Hoe was de eerste bevalling (bij zwangerschap 2e, 3e, ....)

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hoi dames,

Ik vind mijn bevallingsverhaal altijd leuk om te vertellen. Vooral ook omdat je altijd van die gruwelverhalen hoort als je voor het eerst zwanger bent. Ik heb een goddelijke eerste bevalling gehad en vind dat andere ook op de hoogte moeten zijn dat het niet altijd vreselijk is om te bevallen.

Op vrijdagmiddag voelde ik me wat moe en zwaar. Bij het naar de wc gaan merkte ik dat ik heel veel slijm had bij het afvegen. Ik ging ervan uit dat het de slijmprop was. Ik was zondags uitgerekend, dus het mocht van mij wel beginnen.
We woonden op dat moment tijdelijk bij mijn ouders, want ons huis was nog in aanbouw en ons andere huis konden we verrassend snel verkopen.
Mijn man moest die avond sporten en kwam om 23.00 uur thuis. Ik had sinds een half uur het gevoel dat ik lichte weeën had, dus we legden de laatste spulletjes klaar voor het ziekenhuis (moest ik heen vanwege mijn gewicht). Daarna zijn we naar bed gegaan. Om 00.30 uur schoot ik overeind en braken mijn vliezen. Even gedouched en daarna op de bank een boek gaan lezen. Mijn man sliep lekker door.
Om 2.30 uur werd het heftig. Heb mijn man wakker gemaakt en hij is gaan timen. We mochten de verloskundige pas bellen bij weeën om de 2 minuten die 30 seconden aanhielden (of zoiets), maar om 3.30 uur werd het zo hevig dat ik toch maar de vk heb gebeld. Ik dacht zelf veel bloed te verliezen, dus ze kwam toch maar een kijkje nemen. Om 4.00 uur was ze er en stond ik met mijn nagels in de deurpost. Bij toucheren bleek in volledige ontsluiting en persweeën te hebben!!!
Snel werd alles gereed gemaakt en nog geen half uur later was onze kleine meid er! De kraamhulp was nog niet eens aanwezig, die was te laat!!!
Ben zelfs niet uitgescheurt, alleen twee kleine hechtinkjes omdat er twee kleine schaafwondjes zaten.

Dus het hoeft geen horror te zijn zo'n bevalling. Maar ga ervan uit dat het pijn doet, want helemaal fijn zal het nooit zijn.

Ben benieuwd naar jullie verhalen.

Groetjes Hanneke
 
tja wat zal ik zeggen! Eigenlijk vraag ik me wel eens af waarom we hier in Nederland weinig aan pijnbestrijding doen want ik had best een ruggeprik gewild!!!! In andere landen is dat heel normaal, maar hier schijnen de vrouwen hun oerkracht (en die hebben we!!!) te moeten gebruiken en pijn te moeten lijden. Toch was het geen horrorbevalling hoor. Het blijft een byzondere ervaring en ik ben superblij dat wij dat als vrouw mogen meemaken!  Ging bij mij  ook best snel voor een 1e bevalling.

Ik ben bevallen op de baarkruk, ook byzonder.

We waren een dagje weggeweest en kwamen 's avonds thuis na een prachtige zonnige dag, onderweg nog even een terrasje genomen.Onderweg en thuisgekomen had ik wat buikpijn, maar ik had wel vaker wat krampen/buikpijn op het laatst dus niks byzonders dacht ik. Twee uurtjes later begonnen toch echt krampen die op weeën leken (tja hoe voelt een wee he de eerste keer!!??) ik kon ze in het begin heel goed opvangen.
Totdag ook mijn vliezen braken, rond 1.00 uur 's nachts (ik lag in bed maar slapen ging niet meer sinds ik erin lag)
Vriendlief sliep natuurlijk gewoon door ondanks  mijn weeën haha.
Toch de verloskundige meteen maar gebeld, die vroeg of ik mijn weeën goed kon opvangen en zodra dat niet meer het geval was, moesten we weer bellen. Dus dat deden we, zo'n uurtje later.
Ze kwam langs en onderzocht me en ik had 4 cm ontsluting.
We hadden gekozen voor een ziekenhuisbevalling dus zodra we er klaar voor waren mochten we vertrekken zei ze, ze zou dan erachteraan komen..
In het ziekenhuis aangekomen ging het razendsnel. Rond 4 uur waren we er en ik had toen al 9 cm ontsluiting!! ik weet nog dat ik het lekker vond opschieten en dacht dat ik er wel snel vanaf zou zijn.. NOT!!

