Lieve Miep,
Het is misschien een beetje laat maar ik lees nu pas na een dikke 2 weken niet op het forum te zijn geweest je bericht.
Wat verschrikkelijk.... Ik kan het weten..
Vorig jaar september, was ik 20 weken zwanger. Ik was er ongerust na een nierbekken ontsteking en vroeg om een uitgebreide echo. Die kreeg ik, een 20 weekse echo. En daar bij de echogravist werd mij verteld dat het hartje van ons dochtertje niet mee klopte. Ook mijn hart stond op dat moment even stil..........
Ook mijn weeen moesten kunstmatig worden opgewekt met tabletjes,. en met een infuus. Pas na 10 dagen kwamen bij mij de weeen. En ben ik bevallen van ons dochtertje Naomi. Weg waren al onze dromen, en verwachtingen.... En toen kwam ik weer met een lege buik thuis.. Wat was dat raar. wij hebben heel veel steun uit overwachte hoek gekregen. Mijn verwerking kwam pas laat op gang, doordat ik het te ver weg had gedrukt door die 10 dagen wachten op de weeen. Maar een aantal weken later kwam met behulp van een psycholoog toch het verdriet op gang, en kon ik met de verwerking beginnen. wij hadden ook obduktie laten verrichten op ons dochtertje. Daaruit bleek dat ze het Turner syndroom had. Een chromosoom afwijking die bij 1 op de 2500 kinderen voorkomt.
Het lag dus niet aan mij. Al met al heb ik 5 maanden nodig gehad om mijn leven weer enigzins op te pakken. Het had veel meer met me gedaan dan ik had gedacht en wou toegeven. En nu ruim een half jaar laten ben ik weer in verwachting. Ben nu 12 weken, en nu weet ik zeker dat het goed komt, ik voel me nu veel anders als bij de vorige zwangerschap. Ik ben er veel zekerder van, en ondertussen bij elke echo, schiet ik weer in de stress, klopt het hartje nog????
Met dit verhaal wou ik je even laten weten dat het dus vaker voorkomt, maar jij zult nu waarschijnlijk denken, waarom nu juist wij.
Ik wil je heel veel sterkte toewensen, en blijf er met elkaar over praten, wat jullie gevoelens bij dit grote verdriet zijn, geef elkaar de ruimte om het te verwerken op je eigen manier, maar sluit elkaar niet buiten.
Je zal nog een moeilijke tijd tegemoed gaan, Maar er zal ook zeker voor jullie een andere tijd aanbreken.
Nogmaals veel sterkte, ik denk aan jullie.
Veel liefs,
Pascalle
