Ik durf na mijn miskraam niet meer zwanger te worden

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hallo allemaal,

Mijn naam is Sandra, ik ben 27 jaar en moeder van een prachtige zoon van anderhalf jaar. Helaas heb ik in januari van dit jaar met 9 weken een miskraam gehad.

Nu willen mijn man en ik heel graag een tweede kindje, alleen durf ik het niet zo goed meer. Die miskraam heeft lichamelijk zoveel pijn gedaan en ik ben zo bang dat het weer gebeurd.

Mijn omgeving is heel begripvol geweest, maar vindt inmiddels dat ik niet zo moet zeuren omdat ik niet de enige ben die dit overkomt. (Niemand weet overigens dat ik deze angst voor en tweede zwangerschap  heb)

Natuurlijk overkomt dit meer mensen en sommige nog wel ergere dingen en ja ik ben al moeder, maar toch zit ik hier heel erg mee.

Wie heeft hier ervaring mee en kan mij advies geven?

Alvast heel erg bedankt.
 
Hoi Sandra,

Vervelend is dat he als mensen zeggen dat je je niet moet aanstellen omdat je een miskraam hebt gehad kon daar altijd zo boos om worden. Ik denk altijd maar de enige die dat kunnen zeggen hebben het of zelf nooit meegemaakt of zijn gewoon keihard   en als je de verhalen op dit forum leest zie je dat je niet de enige bent die daar heel verdrietig om is ook al was het "maar" 9 weken je had er zo naar uitgeken dus mag je dan ook verdriet hebben??

Vind het ook echt niet gek dat je bang bent om opnieuw zwanger te raken het doet ook heel veel met je lichaam.

Ik denk dat jij zelf gewoon even de tijd moet  geven om alles een plekje te geven voordat je weer aan een nieuwe zwangerschap begint, praat erover met je man en gun jezelf na dat gesprek een flinke huilbui hij zal je best wel begrijpen denk ik.

Ik heb het zelf ook meegemaakt dus weet wel waar ik het over heb liefs Mono
 
Bedankt voor je lieve woorden Mono!!

Het is fijn om te lezen dat het niet gek is dat ik er nog zo mee zit, want ik kreeg toch een beetje het gevoel een aansteller te zijn. Maar ik had zelf ook niet verwacht dat ik het er nog zo moeilijk mee zou hebben (ben nu weer emotioneel tijdens het typen) omdat ik normaal ook een vrij nuchter iemand ben. Zo zie je maar weer.

Ik ga inderdaad maar eens een gesprek met mijn man aan, want die weet hier  eigenlijk helemaal niets van. Hij is ook nogal  nuchter van aard en heeft zoiets van het is gebeurd en het leven gaat door, maar wie weet zit hij er ook nog wel heel erg mee net als ik.

Nogmaals bedankt en groetjes
Sandra
 
Hallo,

Ik herken mij hierin,heb zelf vorig jaar in april een miskraam gehad,we waren er helemaal kapot van,wist ook niet of ik dit nog een tweede keer kon verdragen was zo verdrietig heb heel veel steun gehad van vrienden familie(heel belangrijk)ze hebben mij gelukkig nooit gezegd dat ik niet moet zeuren.
Nu zijn we een jaar verder en ben ik over 2 weken uitgerekend en heb er nog steeds heel moeilijk mee, want ook al zijn we aan het eind het kan nog altijd misgaan ik probeer er zo weinig mogelijk aan te denken maar het zit wel in mijn achterhoofd verder heb ik een hele goede zwangerschap alleen de eerste drie maanden waren slopend heb wel 4 echo`s gehad voordat ik was gerustgesteld ik het ziekenhuis hadden ze er alle begrip voor ben ze nog steeds dankbaar...
ik zou zeggen dat je ervoor moet gaan want als je er altijd blijft bij stilstaan is ook niet goed dan heb je geen leven meer!! is natuurlijk makkelijker gezegd als gedaan maar ik heb het voorbeeld en blij dat het zo is gegaan..
liefs manon
 
Hallo,

Ook ik heb een miskraam gehad.
Ik heb het er nog af en toe moeilijk mee.
Het is ook allemaal niet zo lekker gegaan.
Ik begon toen ik 10 weken zwanger was bloed te verliezen en na een echo bleek het vruchtje niet te leven.
Het had de grootte van een vruchtje van 6 weken.

Ik moest toen eerst maar even afwachten of het uit zich zelf wegging.
Ik begon na een aantal dagen zo hevig te vloeien dat ik 's nachts opgenomen ben in het zh. Omdat het nacht was en de gyn. ivm bevallingen niet beschibaar was kreeg ik een spuit in mijn been om het bloeden te stoppen.

De volgende ochtend werd ik uit mijn bed geplukt en moest ik naar de gyn. hij had nog niet geslapen en wilde graag naar huis.
Hij heeft gekeken en toen met een soort tang stukken placenta er uitgehaald en daarna met een steriel gaasje om de tang door mijn baarmoeder   zitten schoonmaken.
VRESELIJK !!!!!!
Toen moest het klaar zijn en ik werd naar huis gestuurd.