Toen ik volledige ontsluiting had lukte het persen me niet goed.
Het ging voor geen meter. Ik heb alle hoeken v.h. bed gezien en de weeen kon ik ook totaal niet meer opvangen, ondanks de puflessen die ik had gevolgd, hahaha.
Maar.. daar was dan de KRUK!!!
De vk bood me dat aan omdat zij natuurlijk ook merkte dat ik niet mee om kan gaan, liggend. (persweeen)
En ja hoor, toen ging het goed!!! En rond 9.30 is onze prachtige zoon geboren!!!
 
Nou hier een heeeeeele lange bevalling. En ook zekerste weten dat ik een ruggeprik ga eisen als t weer zo gaat. Maar natuurlijk hoop ik bij de 2e op een relaxte thuisbevalling van zo'n 6 uurtjes en geen hechtingen enzo
Maandag ochtend rond een uur of 12 ('s middags) braken mn vliezen (tijdens het opzetten van het campingbedje wat ik 2 dagen ervoor had gekocht en waarvan ik toch echt vond dat ik dat moest kunnen voordat ik ging bevallen), ik was zo blij dat het bedje stond dat bij het juichen dus mn vliezen braken. 2 dagen voor mn uitgerekende datum. Aangezien mn moeder en ik er allebei van overtuigd waren dat de kleine een dag voor de uigerekende datum zou komen, was ik wel blij verrast. Ik was trouwens verbaasd dat er niet gelijk een stortvloed kwam maar steeds in kleine en grote beetjes. Maar geen weeen te bekennen... ook niet na een fikse wandeling (en een natte broek). s Nachts erg onrustig geslapen met krampen en voorweeen. Dinsdag nog niks aan de hand dus s middags naar t ziekenhuis voor ctg. Alles goed met de kleine maar geen weeen te bekennen. Mn vriend heeft op mijn dringend verzoek heeeeel pittig gekookt en zowaar begonnen na het eten de weeen. Om een uur of 3 s nachts waren ze niet meer te houden en zijn we naar het ziekenhuis gegaan. Helaas had ik veelal rugweeen en dat was echt geen pretje. Ik kon niks meer en dacht echt dat mn rug aan gruzelementen was. Om half 9 had ik volledige ontsluiting en mocht ik persen. Maar ik kon niet meer ik was op. Maar ja het moest en om 9.25 uur is dan eindelijk Mexx geboren. Flink uitgescheurd maar kind was helemaal oke! Gr Debbie
 
Hoi allemaal.

Hier mijn verhalen. Niet al te leuke verhalen maar wel eind goed al goed.
Mijn oudste zoon Aldric is een maand te vroeg geboren. In de nacht van zondag op maandag kreeg ik erge buikpijn. Bovenin mijn buik. Geen weeen dus, maar wel zo erg dat ik het uitkermde, 2 uur onder de douche ben gaan staan en op de bank heb liggen huilen. Er niet een moment aan gedacht dat ik de verloskundige in kon lichten...   Mijn moeder is me overdag komen halen, ik mocht in hun waterbed liggen, en ik ben nog bezig geweest met de geboortekaartjes. Ondertussen waren er aanvallen van pijn. Mijn bene waren net olifantenpoten kortom echt niet meer leuk. Dinsdag zou ik naar de verloskundige dus ik heb het weten uit te zingen. Toen ik daar kwam zei ik, ik ga echt dood van de pijn. Mijn bloeddruk was in orde en mijn urine ook, dus de verloskundige dacht dat het een buikgriepje was. Ik weer naar huis. De volgende dag nog naar een huis gekeken, terwijl ik soms voorover gebogen mest zitten om de pijn te kunnen harden. Sávonds toch de verloskundige maar gebeld. Toen ik aangaf dat de pijn zo heftig was dat ik mijn borsten niet meer op mijn buik kon verdragen wilde ze toch maar dat ik naar het ziekenhuis ging. Die autorit was een verschrikkelijke ervaring. Mijn bloed werd afgenomen ctg enz.   Niets aan de hand een paracetamolletje en weer naar huis morgen maar terugkomen voor een echo. Weer een nacht huilend onder de douche doorgebracht. De volgende dag voor een echo, het bleek dat ze de verkeerde bloedtesten hadden uitgevoerd dus dat moest opnieuw, de echo was goed, ga maar naar huis als er wat is bellen wij jullie wel en kom morgen om 9 uur maar weer. Weer een dag en een nacht in een nachtmerrie geleefd. Dus s'morgens om 6 uur toch maar gebeld, ik red het echt niet meer!!!! Ja zeiden ze heel logisch je bent doodziek je hebt het HELPP-syndroom en moet meteen komen. Bleek dat ze het verkeerde netnummer gebeld hadden.
Zo werd ik opgenomen. De volgende dag (zaterdag) wilden ze met gelpillen de weeen gaan opwekken. Toen ging het helemaal mis, ik moest voor een spoed-keizersnee alleen moesten ze wachten op bloedzakken. Mijn lever en nieren waren ermee gestopt en ik had bijna geen bloedplaatjes meer.De bloedzakken moesten uit Groningen komen en dat duurde 2 en een half uur. Gelukkig heb ik de operatie gehaald en werd mijn zoontje geboren. Door die bloedtraansfusie voelde ik me geweldig... Ik heb daarna ook geen enkel probleem met hechting of zo gehad ik vond het heerlijk om te moederen. Het duurde alleen wel 19 dagen voordat ik mijn zoon mee mocht nemen naar huis.   Door het hellp-syndroom heb ik echter wel 2 jaar  moeten revalideren om het leven weer een beetje aan te kunnen.

Toen ik het revalidatie-traject had afgesloten werd ik weer zwanger. Dit bleek echter een buitenbaarmoederlijke zwangerschap te zijn. En weer ging ik bijna dood terwijl niemand het geloofde. Pas na 2 dagen met bloedprikken bleken mijn HCG waarden veel te hoog te zijn voor een lege baarmoeder...

Gelukkig werd ik na 3 maanden zwanger van onze dochter Jourike. De bevalling was lang maar ik teken ervoor. (Mijn man niet die vond twee nachten weeen opvangen echt te lang duren)
Om twee uur s'nachts braken de vliezen. De weeen kwamen nog niet opzetten dus we hebben geprobeerd wat te slapen. Wat niet echt lukte trouwens s'morgens naar het ziekenhuis (vanwege de keizersnee) ik had toen om de drie muniten lichte weeen. Men kon het niet eens zien op de CTG's dus we moechten weer naar huis. sávonds toch wel echte weeen dus weer naar het ziekenhuis. We hebben samen de hele nacht weeen opgevangen. Maar omdat men niet mocht toucheren vanwege infectie gevaar en de ctg mijn been ween niet registreerde werden we van de verloskamer naar een gewone kamer gebracht. Wat ik had was niets mijn man moest maar naar huis gaan om wat te slapen en ik kreeg pijnstilling en slaapmiddelen omdat ze pas de volgende dag zouden gaan opwekken. Ik wilde echt niet dat mijn man wegging, ik had wel pijn en ik wilde het samen doen. Ik werd als een klein kind terecht gewezen, ik moest niet zo aan mezelf denken de knop omzetten en gaan slapen er gebeurt toch niets... Dus mijn man vertrok en ik was alleen, ik durfde ook niet meer te bellen. Als die tanik kwam kijken deed ik net of ik sliep maar ik had me toch een pijn!!! Zo nu en dan om de 5 minuten. Om 14.00 hield ik het echt niet meer uit en heb ik toch maar gebeld. Ik had eindelijk wat gevloeid, nou medam zal dan toch de verloskundige maar bellen. Ik belde mijn man en zei dat ik hem toch wel nodig had. Hij ging nog even douchen... Toen de verloskundige kwam bleek ik 8 centimeter ontsluiting te hebben en persweeen. Mijn man moest nog 20 minuten rijden en had twee bruggen tegen. Maar was er gelukkig net de laatste 20 minuten bij. De persweeen kwamen maar om de 10 minuten. Ook dit was waardeloos volgens de zuster dus die ging nog een infuus klaarmaken.Maar ik heb in 3 persweeen mijn dochter eruit kunnen krijgen dus dat infuus is er voor de show nog ingegaan..
De stress van niet serieus genomen te worden vond ik heel erg maar die weeen kon ik rustig opvangen en ook de persweeen waren goed te doen omdat ik tijd had om te herstellen.
Jammer genoeg had mijn dochter een slechte start. Haar bloed was te dik en daardoor had ze geen enrgie om te drinken. Ook zij moest 19 dagen op de kinderafdeling blijven voordat ze meemocht naar huis... Dit vond ik een ramp nu omdat ik wist hoeveel verdriet het afscheid iedere dag zou zijn.

