Poeh ja ik vond het in het begin ook echt zwaar. Wat hier hielp: Ik voede op vaste tijden. Mijn oudste van 2 lag dan ondertussen ook lekker bij me en ik las boekjes voor of zette een luisterboekje aan. Een geniet momentje voor alledrie. Als de jongste onrustig was gingen we lekker wandelen. De oudste mee op haar loopfiets of lekker ravotten in de speeltuin. Tijdens de slaapjes van 1 van de twee had ik 1 op 1 tijd met de ander.
Hoe doen jullie het? (New Born en peuter.)
- Onderwerp starter Gebruiker10124876
- Startdatum
Allereerst een dikke knuffel. Het valt allema niet mee met hormonen, vermoeidheid en twee kleintjes.
Mijn dochter werd geboren toen zoontje net 1 was. Ik zie mezelf net zoals jij nog zo in tranen zitten met baby en jengelende dreumes. Het gevoel je beide tekortdoet herken ik maar al te goed. Maar het komt echt goed!! Hier wat tips
1. Realiseer je dat het een fase is. Het wordt allemaal makkelijker.
2. Je beide kindjes komen echt niets tekort en die hechting komt echt wel. Baby in de draagdoek of kroelen als zoontje slaapt.
3. Laat het huishouden even voor wat het is. Je kunt niet alles.
4. Vraag hulp! Geef goed aan bij je man waar je tegenaan loopt en waar je hulp bij nodig hebt. Daarnaast hulp vragen aan een vriendin, buurvrouw, ouders.. Om even een uurtje op te passen, schoon te maken, te koken.
5. Zorg goed voor jezelf. Dus wanneer er iemand is om even op te letten, ga dan even in bad, douchen, een wandeling maken. Of nog beter, iemand even een paar uur laten oppassen en dan een massage nemen, winkelen, slapen oid. Hier laad je van op en kun je alles net iets beter aan.
6. Mij hielp het om ook dingen met alleen zoon te ondernemen. Dit kan niet als je alleen met beide kindjes bent, maar als je even iemand op de baby kan laten passen (of als je man thuis is) even wat alleen met zoontje ondernemen. Dit miste ik een beetje en hier werd ik even weer blijer van.
7. Televisie. Ik ben niet voor kinderen voor een scherm, maar in deze eerste tijd wel even een uitkomst. Zoon voor de tv, baby in bedje leggen. Wat wij ook hebben is het traphekje voor de kamerdeur van zoon. Ik zette hem daar wel eens in z'n kamer te spelen terwijl ik met baby bezig was.
Soms moet een van de twee even wachten. Dat is nu eenmaal zo en ook niet erg om te leren.
Bedenk goed, deze fase is maar even. Als ze iets groter zijn en jij meer slaap krijgt en de hormonen afzakken wordt het allemaal veel makkelijker. Dit is gewoon iets waar je in moet groeien.
Liefs!
Mijn dochter werd geboren toen zoontje net 1 was. Ik zie mezelf net zoals jij nog zo in tranen zitten met baby en jengelende dreumes. Het gevoel je beide tekortdoet herken ik maar al te goed. Maar het komt echt goed!! Hier wat tips
1. Realiseer je dat het een fase is. Het wordt allemaal makkelijker.
2. Je beide kindjes komen echt niets tekort en die hechting komt echt wel. Baby in de draagdoek of kroelen als zoontje slaapt.
3. Laat het huishouden even voor wat het is. Je kunt niet alles.
4. Vraag hulp! Geef goed aan bij je man waar je tegenaan loopt en waar je hulp bij nodig hebt. Daarnaast hulp vragen aan een vriendin, buurvrouw, ouders.. Om even een uurtje op te passen, schoon te maken, te koken.
5. Zorg goed voor jezelf. Dus wanneer er iemand is om even op te letten, ga dan even in bad, douchen, een wandeling maken. Of nog beter, iemand even een paar uur laten oppassen en dan een massage nemen, winkelen, slapen oid. Hier laad je van op en kun je alles net iets beter aan.
