Sinds een half jaar ben ik trotse mama van onze dochter. Ik hou zielsveel van haar en geniet van de momentjes samen als ze lacht, lekker speelt of zo lief uit haar ogen kijkt. Samen wandelen echt heerlijk. Maar soms weegt alles ook zo zwaar. Verlang ik terug naar ons oude leven. Mijn man heeft een eigen bedrijf dus werkt veel en is veel weg waardoor veel zorg op mij neer komt. Ik werk nu zelf weer 1 dag per week en het is fijn om er even tussenuit te zijn. <br />Soms ben ik zo moe en breekt het me op snachts of sochtends vroeg eruit te moeten. <br />Voel me soms eenzaam, vooral nu in de lockdown. Gelukkig komt familie vaak langs.<br />Moet ik actie ondernemen met deze gevoelens of hoort het erbij? Ik merk dat ik echt moet (moest) wennen aan het moederschap en breekt het me soms op dat er zo weinig tijd voor mezelf over blijft en je bijna heel de dag met je kindje bezig bent. Ook zijn de dagen allemaal zo hetzelfde.<br /><br />En dan is er ook nog zoiets als de was en schoonmaakwerk, dat stopt ook nooit haha. Maar dit kan ik al redelijk goed loslaten.<br /><br />Lieve groetjes Kaat<br />
Ik geniet van mijn dochter maar soms is alles zo zwaar..
- Onderwerp starter KaatjeRoos
- Startdatum
Mijn dochters zijn nu ruim 3 jaar en 18.5 maand en ja, ik voel me nog steeds soms zo. Niet dagelijks, wel wekelijks.
Nu ik 2 kindjes heb ipv 1, is het wel gezelliger en de oudste kletst gezellig dus dat maakt alles veel leuker nu. Beter dan hele dagen met een baby, de fase waar jij nu middenin zit. Maar tegelijkertijd ook dubbel zo druk en dubbel zoveel gebroken nachten en overdag nooit meer rust met 2 kids...
Mijn familie woont op 200km afstand dus die zie ik maar zo'n 1x per maand. Ik doe veel alleen met de kinderen. Dagelijks om een boodschap, naar de speeltuin, rondje wandelen. En ja, dat is saai als het de 5e dag op rij is dat je wéér naar die speeltuin gaat...
Ik werk 2 dagen per week, dat vind ik ook voldoende. Maar die dagen vind ik óók heel fijn, even 2 dagen niet de zorg voor de kinderen. Even niet naar die stomme speeltuin.
Ja, ook ik verlang soms terug naar mn oude leventje. Gewoon samen met mn man kunnen eten zonder dat het een grote bende is aan tafel. Een dag géén ontplofte speelgoedbom in huis en een ochtend relaxed kunnen uitslapen. Dat is allemaal verleden tijd.
Corona versterkt dit ook zeker. Even met de kids babyzwemmen, naar de Intratuin, bakje koffie in de stad.. dat mis ik echt. Elke dag wandelen en naar de speeltuin ben ik behoorlijk beu.
Ik denk dat deze gevoelens wel normaal zijn, kinderen hebben is nou eenmaal zwaar en vermoeiend en gaat 24/7 door en t is écht niet altijd leuk.
Maar tegelijkertijd maken de kinderen het leven ook zoveel mooier, ik kan ze voor geen goud missen en we willen graag nog een 3e kindje ook! Uiteindelijk betekent dat toch dat ze het allerbelangrijkste voor me zijn!
Nu ik 2 kindjes heb ipv 1, is het wel gezelliger en de oudste kletst gezellig dus dat maakt alles veel leuker nu. Beter dan hele dagen met een baby, de fase waar jij nu middenin zit. Maar tegelijkertijd ook dubbel zo druk en dubbel zoveel gebroken nachten en overdag nooit meer rust met 2 kids...
Mijn familie woont op 200km afstand dus die zie ik maar zo'n 1x per maand. Ik doe veel alleen met de kinderen. Dagelijks om een boodschap, naar de speeltuin, rondje wandelen. En ja, dat is saai als het de 5e dag op rij is dat je wéér naar die speeltuin gaat...
Ik werk 2 dagen per week, dat vind ik ook voldoende. Maar die dagen vind ik óók heel fijn, even 2 dagen niet de zorg voor de kinderen. Even niet naar die stomme speeltuin.
Ja, ook ik verlang soms terug naar mn oude leventje. Gewoon samen met mn man kunnen eten zonder dat het een grote bende is aan tafel. Een dag géén ontplofte speelgoedbom in huis en een ochtend relaxed kunnen uitslapen. Dat is allemaal verleden tijd.
Corona versterkt dit ook zeker. Even met de kids babyzwemmen, naar de Intratuin, bakje koffie in de stad.. dat mis ik echt. Elke dag wandelen en naar de speeltuin ben ik behoorlijk beu.
Ik denk dat deze gevoelens wel normaal zijn, kinderen hebben is nou eenmaal zwaar en vermoeiend en gaat 24/7 door en t is écht niet altijd leuk.
Maar tegelijkertijd maken de kinderen het leven ook zoveel mooier, ik kan ze voor geen goud missen en we willen graag nog een 3e kindje ook! Uiteindelijk betekent dat toch dat ze het allerbelangrijkste voor me zijn!
