Hoever ga jij in kind naar het zin maken?

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hallo allemaal,
De wereld om ons heen verhard. Hoe staan jullie daar tegenover t.o.v. je kind(eren) angst of niet? en op welke manier heeft dat invloed op jullie manier van opvoeden. Begint opvoeden op dag 1 of later. Misschien heel raar maar gun je je kind ook teleurstellingen opdat het later in het leven steviger staat of doe je er alles aan om het je kind naar het zin te maken, hoe ver ga je daarin?
Wat een boel vragen maar het houd mij in ieder geval heel erg bezig.

Groetjes knof
 
hoi Knof,

Schitterende vraag eigenlijk. Mijn oudste is net 4 geworden en zit nu midden in dit proces. Sinds 3 weken mag ze buiten de eigen tuin spelen en meteen heeft ze vriendinnetjes gevonden die al een paar jaar ouder wroden. En dat geeft teleurstellingen... Kinderen die pesten, speelgoed uit de handen rukken, duwen, zeggen dat ze nog niet goed kan praten.. en als moeder zit je in je achtertuin en hoor je dat allemaal en moet je je kind troosten al het huilend naar je toekomt.. Deze teleurstellingen horen erbij en ik probeer haar vooral weerbaar te maken. Leren wat ze terug moet zeggen. Maar ook: ik laat haar niet iedere dag met die kinderen spelen. Ik zorg ook voor uitstapjes naar vriendinnetjes van haar eigen leeftijd, bij wie ze minder teleurstellingen te verwerken krijgt.

In de supermarkt zeurt ze vaak om iets wat ze wil hebben, maar ook hier geldt: ze krijgt niet altijd haar zin. Dan maar een huilpartij en alle ogen die op mij gericht zijn. Nou ja, ik kan er nog veel meer over schrijven, maar eerst maar eens andere mama's de gelegenheid geven te reageren ;-)
 
Ik wil Joey op zo'n manier opvoeden dat hij weet wat wel en niet kan, waar dus bij hoortdat hij niet altijd zijn zin kan krijgen, dat hij niet altijd met iedereen vriendjes kan zijn, dat hij niet altijd even blij kan zijn, maar dat hij wèl altijd bij mij en zijn vader  terecht kan als er iets is: met leuke en minder leuke dingen.
Ik ben opgegroeid door mijn vader en hij had het motto 'de wereld is hard, dus stel je niet aan en wordt zelf ook hard'. Niet de juiste insteek volgens mij...
Al houd ik ook niet van aanstellen, hoor, maar bij mijn vader was het al snel aanstellen...

De wereld is hard en dat betekent dat ik het erg belangrijk vind dat Joey genoeg zelfvertrouwen krijgt om zich hiertegen te wapenen. Dit houdt in dat ik hem alle liefde van de wereld zal geven en hem leer dat hij nooit en op geen enkele manier minder is dan een ander en hij net zoveel kan bereiken als een ander.
Iets in die trant...
 
Ook ik vind het een hele mooie vraag. In ieder geval een vraag om over na te denken.

Mijn insteek is nu om Lenn op te voeden met heel veel liefde waardoor hij weet dat wij onvoorwaardelijk van hem houden, wat er ook gebeurt. Hopelijk kunnen we hem leren dat hij later voor zichzelf opkomt en dat hij zijn mening durft te geven (op een nette manier). Tuurlijk krijgt hij wat tegenslagen en vooral op school zal het heus niet altijd makkelijk zijn. Maar, ook dat hoort er allemaal bij. En hij hoeft later niet altijd ruzies uit de weg te gaan als het anderen niet zint (want tegenwoordig worden mensen al geirriteerd om een poep en een scheet).

Ook wil ik proberen om niet mijn hele huis leeg te ruimen zodra die kleine gaat lopen. Ik vind het namelijk zo vervelend als kindjes overal aanzitten waardoor je nog geen bloemetje op tafel kunt zetten. Is ook niet echt fijn op visite gaan lijkt me....

Maarja, wie weet hoe ik er over een paar jaar over denk. Misschien word ik wel zo'n oh zo overbeschermende moeder hahaha.

Gr. Lieke
(Lenn, 9 weken)
 
Hoi,

Nick is mijn 3e kindje (10mrt) daarnaast heb ik Jennifer, 7 jaar (7feb) en Sem 4 (17jul).
Wat mijn insteek is dat mijn  kids straks als zelfverzekerde individuen in de wereld staan.