Ik hoop dat als alles goed gaat ik nu ook een echte kraamtijd zal hebben. Ik heb nog nooit een kraamverzorgster thuisg ehad en dat lijkt me wel heel leuk.

Maar ik weet wel dat ik de nartuurlijke bevalling geweldig vond, op de verloskamer wilde ik al voor de derde. DAt heeft uiteindelijk bijna 4 jaar geduurd. Morgen gaat mijn dochtertje Jourike voor de eerste keer proefdraaien op de kleuterschool. (slik)

Tja dit was mijn verhaal Groetjes machteld
 
Jeetje Machteld wat een verhaal!
Zo zie je maar weer dat het allemaal niet vanzelfsprekend is dat alles makkelijk en goed gaat; er gaat soms heel wat aan vooraf met heel veel spanning! Ik ben blij dat alles goed is gekomen zeg..
wat zullen jullie in de rats hebben gezeten.
Succes vandaag met je dochter (weer een mijlpaal)
en we houden elkaar op de hoogte

PS wat mijn bevallingsverhaal betreft: ik heb het uitscheuren en inknippen trouwens maar achterwege gelaten, haha, maar dat heeft me nog wel de nodige pijnlijke dagen achteraf geleverd!!
 
Hallo allemaal,

Ja, Machteld, dat is zeker indrukwekkend. Ik hoop van harte dat er dit keer geen aanleiding meer is om nog lang in het ziekenhuis te blijven. Houd je daar nu wel bij voorbaat rekening mee?

Verder valt me op dat iedereen achteraf in de conclusie positief is. Dat blijft toch wonderbaarlijk.

