Hoogzwanger en peuterpuberteit

Hier 37 weken en een zoon van 2 jaar en 3 maanden. Ik vind het ook pittig soms! Zeker wanneer hij zo’n dwarse dag heeft. Vaak probeer ik met hem mee te bewegen. Maar soms moeten dingen nou eenmaal, en ga ik de “strijd” aan. Belonen wanneer hij wel doet wat ik zeg probeer ik te blijven doen. Ik laat hem inderdaad geregeld ook even beneden en 9 van de 10 keer wil hij na 5 min dan toch naar boven en roept hij me. Verder doen we nu in mijn verlof en ik de tijd heb veel dingen die hij leuk vindt (in bad, kleien, boekje lezen of naar de speeltuin). En merk ik dat doordat ik daar de tijd voor neem en relaxter ben, hij dat ook is.
 
Hier nog zo'n verhaal! Onze oudste is bijna 2 en onze tweede nu 4 weken. De laatste weken van mn zwangerschap ben ik ook weleens extra boos geweest. Vaak hielp het me wel om het te relativeren en er zo nuchter mogelijk mee om te gaan. En ja, we hebben ook weleens samen zitten huilen op de trap, omdat hij niet deed wat ik zei en mijn geduld op was. Heb je niet iemand die je kindje af en toe eventjes een uurtje mee kan nemen? Dat heeft mij enorm geholpen. En wij gingen veel naar buiten.
Nu de tweede er is, is het soms ook nog zo. Gisteren hadden we hier een huilconcert... ik heb ze allebei warm aangekleed en ben naar buiten gegaan om af te koelen. Dat heeft me enorm goed gedaan!
 
Ohh zo herkenbaar! Wat was me zwangerschap naar en zwaar en pijnlijk!
Zoonlief heeft wat dagen bij opa en oma doorgebracht want ik kon niet meer!
En alles gewoon kort en weinig keuze: doe je je schoenen of je laarzen aan? Niet de vraag of hij mee gaat naar buiten want dan is het drama!
Pak je nu de duplo of toettoet om mee te spelen?
Gewoon een keuze geven waarbij er eigenlijk geen keuze is ? ben er intussen best goed in geworden al zeg ik het zelf!
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan