Ik ben tante geworden en nu :-(

A

ANONYMOUS_USERNAME



Hoi meiden,




Vandaag kwam m’n collegaatje langs die net zo ver is in d’r
zwangerschap als ik met de 2e zou zijn. Maar zij is erg lief, dus
van haar kan ik het zeker hebben.

Gisteren zou mijn verlof van de eerste zwangerschap ingegaan zijn. Dat was al
niet leuk!


En vandaag kreeg mijn vriend een smsje dat hij oom is
geworden. Zijn zusje is bevallen van een zoon. Ik moest echt heel hard huilen,
zij is echt zo’n heks! Na mijn eerste miskraam is het enige wat ze nog tegen
mij gezegd heeft, “Reed jij van de week daar en daar…? En de aller-leukste
vraag van de 2: “Wil je de babykamer zien?” Ik had nog geen maand daarvoor een
miskraam gehad met 3 maanden en dan durft ze te vragen of ik haar babykamer wil
zien. Ze heeft NOOIT gevraagd hoe het met me gaat en ze heeft na die 2 vragen gewoon
nooit meer een woord tegen me gesproken. We zijn zelfs een week met m’n vriend zijn
ouders en mijn schoonzusje en d’r man op vakantie geweest en toen heeft ze niet
eens een woord tegen me gezegd.


Hoe klote voel je je dan als zo’n harteloos iemand een
gezond kind krijgt en nog het lef heeft om te vragen of je dan op kraamvisite
komt. Heel erg klote dus.

Zijn ouders denken dat wij zijn zusje niet kunnen luchten of
zien omdat ze een kind heeft,maar daar gaat het niet om. Zij heeft gewoon het
fatsoen niet gehad om normaal te doen tegen ons in een klote periode voor ons. Mijn
schoonpa vond het stom dat wij nooit aan haar hadden gevraagd hoe het nu met
haar ging, nou ik weet het wel, jullie ook?


Vanmiddag als m’n vriend thuis komt dan hebben we het er nog
over wat we doen, op kraam visite of niet. Waarschijnlijk wel, omdat wij dan
het fatsoen hebben en laten zien dat het geen afgunst is. Er is al jaren
onvrede over het gedrag van mijn schoonzusje en de gedachten van mij vriend
daar over, dus niet alleen haar non-reactie op onze miskraam.


Wat zouden jullie doen??? Op kraamvisite of niet???

Bedankt dat ik weer even m’n verhaal kwijt kan (sorry het is
lang).

Groetjes Shanaz

 
Hai Shanaz,

Ik vind het heel harteloos van je schoonzus. Als ik jullie was zou ik de eer aan jullie zelf houden en op kraamvisite gaan. En kraamvisite hoort kort, dat is goed voor het herstel van de moeder. Ik wens je heel veel sterkte met de beslissing en houdt de moed erin.

Lieve groetjes Inge
 
Ik vraag mij even af of je zeker weet dat zij niet op haar manier geprobeerd heeft toch contact te zoeken?
Begrijp mij niet verkeerd, maar er zijn helaas heel veel mensen die niet weten hoe ze moeten reageren als iemand zoiets heeft meegemaakt.
Het ligt toch heel gevoelig en dat merk ik ook aan jouw reactie.

Laat ik je  mijn achtergrond vertellen.

Ik weet uit ervaring hoe het is om zwanger te zijn als het bij een ander niet lukt. Toen ik zwanger was van mijn eerste, waren mijn broer en schoonzus al 1,5 jaar bezig in de medische molen en het wilde maar niet lukken.
Zij vonden het heel moeilijk, want ze hebben er pas iets over gezegd toen ze wisten dat ik zwanger was.

Gedurende mijn zwangerschap hebben ze mij nauwelijks gevraagd hoe het met mij ging en hoe ik mij voelde. Dat vond ik verschrikkelijk.
Ik heb namelijk vooraf 3 miskramen gehad en toen ik dus mijn eerste echo had, was ik bang dat het zou leven, want dan moest ik het mijn broer vertellen!!
Dat is toch erg! En aan mij werd dus niets gevraagd.

Todat zij zwanger raakte in de laatste maanden van mijn zwangerschap. Toen werd er ineens over gesproken.
Ik denk echt dat het voor hen te pijnlijk was om mij te vragen hoe het ging.

Vorig jaar heb ik een late miskraam gehad en was gelijk zwanger met mijn vriendin. Ik kwam er bij 16 weken achter dat de baby net na de 14 weken echo is overleden.
Mijn vriendin en ik hebben er wel over kunnen praten. Vooral omdat zij ook al miskramen had gehad voor haar zwangerschap.
Daaruit werd duidelijk dat het voor beide partijen heel moeilijk is, maar communicatie is het allerbelangrijkste. Pas dan weet je of het desinteresse is of dat iemand het gewoon moeilijk vindt.

Ik probeer je niet de les te lezen uiteraard. Maar soms is het moeilijk om als je het zelf emotioneel zwaar hebt, open te staan voor de eventuele gevoelens van de ander.

Ik zou dus zeggen: gewoon het onderwerp opengooien, wie weet wat daaruit komt! Misschien was het voor haar wel eenhele overwinning om tegenover jou over haar eigen zwangerschap te durven praten. Je weet maar nooit!

Succes en vooral heel veel sterkte met het verwerken van je verlies en succes met het opnieuw zwanger raken.

gr mama van MD
 
He Shanaz,

Ook al is het vervelend zoals ze tegen jou gedaan hebben, ik zou toch op kraamvisite gaan hoor. Hou die eer aan jezelf.
En bovendien kan het zo zijn dat zij gewoon niet wisten hoe te reageren toen jij je mk gehad hebt. Heb zelf die ervaring namelijk ook met vriendinnen die zwanger zijn. Zij vonden het ook erg moeilijk om tegen mij over te praten en te vragen hoe het met mij ging (omdat ze niet wilden dat ik me weer rot ging voelen omdat ik eraan herinnerd werd). Aangezien ik zelf tegen hen ben gaan (en blijven) praten tegen hen, wisten zij dat ik het niet erg vond om het erover te hebben. Zij vonden het erg fijn dat ik dat zelf aangaf en sindsdien kreeg ik wel regelmatig de vraag over hoe het met ons ging. Het hoeft dus geen onwil te zijn van hun kant.
kan me voorstellen dat het moeilijk voor je is om nu zo'n hummeltje te zien, zeker nu je net je eigen uitgerekende datum gehad hebt. Maar blijf positief denken: er komt een dag waarop ook jij zo'n wondertje in je armen mag houden!

Sterkte ermee!

Liefs,
Dion
 
Dag meiden,
Bedankt voor jullie lieve reacties. Ik heb inderdaad besloten om samen met mijn vriend op kraamvisite te gaan. Ook al zal ik het zichtbaar moeilijk hebben. Ik ga er ook niet van uit dat ik op enig medeleven kan rekenen van mijn schoonzusje (zij is immers net bevallen). Veel mensen hebben al tegen me gezegd dat het zou kunnen dat mijn schoonzusje niet weet wat ze tegen me moet zeggen. Net na mijn miskramen wilde ik het niet geloven, nu eigenlijk nog steeds niet. Ik ken haar al 7 jaar en in die 7 jaar heeft ze nooit, met wie dan ook enige compassie getoond. Niet eens met d’r oma toen d’r opa was overleden. Niet eens met d’r schoonmoeder toen d’r schoonvader was overleden (zij had het er moeilijk mee). Misschien kan ze geen emoties tonen naar anderen, maar wel typisch dat anderen het moeten doen als zij het rot heeft of juist leuk.

Er zijn een aantal redenen dat ik besloten heb om toch op kraamvisite te gaan. De belangrijkste is dat ik het uit eigenbelang doe. Als mijn vriend en ik kinderen krijgen dan wil ik niet dat onze kinderen allerlei verwijten over ons horen. De andere is dat ik die kleine beter al een keer gezien kan hebben voordat ik ze of per ongeluk tegen kom of voordat ik ze op één of andere verjaardag zie. We willen ook aan iedereen laten zien dat het er niet om gaat dat zij wel een kind heeft en wij helaas (nog) niet. Het probleem is hoe zij zich op stelt tegenover anderen, dat ze niets tegen mij zegt, ok daar kan ik nog inkomen, omdat ze niet weet wat ze moet zeggen. Maar waarom zegt ze dan niets (of alleen lelijke dingen) tegen d’r eigen vader, het is echt geen boeman???
We gaan ook voor die kleine en m’n zwager in eerste instantie, we zien wel wat er gebeurd, misschien is er een miraculeuze hormonen wisseling aan de gang bij mijn schoonzusje die maakt dat ze ineens wel een aangenaam persoon is :).

Ik herken wat jullie zeggen, dat mensen het moeilijk vinden. De dag dat ik mijn 2e miskraam kreeg was op de bruiloft van een collega, al mijn andere collega’s waren er, ik zag er uit als een lijk. Mijn zwangere collegaatje die gisteren bij me was zei toen dat ze het zo moeilijk vond om over haar zwangerschap te praten. Toen heb ik gezegd dat ze dat juist wel moet doen. Ik wil er straks toch ook graag over praten en ook over mijn miskramen. Gelukkig doet ze dat, gisteren vertelde ze nog dat ze naar de verloskundige moest van de week. Dus dat zit goed.

Bedankt, dat ik van meiden die mij begrijpen zo veel steun krijg!!!
Groetjes Shanaz
 
Hoi

Ben je al geweest? Hoe ging het?
Ik heb het ook een x meegemaakt, alleen de kraamvrouw had wel begrip! en heb een behoorlijk potje zitten huilen. Kan je niets aan doen, kwam er spontaan uit. De kraamvrouw deed zelf mee, en samen hebben we er later nog wel weer om moeten 'lachen'. Laat je gevoelens zien, dan weet zij ook dat jij het er moeilijk mee hebt, en mag hebben! Sterkte toegewenst.

Eva

miskraam 15 weken
dochter 6 jr
miskraam 8 weken
nu zwanger 18 weken
 
En hoe is het gegaan?
Pff ik weet nog dat ik naar mijn schoonzus toeging nadat het bij ons mis was gegaan met 18 weken. Ik had net een dag ervoor een test gedaan en was weer zwanger (puk nr 3) , maar ooh wat zit je dan in angst en dan toch even de leuke tante uithangen. Ik heb doorgebeten, want hoe dan ook je komt elkaar were tegen.

Vorig jaar krege mijn schoonzus een miskraam met 7 weken. Ik had weer net een test gedaan en wist dat ik weer zwanger was (puk nr 4). Oef weer moeilijk dus. Ik stond nu aan de andere kant.

Maar door haar houding destijds wist ik me nu ook geen houding te geven. Ik heb haar wel gebeld (ze was in het buitenland op dat moment), maar echt erover gesproken hebben we niet. Wie weet wat zij nu over mij denkt.

En nu is ze ruim 3 maanden zwanger en kan ze met deze laatste in rij hopelijk toch alles nog goed afsluiten.

Maar goed emoties van andere blijven moeilijk te begrijpen, je weet gewoon niet wat er in anderen omgaat, ent zo goed als dat anderen niet weten wat er in jezelf speelt. Dat maakt het allemaal nog moeilijker.

Miep
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan