Hoe zeg je dat.. pff..

A

ANONYMOUS_USERNAME


Hoi mama's,

Bij ons kriebelt het weer heel erg voor een tweede kindje, maar vanwege praktische redenen willen we nog ongeveer  2 maandjes wachten voordat we het weer willen gaan proberen..

Nu  zit mijn vriendin vollop in de "malle molen" om zwanger proberen  te raken. Kreeg eerder geen eisprong, nu in ziekenhuis testen aan het doen, op gezette tijden gemeenschap moeten hebben etc,.. Een heel proces steeds wat elke maand herhaald moet worden. Ze zijn nu 2 jaar bezig..

Een andere vriendin van mij is lesbisch en hun zijn nu eindelijk bezig met inseminatie.. Eindelijk alle keuringen en testen ondergaan, donor gevonden en een ziekenhuis die dit nog doet.. Ook hun zijn al 2,5 jaar bezig..

Gelukkig hebben mijn andere vriendinnen het wat makkelijker gehad en zijn ondertussen wel al mama.

Maar stel dat het straks bij ons weer zo mag zijn, zwanger van een tweede kindje,..
Ik vind het dan ontzettend moeilijk om ze dat te vertellen.

Natuurlijk weet ik ook wel dat onze vreugde er niet onder mag lijden en hun het wel zouden begrijpen, maar toch. Een beetje gevoelsmens weet ook wel dat hun na het nieuws weer even in de put kunnen zitten. Als ik niet zwanger kon raken in ieder geval wel!!

Stom he,.. zit er nu al over in,..

Maar goed,.. ik moet tzt ook maar weer eens zien zwanger te worden want je ziet wel, niets is vanzelfsprekend..

Nog iemand in zo'n situatie gezeten?

Esmé mv Kay
 
Wij hebben een iets andere situatie gehad, Vrienden van ons zijn hun kindje verloren na een zwangerschap van ruim 30 weken. Zij heeft een hersenbloeding gehad en is in coma geraakt (gelukkig wel weer uit gekomen en inmiddels hebben ze een gezonde zoon) twee jaar na deze gebeurtenis werd ik zwanger en wij hebben het na onze ouders meteen aan hun verteld, ik wou niet dat ze het via een ander zouden horen, Ze hebben dit erg op prijs gesteld.

Ik zou het gewoon vertellen en ook zeggen dat je het moeilijk vindt. Succs ermee

Groetjes sandra
 
Haai!

Hier kriebelt het al sinds Thomas er is moet ik eerlijk zeggen... En er wordt sinds januari ook al weer serieus gekrabt...( als je begrijpt wat ik bedoel, hahaha!!)
Ik kan me er wel iets bij voorstellen. De vriendin van mijn zwager heeft in Januari een miskraam gehad dus daar is het verdriet toch nog wel vers terwijl wij happy aan het verkondigen zijn dat we graag een broertje/zusje willen voor Thomas. Ze gaan in september trouwen en hopen daarna weer snel zwanger te zijn, maar stiekum hopen zij dat ze voor het tweede kleinkindje gaan zorgen.   Wij vrijen gewoon lekker rustig door ( HIHIHI ) en natuurlijk hoop ik tegen die tijd zwanger te zijn, maar ik voel me dan ook wel een beetje lullig naar hen toe, hmmm, je snapt me wel denk ik?

( Ziet t er net zo vaag uit als het lijkt, zie in de nachtdienst niet alles even helder meer, hahah?)

Gr. Marieke
 
Hoi Esmé,

Wij hebben ook in zo;n situatie gezeten en misschien nu wel weer! Gister hebben we ook besloten om voor een tweede te gaan. Goede vrienden van ons zijn het al meer als anderhalf jaar aan het proberen, met ziekenhuis onderzoeken en al. Niks te vinden, ze zijn nog jong, dus zijn ze weer naar huis gestuurd om het te proberen....Toen wij heel blij vertelde dat ik zwanger was en het in een keer raak was, (floepte   er echt uit) vonden ze dat (beetje terecht) niet echt geweldig......Ze zijn nu nog steeds niet zwanger en ben bang dat we weer in dezelfde situatie terecht komen als het bij ons weer lukt!

