Hoe zijn jullie mannen?

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hey,
Ben benieuwd hoe jullie man/vriend zijn op het moment.
Ik begin wel te merken dat mn man erg uitkijkt naar zn zoontje.hij is de zwangerschap net als ik ook beu aan het raken.het bijzondere voor hem is eraf.hij weet nu wel hoe het voelt als de baby schopt.en heeft mijn opvliegende gedrag ook wel weer gezien.kortom word tijd dus.
hebben jullie mannen wel veel begrip voor jullie?mijn man hebt er soms best moeite mee.hij gaa het liefst vaak op visite en blijft dan liefst zo lang mogelijk.hij begrijpt dan niet waarom ik wat eerder weg wilt.je hoeft toch maar te zitten is het dan:maar ik verlang dan naar de bank of mn bedje.afgelopen weekend wilde hij eigenlijk gaan varen(zeilbootje)maar zag ik weer niet zitten heel zo een weekend op klein bootje met dikke buik en dan nog overnachten ook.best discusie over gehad hoor.hij begreep het gewoon niet dat ik daar geen behoefte meer aan hadt/hebt.voor de rest is het een schat van een vent hoor.maar ze kunnen ook niet voelen wat wij voelen he!als het nodig is doet ie ook alles voor me.maar wil ook niet altijd klagen.en heb ook niet altijd te klagen ook hoor
is wel lang verhaal geworden he maar moest even kwijt
liefs jootje
 
Mijn man is al vader, dus die heeft al eens een zwangere vrouw meegemaakt! Dit keer is het wel een wat andere zwangerschap, omdat het een tweeling is en dat merk je goed. Ook hij is er klaar mee, net als ik. Wat je beschrijft is herkenbaar, ze snappen sommige dingen gewoon niet en dat zal vast nooit veranderen! Als je niet kunt voelen wat een ander voelt, moet je het soms gewoon maar aannemen en dat is voor een man lastig..
Maar die van mij is een geweldige vader, die dol is op zijn zoon, veel met hem erop uit gaat (hij is nu 3) en kijkt enorm uit naar de komst van nog een zoon en een dochter.. Ach, verschil moet er zijn en wees blij dat hij niet zwanger hoeft te zijn, haha!
 
Ik leerde mijn man kennen toen mn docher 7 maanden was.(dochter is nu 3)dus hij heeft nooit een zwangere vrouw van zo dicht meegemaakt.toch is hij ook dol op onze kleine meid!het is echt zijn dochter.en voor mn dochter haar papa.hij gaat in het weekend soms even met dr naar de speeltuin zodat mama kan rusten.het is verder een echte schat!begrijp niet verkeerd.maar hij is een echte hollandse vent!en daar ben ik ook wel weer blij mee!aan een watje heb je ook niks.
liefs
 
Hello...

Ik vind zelf dat ik het enorm getroffen heb met mijn vent. We hebben laatst, zeg anderhalve week geleden, voor het eerst een dip gehad in de zin dat ik ook aan hem merkte dat hij er een beetje zat van begon te worden. Maar dat duurde gelukkig niet lang.

Verder vind ik het heel prettig dat het lijkt alsof hij zich aan het begin van de zwangerschap heeft voorgenomen dat hij niet voor mij kan bepalen wat wel en niet lukt/goed voelt, etc. Ik weet niet of hij dat bewust heeft gedaan, maar hij heeft echt zoiets van: ik ben niet zwanger, ik weet niet hoe het voelt, dus als jij zegt dat je last van je bekken hebt, dan zal dat wel zo zijn en dan ga ik dat niet in twijfel trekken.

Ik vind dat echt enorm fijn omdat je anders, naast het feit dat sommige klachten echt niet prettig zijn, ook nog eens het gevoel hebt dat je je moet verdedigen.

Ik vind dus dat hij het echt heel goed doet, met af en toe zo'n dynamietstaaf om mee te leven... hahaha...

Voor geduld krijgt hij een dikke 10!

En we kunnen allebei niet wachten tot de kleine vent er is. Gisteren de box opgezet en dan zit hij zich helemaal in te beelden hoe het zal zijn als daar straks een mini in ligt... LEUK!!!!
 
Hoi hoi,

Uhm... Realistisch gezien heb ik het, net als Blossom, enorm getroffen met mijn man.
Hij wil alles voor me doen en ik hoor hem nooit klagen.

Maar owee als mijn hormomen weer opspelen. Dan vind ik hem egoïstisch, ongeïnteresseerd, bot en zou ik hem wel willen slaan... En dat zeg ik hem dan ook.
Totaal niet eerlijk van mijn kant, maar op dat moment zie ik dat zelf natuurlijk heel anders.
Daar moet ik later natuurlijk op terugkomen van mezelf (en terecht) en dan zie ik weer hoe hij zijn best doet, hoe spannend het voor hem ook is en wat voor kreng ik ben op het moment.

Hij heeft de zwangerschap lange tijd ver-van-zijn-bed gevonden volgens mij. Kon zich er niks bij voorstellen. Maar nu het einde van de zwangerschap nadert, begint hij er enorm naar uit te kijken. Hij wil precies weten hoe alles werkt (wat te doen als de bevalling begint, wat zijn hydrofiel luiers enz.) en ik betrap hem zelfs zo nu en dan in de babykamer.. Dan staat hij in zijn eentje te kijken naar het bedje enzo.

