A
Anoniem
Guest
Hoi medezwangeren,
Ik moet even mijn hart luchten. Aangezien ik eergister een zenuwinzinking heb gehad! Ik kan alleen nog maar janken, janken en nog eens janken. En daar kan ik dus absoluut niet tegen. Ben een vechtertje en een "die hard", maar ik trek het niet meer. Zie de lol er niet meer van in.
Ik ben mijn werk (en bijbehorende collega's) zo verschrikkelijk zat!!! En ik moet nog zo lang. (Ben pas 15 weken zwanger). Toen ik het tegen mijn werkgever vertelde, reageerde hij niet zo heel erg leuk. Met andere woorden, verschrikkelijk bot! (De Neanderthaler!!! Zijn allereerste woorden waren: Godver*****. De volgende zin: "Nou, dan ga ik je contract in augustus niet verlengen". Ik zweer je, hij komt uit het stenen tijdperk, want hij denkt dus werkelijk dat een vrouw bij de kinderen thuis moet zitten, want alle zorg komt op haar schouders terecht. (dit heeft hij echt letterlijk gezegd, ik lieg niet) Dacht dat die figuren al lang geleden waren uitgestorven!!!!
Nee, ik ga niet de discussie beginnen dat hij dat eigenlijk helemaal niet mag, want dat weet ik ook wel, maar kan het toch nooit bewijzen.
Ik ben uitgerekend op 19 augustus en ik zit dus vanaf 31 juli zonder baan. Solliciteren kan ik vergeten, want geen enkele werkgever zal een zwangere vrouw aannemen. Wat ik overigens heel goed begrijp, dat zou ik ook niet doen namelijk. Het verbergen gaat ook een beetje moeilijk, want ik heb al een toeter!! Niet te geloven. Dat zonder baan zitten ben ik inmiddels wel aan gewend, want dat weet ik nu al 2 maanden. (tja, ik was er erg vroeg bij met vertellen) Maar het werk wordt er niet bepaald leuker op. Het ligt misschien ook wel een beetje aan mezelf, want ik erger me veel sneller aan reacties en uitlatingen van mijn collega’s en werkgever.
Ik word nog net niet als melaatse behandeld, maar het scheelt niet veel. Daarbij komt ook nog eens dat het al heel stil is, en het werk wat voor mij bedoeld is word al doorgeschoven naar een collega. Met andere woorden ik zit me 8 uur per dag, 5 dagen per week bijna letterlijk dood te vervelen.
Daarbij komt dat ik (nu al) gigantische last heb van mijn onderrug. Heb al van jongs af aan een zwakke rug gehad en ik ben bang dat het de komende maanden alleen maar erger gaat worden. Ik kan er niet tegen dat ik minder kan, ’s avonds me bijna niet meer kan bewegen en me zo dood en dood moe voel. (mijn bloed is goed, dus daar ligt het niet aan) Die 8 uur per dag zijn zo slopend!! Ik heb het liever razend druk, met een beetje stress dan dit!
Ik weet niet of ik het nog tot juli vol kan houden. Ben op het moment zo diep ongelukkig! En dan roept de vrouw van de baas ook nog eens "je moet ervan genieten". Hoe kan ik er nou van genieten als ik me druk moet maken over de gang van zaken hier?!
M'n werk hangt me echt de keel uit. Sorry voor het geklaag, maar ik weet het ff niet meer.
kus voor jullie allemaal
Reva
Ik moet even mijn hart luchten. Aangezien ik eergister een zenuwinzinking heb gehad! Ik kan alleen nog maar janken, janken en nog eens janken. En daar kan ik dus absoluut niet tegen. Ben een vechtertje en een "die hard", maar ik trek het niet meer. Zie de lol er niet meer van in.
Ik ben mijn werk (en bijbehorende collega's) zo verschrikkelijk zat!!! En ik moet nog zo lang. (Ben pas 15 weken zwanger). Toen ik het tegen mijn werkgever vertelde, reageerde hij niet zo heel erg leuk. Met andere woorden, verschrikkelijk bot! (De Neanderthaler!!! Zijn allereerste woorden waren: Godver*****. De volgende zin: "Nou, dan ga ik je contract in augustus niet verlengen". Ik zweer je, hij komt uit het stenen tijdperk, want hij denkt dus werkelijk dat een vrouw bij de kinderen thuis moet zitten, want alle zorg komt op haar schouders terecht. (dit heeft hij echt letterlijk gezegd, ik lieg niet) Dacht dat die figuren al lang geleden waren uitgestorven!!!!
Nee, ik ga niet de discussie beginnen dat hij dat eigenlijk helemaal niet mag, want dat weet ik ook wel, maar kan het toch nooit bewijzen.
Ik ben uitgerekend op 19 augustus en ik zit dus vanaf 31 juli zonder baan. Solliciteren kan ik vergeten, want geen enkele werkgever zal een zwangere vrouw aannemen. Wat ik overigens heel goed begrijp, dat zou ik ook niet doen namelijk. Het verbergen gaat ook een beetje moeilijk, want ik heb al een toeter!! Niet te geloven. Dat zonder baan zitten ben ik inmiddels wel aan gewend, want dat weet ik nu al 2 maanden. (tja, ik was er erg vroeg bij met vertellen) Maar het werk wordt er niet bepaald leuker op. Het ligt misschien ook wel een beetje aan mezelf, want ik erger me veel sneller aan reacties en uitlatingen van mijn collega’s en werkgever.
Ik word nog net niet als melaatse behandeld, maar het scheelt niet veel. Daarbij komt ook nog eens dat het al heel stil is, en het werk wat voor mij bedoeld is word al doorgeschoven naar een collega. Met andere woorden ik zit me 8 uur per dag, 5 dagen per week bijna letterlijk dood te vervelen.
Daarbij komt dat ik (nu al) gigantische last heb van mijn onderrug. Heb al van jongs af aan een zwakke rug gehad en ik ben bang dat het de komende maanden alleen maar erger gaat worden. Ik kan er niet tegen dat ik minder kan, ’s avonds me bijna niet meer kan bewegen en me zo dood en dood moe voel. (mijn bloed is goed, dus daar ligt het niet aan) Die 8 uur per dag zijn zo slopend!! Ik heb het liever razend druk, met een beetje stress dan dit!
Ik weet niet of ik het nog tot juli vol kan houden. Ben op het moment zo diep ongelukkig! En dan roept de vrouw van de baas ook nog eens "je moet ervan genieten". Hoe kan ik er nou van genieten als ik me druk moet maken over de gang van zaken hier?!
M'n werk hangt me echt de keel uit. Sorry voor het geklaag, maar ik weet het ff niet meer.
kus voor jullie allemaal
Reva