Nou dames, ik ben er weer, maar vraag me niet hoe, hahaha!
Nee zonder gekheid. De ingreep is geslaagd voor zover de neurochirurg kan beoordelen. Ik mocht in principe dinsdagavond naar huis, de ingreep was dinsdagochtend om 8 uur, maar omdat ik steeds duizelig werd zodra ik overeind kwam en ik aangaf dat ik dat toch wel eng vond omdat ik alleen ben, mocht ik nog een nacht blijven. Mijn moeder kwam met mijn tante op bezoek en ik ben heel even met de rolstoel mee naar beneden gegaan. Toen ik weer boven kwam had ik wel heel erge pijn (waarschijnlijk toch te lang gezeten) en ben in bed gaan liggen. Toen ik om 22 uur mijn tanden wilde gaan poetsen, kon ik niet meer op mijn rechterbeen steunen. Dat deed zo'n enorme pijn in mijn rug. Dus in de rolstoel naar de badkamer gereden. Extra pijnstilling gekregen en geprobeerd te slapen. Voor zover dat ging, want ik lag met 2 oude mensen op de kamer. Lag de één niet te snurken, dan lag de ander wel weer te blazen, erg prettig dus!! Bovendien moest de nachtverpleegster regelmatig bij mijn buurman zijn en zij praatte dan ook hardop, dus was ik weer wakker. Voor je rust moet je dus echt niet in het ziekenhuis zijn.
Maar goed, de volgende ochtend werd ik wakker en had nog steeds veel pijn. Ik kreeg pas laat mijn pijnstilling en toen ik rond 10 uur in de douche wilde gaan, was het een klein beetje beter en kon ik strompelend naar de badkamer lopen. Mezelf gedoucht voor zover dat ging en toen ik terug wilde lopen naar de wastafel om mezelf aan te kleden ging het weer fout. Ik kon niets meer en moest de verpleging bellen om me te helpen aankleden. Tjonge, wat voel je je dan rot zeg. Ze zijn er natuurlijk wel voor, maar het feit dat ik het zelf niet kon was gewoon niet prettig. Uiteindelijk werd besloten dat de neuroloog nog langs moest komen. Gezien de relatief 'simpele' ingreep zou ik niet zo'n pijn meer moeten hebben, maar de neuroloog vermoedde dat er een zwelling in de rug zat die op de zenuw drukte. Hij vond dat de fysio langs moest komen om te beoordelen of het verantwoord was om me te laten gaan. De fysio kwam na een uur en toen ging het lopen al weer wat beter en hij vond het goed als ik naar huis ging. Hij vertelde ook dat de zwelling waarschijnlijk snel zou afnemen en de pijn daardoor dus ook.
Vannacht is het prima gegaan en toen ik vanochtend wakker werd heb ik meteen mijn pijnstilling genomen. Ik ben mijn boterham gaan smeren, maar was zo ontzettend blij dat ik weer kon gaan liggen. Pffff, je bent echt nog nergens hoor.... Toen ik de tweede keer naar beneden ging heb ik mijn rugband omgedaan en dat voelde een stuk beter. Ik heb deze band in het verleden gekregen van de revalidatie-arts en dat houdt het zaakje een beetje bij elkaar waardoor ik er dus heel veel steun aan heb. Zojuist in de douche geweest en ook dat ging redelijk goed. Eindelijk mijn haar weer gewassen!! Heerlijk.
Van de ingreep heb ik dus niets gemerkt. Ik werd met bed en al de o.k. ingereden en er stond al een operatiebed klaar. Ik kreeg op het zh-bed een infuus en vroeg nog of ik niet op dat andere bed moest gaan liggen, maar nee, dat hoefde niet, want daar zorgden zij wel voor. Ik dacht nog, nou, daar krijg je nog een hele kluif aan, hahaha. Dus Ilja, of ik met mijn edele billen ook de lucht in heb gelegen....ik zou het niet weten. Ik mocht in ieder geval wel een onderbroek aanhouden, hahaha!! De anaesthesist zei op een gegeven moment, daar komt de eerste aan hoor en ik heb nog gezegd, oei ik word wat draaierig in mijn hoofd en dat was het......het lichtje ging uit. Het eerste wat ik weer weet is dat een mevrouw in een mooi geel schort met dito mutsje mijn naam riep en even later kwamen ze me al halen van de afdeling. Ik zag behoorlijk op tegen de narcose, maar ook die ervaring komt weer op mijn lijstje van dingen waar ik niet meer bang voor hoef te zijn, hahaha. Hopelijk wordt dat lijstje niet al te lang natuurlijk!!!
Ik moet de komende weken nog behoorlijk rustig aan doen en krijg fysiotherapie. Hoogstwaarschijnlijk komen ze eerst aan huis, omdat ik 3 weken niet mag fietsen, 4 weken geen auto mag rijden en (nog) geen afstanden kan lopen.
Vanmiddag komt mijn ex met de kindjes langs dus daar kijk ik wel naar uit.
Groetjes Fonske
Nee zonder gekheid. De ingreep is geslaagd voor zover de neurochirurg kan beoordelen. Ik mocht in principe dinsdagavond naar huis, de ingreep was dinsdagochtend om 8 uur, maar omdat ik steeds duizelig werd zodra ik overeind kwam en ik aangaf dat ik dat toch wel eng vond omdat ik alleen ben, mocht ik nog een nacht blijven. Mijn moeder kwam met mijn tante op bezoek en ik ben heel even met de rolstoel mee naar beneden gegaan. Toen ik weer boven kwam had ik wel heel erge pijn (waarschijnlijk toch te lang gezeten) en ben in bed gaan liggen. Toen ik om 22 uur mijn tanden wilde gaan poetsen, kon ik niet meer op mijn rechterbeen steunen. Dat deed zo'n enorme pijn in mijn rug. Dus in de rolstoel naar de badkamer gereden. Extra pijnstilling gekregen en geprobeerd te slapen. Voor zover dat ging, want ik lag met 2 oude mensen op de kamer. Lag de één niet te snurken, dan lag de ander wel weer te blazen, erg prettig dus!! Bovendien moest de nachtverpleegster regelmatig bij mijn buurman zijn en zij praatte dan ook hardop, dus was ik weer wakker. Voor je rust moet je dus echt niet in het ziekenhuis zijn.
Maar goed, de volgende ochtend werd ik wakker en had nog steeds veel pijn. Ik kreeg pas laat mijn pijnstilling en toen ik rond 10 uur in de douche wilde gaan, was het een klein beetje beter en kon ik strompelend naar de badkamer lopen. Mezelf gedoucht voor zover dat ging en toen ik terug wilde lopen naar de wastafel om mezelf aan te kleden ging het weer fout. Ik kon niets meer en moest de verpleging bellen om me te helpen aankleden. Tjonge, wat voel je je dan rot zeg. Ze zijn er natuurlijk wel voor, maar het feit dat ik het zelf niet kon was gewoon niet prettig. Uiteindelijk werd besloten dat de neuroloog nog langs moest komen. Gezien de relatief 'simpele' ingreep zou ik niet zo'n pijn meer moeten hebben, maar de neuroloog vermoedde dat er een zwelling in de rug zat die op de zenuw drukte. Hij vond dat de fysio langs moest komen om te beoordelen of het verantwoord was om me te laten gaan. De fysio kwam na een uur en toen ging het lopen al weer wat beter en hij vond het goed als ik naar huis ging. Hij vertelde ook dat de zwelling waarschijnlijk snel zou afnemen en de pijn daardoor dus ook.
Vannacht is het prima gegaan en toen ik vanochtend wakker werd heb ik meteen mijn pijnstilling genomen. Ik ben mijn boterham gaan smeren, maar was zo ontzettend blij dat ik weer kon gaan liggen. Pffff, je bent echt nog nergens hoor.... Toen ik de tweede keer naar beneden ging heb ik mijn rugband omgedaan en dat voelde een stuk beter. Ik heb deze band in het verleden gekregen van de revalidatie-arts en dat houdt het zaakje een beetje bij elkaar waardoor ik er dus heel veel steun aan heb. Zojuist in de douche geweest en ook dat ging redelijk goed. Eindelijk mijn haar weer gewassen!! Heerlijk.
Van de ingreep heb ik dus niets gemerkt. Ik werd met bed en al de o.k. ingereden en er stond al een operatiebed klaar. Ik kreeg op het zh-bed een infuus en vroeg nog of ik niet op dat andere bed moest gaan liggen, maar nee, dat hoefde niet, want daar zorgden zij wel voor. Ik dacht nog, nou, daar krijg je nog een hele kluif aan, hahaha. Dus Ilja, of ik met mijn edele billen ook de lucht in heb gelegen....ik zou het niet weten. Ik mocht in ieder geval wel een onderbroek aanhouden, hahaha!! De anaesthesist zei op een gegeven moment, daar komt de eerste aan hoor en ik heb nog gezegd, oei ik word wat draaierig in mijn hoofd en dat was het......het lichtje ging uit. Het eerste wat ik weer weet is dat een mevrouw in een mooi geel schort met dito mutsje mijn naam riep en even later kwamen ze me al halen van de afdeling. Ik zag behoorlijk op tegen de narcose, maar ook die ervaring komt weer op mijn lijstje van dingen waar ik niet meer bang voor hoef te zijn, hahaha. Hopelijk wordt dat lijstje niet al te lang natuurlijk!!!
Ik moet de komende weken nog behoorlijk rustig aan doen en krijg fysiotherapie. Hoogstwaarschijnlijk komen ze eerst aan huis, omdat ik 3 weken niet mag fietsen, 4 weken geen auto mag rijden en (nog) geen afstanden kan lopen.
Vanmiddag komt mijn ex met de kindjes langs dus daar kijk ik wel naar uit.
Groetjes Fonske