Bij mijn oudste ging het als volgt:
Ik was al 7 dagen over tijd. Lag 's avonds in bed tv te kijken en toen gaf ze me een kopstoot naar beneden. Ik voelde mijn vliezen kraken. Ik sprong uit bed en kon nog net de nachtspiegel tussen mijn benen doen om het vruchtwater op te vangen. Man geroepen. Tja, is dit nou groen/bruin of niet? Vk was duidelijk: meconium in vruchtwater, dus naar ziekenhuis. Pas onderweg begonnen een beetje de weeën. In het ziekenhuis hebben ze alles gecontroleerd en in de gaten gehouden en vervolgende de weënopwekkers: 12 uur lang had ik elke 2 minuten een wee van 1 minuut. Op een gegeven moment gingen ze ook niet altijd meer weg. Ik heb grotendeels naast het bed gestaan om ze op te vangen. Hand in hand met mijn man leunend op het bed. Hij heeft zo hard mee gedaan, dat hij even moest gaan zitten: te veel zuurstof. Hij kon nog wel wat tussendoor eten, maar bij mij kwam het er allemaal uiteindelijk uit. De ontsluiting schoot niet hard op. Ik heb nog wel een verdoving gekregen die de scherpe kantjes eraf zouden moeten halen, maar als dat zo was, dan waren die scherpe kantjes wel heel erg scherp. Bovendien had ik eerst een uur of 10 zonder opzitten. Ik moest toen op bed gaan liggen.
Uiteindelijk had ik iets van 9,5 cm ontsluiting en mocht ik gaan persen i.p.v. persweeën wegzuchten. Dat was wel fijn om te mogen benutten. Dat heeft meer dan een uur geduurd en schoot ook niet op. Ze bleek een sterrekijker. Met de vacuumdop heeft de gynaecoloog geprobeerd haar te draaien en trekken tegelijk. Ook geen pretje.
Vervolgens ging dat niet en toen is mij heel voorzichtig gebracht dat er geen andere mogelijkheid was. Nou dat hoefde niet zo voorzichtig: ik was hartstikke blij. Het wegzuchten v.d. persweeën was wel weer pittig, maar die ruggenprik was zalig. 17 uur heeft de bevalling geduurd. Meisje was verder kerngezond. Een verpleegster heeft foto's in de OK gemaakt. Ik was daar heel blij mee. Mijn man ging met mijn dochter mee terwijl ik werd opgelapt. Toen ik terugkwam zat hij met haar in zijn armen. Zo ontroerend.

Bij de 2e moest ik vanwege de keizersnee sowieso naar het ziekenhuis. Ik dacht dat het wel weer op dezelfde manier zou beginnen, maar nee: gewoon met weeën. Op de uitgerekende datum was ik al een slijmprop kwijt en de dag erna had ik de hele dag al weeën. Ik dacht dat dat de voorweeën waren. Toen de oudste op bed lag, was ik nog druk met foto's bestellen achter de pc. Mijn man zat ernaast en die zei dat hij mij wel veel hoorde wegzuchten. Misschien idee om te timen? Oh ja, goed idee. Hmmm elke 3 à 4 minuten al! Mijn man ging nog even chips kopen voor in het ziekenhuis en ik onder de douche. Vervolgens meiske uit bed gehaald en naar opa en oma gebracht.
In het ziekenhuis had ik nog maar 3 cm ontsluiting, dus ik dacht "daar gaan we weer". Toch ging het een stuk vlotter. Geen weeënopwekkers. Wel uiteindelijk weer verdoving gekregen, maar dat schijnt ook de bevalling te kunnen bespoedigen. Ik heb er niet veel positiefs van gemerkt in ieder geval.
Als deze weer een sterrekijker zou zijn dan zouden ze het niet eens proberen en zou het een keizersnee worden. In eerste instantie was ze ook geen sterrekijker, maar uiteindelijk is ze in het laatste stukkie nog gedraaid. Toen was ik ook al een uur aan het persen. Weer de vacuum erbij, want de gynaecologe zei dat deze een stuk verder het geboortekanaal in was en dat het in 3x moest lukken. Dat was zo. Met een flinke knip. 1 hechting, maar met heel veel steekjes en een lange draad!
Vantevoren leek me inknippen heel erg, terwijl keizersnee niet zo erg was, maar achteraf was het zalig. Zo veel sneller hersteld. Ik mocht ook gewoon tillen. Dat was wel zo handig met een kind van 17 maanden erbij.
Ik vond het heel raar om zo snel weer buiten te staan. Ook dit meisje bleek kerngezond. Gelukkig heeft ze niet te veel last gehad van hoofdpijn v.d. vacuum.

Nu moet ik natuurlijk weer naar het ziekenhuis. Ik hoop dat het geen keizersnee wordt, omdat ik dan gewoon kan tillen en doen. Verder zie ik het wel. Misschien wordt deze wel compleet natuurlijk en is de vacuum niet eens nodig. Nu is het nog ver van mijn bed show.