6. Mij hielp het om ook dingen met alleen zoon te ondernemen. Dit kan niet als je alleen met beide kindjes bent, maar als je even iemand op de baby kan laten passen (of als je man thuis is) even wat alleen met zoontje ondernemen. Dit miste ik een beetje en hier werd ik even weer blijer van.
7. Televisie. Ik ben niet voor kinderen voor een scherm, maar in deze eerste tijd wel even een uitkomst. Zoon voor de tv, baby in bedje leggen. Wat wij ook hebben is het traphekje voor de kamerdeur van zoon. Ik zette hem daar wel eens in z'n kamer te spelen terwijl ik met baby bezig was.
Soms moet een van de twee even wachten. Dat is nu eenmaal zo en ook niet erg om te leren.
Bedenk goed, deze fase is maar even. Als ze iets groter zijn en jij meer slaap krijgt en de hormonen afzakken wordt het allemaal veel makkelijker. Dit is gewoon iets waar je in moet groeien.
Liefs!
Ik snap je!!
Mijn oudste dochter was 21 maanden toen haar zusje geboren werd. Na 10 dagen moest ik alles weer alleen doen, EN ik had een keizersnede gehad dus kon niet fietsen, auto rijden, tillen.. Ik kon nét even wandelen naar de speeltuin verderop voordat ik instortte van de pijn.
Ik zorgde dat ik altijd thuis was zodra het tijd was voor de fles, en daarna ging ik op pad. De baby moest dan maar slapen in de wagen of maxi cosi. Want de oudste wilt ook gewoon de deur uit. En ja, soms liep dat helemaal in de soep want dan gingen ze allebei krijsen, al na 5 minuten..
Ik vond die eerste maanden echt wel pittig ja. Ben je net aan het lunchen met de oudste, begint de baby te huilen.. Leg je de oudste op bed, begint de baby te huilen...
Ik legde de baby veel op de grond op een kleed of in de wipstoel en zo kon ik met de oudste ook spelen op de grond. Dat ging vaak wel even prima. Ik ging ook echt altijd 2x per dag even naar buiten. En ja, dat is soms stress omdat de baby huilt en de oudste snapt niet dat je wilt opschieten om thuis te komen... Maar ik vond dat ik het de oudste wél verschuldigd was om 2x per dag naar buiten te gaan.
De baby moest soms ook gewoon maar even huilen. Als ik net boven was om de oudste op bed te leggen en ze begon te huilen.. dan was t even pech. Binnen 5min was ik weer beneden, ze huilt geen half uur hè! Van 3min huilen krijgen ze niks.
Tijdens een flesje geven zette ik de oudste vaak aan tafel met een puzzel, de duplo of soms een filmpje.
Zodra de baby sliep, had ik alle tijd voor de oudste. Dat vond ik juist lastiger worden toen ze ouder werd en niet meer zoveel sliep op de dag... vanaf 5 a 6 maanden weigerde ze ook slaapjes in de wagen en zat ik veel meer aan huis gebonden dan die eerste maanden..
Mijn dochters zijn ondertussen 3.5 jaar en 20 maanden en t gaat nu prima! Het is druk, zeker omdat er nog maar weinig geslapen wordt op een dag, dus rustmomenten zijn er weinig. Maar het is super leuk nu en dan minder intens dan die eerste 6 maanden.
Je moet er écht zelf een weg in vinden,dat kost tijd. Ik vond het ook mega pittig in t begin, zeker in combinatie met de keizersnede. Er waren ook dagen dat niks lukte, ik alleen maar kon snauwen en huilen en me afvroeg of het ooit nog goed kwam. Maar echt, na de eerste maanden wordt het beter en na het eerste jaar helemaal!
Verwacht niet dat je binnen 1 dag een lekker ritme en een goed lopende dag hebt, dat is gewoon niet zo.. kom de dag door, geniet va de kleine dingen die wél goed gaan en het wordt steeds iets makkelijker!