Ik herken het wel hoor! Mijn dochter is nu 20 maanden en het wordt makkelijker vind ik wanneer ze gaan lopen, beter slapen en gaan praten of aan kunnen wijzen wat ze willen. Ik heb sinds zes weken een tweede dochtertje en ik merk nu ineens hoeveel makkelijker het met de oudste al gaat en hoeveel flexibeler ik al was. Vind het ook een hele omschakeling en die lockdown doet er zeker geen goed aan! Gelukkig wordt het beter weer en kunnen we nu vaker naar buiten. Bovendien merk ik ook wel dat de tijd vliegt en dat ook de jongste in die zes weken al bv meer is gaan slapen s nachts. Soms kan ik ze wel groot kijken die meiden, maar aan de andere kant kan ik er van schrikken hoe snel het allemaal gaat en dan neem ik me weer voor om extra te gaan genieten haha.
Ik ben na 15 jaar weer opnieuw moeder geworden mijn dochtertje is nu 15 maanden en een echt nakomelingetje, ik ben onverwachts zwanger geraakt had een goede baan maar een klein netwerk qua familie mijn ouders wonen niet bepaald om de hoek en ik heb dus moeten kiezen om te stoppen met werken omdat ik onregelmatige diensten had! Ik herken heel goed wat je zegt je bent natuurlijk super blij met je kindje maar ook ik mis mijn oude leven het gaan en staan waar je wilt het uitslapen soms ben je gewoon zo moe... Ik heb hier uiteindelijk wel hulp voor gezocht omdat ik me ook heel schuldig naar mijn dochtertje begon te voelen dat ik zulke gedachten had... Misschien doe je er goed aan er met iemand over te praten die er neutraal in staat! Je staat er in ieder geval niet alleen voor ...
Wat beschrijf je het goed en voel ik me iets meer begrepen en dat mijn gevoelens er wel een beetje bij horen. Dankjewel en laten we hopen dat we snel weer wat meer kunnen?
Je hebt helemaal gelijk we moeten ook zo veel mogelijk genieten.
Fijn dat ik niet de enige ben die zich weleens zo voelt. Waar heb je hulp gezocht als ik vragen mag? Voel me soms ook wel schuldig als ik dat lieve koppie zie.
Hey lieve Kaat,
Ook ik herken mezelf in wat je schrijft. Ik vond het een enorme impact hebben om voor de eerste keer moeder te worden. Vooral die eerste maanden. Zo intens. Ondanks dat mijn oudste een heel gemakkelijke baby was, had ik het echt zwaar. Na 13 weken weer aan het werk (onregelmatig), vroeg op staan, altijd de zorg voor je baby, je was, je huishouden, eten koken, boodschappen. En dan ergens nog de energie zoeken om iets aan je lijf te doen. Ik was nog heel lang vermoeid van het ontzwangeren. Vergis je daar niet in.
Ja, de dagen met jonge kinderen zijn vaak heel voorspelbaar en saai. Ik spreek veel met mijn zus en vriendinnen af die ook jonge kinderen hebben. Tussen de bedrijven door werk ik aan de fotoplakboeken van de kinderen om zo ook iets voor mezelf te doen.
Mijn tweede is nu ook 6 maanden. En met een peuter erbij is het wel echt heel gezellig. Ze beginnen elkaar nu af en toe bezig te houden. Heel schattig om te zien.
De eerste maanden waren wel echt heel zwaar. De jongste was heel onrustig, veel huilen, slecht slapen. Gelukkig verloopt het sinds de laatste maanden allemaal wat gemakkelijker.
Ik heb er ook echt dagen tussen zitten dat ik mezelf af vraag hoe ik de dag door moet komen en waarom ik in godsnaam kinderen wilde ? maar op zo'n moment probeer ik dan ook maar weer te relativeren. Ik ben gezond, mijn kinderen zijn gezond. We hebben inkomen, speelgoed, lieve mensen om ons heen.. er zijn vast heel veel mensen jaloers op ons denk ik dan maar ?
Ook ik herken mezelf in wat je schrijft. Ik vond het een enorme impact hebben om voor de eerste keer moeder te worden. Vooral die eerste maanden. Zo intens. Ondanks dat mijn oudste een heel gemakkelijke baby was, had ik het echt zwaar. Na 13 weken weer aan het werk (onregelmatig), vroeg op staan, altijd de zorg voor je baby, je was, je huishouden, eten koken, boodschappen. En dan ergens nog de energie zoeken om iets aan je lijf te doen. Ik was nog heel lang vermoeid van het ontzwangeren. Vergis je daar niet in.
Ja, de dagen met jonge kinderen zijn vaak heel voorspelbaar en saai. Ik spreek veel met mijn zus en vriendinnen af die ook jonge kinderen hebben. Tussen de bedrijven door werk ik aan de fotoplakboeken van de kinderen om zo ook iets voor mezelf te doen.
Mijn tweede is nu ook 6 maanden. En met een peuter erbij is het wel echt heel gezellig. Ze beginnen elkaar nu af en toe bezig te houden. Heel schattig om te zien.
De eerste maanden waren wel echt heel zwaar. De jongste was heel onrustig, veel huilen, slecht slapen. Gelukkig verloopt het sinds de laatste maanden allemaal wat gemakkelijker.
Ik heb er ook echt dagen tussen zitten dat ik mezelf af vraag hoe ik de dag door moet komen en waarom ik in godsnaam kinderen wilde ? maar op zo'n moment probeer ik dan ook maar weer te relativeren. Ik ben gezond, mijn kinderen zijn gezond. We hebben inkomen, speelgoed, lieve mensen om ons heen.. er zijn vast heel veel mensen jaloers op ons denk ik dan maar ?