Ok, jullie hadden mijn verhaal nog te goed. Ik had het al eens op papier gezet, om te bewaren voor Lara zelf, dus het is "aan Lara" geschreven. Dus daar moet je even door heen lezen; 't scheelt mij een hoop werk om het opnieuw op te schrijven.
Op dinsdagavond 28 november kreeg ik al wat krampen. Nog niet heel erg regelmatig en ze zwakten ook weer af. Ik heb toen nog maar niks tegen papa gezegd, om hem niet onnodig in opperste staat van paraatheid te brengen. De volgende woensdagochtend is papa nog gewoon aan het werk gegaan. In de ochtend kwamen de krampen weer een beetje terug. Dus om een uur of 11 heb ik papa gebeld en hem het verteld. Voor hem voldoende reden om z’n baas te bellen en zich voor die dag af te melden van het werk. Die middag waren de krampen weer helemaal verdwenen en hebben we bijna de hele middag lekker zitten kletsen over de toekomst. ’s Avonds voelde ik de weeën weer terugkomen; ongeveer om het kwartier. Maar het zette nog niet echt door en zwakte vaak weer af in regelmaat en sterkte.
Totdat ik dus die nacht rond 4 uur wakker werd en vanaf die tijd merkte dat de weeën regelmatiger kwamen (om de 15 minuten, daarna om de 10 minuten) en ook sterker werden in hevigheid. Tussen elke wee door doezelde ik weer gewoon in.
Tegen 6 uur ’s morgens hield ik het niet langer uit in bed en heb ik papa ook wakker gemaakt. Gelukkig had hij niet zoveel tijd nodig om wakker te worden en te begrijpen wat er aan de hand was. We zijn naar beneden gegaan, waar papa op de bank z’n sigaretje kon roken en waar ik voornamelijk heen en weer heb gelopen tijdens de weeën. Blijven zitten was namelijk niet prettig. Bij elke wee trok ik me als het ware even in mezelf terug; ik concentreerde me er helemaal op. Als de wee weer af nam haalde ik weer opgelucht adem en was ik weer helemaal helder. Rond half acht was wel duidelijk dat de weeën steeds sneller achter elkaar kwamen en sterker werden. Papa schreef toen eens even een paar keer op hoeveel tijd ertussen zat en hoelang ze aanhielden. Als er nog maar 2 a 3 minuten tussenzat en de weeën 1 minuut aanhielden dan mochten we de verloskundige bellen. Er zaten toen telkens ongeveer 3 a 4 minuten tussen en ze duurden ook bijna een minuut lang. Er zat dus goed schot in!
Ik wilde erg graag even douchen; het warme water leek me wel lekker ontspannend. En dat was het ook, alhoewel de weeën toch stevig bleven aanhouden. Dus toen was het wel tijd om de verloskundige te bellen. Papa heeft rond 8.00 uur gebeld en om ongeveer 8.50 uur was Jenneke er. Even later kwam ook stagiaire Stephanie erbij. Ondertussen was mama weer uit de douche en aangekleed. Jenneke wilde meteen even meten hoever de ontsluiting al was. Ik hoopte natuurlijk dat het al flink gevorderd was, maar hield er ook rekening mee dat het pas 1 of 2 cm zou zijn. Wat een verrassing toen bleek dat ik al 7 cm ontsluiting had! Dat geeft meteen weer kracht en moed om door te gaan!
Vanaf die tijd ben ik op bed blijven liggen. Papa kon toen nog niet zoveel doen, dus heeft beneden nog koffie gezet voor Jenneke en Stephanie en uiteindelijk ook nog water gekookt om een kruik voor jou te maken. Omdat de weeën steeds sterker (en pijnlijker) werden hielden papa en Stephanie op een gegeven moment telkens m’n handen beet, zodat ik daarin kon knijpen. De vliezen waren nog niet gebroken, dus dat heeft Stephanie uiteindelijk gedaan. Doordat er even iets meer ruimte in m’n buik kwam (toen het vruchtwater eruit gestroomd was) gaf dat even wat verlichting van de pijn. Geen onprettig gevoel!
Jenneke gaf papa opdracht om ook de kraamzorg maar te bellen, want het leek erop dat jouw komst nu echt niet lang meer ging duren!
Toen de kraamverzorgster net binnenkwam, om 9.50 uur, kreeg ik heel sterk het gevoel dat jij eruit wilde. Je duwde als het ware met je hoofdje richting de uitgang! Jenneke vertelde dat ik best een beetje mee mocht persen als ik dat gevoel had. Ik was erg bang geweest dat, als ik persdrang kreeg, ik nog niet zou mogen persen, omdat de ontsluiting misschien nog niet volledig was. Maar Jenneke legde uit dat een klein beetje meepersen ook het laatste stukje ontsluiting wel zou bevorderen. Gelukkig maar!
Jenneke vertelde me dat ik als ik een wee voelde aankomen ik mee mocht persen. Ik vond dat heel moeilijk! In het begin perste ik echt “met m’n hoofdâ€, in plaats van “naar benedenâ€. Dat zou me heel veel energie kosten en geen resultaat geven. Jenneke stimuleerde dus heel erg om “naar beneden†te persen. Doordat de persweeën best heel pijnlijk waren en het dus niet zo opschoot, werd ik wel even moedeloos. Ik wilde alleen maar dat de pijn weg zou gaan! Ik voelde zelfs het verschil niet meer of er een wee kwam of dat ‘ie er al was! Wanneer moest ik dan persen?! Maar iedereen om het bed heen (papa, Jenneke, Stephanie en kraamverzorgster Mieke) hielpen me heel goed. Stephanie en papa hielden mijn handen vast, Mieke leerde me dat ik m’n bovenbenen anders beet kon houden zodat het makkelijker was en pufte met me mee. Jenneke prees me ook dat het toch best goed ging! En om 10.20 uur had ik het eindelijk door en kon ik goed persen. Ik voelde dat jij stukje bij beetje steeds dichterbij kwam. Papa en Jenneke zeiden ook dat ze zelfs al een flinke pluk donker haar konden zien! Heel even nog schoot je terug; wat was ik teleurgesteld! Had ik zo m’n best gedaan en nu waren we weer een paar stappen terug! Maar gelukkig ging het daarna heel snel en ineens om 10.33 uur was je daar! Ik kon niet geloven dat de weeën en het persen nu ineens over waren; wat een opluchting!
En je werd op m’n buik gelegd, huilde, poepte heel m’n buik onder. Ik vroeg of je een jongetje of meisje was en Jenneke zei dat ik zelf maar moest kijken. Maar door alle emoties kon ik het niet zien. Toen zei papa dat je een meisje was. En ik kon alleen maar zeggen; “Een meisje? Een meisje?†en huilen van geluk. We hadden zo’n gevoel gehad dat je een jongetje zou zijn, terwijl ik het aller- allerliefste toch wel een meisje wilde hebben. En nu was je ook een meisje! Wat een ongelofelijk groot kado!
Toen vroeg Jenneke hoe je zou gaan heten; wat bijzonder om zo voor het eerst je naam uit te spreken naar andere mensen toe! Lara, dat is jouw naam.
Door alle emotie en inspanning was ik wel heel erg moe en kon ik je bijna niet vasthouden. Sterker nog, ik had het gevoel dat ik bijna niet kon bewegen, omdat alles zeer deed en moe was. Gelukkig kon ik ook nog blijven liggen; bijna als vanzelf kwam om 10.45 uur de placenta. Stephanie heeft de placenta nagekeken en liet ons toen even zien in welk “huisje†jij die negen maanden gezeten had. Een raar idee, maar op dat moment was het wel mooi om te zien.
Toen heeft Stephanie even de zorg voor jou overgenomen; de Apgar-test moest gedaan worden, je moest gewogen en gemeten worden. Alles was goed!
Toen moesten nog wel de hechtingen gezet worden; niet fijn! Die prikjes waren gemeen pijnlijk, dus Mieke bleef me nog even steunen door me te laten puffen tegen de pijn. Gelukkig kon ik er ook wel grapjes over maken; Jenneke had me heel wat pijn bezorgd, maar ik was ook heel dankbaar voor hoe ze ons had bijgestaan en geholpen!
Daarna bleef ik gewoon liggen waar ik lag, want bewegen was gewoon te vermoeiend en te pijnlijk!
Nadat jij lekker gewassen en gevoed was, gingen we toch proberen of ik ook even kon douchen. Opstaan was niet eenvoudig, ook omdat er nog aardig wat troep (bloed, poep, beetje vruchtwater) onder mij lag (in onderleggers). Dus met onderlegger en al zijn we naar de badkamer gestrompeld. Mieke hielp me hier helemaal bij.
Afspoelen onder de douche was heerlijk, maar wel erg vermoeiend. Tijdens het douchen liet Mieke me ook geen moment alleen en dat was maar goed ook! Ik kreeg last van duizelingen en was bijna flauwgevallen. Na het douchen was ik dan ook erg blij om weer op bed te liggen.
Nou, dat was het wel zo'n beetje. Ik heb eigenlijk een hartstikke goeie bevalling gehad en hoop dat ik dit kindje ook weer zo ter wereld kan brengen! Daar teken ik voor...
Groetjes,
Jacoline.
Op dinsdagavond 28 november kreeg ik al wat krampen. Nog niet heel erg regelmatig en ze zwakten ook weer af. Ik heb toen nog maar niks tegen papa gezegd, om hem niet onnodig in opperste staat van paraatheid te brengen. De volgende woensdagochtend is papa nog gewoon aan het werk gegaan. In de ochtend kwamen de krampen weer een beetje terug. Dus om een uur of 11 heb ik papa gebeld en hem het verteld. Voor hem voldoende reden om z’n baas te bellen en zich voor die dag af te melden van het werk. Die middag waren de krampen weer helemaal verdwenen en hebben we bijna de hele middag lekker zitten kletsen over de toekomst. ’s Avonds voelde ik de weeën weer terugkomen; ongeveer om het kwartier. Maar het zette nog niet echt door en zwakte vaak weer af in regelmaat en sterkte.
Totdat ik dus die nacht rond 4 uur wakker werd en vanaf die tijd merkte dat de weeën regelmatiger kwamen (om de 15 minuten, daarna om de 10 minuten) en ook sterker werden in hevigheid. Tussen elke wee door doezelde ik weer gewoon in.
Tegen 6 uur ’s morgens hield ik het niet langer uit in bed en heb ik papa ook wakker gemaakt. Gelukkig had hij niet zoveel tijd nodig om wakker te worden en te begrijpen wat er aan de hand was. We zijn naar beneden gegaan, waar papa op de bank z’n sigaretje kon roken en waar ik voornamelijk heen en weer heb gelopen tijdens de weeën. Blijven zitten was namelijk niet prettig. Bij elke wee trok ik me als het ware even in mezelf terug; ik concentreerde me er helemaal op. Als de wee weer af nam haalde ik weer opgelucht adem en was ik weer helemaal helder. Rond half acht was wel duidelijk dat de weeën steeds sneller achter elkaar kwamen en sterker werden. Papa schreef toen eens even een paar keer op hoeveel tijd ertussen zat en hoelang ze aanhielden. Als er nog maar 2 a 3 minuten tussenzat en de weeën 1 minuut aanhielden dan mochten we de verloskundige bellen. Er zaten toen telkens ongeveer 3 a 4 minuten tussen en ze duurden ook bijna een minuut lang. Er zat dus goed schot in!
Ik wilde erg graag even douchen; het warme water leek me wel lekker ontspannend. En dat was het ook, alhoewel de weeën toch stevig bleven aanhouden. Dus toen was het wel tijd om de verloskundige te bellen. Papa heeft rond 8.00 uur gebeld en om ongeveer 8.50 uur was Jenneke er. Even later kwam ook stagiaire Stephanie erbij. Ondertussen was mama weer uit de douche en aangekleed. Jenneke wilde meteen even meten hoever de ontsluiting al was. Ik hoopte natuurlijk dat het al flink gevorderd was, maar hield er ook rekening mee dat het pas 1 of 2 cm zou zijn. Wat een verrassing toen bleek dat ik al 7 cm ontsluiting had! Dat geeft meteen weer kracht en moed om door te gaan!
Vanaf die tijd ben ik op bed blijven liggen. Papa kon toen nog niet zoveel doen, dus heeft beneden nog koffie gezet voor Jenneke en Stephanie en uiteindelijk ook nog water gekookt om een kruik voor jou te maken. Omdat de weeën steeds sterker (en pijnlijker) werden hielden papa en Stephanie op een gegeven moment telkens m’n handen beet, zodat ik daarin kon knijpen. De vliezen waren nog niet gebroken, dus dat heeft Stephanie uiteindelijk gedaan. Doordat er even iets meer ruimte in m’n buik kwam (toen het vruchtwater eruit gestroomd was) gaf dat even wat verlichting van de pijn. Geen onprettig gevoel!
Jenneke gaf papa opdracht om ook de kraamzorg maar te bellen, want het leek erop dat jouw komst nu echt niet lang meer ging duren!
Toen de kraamverzorgster net binnenkwam, om 9.50 uur, kreeg ik heel sterk het gevoel dat jij eruit wilde. Je duwde als het ware met je hoofdje richting de uitgang! Jenneke vertelde dat ik best een beetje mee mocht persen als ik dat gevoel had. Ik was erg bang geweest dat, als ik persdrang kreeg, ik nog niet zou mogen persen, omdat de ontsluiting misschien nog niet volledig was. Maar Jenneke legde uit dat een klein beetje meepersen ook het laatste stukje ontsluiting wel zou bevorderen. Gelukkig maar!
Jenneke vertelde me dat ik als ik een wee voelde aankomen ik mee mocht persen. Ik vond dat heel moeilijk! In het begin perste ik echt “met m’n hoofdâ€, in plaats van “naar benedenâ€. Dat zou me heel veel energie kosten en geen resultaat geven. Jenneke stimuleerde dus heel erg om “naar beneden†te persen. Doordat de persweeën best heel pijnlijk waren en het dus niet zo opschoot, werd ik wel even moedeloos. Ik wilde alleen maar dat de pijn weg zou gaan! Ik voelde zelfs het verschil niet meer of er een wee kwam of dat ‘ie er al was! Wanneer moest ik dan persen?! Maar iedereen om het bed heen (papa, Jenneke, Stephanie en kraamverzorgster Mieke) hielpen me heel goed. Stephanie en papa hielden mijn handen vast, Mieke leerde me dat ik m’n bovenbenen anders beet kon houden zodat het makkelijker was en pufte met me mee. Jenneke prees me ook dat het toch best goed ging! En om 10.20 uur had ik het eindelijk door en kon ik goed persen. Ik voelde dat jij stukje bij beetje steeds dichterbij kwam. Papa en Jenneke zeiden ook dat ze zelfs al een flinke pluk donker haar konden zien! Heel even nog schoot je terug; wat was ik teleurgesteld! Had ik zo m’n best gedaan en nu waren we weer een paar stappen terug! Maar gelukkig ging het daarna heel snel en ineens om 10.33 uur was je daar! Ik kon niet geloven dat de weeën en het persen nu ineens over waren; wat een opluchting!
En je werd op m’n buik gelegd, huilde, poepte heel m’n buik onder. Ik vroeg of je een jongetje of meisje was en Jenneke zei dat ik zelf maar moest kijken. Maar door alle emoties kon ik het niet zien. Toen zei papa dat je een meisje was. En ik kon alleen maar zeggen; “Een meisje? Een meisje?†en huilen van geluk. We hadden zo’n gevoel gehad dat je een jongetje zou zijn, terwijl ik het aller- allerliefste toch wel een meisje wilde hebben. En nu was je ook een meisje! Wat een ongelofelijk groot kado!
Toen vroeg Jenneke hoe je zou gaan heten; wat bijzonder om zo voor het eerst je naam uit te spreken naar andere mensen toe! Lara, dat is jouw naam.
Door alle emotie en inspanning was ik wel heel erg moe en kon ik je bijna niet vasthouden. Sterker nog, ik had het gevoel dat ik bijna niet kon bewegen, omdat alles zeer deed en moe was. Gelukkig kon ik ook nog blijven liggen; bijna als vanzelf kwam om 10.45 uur de placenta. Stephanie heeft de placenta nagekeken en liet ons toen even zien in welk “huisje†jij die negen maanden gezeten had. Een raar idee, maar op dat moment was het wel mooi om te zien.
Toen heeft Stephanie even de zorg voor jou overgenomen; de Apgar-test moest gedaan worden, je moest gewogen en gemeten worden. Alles was goed!
Toen moesten nog wel de hechtingen gezet worden; niet fijn! Die prikjes waren gemeen pijnlijk, dus Mieke bleef me nog even steunen door me te laten puffen tegen de pijn. Gelukkig kon ik er ook wel grapjes over maken; Jenneke had me heel wat pijn bezorgd, maar ik was ook heel dankbaar voor hoe ze ons had bijgestaan en geholpen!
Daarna bleef ik gewoon liggen waar ik lag, want bewegen was gewoon te vermoeiend en te pijnlijk!
Nadat jij lekker gewassen en gevoed was, gingen we toch proberen of ik ook even kon douchen. Opstaan was niet eenvoudig, ook omdat er nog aardig wat troep (bloed, poep, beetje vruchtwater) onder mij lag (in onderleggers). Dus met onderlegger en al zijn we naar de badkamer gestrompeld. Mieke hielp me hier helemaal bij.
Afspoelen onder de douche was heerlijk, maar wel erg vermoeiend. Tijdens het douchen liet Mieke me ook geen moment alleen en dat was maar goed ook! Ik kreeg last van duizelingen en was bijna flauwgevallen. Na het douchen was ik dan ook erg blij om weer op bed te liggen.
Nou, dat was het wel zo'n beetje. Ik heb eigenlijk een hartstikke goeie bevalling gehad en hoop dat ik dit kindje ook weer zo ter wereld kan brengen! Daar teken ik voor...
Groetjes,
Jacoline.