Hoe gaan jullie om met 'driftbuien' in het openbaar? (bijna 14 mnd)

Knap! Als ik mijn dochter van 14 maanden los in een winkel zet dan gaat ook alles uit de schappen en vindt ze het ook maar niks dat alles wordt afgepakt. Ik zou je gewoon de tip geven om op die leeftijd gewoon alleen met kar of buggy de winkel in de gaan want je kunt op die leeftijd nog moeilijk uitleggen op een manier dat ze het begrijpen. Ik neem mijn dochter echt aan de hand als ik niks anders kan. Loslaten is gewoon geen optie.... ben ook een beetje verrast dat je  denkt dat dat goed zou moeten gaan ? 14 maanden!  Dit soort buien voorkom je niet, die moet je voor zijn.  ik kan heel stoïcijns zijn, het geschreeuw doet mij niet zoveel... daarom kan ik het ook goed negeren :) natuurlijk waarschuw ik maar op deze leeftijd is begrijpend luisteren gewoon heel erg lastig nog.  
 
Eigenlijk hetzelfde wat al benoemd wordt.. consequent zijn, maar ik benoem ook heel bewust haar gevoelens. Ja je mag boos zijn, ik begrijp dat je dat wil hebben maar ... 
Zou haar idd dan toch oppakken en verder gaan als dat kan en anders toch de winkel uit ?
 
Eerst en vooral: Trek je niks aan van kijkende mensen. Ze kijken ook vast niet met het idee van 'wat een slechte moeder, kijk nou hoe dat kind zich gedraagt'. Als eender wie zich op de grond gooit en schreeuwt, kijk ik ook op, hoor. De helft van de mensen die je ziet zijn mss ook ouder of ooit geweest en die hebben het ook allemaal meegemaakt. ;)
Dan: Ik ben niet per se voor het negeren, maar eerder voor verbinding te zoeken met mijn kind en de emoties benoemen. In de leefwereld van je kind is dat pakje knijfpruit niet krijgen echt een big deal en dat mag. Die emotie overmant je kind en het weet er geen blijf mee. Het is dan aan jou als ouder om die veilige haven te zijn en er te zijn voor je kind, ook als het geen 'sociaal wenselijk' gedrag stelt. Zo leert je kindje alvast dat ook wanneer ze het moeilijk hebben, dat het op jou kan rekenen en dat je er voor ze bent en niet alleen wanneer ze vrolijk zijn en zich goed voelen.
Dus zak tot op het niveau van je kindje, zoek die verbinding: Hé, ik zie dat je het moeilijk hebt, hè? Je vindt het niet leuk dat je dat knijpfruit niet krijgt en dat maakt je boos. Dat is niet erg. (je hoeft er geen 'maar...' achter te plakken wat dat doet je hele erkenning van hun gevoelens teniet.)
De gevoelens van je kindje zijn even legitiem als die van ons. Stel dat je partner zich zo op de grond zou gooien en zou huilen, zou je hem dan negeren? Wellicht niet? :) Waarom dat dan wel doen met een kindje dat nog niks van z'n gevoelens kan plaatsen en geen referentiekader heeft op de wereld?
Nouja, da's mijn kijk op de dingen. ;)
 
Bij ons helpt het om te benoemen dat bijv. Die snoepjes (of wat dan ook):er inderdaad leuk/ mooi/ lekker eruit zien. Maar dat we het niet nodig hebben en dus niet kopen. Ik laat mijn zoontje dan even zwaaien naar het product wat tie mooi vind. En dan gaan we weer verder. 9 van de 10 keer voorkomen we hier een ontploffing mee. In de Kruitvat rent hij nu zelfs naar bepaalde producten om ernaar te zwaaien!! Hij is nu bijna 3 en t werkt nog steeds?
 
Ik heb het volledig anders aangepakt dan de ouders om mij heen.
Ik ga op mijn hurken zitten, zijn hoogte. Ik maak contact, vaak door te benoemen wat hij wil (Schatje, zou jij zo graag rozijntjes willen?)
Dan komt de "uhu" en beteuterde blik. Dan vertel ik dat ik rozijntjes ook heel erg lekker vind en dat ik ze ook graag de hele dag zou kunnen eten...., en dan komt ie "maar jammer genoeg kan dat niet de hele dag". "Vervelend he, dat we niet de hele dag rozijntjes kunnen eten?" "ik vind het ook stom".
Dan krijgen we nog een beetje druilen maar al een heel stuk minder dan een ware tantrum.
Ik sluit af met "weet je wat? We gaan nu dit-en-dat doen, en als we straks thuis zijn zullen we eens kijken of we een doosje rozijntjes kunnen eten".
Ik probeer te onthouden dat het voor hem wel echt het einde van de wereld is, en niemand vind het leuk om aan zijn lot over gelaten te worden. Ik probeer "samen" te blijven en niet 2 partijen te worden. Het is voor een kleintje ook belangrijk om zijn gevoelens te uiten, dit moeten wij niet negeren, dit moeten wij in goede banen leiden. Kleintjes hebben nog geen woordjes dus schreeuwen is hetgeen voor handen is om hun gevoel te uiten. Dus de tantrum opzichzelf is eigenlijk goed voor je kleintje, alleen jammer dat het zo veel bekijks trekt..
 
Haha heerlijk om te lezen. Ik probeer ook te waarschuwen (laatste filmpje), dan dan af te dwingen (nu moet je mee). Wordt dochterlief boos, dan probeer ik dat wel te erkennen. 'Ik snap dat je dat heel graag wilt, maar dat gaan we nu niet doen'. Evt huilend en schoppend onder de arm naar huis, als het nodig is. Thuis proberen we ook wel te kietelen ('je mag niet lachen..'), en dat voorkomt soms erger. Is het een tantrum, en lukt contact even niet, dan gaat ze even op de gang of waar het ook even uit kan razen. Dan probeer ik het na 1 min weer. Gelukkig is dat niet vaak gebeurd.. ik vind het wel lastig soms hoor.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan