A
Anoniem
Guest
Zo, nu eerst eventjes een klein verslagje van mijn bevalling vorige week van zondag op maandagnacht. Ik heb niet eerder kunnen schrijven ivm met herstellen en op krachten komen en natuurlijk is het allemaal best vermoeiend.
Vorige week zondagnacht ben ik naar het ziekenhuis toe gereden, had weeën en ze vonden dat ik maar moest komen, mede ook omdat ik 40 weken en 2 dagen was. Ik ben zelf gereden, lekker eigenwijs, maar ach, het ging en ik had mijn zoon van 11 bij me die me goed in de gaten hield. De weeën waren goed op te vangen dus zag ik verder geen probleem. Daar aangekomen kreeg ik meteen een onderzoek en weer........GEEN ontsluiting. Wat baalde ik zeg, maar ik moest blijven en ze zouden me wat geven voor de nacht. Ik dacht dat ik een slaappil zou krijgen maar ik kreeg een flinke spuit morfine. Dat was tegen de pijn en zo kon ik toch proberen te slapen. Met de woorden " wie weet gebeurd er vannacht wel iets", vertrok de gyneacologe weer. Ik werd naar een andere kamer gebracht en kon daar de nacht door brengen. Nog geen 15 minuten later voelde ik dat het nat en warm werd beneden en riep ik de verpleegkundige. Die schrok, want mijn vruchtwater was gebroken en verplaatste mij meteen naar de kraamsuite waar de bevalling ook zou plaats vinden. Amai, wat deden die weeën pijn, ik had rug en buik weeën en wist niet waar ik het zoeken moest. Om een heel lang verhaal kort te houden, 2 uur later was Levi er. Ik kreeg de ene wee over de andere en kon er geen eentje opvangen want er zat geen tijd tussen. Ik heb echt gehuild en geschreeuwd van de pijn, ik was ook echt helemaal op. In een mum van tijd had ik 5 cm en kreeg ik persweeën, natuurlijk mocht ik niet persen, maar dat ging niet helemaal goed en dus gebeurde dat wel een enkele keer, al gauw was er die 10 cm waar je dan zo op zit te wachten. Ik mocht mee persen, wat een verlossing zeg, al die adreline kun je dan kwijt. Ik moest op een gegeven moment de weeën weg puffen, geen idee wat er aan de hand was, maar je voelt dat er iets is. En ja hoor, Levi had de navelstreng om zijn nekje en het zat flink strak. Gelukkig hadden ze hem zo los en mocht ik persen en kwam hij op de wereld. Ik kreeg Levi meteen op mijn borst maar ze pakte hem ook snel weer weg. Hij huilde niet en zag er zo leveloos uit dat ik in paniek raakte. Ze gaven hem wat zuurstof en achteraf bleek dat hij door de morfine die ik had gekregen suf was geworden en ze hem zo even moesten stimuleren. Ook had hij in het vruchtwater gepoept en had hij dat ingeslikt. Maar na een half uur was hij waar hij hoorde te zijn, veilig bij mij in mijn armen. Het is een prachtig ventje, zo ontzettend lief en hij doet het hardstikke goed. Ik geniet er helemaal van en ben helemaal verliefd op hem en mijn andere zoon is ook zo apetrots. De volgende dag mocht ik heerlijk naar huis met hem en we maken het allemaal goed. Ik heb de bevalling helemaal alleen gedaan, ben best wel trots op mezelf en op Lei want wat heeft hij hard gewerkt zeg. Al met al een supersnelle bevalling van 2,5 uur, de vliezen die braken, de ontsluiting en de bevalling........Ze waren er best wel van geschrokken, hadden niet ingeschat dat het zo zou lopen want anders had ik never nooit niet de morfine gekregen.
