<p>Ik vraag me af hoe anderen omgaan met het gezondheidsprobleem van hun kind. </p><p>Ik maak me zorgen, en praktisch zijn we er ook mee bezig. Een kind wat gezondheidsproblemen heeft heeft daardoor meer aandacht nodig. Het levert simpel gezegt meer werk of handelingen op dan een gezond kind. </p><p>Goede periodes zijn fijn en dat went snel en als het slechter gaat hakt dat er best in en heb ik door hoe pittig dat eigenlijk is.</p><p>Het beloop van de toekomst is onbekend, wat me onrustig maakt.</p><p>Soms voelt het normaal maar een ander schrikt er van en dan besef ik dat het echt niet normaal is. </p><p>Ik vind het best pittig. Tijd voor mezelf neem ik weinig, want als ik weg ben, voelt het toch niet echt fijn. Maar het is wel nodig merk ik, maar hoe ga je daar mee om? </p><p>Volgens mij maakt het niet echt uit wat je kind heeft, het houdt je Als je letterlijk en figuurlijk bezig. </p><p>Hoe ga jij daar mee om? </p><p> </p>
Hoe ga jij om met een kind met gezondheidsproblemen?
- Onderwerp starter gebruiker11388
- Startdatum
Zeker ook aan jezelf denken en soms een momentje voor jezelf nemen hoor. Anders wordt het je teveel. Als mijn kindje ziek is, of wat dan ook, dan juist moet je ook aan jezelf denken. Voelt heel naar.. maar uiteindeijk heeft het ook positieve invloed op je kind. Jij hebt meer energie om alles te kunnen geven aan je kind. En als je gewoon even een rustmomentje inlast als je kind slaapt oid? Of even een uurtje wegbrengen? Is niet lang, maar helpt jou misschien goed.
Ik ben het met je eens hoor. Het houdt je altijd en overal bezig. Toch.. happy mommy happy baby. Een mama met energie, daar heeft je kindje meer aan dan aan een uitgebluste mama bedenk ik me maar.
Hou vol. Ik hoop alleen dat het niet bedreigend is?! Vooral heel veel knuffelen met je kindje! X
Ik ben het met je eens hoor. Het houdt je altijd en overal bezig. Toch.. happy mommy happy baby. Een mama met energie, daar heeft je kindje meer aan dan aan een uitgebluste mama bedenk ik me maar.
Hou vol. Ik hoop alleen dat het niet bedreigend is?! Vooral heel veel knuffelen met je kindje! X
Bedankt.
Ja het is inderdaad waar. Erg belangrijk om zelf ook tijd te nemen. Ik heb ook maar bedacht dat als ik er even uit ga het niet 100% leuk hoef te zijn. Gewoon er eruit is al fijn en goed. Ik had eerder 't idee van:, als ik dan tijd voor mezelf neem moet 't ook echt te moeite waard zijn, dan moet ik ook echt wat leuks gaan doen. Dan maakte ik 't onhaalbaar dus ging ik niet. Wat kan een andere instellen al voor verschil maken hé.
De mentale kant moet ik ook nog even uitvinden. Want ik merk dat de zorgen me veel bezighouden.
Het is gelukkig niet bedreigend wat ze heeft. Ze is ruim 1.5jr en kan amper vast voedsel eten door maagprobleem. Ze krijgt daarom om de drie uur drinkvoeding ook snachts anders komt ze niet aan de hoeveelheid om te groeien omdat ze maar kleine porties kan drinken. Soms hebben we weken dat ze elk moment alles eruit kan spugen. De voeding kan slecht vallen dan heeft ze last. Ontlasting en darmen rommelen ook. Nog onbekend wat ze precies heeft en hoe het beloop is. Ik ervaar het als best intensief, ook de bezorgdheid van elk moment of ze wel genoeg binnenkrijgt.
Dingen die door mijn hoofd gaan: rekenen wanneer de vokgende voeding ongv weer is. Als ze die neemt noteren hoeveel ze gedronken heeft (anders blijft 't maar in mijn hoofd en ben ik halverwege de dag de tel kwijt) . Als ze niet of matig gedronkwn heeft na half uur tot een uur weer proberen. Als ze goed drinkt ben ik blij maar ook onrustig, want 't kan voor klachten zorgen. Mee laten doen met vaste voedsel momenten, eet mss 1-2 hapjes en de rest is knoeiboel. Soms heb ik daar geen zin in maar wel belangrijk dat ze in contact blijft. Voeding bestellen, uitrekenen wat we nodig hebben. Als ze kreunt bijv in bed, is het een normale kreun of heeft ze last. In spuug periodes kan de eerste kreun al teken geven van spugen. Dan is er de hele tijd dreiging van spugen met al 't extra werk ed. Maar hoeft dus ook niet. Dan af en toe gedachten over wat 't nou is en hoe 't verder gaat en of wat ze nu binnenkrijgt wel echt goed is. Etc. Nouja kan wel door gaan. Maar was even voor 't idee.
Ik ben normaal nuchter en maak me niet zo druk. Maar merk dat ik er wel veel mee bezig ben en dat gaat wel in m'n lijf zitten. Naast alle slaap tekort natuurlijk. Ik ken ook tijden dat ik de situatie accepteer en dan lijkt 't gewoon door te gaan. Maar heb nu al tijden dat 't me meer dan prettig bezighoud.
Hoe geef ik 't een plekje? Of is het ook accepteren dat ik er soms wel en soms niet goed mee om kan gaan?
Ja het is inderdaad waar. Erg belangrijk om zelf ook tijd te nemen. Ik heb ook maar bedacht dat als ik er even uit ga het niet 100% leuk hoef te zijn. Gewoon er eruit is al fijn en goed. Ik had eerder 't idee van:, als ik dan tijd voor mezelf neem moet 't ook echt te moeite waard zijn, dan moet ik ook echt wat leuks gaan doen. Dan maakte ik 't onhaalbaar dus ging ik niet. Wat kan een andere instellen al voor verschil maken hé.
De mentale kant moet ik ook nog even uitvinden. Want ik merk dat de zorgen me veel bezighouden.
Het is gelukkig niet bedreigend wat ze heeft. Ze is ruim 1.5jr en kan amper vast voedsel eten door maagprobleem. Ze krijgt daarom om de drie uur drinkvoeding ook snachts anders komt ze niet aan de hoeveelheid om te groeien omdat ze maar kleine porties kan drinken. Soms hebben we weken dat ze elk moment alles eruit kan spugen. De voeding kan slecht vallen dan heeft ze last. Ontlasting en darmen rommelen ook. Nog onbekend wat ze precies heeft en hoe het beloop is. Ik ervaar het als best intensief, ook de bezorgdheid van elk moment of ze wel genoeg binnenkrijgt.
Dingen die door mijn hoofd gaan: rekenen wanneer de vokgende voeding ongv weer is. Als ze die neemt noteren hoeveel ze gedronken heeft (anders blijft 't maar in mijn hoofd en ben ik halverwege de dag de tel kwijt) . Als ze niet of matig gedronkwn heeft na half uur tot een uur weer proberen. Als ze goed drinkt ben ik blij maar ook onrustig, want 't kan voor klachten zorgen. Mee laten doen met vaste voedsel momenten, eet mss 1-2 hapjes en de rest is knoeiboel. Soms heb ik daar geen zin in maar wel belangrijk dat ze in contact blijft. Voeding bestellen, uitrekenen wat we nodig hebben. Als ze kreunt bijv in bed, is het een normale kreun of heeft ze last. In spuug periodes kan de eerste kreun al teken geven van spugen. Dan is er de hele tijd dreiging van spugen met al 't extra werk ed. Maar hoeft dus ook niet. Dan af en toe gedachten over wat 't nou is en hoe 't verder gaat en of wat ze nu binnenkrijgt wel echt goed is. Etc. Nouja kan wel door gaan. Maar was even voor 't idee.
Ik ben normaal nuchter en maak me niet zo druk. Maar merk dat ik er wel veel mee bezig ben en dat gaat wel in m'n lijf zitten. Naast alle slaap tekort natuurlijk. Ik ken ook tijden dat ik de situatie accepteer en dan lijkt 't gewoon door te gaan. Maar heb nu al tijden dat 't me meer dan prettig bezighoud.
Hoe geef ik 't een plekje? Of is het ook accepteren dat ik er soms wel en soms niet goed mee om kan gaan?
n.a.v de verwijzing in mijn topic (gastroparese) reageer ik hier ook even
De zorgen en het continu ermee bezig zijn herken ik.
Als ik dit doe, spuugt ze dan meer of minder?
Spuugt ze meer of minder dan gister en wat heeft ze dan precies wel of niet gegeten?
Krijgt/houd ze wel genoeg voeding (binnen)
Groeit ze nog wel of valt ze af?
etc etc, heel vermoeiend...
Ik kan haar wel makkelijk even weg brengen , het liefste naar mijn ouders.
Mijn moeder is er namelijk gedurende de hele ziekenhuisperiode intensief bij betrokken geweest en kent mijn kind denk ik even goed als dat ik haar ken... dus dat is wel fijn dat ik dat vertrouwen 100 procent heb in mijn moeder. En mijn moeder mist haar ook echt als ze haar 1-2 dagen niet heeft gezien en neemt haar dan graag even van me over
...kan me voorstellen dat anderen dit misschien zien als veel, maar ik heb haar echt nodig (gehad) en zie het echt als welkomme afleiding als ik haar even bij mijn ouders kan brengen.
Ik ga dan even met mijn man uit eten of met mijn man en stiefzoon een dagje weg...ik vind dat echt heerlijk en heb het echt nodig om me ook even terug te focussen op haar en hoeveel ze nu eigenlijk spuugt, het relativeert...dat helpt
De zorgen en het continu ermee bezig zijn herken ik.
Als ik dit doe, spuugt ze dan meer of minder?
Spuugt ze meer of minder dan gister en wat heeft ze dan precies wel of niet gegeten?
Krijgt/houd ze wel genoeg voeding (binnen)
Groeit ze nog wel of valt ze af?
etc etc, heel vermoeiend...
Ik kan haar wel makkelijk even weg brengen , het liefste naar mijn ouders.
Mijn moeder is er namelijk gedurende de hele ziekenhuisperiode intensief bij betrokken geweest en kent mijn kind denk ik even goed als dat ik haar ken... dus dat is wel fijn dat ik dat vertrouwen 100 procent heb in mijn moeder. En mijn moeder mist haar ook echt als ze haar 1-2 dagen niet heeft gezien en neemt haar dan graag even van me over
...kan me voorstellen dat anderen dit misschien zien als veel, maar ik heb haar echt nodig (gehad) en zie het echt als welkomme afleiding als ik haar even bij mijn ouders kan brengen.Ik ga dan even met mijn man uit eten of met mijn man en stiefzoon een dagje weg...ik vind dat echt heerlijk en heb het echt nodig om me ook even terug te focussen op haar en hoeveel ze nu eigenlijk spuugt, het relativeert...dat helpt