Mijn oudste dochter was 21 maanden toen haar zusje geboren werd. Na 10 dagen moest ik alles weer alleen doen, EN ik had een keizersnede gehad dus kon niet fietsen, auto rijden, tillen.. Ik kon nét even wandelen naar de speeltuin verderop voordat ik instortte van de pijn.
Ik zorgde dat ik altijd thuis was zodra het tijd was voor de fles, en daarna ging ik op pad. De baby moest dan maar slapen in de wagen of maxi cosi. Want de oudste wilt ook gewoon de deur uit. En ja, soms liep dat helemaal in de soep want dan gingen ze allebei krijsen, al na 5 minuten..
Ik vond die eerste maanden echt wel pittig ja. Ben je net aan het lunchen met de oudste, begint de baby te huilen.. Leg je de oudste op bed, begint de baby te huilen...
Ik legde de baby veel op de grond op een kleed of in de wipstoel en zo kon ik met de oudste ook spelen op de grond. Dat ging vaak wel even prima. Ik ging ook echt altijd 2x per dag even naar buiten. En ja, dat is soms stress omdat de baby huilt en de oudste snapt niet dat je wilt opschieten om thuis te komen... Maar ik vond dat ik het de oudste wél verschuldigd was om 2x per dag naar buiten te gaan.
De baby moest soms ook gewoon maar even huilen. Als ik net boven was om de oudste op bed te leggen en ze begon te huilen.. dan was t even pech. Binnen 5min was ik weer beneden, ze huilt geen half uur hè! Van 3min huilen krijgen ze niks.
Tijdens een flesje geven zette ik de oudste vaak aan tafel met een puzzel, de duplo of soms een filmpje.
Zodra de baby sliep, had ik alle tijd voor de oudste. Dat vond ik juist lastiger worden toen ze ouder werd en niet meer zoveel sliep op de dag... vanaf 5 a 6 maanden weigerde ze ook slaapjes in de wagen en zat ik veel meer aan huis gebonden dan die eerste maanden..
Mijn dochters zijn ondertussen 3.5 jaar en 20 maanden en t gaat nu prima! Het is druk, zeker omdat er nog maar weinig geslapen wordt op een dag, dus rustmomenten zijn er weinig. Maar het is super leuk nu en dan minder intens dan die eerste 6 maanden.
Je moet er écht zelf een weg in vinden,dat kost tijd. Ik vond het ook mega pittig in t begin, zeker in combinatie met de keizersnede. Er waren ook dagen dat niks lukte, ik alleen maar kon snauwen en huilen en me afvroeg of het ooit nog goed kwam. Maar echt, na de eerste maanden wordt het beter en na het eerste jaar helemaal!
Verwacht niet dat je binnen 1 dag een lekker ritme en een goed lopende dag hebt, dat is gewoon niet zo.. kom de dag door, geniet va de kleine dingen die wél goed gaan en het wordt steeds iets makkelijker!
En ja, die tweede krijgt misschien wat minder tijd. Simpelweg omdat die tijd er niet is, want hij moet het verdelen tussen 2 kinderen! Mijn oudste lag urenlang op schoot als baby, nummer 2 heeft urenlang in die wipstoel gelegen.
Met een tweede kindje kun je niet meer uren bankhangen en chillen en alles aanpassen op het ritme van de baby. De baby moet wat meer schipperen en huilt misschien wat vaker. Ik maakte me daar ook echt wel eens zorgen over, of ze wel genoeg aandacht en liefde kreeg. Maar ze is nu dus 20 maanden en geloof me... ze heeft er NIKS aan over gehouden en NIKS van gemerkt..
Een tweede kindje heeft gewoon een ander leven met een grotere broer/zus erboven, maar dat is binnenkort júist heel leuk en verrijkend en gezellig. Een tweede kindje heeft een véél gezelliger leventje (als baby) dan de eerste, denk ik altijd. Dat zal je binnenkort wel zien als ze op elkaar gaan reageren en samen gaan 'spelen'. Je oudste gaat de baby vermaken en dat is zó leuk! Dat is het grote voordeel van baby nummer 2 zijn!