Sorry, beetje lang, maar als ik eenmaal aan de praat raak hierover...

Groet,
Tamar

 
Hallo dames,

Hier dan ook mijn verhaal over de bevalling van onze dochter bijna vier jaar geleden. Ik belandde 6 weken voor de uitgerekende datum in het ziekenhuis vanwege een lichte zwangerschapsvergiftiging. Saai, veel rusten maar verder niets aan de hand.

Ongeveer 3 weken voor de uitgerekende datum werd ik op een zaterdagochtend om 6 uur wakker vanwege voorweeën. Die hebben de hele dag geduurd. ´s Avonds bleek dat ze niets gedaan hadden en wilden ze me iets geven om te kunnen slapen, maar bleek ik koorts te hebben en werden er eerst allerlei tests gedaan. Uiteindelijk kreeg ik om ± 3 uur ´s nachts de prik en heb ik geslapen. Ik werd om 10.30u wakker gemaakt; vanwege de koorts (ze wisten niet of dat bij mij of de baby vandaan kwam) gingen ze de vliezen breken en zou er een infuus met weeënopwekkers komen. Eerst manlief gebeld, die was op tijd om te zien dat die opwekkers echt niet meer nodig waren! Ik heb geen wee normaal kunnen opvangen en ik ben echt geen watje.
De ontsluiting ging toen best snel en ik had persdrang, maar nee omdat ze de verloskamers nog schoon moesten maken moest ik nog maar even wachten. En omdat het zo druk was met bevallingen waren manlief en ik steeds alleen. Ik heb toen heel eigenwijs toegegeven aan die persdrang; raar genoeg was er toen wel een kamer vrij en uiteindelijk is onze dochter om 15.45u na een knip en met de vacuümpomp geboren. Dochter kerngezond, de koorts was ook weg.

Eind goed al goed? Nog niet. `s Avonds om 7 uur kwam de koorts weer terug; binnen twee uur had ik meer dan 40 graden. Deze koortsaanvallen hebben uiteindelijk een week geduurd, ze hebben me op al het denkbare getest (longembolie, legionella ze wisten het echt niet meer) en al die tijd mocht ik niet bij m ´n dochter omdat dat gevaarlijk zou kunnen zijn. Nadat ik 3 soorten antibiotica tegelijk had gehad bleef de koorts eindelijk weg en mocht ik naar huis. Wat het geweest is mag Joost weten.

Die scheiding van m ´n dochter, de melding "mevrouw u gaat misschien dood want u heeft wellicht een longembolie" plus een ongeluk dat ik voor de bevalling voor de ingang van het ziekenhuis heb zien gebeuren, resulteerden in 6 maanden psychotherapie om er weer bovenop te komen.

Nu ik denk weer opnieuw zoiets aan te kunnen, zijn we voor een tweede gegaan. Hopelijk deze keer geen zwangerschapsvergiftiging en geen 4 weken in het ziekenhuis!

Groetjes,
Maaike
 
Nou mijn zwangerschappen verliepen zo super snel!!


Dani: 39weken zwangerschap vruchtwater verlies, in het zh zeiden ze dat het niet zo was, toch ging ik van mij gevoel uit en het was dus echt zo! ik heb in totaal 62uur gebroken vliezen gehad, bij de bevalling zelf   14minuten hoeven persen **HEERLIJK DUS*** hihi 3350gram en 49 cm lang


Quinn: 36weken zwangerschap ik had weeen ik hield het niet meer, ik naar het ZH ja het zijn valse weeen dus we prikken voor 37 en halve week een datum om de kleine te halen.. volgende dag.. nog heftiger.. ik naar het ziekenhuis en ja hoor het was dus daad werkelijk zo ik was bezig met bevallen.. om kwart over 4 5 cm ontsluiting, en om 5uur mocht ik persen.. 3minuten later was de kleine boef er... 4weken te vroeg 3050gram en 48 cm lang!


ff kort uitgelegt... maar het ging ook idd erg snel!

Liefs, Manuela
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan