar de vk maar vervolgens wil hij er niet over praten! Hij wil wel mee babykleertjes kopen maar dat hebben we nu 1 keer gedaan en nu vindt hij het wel genoeg! Als de baby schopt en ik zeg hem waar de kleine te voelen is, legt hij zijn hand op mijn buik en als hij dan 5 seconden niets voelt trekt hij alweer terug en zegt hij dat ie het later wel weer es probeert (wat hij uit zichzelf niet doet).

Hoe betrekken jullie de vaders er bij? Hebben jullie nog tips om hem wat enthousiaster te krijgen? Of moet ik me gewoon niet zo aanstellen en krijgen vaders pas interesse na de geboorte of zodra het kind kan voetballen?

Veel liefs,
Suzanne
 
Hoi, mijn man is wel enthousiast, maar uit dit ook niet echt.
Ik leg zijn hand wel eens op mijn buik, maar uit zich zelf zou hij het ook niet snel doen.
Heb zelf het idee dat hij het erg moeilijk vind dat hij niks voor mij kan doen. Hij vind die 9 maanden maar lang duren.
Is voor ons als vrouwen toch anders. Wij voelen alles en leven er anders naar toe.

Misschien moet je het er met je man over hebben. Dan weet je wat hij voelt

xx yvonne
 
hoi, mijn man is ook enthousiast, legt zn hand en hoofd regelmatig op mn buik en vraagt elke dag hoe het gaat met de baby. het is ons tweede kindje dus hij weet wel wat hem te wachten staat. nou is het wel zo dat we er minder mee bezig zijn dan met de eerste, weet ook nie hoe het komt. wel een lastig verhaal hoor, ik heb er geen ervaring mee dus geen idee hoe je hem er meer bij kan betrekken. waarschijnlijk draait ie helemaal om als het kindje geboren word, met mannen is het wel vaker zo dat ze echt papa zijn als het kindje er is, wens je wel sterkte en veel succes en probeer er zelf wel van te genieten!
 
Lieve Suzanne,

Allereerst van harte gefeliciteerd met je zwangerschap en wat knap dat je je verhaal hier doet! Ik kan me goed voorstellen dat het verwarrend is allemaal. Dat zal voor je man ook zo zijn. Hij zal zich zorgen maken om jou en om de kleine en hoe je je na de zwangerschap voelt. Daarom is het denk ik belangrijk om hier met hem over te praten.

Voor mannen wordt het vaak pas echt als de kleine er is. Wij voelen natuurlijk al veel eerder een band.

Mijn vriend vindt het super dat we een kindje mogen krijgen (was ook niet vanzelfsprekend), maar geeft ook aan dat er nu eigenlijk nog niks tastbaars is en het voor hem nog onwerkelijker is dan voor mij, omdat ik veranderingen in mijn lichaam voel en hij niet. Daarnaast was mijn eerste zwangerschap pittig en maakt hij zich toch een beetje zorgen. Ik ken jouw man natuurlijk niet, maar wellicht speelt dit bij hem ook.

Nou, meid, ik hoop dat je er wat mee kan en wens je veel succes en geluk toe!

liefs
Fien



 
Hoi Suzanne,

je moet je gevoelens hierover uitten tegen je vent. zodat hij weet hoe je je voelt. verder moet hij ook wat geduld hebben en zoals ik het lees heeft hij dat niet. hoe komt hij zo niet geinteresseerd? heb je dat al eens gevraagd?
verder volgen mijn partner en ik haptonomie, dat is heel leuk en zo leert ook jouw partner het kindje te voelen. wie weet iets voor jullie?

heel veel sterkte en probeer toch te genieten meis want voor je het weet heb je jullie kindje in je armen.

groetjes Susan
 
Mijn man is nog niet 1 keer mee geweest en ik ben nu 20 weken. Morgen met de echo gaat hij voor het eerst mee. Ook spulletjes kopen ofzo heeft hij bij de oudste bijna niet gedaan. Het geduld om te wachten op een schopje heeft hij helemaal al niet. Volgens mij is dat bij het grootste gedeelte van de aanstaande papa's zo. Ik hoor niet anders in mijn omgeving. Tot op het punt dat je daadwerkelijk aan het bevallen bent. Grote paniek, want vrouwlief heeft pijn. Gaat het met de kleine nog wel goed, vooral ook hoe lang duurt het nog? Ik vond het wel humor. En als ik hem nu zie met de oudste (en dat was gelijk na de geboorte al) weet ik zeker dat dit ook zijn wens was. Ook wij hebben moeten dokteren, maar de zwangerschap zelf beleven ze toch echt heel anders. Ik werd er bij de oudste ook wel eens boos om, maar hij had er gewoon nog niks mee.
 
Hallo,
Ten eerste gefeliciteerd vooral omdat de doktoren hadden gezegt dat het er niet van zou komen.
Mijn vriend is redelijk betrokken hij gaat altijd mee naar de afspraken in ziekenhuis en vind het altijd mooi om te zien hoe onze kleine is gegroeit. Iedere man is natuurlijk anders net dat elke vrouw de zwangerschap anders ervaart.
Ik durf bijna wel te wedden zodra die kleine geboren word hij 180 graden draait.
 
gefeliciteerd fijn dat je toch nog zwanger bent geworden
ben nu van de derde zwanger maar mijn vriend heeft daar ook niks mee voor hun is het gewoon nog niet tastbaar had hij bij de eerste ook niet hoor ik geloof dat hij met de 20 weken echo is meegeweest met de 3d en dat was het maar zodra de kleine geboren was was hij in tranen en dat heeft gebeurde meerdere keren net na de bevalling wij voelen de kleine voor hun is het op dit moment nog niks maar zodra ze de kleine in hun handen hebben is het anders geloof me maar
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan