Ik schrijf dit omdat ik ontzettend veel verdriet heb wat er in de afgelopen maanden is gebeurt.
Ik hoop dat ik het op deze manier een plaatsje kan geven....
2jaar geleden gingen we voor een 2de kindje.Binnen 3 maanden was ik zwanger.We hadden dit nooit verwacht omdat de eerste zwangerschap een jaar op zich heeft laten wachten.Dolgelukkig en blij waren we.
Helaas voor korte duur want met 5,5 week ging het al mis. Heel verdrietig maar wel realistisch dat zoiets altijd kan gebeuren.
In de maanden die volgden raakte ik niet zwanger.
In september (2009) vroeg mijn vriend mij ten huwelijk! Ik ben toen voor een jaar aan de pil gegaan omdat ik niet zwanger wou trouwen. Van mijn dochter was ik nl.30kilo aangekomen.
September 2010 zijn we getrouwd en in oktober stopte ik weer met de pil!
5 januari 2011 had ik al een positieve test in handen! Helemaal blij waren we en had er alle vertrouwen in dat het nu goed zal gaan.
Helaas 2 weken later kreeg ik met 6 weken een bloeding.
We mochten meteen een echo laten maken, niks te zien op de echo en de bloedwaarde was erg laag. weer een miskraam.(achteraf mischien een bbz)
Wat een ontzettende pijn voelde ik....
Toch besloten we vol goede moed er weer voor te gaan en zo had ik
11mei een positieve test in handen.
Gereserveerd en terughoudend was ik blij, maar tegelijkertijd leefde ik continue in angst, angst om weer een wondertje te verliezen.
Ik voelde continue een druk onderin de linkerkant van mijn buik.
Ziekenhuis gebeld en we mochten weer komen.
24mei was dat. Helaas was het nu echt foute boel. Ik had een buitenbaarmoedelijke zwangerschap en werd diezelfde dag nog geopereerd.
De arts heeft mijn eileider kunnen sparen en daar waren we 'blij' om.
Maar.... ik knapte helemaal niet op en ipv. dat mijn hcg bleef dalen ging het weer stijgen (als ze je eileider sparen moet je wekelijks bloedprikken totdat je hcg onder de 0,2 is).
Ik werd gebeld door het ziekenhuis dat ik meteen moest komen.
Zo gebeurde het dat ik 14 juni voor de 2de keer geopereerd werd en dat ze alsnog mijn eileider hebben moeten verwijderen.
De psychische klap die je dan te verwerken krijgt kan ik niet omschrijven.Je leeft in angst en verdriet dat je mischien niet meer zwanger kan worden....
Na een goed gesprek met de gyn. hebben we besloten om het op z'n beloop te laten en gewoon kijken of ik toch weer een keer spontaan zwanger raak.
We zijn lekker met z'n 3-en op vakantie gegaan en hebben genoten!
Eenmaal thuis dacht ik het lijkt wel of ik zwanger ben. Nee dat kan toch niet zo snel????!!!
Toch voor de zekerheid een test en ja hoor op 26juli testte ik wederom positief!
Ongelofelijk dat dit zo snel kan!
En nadat het 3 keer fout is gegaan kan het toch niet waar zijn dat wij nog een keer alle ellende mee moeten maken? Nee dit gaat goed, dat moet gewoon...
Niks is minder waar 2augustus word mijn angst weer werkelijkheid.ik verlies bloed, heel veel bloed.
In alle paniek weer het ziekenhuis gebeld en moest weer meteen komen.
Bloed afgenomen waarde 23! Geen goede zwangerschap zegt de gyn. duh dat had ik zelf ook al gevoeld.
Nu moet ik morgen weer bloed prikken en dan maar 'hopen' dat het hcg is gedaald want als het stijgt is het ws weer een bbz....
Hoeveel kun je meemaken in zo'n korte tijd en dan de vraag die continue door mijn hoofd spookt; WAAROM????
Ik heb voor mezelf besloten om een half jaar rust te nemen en weer aan de pil te gaan. Rust krijgen in mijn hoofd en ruimte om dit allemaal te verwerken, maar hoe verwerk je zoiets???
Mijn man wilt dit al helemaal niet meer meemaken en is er 'klaar' mee. Elke keer tussen hoop en vrees zitten, hij kan en wilt het niet meer...
Maar ik kan nu niet leven met de gedachte dat we het niet meer gaan proberen over een half jaar en dat we nooit meer een kindje krijgen.
Ik hoop dat mijn man er anders over gaat denken op langere termijn en dat we er samen uit kunnen komen.
Ik ben een prater en hij is dat niet, dat maakt het ook nog eens extra moeilijk....
Pfff..hoeveel kan een mens aan?!!
Sorry voor dit hele lange verhaal, ik hoop dat er mensen zijn die mij/ons kunnen helpen en tips kunnen geven....
Liefs Butterfly
Ik hoop dat ik het op deze manier een plaatsje kan geven....
2jaar geleden gingen we voor een 2de kindje.Binnen 3 maanden was ik zwanger.We hadden dit nooit verwacht omdat de eerste zwangerschap een jaar op zich heeft laten wachten.Dolgelukkig en blij waren we.
Helaas voor korte duur want met 5,5 week ging het al mis. Heel verdrietig maar wel realistisch dat zoiets altijd kan gebeuren.
In de maanden die volgden raakte ik niet zwanger.
In september (2009) vroeg mijn vriend mij ten huwelijk! Ik ben toen voor een jaar aan de pil gegaan omdat ik niet zwanger wou trouwen. Van mijn dochter was ik nl.30kilo aangekomen.
September 2010 zijn we getrouwd en in oktober stopte ik weer met de pil!
5 januari 2011 had ik al een positieve test in handen! Helemaal blij waren we en had er alle vertrouwen in dat het nu goed zal gaan.
Helaas 2 weken later kreeg ik met 6 weken een bloeding.
We mochten meteen een echo laten maken, niks te zien op de echo en de bloedwaarde was erg laag. weer een miskraam.(achteraf mischien een bbz)
Wat een ontzettende pijn voelde ik....
Toch besloten we vol goede moed er weer voor te gaan en zo had ik
11mei een positieve test in handen.
Gereserveerd en terughoudend was ik blij, maar tegelijkertijd leefde ik continue in angst, angst om weer een wondertje te verliezen.
Ik voelde continue een druk onderin de linkerkant van mijn buik.
Ziekenhuis gebeld en we mochten weer komen.
24mei was dat. Helaas was het nu echt foute boel. Ik had een buitenbaarmoedelijke zwangerschap en werd diezelfde dag nog geopereerd.
De arts heeft mijn eileider kunnen sparen en daar waren we 'blij' om.
Maar.... ik knapte helemaal niet op en ipv. dat mijn hcg bleef dalen ging het weer stijgen (als ze je eileider sparen moet je wekelijks bloedprikken totdat je hcg onder de 0,2 is).
Ik werd gebeld door het ziekenhuis dat ik meteen moest komen.
Zo gebeurde het dat ik 14 juni voor de 2de keer geopereerd werd en dat ze alsnog mijn eileider hebben moeten verwijderen.
De psychische klap die je dan te verwerken krijgt kan ik niet omschrijven.Je leeft in angst en verdriet dat je mischien niet meer zwanger kan worden....
Na een goed gesprek met de gyn. hebben we besloten om het op z'n beloop te laten en gewoon kijken of ik toch weer een keer spontaan zwanger raak.
We zijn lekker met z'n 3-en op vakantie gegaan en hebben genoten!
Eenmaal thuis dacht ik het lijkt wel of ik zwanger ben. Nee dat kan toch niet zo snel????!!!
Toch voor de zekerheid een test en ja hoor op 26juli testte ik wederom positief!
Ongelofelijk dat dit zo snel kan!
En nadat het 3 keer fout is gegaan kan het toch niet waar zijn dat wij nog een keer alle ellende mee moeten maken? Nee dit gaat goed, dat moet gewoon...
Niks is minder waar 2augustus word mijn angst weer werkelijkheid.ik verlies bloed, heel veel bloed.
In alle paniek weer het ziekenhuis gebeld en moest weer meteen komen.
Bloed afgenomen waarde 23! Geen goede zwangerschap zegt de gyn. duh dat had ik zelf ook al gevoeld.
Nu moet ik morgen weer bloed prikken en dan maar 'hopen' dat het hcg is gedaald want als het stijgt is het ws weer een bbz....
Hoeveel kun je meemaken in zo'n korte tijd en dan de vraag die continue door mijn hoofd spookt; WAAROM????
Ik heb voor mezelf besloten om een half jaar rust te nemen en weer aan de pil te gaan. Rust krijgen in mijn hoofd en ruimte om dit allemaal te verwerken, maar hoe verwerk je zoiets???
Mijn man wilt dit al helemaal niet meer meemaken en is er 'klaar' mee. Elke keer tussen hoop en vrees zitten, hij kan en wilt het niet meer...
Maar ik kan nu niet leven met de gedachte dat we het niet meer gaan proberen over een half jaar en dat we nooit meer een kindje krijgen.
Ik hoop dat mijn man er anders over gaat denken op langere termijn en dat we er samen uit kunnen komen.
Ik ben een prater en hij is dat niet, dat maakt het ook nog eens extra moeilijk....
Pfff..hoeveel kan een mens aan?!!
Sorry voor dit hele lange verhaal, ik hoop dat er mensen zijn die mij/ons kunnen helpen en tips kunnen geven....
Liefs Butterfly
.