Er gelden een paar algemene regels in huis zoals niet slaan, niet schreeuwen, eigen spullen opruimen....Maar dit geldt dan ook voor papa en mama. Ook merk ik dat het helpt als je heel consequent bent. Nee is nee. Nee kan soms wel ja worden, maar dan alleen als ze zich er niet bewust van zijn.
Ook breng ik ze bij dat ook al zijn papa of mama af en toe boos we nog steeds van hun houden. En als ze vallen of pijn hebben, altijd troosten (ook al is het hun eigen schuld).

En vooral luisteren naar ze...
Ik denk idd dat je vanaf dag 1al opvoedt, door goed naar je kindje te luisteren en te communiceren.

Een heel verhaal om bij deze conclusie uit te komen, het kan geen kwaad om er een keertje zo bij stil te staan. Ben ook erg benieuwd naar andere reacties.
Groetjes,
Monique mv Nick (10mrt)

 
Goede vraag! Ik heb op dit moment wel een idee hierover, maar denk dat het een groeiproces is waarin je je telkens opnieuw weer aanpast. Het ligt er ook aan welk karakter je kind ontwikkelt, in welke omgeving hij/zij leeft (vooral thuis, daarna met andere kinderen buiten, op het kdv of op school) en hoe je zelf ontwikkelt natuurlijk.

Zoals hierboven al eens gezegd is, denk ik dat onvoorwaardelijke liefde heel belangrijk is. Zelf vind ik het nog altijd heerlijk om te weten dat ik met werkelijk álles bij mijn ouders en mijn (peet)tante terecht kan. Daarnaast wil ik Senne leren om ook onvoorwaardelijk van zichzelf te houden. Klinkt raar, maar ik bedoel hetzelfde als hierboven staat: zelfvertrouwen geven, leren voor zichzelf opkomen, leren sociale contacten te maken en te onderhouden, dat soort dingen. En vooral respect hebben voor anderen en eerlijkheid  vind ik belangrijk.

Ik wil Senne graag beschermen tegen 'de harde wereld', maar denk dat dit het beste lukt door haar mogelijkheden te bieden om een  zelfstandige, zelfverzekerde meid te worden die plezier heeft in het leven. Letterlijk beschermen door alleen maar 'klein te houden' maakt haar alleen maar meer kwetsbaar.

Misschien nog een leuke discussie: leren jullie je kind straks 'oom' en 'tante' enz. te zeggen, moeten ze 'u' zeggen tegen opa, oma, ooms en tantes of mogen ze voornamen gebruiken? Zelf vind ik beleefheid ook deels te maken hebben met respect, vandaar deze vraag..

Groetjes,
Dionne
 
Reken ook op teleurstellingen: je kunt zulke prachtige ideeen hebben.. soms gebeuren er dingen in je leven waardoor het niet lukt je kind zo te begeleiden als je zou willen. In deze 2e zwangerschap ben ik zo moe en misselijk en gedeprimeerd geweest, dat ik Marielle 9 maanden bijna niet heb opgevoed. Tenminste, zo voelt het, ik heb haar tekort gedaan, ookal heb ik mijn uiterste best gedaan. Ik heb er wel degelijk de nodige tranen om gelaten dat ik niet de energie had om dat met haar te doen wat ik eigenlijk zou willen.
 
Wij leren onze kinderen wel degelijk dat teleurstellingen bij het leven horen. Je kunt niet altijd je zin krijgen en je hebt ook niet de hele wereld in eigen hand. Maar we willen ze wel leren met teleurstellingen om te gaan: zoek naar alternatieven, uitleggen waarom iets niet kan of lukt of dat uitzoeken enzo.
Ook willen we ze leren dat ze er mogen zijn, ook al lukt iets niet. Daarmee hopen we dat ze zelfverzekerd genoeg zijn om met teleurstellingen om te gaan.
En tot slot: consequent zijn: dan weten ze waar ze aan toe zijn en hoeven niet om alles strijd te leveren en bij alles dus teleurstellingen te incasseren.

Maar of dit ook allemaal zo werkt in de praktijk? De oudste is anderhalf en de jongste 7 weken... En wij hebben de wijsheid ook niet in pacht.

greet
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan