He nini
Ben op zoek naar jou geweest. We hebben samen op het augustusforum gezeten.En mijn verhaal lijkt heel er op het jouwe Toen ik jouw verhaal las was ik echt helemaal overstuur. Vooral toen ik een paar dagen na jouw verhaal zelf ook een bloeding had, de echo die ik toen kreeg kon mij niet troosten ondanks een kloppend hartje. Op 1 januari twee dagen na de echo begon ik steeds meer te bloeden en 4 januari kwamen ze er achter dat ons vruchtje na de echo nog twee dagen geleefd heeft. Op 5 januari ben ik gecurreteerd, eigenlijk voelde ik me daarna heel goed. Mensen om mij heen stonden er versteld van dat ik er zo mee omging; 'shit happens' zei ik en wilde er dan niet meer over praten. Nu begint het steeds meer tot mij door te dringen dat ik niet meer zwanger ben en dan ben ik opeens heel erg verdrietig en niet meer te troosten.
Ik wil niets liever dan weer zwanger raken, ik ga er ook gewoon vanuit dat het een aanlegfoutje was (wat in 95% van de gevallen zo is) en het de volgende keer wel goed gaat en ik denk dat jij dat ook moet proberen. Je lichaam maakt een selectie en heeft waarschijnlijk besloten dat dit kindje niet klaar was om geboren te worden. Mijn gyneacoloog zei tegen mij dat ik in ieder geval had bewezen dat ik zwanger kon worden en dat mijn tijd dan dus wel zou komen en ik denk dat jij je dat ook moet bedenken. Hij zei ook dat hij veel vrouwen in zijn praktijk kreeg die niet zwanger konden worden en dat ook nooit zouden kunnen maar hij had nog nooit vrouwen meegemaatk die alleen maar miskramen kregen.
Nou ja dit verhaaltje doet mij altijd wel goed, ondanks het verdriet, ik hoop dat jij er ook iets aan hebt.
Yvonne
Ben op zoek naar jou geweest. We hebben samen op het augustusforum gezeten.En mijn verhaal lijkt heel er op het jouwe Toen ik jouw verhaal las was ik echt helemaal overstuur. Vooral toen ik een paar dagen na jouw verhaal zelf ook een bloeding had, de echo die ik toen kreeg kon mij niet troosten ondanks een kloppend hartje. Op 1 januari twee dagen na de echo begon ik steeds meer te bloeden en 4 januari kwamen ze er achter dat ons vruchtje na de echo nog twee dagen geleefd heeft. Op 5 januari ben ik gecurreteerd, eigenlijk voelde ik me daarna heel goed. Mensen om mij heen stonden er versteld van dat ik er zo mee omging; 'shit happens' zei ik en wilde er dan niet meer over praten. Nu begint het steeds meer tot mij door te dringen dat ik niet meer zwanger ben en dan ben ik opeens heel erg verdrietig en niet meer te troosten.
Ik wil niets liever dan weer zwanger raken, ik ga er ook gewoon vanuit dat het een aanlegfoutje was (wat in 95% van de gevallen zo is) en het de volgende keer wel goed gaat en ik denk dat jij dat ook moet proberen. Je lichaam maakt een selectie en heeft waarschijnlijk besloten dat dit kindje niet klaar was om geboren te worden. Mijn gyneacoloog zei tegen mij dat ik in ieder geval had bewezen dat ik zwanger kon worden en dat mijn tijd dan dus wel zou komen en ik denk dat jij je dat ook moet bedenken. Hij zei ook dat hij veel vrouwen in zijn praktijk kreeg die niet zwanger konden worden en dat ook nooit zouden kunnen maar hij had nog nooit vrouwen meegemaatk die alleen maar miskramen kregen.
Nou ja dit verhaaltje doet mij altijd wel goed, ondanks het verdriet, ik hoop dat jij er ook iets aan hebt.
Yvonne