Lieve allemaal,
Ik vind het best wel lastig, maar ik ga toch proberen om het forum een beetje op de achtergrond te plaatsen.
Ik denk dat ik niet meer op iedereen ga reageren, ik zal niet meer elke dag lezen en misschien ook wel niet meer elke keer mijn relaas vertellen.
Er zijn de laatste maanden ontzettend veel meiden hier bij ons aangesloten.
Helaas voor hun dat ze ook lang op een zwangerschap moeten wachten.
Maar ik zie er ook velen weer heel snel vertrekken.
Super dat ze zo snel zwanger zijn, maar dat doet wel pijn! Wij wachten immers nu ruim 2 jaar en zitten nu al bijna 2 jaar in de medische molen...
Zoals vele van jullie wel weten is voor ons ook het eindpunt in zicht.
We zijn gestart met een nieuwe behandeling waar we alle hoop op gevestigd hebben.
We gaan er voor 100% voor en zullen hopen en duimen dat dit de stap is op weg naar ons nieuwe wondertje.
Maar... over een paar maanden komt het einde wel in zicht.. We dokteren nu al bijna 2 jaar en op dit moment beheerst het ook wel (enigzins) ons leven.
Onze vakantie is helemaal aangepast aan onze kinderwens... afspraken met vrienden moeten verzetten omdat je naar het ziekenhuis moet, elke dag opnieuw weer geconfronteerd worden met de medicijnen die je slikt of spuit en de hormonen die mijn lijf helemaal anders maken.
In mijn koppie is het afgelopen jaar heel wat gebeurd en een paar weken geleden was het chaos in mijn hoofd...
Ik kon het allemaal niet meer overzien en kon eigenlijk ook niet meer volop genieten van mijn wonder wat me bijna 4 jaar geleden wel gegeven is.
En dat wil ik dus echt niet meer!!!
ik wil genieten, ik wil mezelf weer worden en ik wil gelukkig worden.
Het allerliefste natuurlijk met nog een kindje er bij, maar als ons dat niet gegeven is, dan worden we met z'n drietjes op den duur ook heel erg gelukkig.
Ik vind het heel lastig om afstand te nemen van het forum.
Deel hier nu ruim anderhalf jaar mijn lief en leed en er zijn meiden die echt virtuele vriendinnen geworden zijn.
En wat zal ik jullie missen!!!!!! Maar ik moet en wil ook aan mezelf denken...
Nu ik dit schrijf, biggelen de tranen al over mijn wangen....
Wellicht dat ik toch op topics van mijn maatjes blijf reageren...
Meiden.... ik duim voor jullie allemaal... wens jullie allemaal veel succes en sterkte met alles!
Ik hoop dat het nu duidelijk is waarom ik niet meer zo vaak zal schrijven en niet meer op iedereen reageer...
Liefs
mama Peet
Ik vind het best wel lastig, maar ik ga toch proberen om het forum een beetje op de achtergrond te plaatsen.
Ik denk dat ik niet meer op iedereen ga reageren, ik zal niet meer elke dag lezen en misschien ook wel niet meer elke keer mijn relaas vertellen.
Er zijn de laatste maanden ontzettend veel meiden hier bij ons aangesloten.
Helaas voor hun dat ze ook lang op een zwangerschap moeten wachten.
Maar ik zie er ook velen weer heel snel vertrekken.
Super dat ze zo snel zwanger zijn, maar dat doet wel pijn! Wij wachten immers nu ruim 2 jaar en zitten nu al bijna 2 jaar in de medische molen...
Zoals vele van jullie wel weten is voor ons ook het eindpunt in zicht.
We zijn gestart met een nieuwe behandeling waar we alle hoop op gevestigd hebben.
We gaan er voor 100% voor en zullen hopen en duimen dat dit de stap is op weg naar ons nieuwe wondertje.
Maar... over een paar maanden komt het einde wel in zicht.. We dokteren nu al bijna 2 jaar en op dit moment beheerst het ook wel (enigzins) ons leven.
Onze vakantie is helemaal aangepast aan onze kinderwens... afspraken met vrienden moeten verzetten omdat je naar het ziekenhuis moet, elke dag opnieuw weer geconfronteerd worden met de medicijnen die je slikt of spuit en de hormonen die mijn lijf helemaal anders maken.
In mijn koppie is het afgelopen jaar heel wat gebeurd en een paar weken geleden was het chaos in mijn hoofd...
Ik kon het allemaal niet meer overzien en kon eigenlijk ook niet meer volop genieten van mijn wonder wat me bijna 4 jaar geleden wel gegeven is.
En dat wil ik dus echt niet meer!!!
ik wil genieten, ik wil mezelf weer worden en ik wil gelukkig worden.
Het allerliefste natuurlijk met nog een kindje er bij, maar als ons dat niet gegeven is, dan worden we met z'n drietjes op den duur ook heel erg gelukkig.
Ik vind het heel lastig om afstand te nemen van het forum.
Deel hier nu ruim anderhalf jaar mijn lief en leed en er zijn meiden die echt virtuele vriendinnen geworden zijn.
En wat zal ik jullie missen!!!!!! Maar ik moet en wil ook aan mezelf denken...
Nu ik dit schrijf, biggelen de tranen al over mijn wangen....
Wellicht dat ik toch op topics van mijn maatjes blijf reageren...
Meiden.... ik duim voor jullie allemaal... wens jullie allemaal veel succes en sterkte met alles!
Ik hoop dat het nu duidelijk is waarom ik niet meer zo vaak zal schrijven en niet meer op iedereen reageer...
Liefs
mama Peet