Ik wilde dit toch even met jullie delen, want per slot van rekening deel ik hier al bijna 9 maanden lief en leed. Ik wil jullie allemaal nog een fijne zwangerschap toewensen en bedanken voor alle steun die ik hier heb gekregen. Ik heb nu mijn 2 mannen, 2 prachtige zoons, en ach........wie mist er dan nog een partner
Liefs,
Nephele
Vorige week zondagnacht ben ik naar het ziekenhuis toe gereden, had weeën en ze vonden dat ik maar moest komen, mede ook omdat ik 40 weken en 2 dagen was. Ik ben zelf gereden, lekker eigenwijs, maar ach, het ging en ik had mijn zoon van 11 bij me die me goed in de gaten hield. De weeën waren goed op te vangen dus zag ik verder geen probleem. Daar aangekomen kreeg ik meteen een onderzoek en weer........GEEN ontsluiting. Wat baalde ik zeg, maar ik moest blijven en ze zouden me wat geven voor de nacht. Ik dacht dat ik een slaappil zou krijgen maar ik kreeg een flinke spuit morfine. Dat was tegen de pijn en zo kon ik toch proberen te slapen. Met de woorden " wie weet gebeurd er vannacht wel iets", vertrok de gyneacologe weer. Ik werd naar een andere kamer gebracht en kon daar de nacht door brengen. Nog geen 15 minuten later voelde ik dat het nat en warm werd beneden en riep ik de verpleegkundige. Die schrok, want mijn vruchtwater was gebroken en verplaatste mij meteen naar de kraamsuite waar de bevalling ook zou plaats vinden. Amai, wat deden die weeën pijn, ik had rug en buik weeën en wist niet waar ik het zoeken moest. Om een heel lang verhaal kort te houden, 2 uur later was Levi er. Ik kreeg de ene wee over de andere en kon er geen eentje opvangen want er zat geen tijd tussen. Ik heb echt gehuild en geschreeuwd van de pijn, ik was ook echt helemaal op. In een mum van tijd had ik 5 cm en kreeg ik persweeën, natuurlijk mocht ik niet persen, maar dat ging niet helemaal goed en dus gebeurde dat wel een enkele keer, al gauw was er die 10 cm waar je dan zo op zit te wachten. Ik mocht mee persen, wat een verlossing zeg, al die adreline kun je dan kwijt. Ik moest op een gegeven moment de weeën weg puffen, geen idee wat er aan de hand was, maar je voelt dat er iets is. En ja hoor, Levi had de navelstreng om zijn nekje en het zat flink strak. Gelukkig hadden ze hem zo los en mocht ik persen en kwam hij op de wereld. Ik kreeg Levi meteen op mijn borst maar ze pakte hem ook snel weer weg. Hij huilde niet en zag er zo leveloos uit dat ik in paniek raakte. Ze gaven hem wat zuurstof en achteraf bleek dat hij door de morfine die ik had gekregen suf was geworden en ze hem zo even moesten stimuleren. Ook had hij in het vruchtwater gepoept en had hij dat ingeslikt. Maar na een half uur was hij waar hij hoorde te zijn, veilig bij mij in mijn armen. Het is een prachtig ventje, zo ontzettend lief en hij doet het hardstikke goed. Ik geniet er helemaal van en ben helemaal verliefd op hem en mijn andere zoon is ook zo apetrots. De volgende dag mocht ik heerlijk naar huis met hem en we maken het allemaal goed. Ik heb de bevalling helemaal alleen gedaan, ben best wel trots op mezelf en op Lei want wat heeft hij hard gewerkt zeg. Al met al een supersnelle bevalling van 2,5 uur, de vliezen die braken, de ontsluiting en de bevalling........Ze waren er best wel van geschrokken, hadden niet ingeschat dat het zo zou lopen want anders had ik never nooit niet de morfine gekregen.
Ik wilde dit toch even met jullie delen, want per slot van rekening deel ik hier al bijna 9 maanden lief en leed. Ik wil jullie allemaal nog een fijne zwangerschap toewensen en bedanken voor alle steun die ik hier heb gekregen. Ik heb nu mijn 2 mannen, 2 prachtige zoons, en ach........wie mist er dan nog een partner
Liefs,
Nephele