Met een tweede kindje kun je niet meer uren bankhangen en chillen en alles aanpassen op het ritme van de baby. De baby moet wat meer schipperen en huilt misschien wat vaker. Ik maakte me daar ook echt wel eens zorgen over, of ze wel genoeg aandacht en liefde kreeg. Maar ze is nu dus 20 maanden en geloof me... ze heeft er NIKS aan over gehouden en NIKS van gemerkt..
Een tweede kindje heeft gewoon een ander leven met een grotere broer/zus erboven, maar dat is binnenkort júist heel leuk en verrijkend en gezellig. Een tweede kindje heeft een véél gezelliger leventje (als baby) dan de eerste, denk ik altijd. Dat zal je binnenkort wel zien als ze op elkaar gaan reageren en samen gaan 'spelen'. Je oudste gaat de baby vermaken en dat is zó leuk! Dat is het grote voordeel van baby nummer 2 zijn!
Heel herkenbaar. Onze jongste is 5 maanden en de oudste 3 jaar en 5 maanden.
Tot 4 maanden vond ik het enorm pittig omdat er nog niet echt een ritme was. Onze oudste dochter was ook erg jaloers en claimend naar mij. Tips die hier hielpen:
1. Zodra de baby slaapt even een op een aandacht voor de oudste
2. Papa inschakelen om af en toe ook echt een op een wat te doen met een van de kinderen zodat mama met de volledige aandacht voor het andere kind heeft.
3. Oudste veel laten meehelpen, zich betrokken laten voelen (luiers, doekjes pakken, kleertjes uitzoeken voor de baby).
4. Wanneer ik de baby op bed leg, de oudste op de bank met een filmpje. Even wachten.
5. Vaste slaapritmes proberen te krijgen. Papa brengt de een naar bed, mama de ander.
Liefs! En vergeet niet het is een fase. Onze oudste doet nu geen middagdutje meer dus we zijn van 07.00-19.30 uur non stop met de kids bezig. Het is pittig, het is zwaar maar wordt wel beter! Dikke knuffel
Tot 4 maanden vond ik het enorm pittig omdat er nog niet echt een ritme was. Onze oudste dochter was ook erg jaloers en claimend naar mij. Tips die hier hielpen:
1. Zodra de baby slaapt even een op een aandacht voor de oudste
2. Papa inschakelen om af en toe ook echt een op een wat te doen met een van de kinderen zodat mama met de volledige aandacht voor het andere kind heeft.
3. Oudste veel laten meehelpen, zich betrokken laten voelen (luiers, doekjes pakken, kleertjes uitzoeken voor de baby).
4. Wanneer ik de baby op bed leg, de oudste op de bank met een filmpje. Even wachten.
5. Vaste slaapritmes proberen te krijgen. Papa brengt de een naar bed, mama de ander.
Liefs! En vergeet niet het is een fase. Onze oudste doet nu geen middagdutje meer dus we zijn van 07.00-19.30 uur non stop met de kids bezig. Het is pittig, het is zwaar maar wordt wel beter! Dikke knuffel
Ohh heb alvast een beetje mee gelezen.. kan ik dit topic ergens 'opslaan' voor later? :'), mijn zoontje is ook 2 jaar en 5 mnd ongeveer als ons 2e kindje komt in sept. En vind het om deze redenen ook wel spannend! ??
Bedankt voor de reacties en tips! Het voelt ergens fijn dat ik hier niet in m'n eentje mee worstel.
Fijn om te lezen hoe andere mama's het thuis invullen. Hier heb ik zeker wat aan!
En inderdaad, in mijn hoofd zou het ook zo gaan zoals in sommige reacties; baby badderen en op Aankleedkussen op de vloer aankleden en vervolgens peuter badderen.
Of baby in wipstoel en spelen met peuter. Helaas gaat dat nog niet met mijn baby, maar ik houd hoop dat dit wel komt. Dat zal alles al zo n stuk makkelijker maken!
Mijn baby meisje kan veel huilen en ookal draag ik haar in de draagzak kom ik voor mijn gevoel nog niet toe aan wat ik zou willen en hangt mijn peuter er een beetje bij voor mijn gevoel.
Wat ik ook fijn vind om te lezen is dat mijn gevoelens 'normaal' zijn en ik moet ophouden met streven naar de situatie vóór dat de tweede er was. Het is niet haalbaar inderdaad om net zoveel met m'n peuter te doen als toen, nu moet ik het verdelen en dat accepteren.
Ik hoop dat de schuldgevoelens ooit ook weggaan, maar zo te lezen gaan die niet helemaal weg en horen ze echt bij het moederschap.
Fijn om te lezen hoe andere mama's het thuis invullen. Hier heb ik zeker wat aan!
En inderdaad, in mijn hoofd zou het ook zo gaan zoals in sommige reacties; baby badderen en op Aankleedkussen op de vloer aankleden en vervolgens peuter badderen.
Of baby in wipstoel en spelen met peuter. Helaas gaat dat nog niet met mijn baby, maar ik houd hoop dat dit wel komt. Dat zal alles al zo n stuk makkelijker maken!
Mijn baby meisje kan veel huilen en ookal draag ik haar in de draagzak kom ik voor mijn gevoel nog niet toe aan wat ik zou willen en hangt mijn peuter er een beetje bij voor mijn gevoel.
Wat ik ook fijn vind om te lezen is dat mijn gevoelens 'normaal' zijn en ik moet ophouden met streven naar de situatie vóór dat de tweede er was. Het is niet haalbaar inderdaad om net zoveel met m'n peuter te doen als toen, nu moet ik het verdelen en dat accepteren.
Ik hoop dat de schuldgevoelens ooit ook weggaan, maar zo te lezen gaan die niet helemaal weg en horen ze echt bij het moederschap.
Oh zo herkenbaar! Mijn oudste is 3 en mijn jongste nu 9 weken. Ik vind het ook zo moeilijk om te combineren!
Mijn zoontje heeft ook veel hulp nodig om in zijn bedje te slapen. Ik moet zeer regelmatig gaan troosten en speentjes geven (en vasthouden). De oudste zit dan beneden, die moest heel vaak huilen als ik weeeer naar boven moest en moest stoppen met spelen of kleuren met haar. Nu heb ik gewoon Netflix op staan op pauze en als ik naar boven moet mag ze die aanzetten. Ideaal? Absoluut niet, maar het werkt en mijn dochter is helemaal blij dat ze tv mag kijken. Zo schipperen we op dit soort manieren constant. Ook avondeten met z'n allen gaat al 9 weken niet ivm huiluurtjes... Ik hou me vast aan het idee dat het een fase is en dat het volgende maand alweer heel anders kan gaan! En tussendoor biggelen de tranen ook echt wel eens op mijn wangen omdat ik het even niet meer weet
Mijn zoontje heeft ook veel hulp nodig om in zijn bedje te slapen. Ik moet zeer regelmatig gaan troosten en speentjes geven (en vasthouden). De oudste zit dan beneden, die moest heel vaak huilen als ik weeeer naar boven moest en moest stoppen met spelen of kleuren met haar. Nu heb ik gewoon Netflix op staan op pauze en als ik naar boven moet mag ze die aanzetten. Ideaal? Absoluut niet, maar het werkt en mijn dochter is helemaal blij dat ze tv mag kijken. Zo schipperen we op dit soort manieren constant. Ook avondeten met z'n allen gaat al 9 weken niet ivm huiluurtjes... Ik hou me vast aan het idee dat het een fase is en dat het volgende maand alweer heel anders kan gaan! En tussendoor biggelen de tranen ook echt wel eens op mijn wangen omdat ik het even niet meer weet