Zucht... Ik krijg tranen in mijn ogen als ik bedenk hoe hij zich heeft gedragen de afgelopen tijd en hoe krengerig ik zo nu en dan tegen hem ben geweest...
En zelfs dat begrijpt hij!?!?!
 
hahah heel herkenbaar sommige dingen. Mijn vent is de liefste, tenminste als ik geen last van hormonen heb, en zeker niet in mijn hoofd heb zitten hoe de dag eruit moet zien, en hoe ik van hem verlang wat hij moet doen, en hoe hij het moet doen. Dit kan zo hoog oplopen!!!! Stel je voor dat hij tegen me zei, dat hij nooit maar dan ook nooit meer een kind wilde met me, tenminste na deze. En op het moment dat we het met elkaar aan de stok hebben, zie ik het niet, en als ik het dan wel zie, dan leggen we het bij. Maar het is echt niet normaal wat ik verlang als ik last heb van mijn hormonen. Ik haat men hormonen zelf inmiddels.
Gelukkig komt hij er dan op terug en verteld me dat hij een voetbaleftal vol kinderen met me wil, bij wijze van spreken. Gelukkig gebeurt dit niet al te vaak en hebben we ook fijne dingen.

Ik probeer zoveel mogelijk hem erbij te betrekken, want hij heeft het idee dat ik hem links laat liggen, en dat ik alleen zijn zaad nodig had zeg maar. Hij vraagt zich weleens af of hij nog wel belangrijk is, omdat ik zo in mezelf gekeerd bezig kan zijn met de komst van die kleine.
Dat is natuurlijk niet zo, maar ben blij dat ik weet hoe hij zich voelt. Dus doe heel erg men best om saampjes te genieten. Van de week hebben we de tas ingepakt voor het ziekenhuis en de kleertjes die onze kleine aan krijgt als eerste pakje uitgezocht. Het is iets kleins maar zo belangrijk voor hem. Hij vouwde nog eens de kleertjes open en glunderde, en zei "dat we bijna een kleintje hebben dat hier in gaat passen onvoorstelbaar"
Hij wil ook zo graag die kleine ontmoeten, en laat het nu ook duidelijk merken dat het echt heel erg echt wordt voor hem. Hij is op het moment heel erg zorgzaam en heb zelfs het idee dat hij zich meer zorgen begint te maken.
En misschien ook wel eens goed dat de bom barst want daarna besef hoe gelukkig je eigenlijk mag zijn. En 1 tip voor jullie allemaal, vergeet hem niet, en blijf zorgen dat hij het gevoel heeft dat hij zeer belangrijk is, wij weten dat het zo is, alleen zij kunnen dat weleens kwijt raken.
Ik weet bijvoorbeeld al, dat ik straks moet gaan denken dat zijn manier van opvoeden, verschonen, voeden ook goed is. Maar anders dan mijn manier, maar we willen wel allebei het zelfde. Zolang ik dat weet en in de gaten hou moet vast alles goed komen.
 
hey,

Mijn vent heeft echt een enorme ontwikkeling doorgemaakt. Van nog van alles willen doen (want nu kan het nog) tot echt rekening houden met mij.
Hij helpt ondanks zijn uren (van de week dagen gemaakt van 4 uur 's ochtends tot 8 uur 's avonds) toch mee met huishoudelijke taken en klaagt niet. Doet dingen uit zichzelf, en is zelfs begonnen met het insmeren van mijn buik..
Hij neemt mijn buien voor lief, al scheelt het misschien dat ik vaak midden in eenuitbarsting al door heb dat het hormonen zijn, en er zelf om kan lachen...
Als ik dan zie hoe hij is, en om gaat met kleine van vrienden, ben ik zo verliefd!! En dan heeft ie ook nog soort van Nesteldrang; alles moet schoon en opgeruimd en klaar zijn :):):)
Love him!!

 
Heey,

Zo herkenbaar allemaal, ook ik heb van die FIJNE hormonen, dat betreft ben ik wel weer blij dat ik binnenkort gewoon weer mezelf kan zijn, want die heb ik wel gemist....:)
Ik ben inmiddels 38 weken, dus het is aan het eind gekomen.
Mijn lief is de beste vader die de kleine nu al wensen kan en voor mij de beste partner.
Op het einde gaat het allemaal niet meer zo snel en hoeveel ik heb geroepen wat ik allemaal ging doen in mijn verlof., hoe weinig ik nu doe en kan.
Hij neemt het gerust van me over.
Eerst had ik als hij s avonds thuis kwam dat ik me schaamde dat ik eigenlijk niks had gedaan en hem dan vervolgens met de stofzuiger en zo rond zag rennen, maar dat heb ik van me af gezet.
Als ik het nog allemaal had gekunnen dan had ik het echt wel zelf gedaan en dat weet hij ook.
Maar ook mijn partner vind het nu wel mooi geweest en mag het van hem nu wel komen.
Hij is rustelozer dan ik op het moment.
Elke omdraai per nacht (en dat gebeurd nog al eens) is hij ook klaar wakker, elk ander geluidje..vraagt die meteen hoe het gaat...DE SCHAT! en hij moet s nachts zelfs vaker plassen als ik...hhahhahaha.
Ook de nesteldrang heeft hij meer als ik...echt grappig allemaal.

Hij zal in ieder geval blij zijn net zoals vele andere mannen dat de hormonen straks weg zijn....want PFFFFFF...ik was soms niet makkelijk zeg.....(schaam..schaam...)

Dus ook mijn partner krijgt een dikke 10
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan