Hoop, dromen, toekomstplannen en kleine kansen.

17 weken geleden voor het laatst ongesteld


2 weken later een eisprong, het begin van een wondertje.....


En dan een positieve test, wow een droom komt uit, we krijgen samen een kindje.





Dan komt de angst, een bloeding.


De opluchting bij het zien van een kloppend hartje.





De twaalf weken zijn voorbij, nu kan het echte genieten beginnen, een
week later zie ik een mooi ruggetje en een prachtig kloppend hartje.
Mijn hart maakt een sprongetje.





Ineens blijkt die kleine kans (< 1%), 100% te worden. Bam wat een klap, huilen, ongeloof en wat nu....





Ruim 17 weken, ons kindje leeft niet meer.


Komende donderdag ga ik bevallen van ons kindje.




Ik huil, maar ik houd moed.



Miep

 
Lieve Miep,

Wat een ontzettend droevig bericht, echt ongelooflijk. Ik weet eigenlijk niet wat ik moet zeggen. Ik ken je van oktober 2005 forum, jij probeert altijd positief te blijven en andere dames op een fijne manier gerust te stellen met je kennis.  
Ik wil jullie echt heel veel sterkte wensen met het verlies van jullie kindje.  

Ik denk aan jullie en nogmaals heel veel sterkte voor de komende periode.

Veel liefs van Monique.  
 
Lieve Miep,

Ik weet niet wat ik moet zeggen, ben te geschokt door je verhaal.

Hoe kan dit nou? Oh, meid wat ben jij dapper zeg.

Ik wens je alle kracht toe om dit verlies te dragen. Neem de tijd voor
het afscheid meisje, en rouw en huil zolang je nodig hebt.

Miep, ik weet niet meer wat ik moet zeggen, ook Corina is haar kleintje
waarschijnlijk weer kwijt. Ik treur echt oprecht met je mee.

liefs Hester

 
Lieve Miep,

Wat een aangrijpend bericht zeg.....

Ik ken je ook nog van het oktober forum. Je gaf inderdaad anderen moed, hoop en advies.

Zo te zien ben je zelf erg moedig en positief ingesteld.

Postief ingesteld of niet, het is toch vreselijk.
Ik wens je alle succes en kracht toe om dit te verwerken.

liefs,

Suzanne
 
Nou ja, zeg, eerst leest ik het berichtje van Corina en nu dat van jou. Ik weet exact hoe je je voelt. Ons Marijntje is geboren bij bijna 15 weken, en dat was echt veel, veel te vroeg. Je zult je kindje gaan missen, ik weet het. Het duurt langer dan je denkt. Volg je hart en neem de tijd, dat is alles wat ik kan zeggen nu. Pfff, dit maakt veel los bij mij,  ruim 7 maanden  nadat Marijn geboren werd.

Het is een kans van 1%, dat lijkt weinig, maar 't komt toch vaak voor. Je bent  - naast mijzelf - al de 3e van wie ik het hoor.  

Mocht je me willen mailen ooit, hier is een adres waar je me kunt bereiken: galwaygirl APESTAARTJE toughguy  PUNT net

Dikke knuffel en sterkte, het is hard, maar je kunt het.

Marjon
 
Hoi Miep,

Wat verschrikkelijk voor je! Ik leef met je mee.
Ik kwam zelf ook van het oktoberforum en las nog regelmatig de verhalen van jou en de andere.

Veel sterkte. En hopelijk vind je de kracht om dit verlies een plaatsje te geven.


Linneke.
 
Lieve Miep,

Wat een verhaal, wat een schrik! Als alles goed lijkt te gaan, komt dan de klap. Wat een verdriet!
Ik weet geen woorden om het verdriet te verzachten. Alleen heeeeel veel sterkte donderdag en voor daarna.
Ik denk aan je!

Groetjes, Kat
 
Lieve Miep, heeeel veel sterkte met dit verlies. Ik denk aan je. Dit verlies is zo groot dat je het gevoel hebt weer een stukje van jezelf te verliezen. Geeft het alle tijd. Huil, sla met je vuisten en praat er veel over!!! En al schrijf je hier 5 pagina's vol, juist heel goed!!! Deel het maar gewoon met ons want wij voelen je verdriet echt !!!!!

heel veel sterkte meid !!

lieve groeten Jeannette
 
Terug
Bovenaan