iemand ervaring met postnatale depressie?

Nou zie... Als we allebei hetzelfde gevoel hebben zal het heus geen 'echte' spijt zijn lijkt me..
Ik heb gelukkig verstandelijk mijn gevoel aardig in de hand en dát helpt me in de verzorging maar maakt het niet leuk.

Mijn ouders willen hem dan meenemen zodat ik kan ontspannen, gisteravond naar koor geweest met dezelfde reden. Maar ontspan dan toch niet echt..denk aan dat ik straks weer terug moet of dat hij weer terug komt. Vind et afschuwelijk dat ik dit voel. (understatement van de eeuw trouwens) maar dan zegt men, ga wat leuks doen....ik kan momenteel niet echt iets bedenken waarvan ik zeg dat is leuk dat ga ik doen. Raar hoe je lijf kan werken..afgelopen week uit eten geweest emt mijn man maar om nou te zeggen ik heb genoten....mwaw...

Ik kan daarbij ook moeilijk omgaan met alles wat veranderd is en door onze huiler en moeilijke slaper is dit erg extreem. Amper tijd om zonder kind op de arm iets te doen (tenzij hij bij mijn man op de arm ligt) maar ja wil gewoon tegen mijn man aanhangen en niet als een dolle het huis moeten doen en de was omdat ik overdag niets kan doen en alles blijft liggen..

Kortom, het is een spiraal die zichzelf extreem in stand houdt..gooi daar hormonen bij, een leven dat over de kop ligt en niet helemaal gaat als gehoopt (niet dat ik een extreem rose wolk wilde, maar dit had ik ook niet voor ogen van 7:00 tot 22:00 met een kind zeulen wat slecht slaapt en veel huilt)

Het is nu ook zo dat hij wel al minder huilt, maar ik voor mijn gevoel pas gelukkig ben als hij niet meer huilt wat ook niet realistisch is want baby's huilen...hoe kom je hier uit.......
Heb wel aangegeven praktische hulp te willen die me leert genieten..wat ik wel kan doen en hoe.. Maar echte praattherapie voel ik niets voor eigenlijk... Praten helpt me meestal alleen meer de put in aangezien de focus er dan op komt..
 
Dames, ik herken het helemaal!! Nogmaals laat ook even bloed prikken, je weet maar nooit?!
Heel veel sterkte voor jullie beiden. Hormonen en de veranderingen het is allemaal niet niks. Praat erover en probeer je niet te schamen!!

@ Femmeke, ben jij al eens bij een osteopaat geweest met je kereltje? Ik hoor daar heel veel goede verhalen over en wat jij beschrijft is toch wel heftig, van 7 tot 22 uur in de weer. Ik denk dat hij niet helemaal lekker in z'n velletje zit... Succes!!
 
Ja geweest..hij zit inderdaad niet lekker in het vel... Maar waarom weet niemand..ook de kinderarts niet.. Behalve veel lucht in zijn lijf, maar waar dat vandaan komt....we moeten maar zien.

Ik ben trouwens bekend met schildklierproblemen en die zijn weer getest en mijn waardes zijn nog steeds goed, maar slik dan ook al jaren medicatie. Ik voel me ook heel anders dan als ik klachten van de schildklier heb...
 
Meiden, jullie gevoelens zijn niet raar hoor, het komt zoveel meer voor dan je denkt en het gaat ook echt weer over en dan (her)ontdek je dat je echt geen spijt hebt van je kindje!
Dit is gewoon een hele heftige periode en niemand weet vtv hoe je dat ervaart... Toch denk ik dat er echt weinig mama's alleen maar op een roze wolk zitten. Jullie maken het ook nog heftiger mee, door je zieke moeder en door een kindje wat zichtbaar niet lekker in z'n vel zit.... Maar ook als alles soepel gaat kun je je zo voelen hoor!
Ik herken de gevoelens wel een beetje van bij m'n zoontje. Hij zat ook zo slecht in z'n velletje en het maakte me zó onzeker, maar ook boos (nu heb ik 5 jaar in t ziekenhuis gelopen, 4 mk gehad en enorm veel verdriet, waarom ben ik nu niet supergelukkig?) ik was 24 uur per dag met hem bezig en aan t vechten om te laten uitzoeken wat er aande hand was. Ik verlangde toen regelmatig terug naar m'n oude leventje, vrij en zonder zorgen, tijd voor elkaar en vriendinnen enz.
Ik denk dat naast 'praten' medicatie ook een heel erg goed hulpmiddel is. Vergeet niet dat de hormonen er ook voor zorgen dat je je heel anders voelt... Na een half jaar is de situatie zo anders, dat het meestal prima lukt om te stoppen. Je functioneert er beter door en houdt weer energie over om te kunnen genieten van wat wèl goed gaat.
Haha ik lijk wel een vertegenwoordiger van anti depressiva... Gewoon doen waar jij je prettig bij voelt natuurlijk. Mijn ervaring is dat er vaak tegen aan gekeken wordt alsof je dan half gesedeerd rondloopt maar dat is niet zo. Heeft mij destijds die paar maanden goed geholpen...
Het 24 uur per dag 'druk zijn in je hoofd' verdwijnt en je kunt de dingen in een ander perspectief zien.

Nu gelukkig geen last, maar omdat ik weet hoe het voelt ben ik daar wel superdankbaar om...

Sterkte meiden!
 
@ Femmeke, wat raar joh... Dat niemand weet wat hij heeft. Heel frustrerend voor jullie. Heel veel succes, ik hoop dat het snel voor jullie wat makkelijker wordt!!!

Tja en hier dus een hele slechte ervaring met antidepressiva... Ik heb het voor niks geslikt en mijn kind ermee vergiftigd. Hierdoor heeft Riley nog steeds een te hoge spierspanning :(!! Achteraf (na mijn bevalling) bleek het allemaal te komen door een vitamine B12 tekort. Die kan zulke heftige depressieve gedachtes (zelfs suïcidale) teweeg brengen. 5 weken lang 2 injecties B12 en alle klachten waren weg. Voor de rest van mijn leven elke 3 maanden een herhaling want B12 wordt nooit meer door mijn eigen lijf goed aangemaakt.
Dit wordt heel vaak bij depressies over het hoofd gezien. Daarom dat ik zei; laat even bloed prikken...... Maar daar is iedereen natuurlijk vrij in ;)!!!
In ieder geval; iedereen die het nodig heeft, succes & sterkte. Ik hoop dat jullie snel van je mooie kindjes kunnen genieten!!
 
Hallo ik ben Rania

Ik ben een leerling uit Heilig Hart in Ninove. Ik zit in mijn laatste jaar. Samen met een medeleerling (Hanne) moeten we een GIP rond postnatale depressie maken. Daarvoor hebben we een adachtspersoon nodig. Zou iemand eventueel bepaalde vragens willen beantwoorden? Dit blijft natuurlijk anoniem als u dit wenst. U hoeft uw naam niet te vermelden. Alvast bedankt.

Groetjes

Rania en Hanne
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan