A
Anoniem
Guest
Nou zie... Als we allebei hetzelfde gevoel hebben zal het heus geen 'echte' spijt zijn lijkt me..
Ik heb gelukkig verstandelijk mijn gevoel aardig in de hand en dát helpt me in de verzorging maar maakt het niet leuk.
Mijn ouders willen hem dan meenemen zodat ik kan ontspannen, gisteravond naar koor geweest met dezelfde reden. Maar ontspan dan toch niet echt..denk aan dat ik straks weer terug moet of dat hij weer terug komt. Vind et afschuwelijk dat ik dit voel. (understatement van de eeuw trouwens) maar dan zegt men, ga wat leuks doen....ik kan momenteel niet echt iets bedenken waarvan ik zeg dat is leuk dat ga ik doen. Raar hoe je lijf kan werken..afgelopen week uit eten geweest emt mijn man maar om nou te zeggen ik heb genoten....mwaw...
Ik kan daarbij ook moeilijk omgaan met alles wat veranderd is en door onze huiler en moeilijke slaper is dit erg extreem. Amper tijd om zonder kind op de arm iets te doen (tenzij hij bij mijn man op de arm ligt) maar ja wil gewoon tegen mijn man aanhangen en niet als een dolle het huis moeten doen en de was omdat ik overdag niets kan doen en alles blijft liggen..
Kortom, het is een spiraal die zichzelf extreem in stand houdt..gooi daar hormonen bij, een leven dat over de kop ligt en niet helemaal gaat als gehoopt (niet dat ik een extreem rose wolk wilde, maar dit had ik ook niet voor ogen van 7:00 tot 22:00 met een kind zeulen wat slecht slaapt en veel huilt)
Het is nu ook zo dat hij wel al minder huilt, maar ik voor mijn gevoel pas gelukkig ben als hij niet meer huilt wat ook niet realistisch is want baby's huilen...hoe kom je hier uit.......
Heb wel aangegeven praktische hulp te willen die me leert genieten..wat ik wel kan doen en hoe.. Maar echte praattherapie voel ik niets voor eigenlijk... Praten helpt me meestal alleen meer de put in aangezien de focus er dan op komt..
Ik heb gelukkig verstandelijk mijn gevoel aardig in de hand en dát helpt me in de verzorging maar maakt het niet leuk.
Mijn ouders willen hem dan meenemen zodat ik kan ontspannen, gisteravond naar koor geweest met dezelfde reden. Maar ontspan dan toch niet echt..denk aan dat ik straks weer terug moet of dat hij weer terug komt. Vind et afschuwelijk dat ik dit voel. (understatement van de eeuw trouwens) maar dan zegt men, ga wat leuks doen....ik kan momenteel niet echt iets bedenken waarvan ik zeg dat is leuk dat ga ik doen. Raar hoe je lijf kan werken..afgelopen week uit eten geweest emt mijn man maar om nou te zeggen ik heb genoten....mwaw...
Ik kan daarbij ook moeilijk omgaan met alles wat veranderd is en door onze huiler en moeilijke slaper is dit erg extreem. Amper tijd om zonder kind op de arm iets te doen (tenzij hij bij mijn man op de arm ligt) maar ja wil gewoon tegen mijn man aanhangen en niet als een dolle het huis moeten doen en de was omdat ik overdag niets kan doen en alles blijft liggen..
Kortom, het is een spiraal die zichzelf extreem in stand houdt..gooi daar hormonen bij, een leven dat over de kop ligt en niet helemaal gaat als gehoopt (niet dat ik een extreem rose wolk wilde, maar dit had ik ook niet voor ogen van 7:00 tot 22:00 met een kind zeulen wat slecht slaapt en veel huilt)
Het is nu ook zo dat hij wel al minder huilt, maar ik voor mijn gevoel pas gelukkig ben als hij niet meer huilt wat ook niet realistisch is want baby's huilen...hoe kom je hier uit.......
Heb wel aangegeven praktische hulp te willen die me leert genieten..wat ik wel kan doen en hoe.. Maar echte praattherapie voel ik niets voor eigenlijk... Praten helpt me meestal alleen meer de put in aangezien de focus er dan op komt..