De zuster had tegen mij gezegt dat het vloeien nog wel 4 weken zou kunnen duren.
En na 4 weken stopte het inderdaad even,na een dag of 3 begon ik weer te vloeien ik dacht dat ik ongesteld was geworden en was eigenlijk wel blij dat mijn cyclus weer op gang was.
Een paar dagen later werd het vloeien weer zo hevig dat ik weer naar de gyn. moest.
Een ander gyn. gelukkig en die maakte een echo .toen bleek de hele baarmoeder nog vol met bloed en weefsel.
Dus toen weer opgenomen en alsnog een curretage.
Ik heb dus 2 maanden in mijn miskraam gezeten

Ook ik ben dus erg bang om weer zwanger te worden,we zijn nu wel weer bezig maar de angst om het weer te moeten meemaken blijft.


Het is een beetje lang verhaal geworden
Maar ik ben het wel even weer kwijt.

Bedankt voor het lezen...liefs Niempie
 
Jeetje meid wat een verhaal!! Wat vreselijk dat het zo gegaan is en wat hoor je toch vaak verhalen over "monsters" van gynacologen. Is een beetje een menselijke behandeling nou zoveel gevraagd?!

Ik hoop voor je dat alles een volgende keer wel goed gaat. Zal voor je duimen!!

Zelf heb ik inmiddels een gesprek met mijn man gehad (hij had inderdaad geen idee dat ik er nog zo mee zat) en daarna flink gehuild. De angst is natuurlijk niet meteen weg en dat zal ook altijd wel een beetje blijven,   maar het feit dat we erover gepraat hebben (ook hier op het forum trouwens!!)  lucht al heel wat op.

Groetjes
 
hallo
ik denk dat je bij jezelf te rade moet gaan of je klaar bent voor een nieuwe zwangerschap,niet voor een nieuwe miskraam.tuurlijk zal je in spanning zitten als je weer zwanger bent,maar ik denk dat het hartstikke zonde is als je het niet probeert.de kans op nog een miskraam is als je gezond bent onwijs klein.ik vind niet dat je zeurt hoor.het is hartstikke erg,een miskraam.ik heb 3 wk geleden een miskraam gehad na 10 weken.gelukkig ben ik erg nuchter en heb zoiets van:zwaar kl*te,maar helaas pindakaas,ken gebeuren.ik ga het met goede moed opnieuw proberen.en ik zal best bang zijn dat het weer niet goed is,maar aan de andere kant heb ik er wel alle vertrouwen in omdat ik me niet voor kan stellen dat dit me nog een keer overkomt.hoewel het natuurlijk wel kan,maar dan is er ws meer aan de hand.maae zover ik weet zijn mijn man en ik goed gezond.ik hoop dat je ergens de moed vandaan kan halen om een nieuwe poging te wagen.en praten met je man is ook heel belangrijk.en dat je al een kindje hebt maakt dit verlies niet minder groot.en die mensen die opmerkingen maken begrijpen gewoon niet hoe het is.daar kunnen ze ook niks aan doen.misschien maar goed ook,wan tje gunt het toch niemand.je bent in ieder geval echt geen aansteller.veel succes en kom maar lekker veel kletsen en lezen.dan zie je dat er wel 100 vrouwen zijn met hetzelfde gevoel.
groetjes kari (jeetje,ook al zo'n lang verhaal)
 
Hoi,

Hoe iemand reageert op een miskraam is nooit van tevoren te zeggen want de hormonen die in je lijf zitten bepalen daar een groot gedeelte van. Dus iemand die heel nuchter van nature is kan bijvoorbeeld heel heftig reageren na een miskraam en omgekeerd. Ik vind het heel vervelend dat je je zo voelt. Het is goed dat je dat hier neerzet zodat je ziet dat er mensen zijn die je goed begrijpen en die je steun kunnen geven. Toch wil ik je ook meegeven om te proberen je angst de baas te blijven. Iedereen die een miskraam heeft gehad zal angst hebben bij een volgende zwangerschap. Ik begrijp dat je nog niet eens zozeer bang bent voor nog een miskraam als wel voor de pijn die daarmee gepaard ging. In oktober ben ik bevallen van een prachtige zoon. Zwangerschap en bevalling waren een drama door allerlei vervelende factoren en heel veel pijn 9 maanden lang. Als er iemand tegen me zei dat ik er iets moois voor terug zou krijgen dan kon ik ze wel afschieten want daar zit je niet op te wachten. Het was mijn eerste kindje en dan weet je helemaal niet wat je ervoor terug krijgt en dan doet zo'n opmerking je niets. Maar nu weet ik dat dat waar is. Het is het waard geweest en ook al weet ik dat mijn volgende zwangerschap weer zo zwaar zal zijn, ik ga ervoor. Bij jou heeft de pijn niets opgeleverd en dat maakt het moeilijker maar ik hoop dat je met een gezonde dosis angst een tweede zwangerschap aan zal durven. Maar verwerk eerst je pijn en verdriet.

Heel veel sterkte en liefs,

Patricia
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan