Ook hier wordt daar al over nagedacht. Ik las laatst ergens anders een verhaal dat jongetjes van een jaar of tien de knikkers van een meisje van drie en een half afgepakt hadden. Gebeurd er zoiets, dan zal ik mijn meisje wel uitleggen dat dat soort dingen nu eenmaal gebeuren, maar dat dat niet lief is. Ik zou in ieder geval niet meteen naar de winkel rennen om nieuwe knikkers te kopen.
Zou mijn dochter het doen, zou ik haar onmiddellijk alle knikkers afpakken om haar te laten voelen hoe dat is. Zo ben ik zelf ook opgevoed.
Aan de andere kant, kon ik zelf niet thuis komen met een onvoldoende en durfde ik op een gegeven moment niet eens meer te vertellen dat ik een proefwerk had voor bepaalde vakken waar ik slecht in was, omdat mijn moeder nooit vergat dat ik een proefwerk had gehad en ze stond er altijd op dat ik haar vertelde wat ik gehaald had met enorme ruzie als dat weer een onvoldoende was, terwijl ik echt niet altijd tienen kon halen. Dat gaat voor mij veel te ver.
Er zit voor mij dus wel een grens aan. Zo zal een tekening altijd prachtig zijn en niet een lelijk gekras en dat heb ik ook heel duidelijk tegen mijn ouders en schoonouders gezegd.
Ik wil dus dat Laura weet dat ik altijd van haar zal houden, maar haar niet altijd kan beschermen tegen alles wat er gebeurd in haar leven.
Groetjes Ilona
