Wat een emotionele rollercoaster is dit…<br />Op 19 januari had ik een licht positieve zwangerschapstest in handen. Ik kon mijn geluk niet op, mijn eerste zwangerschap, zo gewenst! Afgelopen maandag had ik wat last van hele lichtbruine afscheiding, slechts een paar vegen. Toch zat me dit niet lekker en daarom mocht ik donderdag bij de verloskundige komen voor een inwendige echo. Volgens de berekeningen was ik 5 weken en 3 dagen zwanger. <br /><br />Wat geruststellend nieuws had moeten zijn, werd een nachtmerrie. Op de echo zag de verloskundige enkel een zwangerschapsring van 4 mm. Volgens haar veel te klein voor deze termijn van mijn zwangerschap en een duidelijk signaal dat de zwangerschap niet goed zal groeien. Ze zegt dat ik me moet voorbereiden op een miskraam. De wereld zakte onder mijn voeten vandaan. <br /><br />Nu zit ik thuis, slaap ik niet meer, voel ik me ontzettend vreemd. Het ene moment barst ik in huilen uit, het andere moment ben ik boos, boos op mijn lichaam, waarom werkt mijn lichaam niet zoals het hoort? Aan de andere kant de twijfel, want ik voel me nog steeds hartstikke zwanger en er is geen bloedverlies of kramp te bekennen. Ook de clear blue wekenindicator blijft oplopen. Het voelt als een onmenselijke situatie om te hangen tussen een dreigende miskraam en een minimaal beetje hoop dat er alsnog iets groeit. <br /><br />Vrijdag terug voor de tweede echo. Ik tel letterlijk iedere seconde af. Ik moest dit even van me af schrijven, ik weet anders ook geen raad met mijn emoties …<br />