Toen ik 3 maanden zwanger was vertelde ik het tegen mijn team (volleybal) en mijn trainer was daar niet zo blij mee, hij zei vanwege het feit dat ze mij wel gingen missen tijdens de wedstrijden..) Tijdens een goed gesprek in de kantine (ongeveer een half jaar geleden) kwam de eigenlijke reden eruit: zij waren al 2 jaar ook bezig en liepen nu wel in het ziekenhuis met allerlei behandelingen. Het nieuws dat ik zwanger was was voor hun "vervelend"om te horen....
Als ik nu weer binnenkort (daar gaan we wel vanuit, misschien duurt het wel langer!!) zwanger ben, moet ik het weer vertellen, met ook wel een beetje een brok in mijn keel denk ik....
Maar in feite kunnen we er niets aan doen en leven we toch ons eigen leventje....Toch zal ik voorzichtiger zijn met het nieuws te vertellen....

suc-6! (ook met oefenen!! )

Lisenka mv Tessa (10-9-2006)
 
hoi,

Wij waren zo'n stel waarbij het lukte om zwanger te raken. Het was zo pijnlijk om te horen als weer iemand zwanger was maar het hoort nu eenmaal bij het leven. Vond het wel fijner als ze het telefonisch zeiden zodat we het even alleen konden verwerken anders moet je zo gemaakt blij doen wat erg moeilijk is op dat moment. Uiteindelijk zijn wij na 2 jaar zwanger geraakt en vorig bevallen van een prachtige dochter!
Na 6 maanden  ben ik per ongeluk zwanger geraakt, helemaal spontaan!
En juist op het moment dat wij erachter kwamen mislukte de 5e icsi poging van hele goede vrienden van ons. Die dus al 3,5 jaar bezig zijn. WE hebben even een week gewacht en toen toch maar gebeld en verteld.
Pffff, ik weet hoe het voelt en hoe moeilijk het is. MAar je kan het beter zelf vertellen dan dat ze er via via achterkomen.
En jouw sitiuatie staat natuurlijk los van hun sitiuatie maar moeilijk blijft het wel.

Succes

Marielle  
 
Hoi Esmé,

Ik heb het zelf meegemaakt. Wij waren al 5 jaar bezig om zwanger te worden. Een miskraam gehad bij 7 weken, toen na 2 jaar pas weer zwanger geworden (bij de 6e IUI behandeling) en deze tweeling helaas verloren na 28 weken zwangerschap.
Vervolgens weer anderhalf jaar bezig geweest met allerlei behandelingen en hormoonkuren etc etc. en het wilde maar niet lukken.
Een vriendin van mij had al 2 kinderen en vond het genoeg zo. Volgens artsen had zij nog maar 10% kans om zwanger te worden (iets mis met haar eileiders). Omdat de kans zo klein was gebruikte zij geen voorbehoedsmiddel en je raad het al: toch zwanger!
Zij is toen vanuit Rotterdam naar Scheveningen gekomen om dit aan mij persoonlijk te vertellen omdat ze het zo erg vond voor mij.
Tuurlijk baalde ik ervan dat het bij ons niet wilde lukken, maar daarvoor was ik wel superblij voor haar!!! Ik vond dat dat los van elkaar staat.
Ik ken jouw vrienden natuurlijk niet maar wilde je toch vertellen dat het dus ook anders kan uitpakken dan jij denkt: ze kunnen ook erg blij voor je zijn ondanks hun verdriet dat het bij hun (nog) niet lukt.
Uiteindelijk is het bij ons allemaal goed gekomen en hebben we nu een prachtige zoon.
Ik hoop dat je wat hebt aan mijn verhaal......

Liefs van Cissy mv Fabio
 
Hoi Esmé,

Ook wij zitten/zaten aan de andere kant.Onze Zoë is na 6 jaar dokteren dmv eiceldonatie geboren.Hoe je het ook bekijkt het is en blijft erg moeilijk om steeds maar te horen dat mensen om je heen zo maar zwanger kunnen worden en dat het bij jou niet wil lukken,maar je kunt het niet ontlopen.Tuurlijk ben je dan even weer verdrietig,maar je kunt ook wel weer heel erg blij voor de ander zijn.Niemand gunt een ander hetzelfde verdriet dat jij hebt.
Ik vond/vind het juist erg fijn dat de mensen het mij wel ( op tijd ) vertelden dat ze zwanger zijn.Het is veel moeilijker om het naderhand te horen.( vooral van familie en goede vrienden )
De manier van vertellen maakt denk ik wel veel uit.MAar als je er bij zegt dat je het heel moeilijk vind om te vertellen,is dat begrip er van de andere kant wel.
Succes er mee.Het is al reuze fijn dat je je er zelf zo goed van bewust bent hoe moeilijk het voor de ander is.

Ook bij mij begint het wel al weer te kriebelen.Ik geniet intens van het hier en nu.Maar hoop toch zo dat het ons nog een keer gegunt is om een kleine te krijgen.
Hoewel ik soms wel eens een klein beetje jalours kan zijn op mensen bij wie het zwanger zijn zo" aanvliegt".
We hebben nog 3 embryootjes in de diepvries en hoewel we weten dat de kans erg klein is dat ze het ontdooiingsproces overleven en dan na het inbrengen ook nog blijven zitten,proberen we die 3 kansen toch nog te grijpen.En hopen we op nog een broertje of zusje voor Zoë.
Ondertussen genieten we intens van dit   grote wonder dat aan ons gegeven is.

groetjes dianka
 
Goh Esmé, het valt me op dat jij hier zo mee kan zitten. Ik snap je verhaal heel goed hoor, maar jij bent altijd het psychologische typetje hier en weet overal altijd een draai aan te geven, waardoor je een bepaald "probleem" weer positief kunt benaderen. Dit is absoluut geen verwijt hoor, maar het valt me gewoon op dat uitgerekend jij dit schrijft. Ik hoop dat je niet boos bent dat ik dit schrijf, want ik bedoel er verder niks mee hoor. Ik vind het alleen altijd zo knap als mensen de negatieve dingen van het leven zo positief kunnen bekijken. Ik heb die eigenschap helaas niet.

Ik heb zelf in zo'n situatie gezeten. Ik heb vóór Merijn twee miskramen gehad en een collega van mij en ik  waren allebei tegelijk bezig om zwanger te raken. Toen ik de eerste miskraam kreeg leefde zij uiteraard erg mee. Bij hen wilde het nog niet lukken. Toen kreeg ik meteen de tweede miskraam er achter aan en toen ik nadien weer kwam werken, vertelde ze mij dat zij wel zwanger was, maar dat ze dat eigenlijk ook wel weer heel erg vond om te vertellen. Ik reageerde (uiteraard) erg blij voor haar, maar eenmaal thuis kwamen de waterlanders. Ik voelde me zo verdrietig, natuurlijk omdat het bij mij voor de tweede keer was fout gelopen, maar ook omdat het bij haar wél goed mocht gaan. Gelukkig kon ik enkele weken later vertellen dat ik wéér zwanger was (van Merijn) en is alles goed verlopen. Ik denk dat het voornamelijk door de hormonen kwam dat ik zo heftig reageerde. Er is inderdaad niemand die een ander zijn geluk niet gunt, maar op zo'n moment werkt het psychisch toch allemaal even anders.

Groetjes Fonske.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan