Hey Meid,
Een herkenbaar verhaal. Mijn vader verloor ik toen ik 15 was, en had in die tijd een vader/dochter band zoals sommige dit met hun moeder hebben.
Nu nog steeds zijn er momenten zoals met trouwen en nu ik zwanger ben dat je soms even wil weten of hij nog net zo trots op me is als toen. Maar diep in je hart zijn ze bij je, diep in hun hart zijn ze altijd trots op je. En soms lijkt hij net bij me te zijn. Na zijn verlies heb ik wel een betere band met mijn moeder gekregen, welke nadat ik na huis uit was sterker is geworden. Nu met de zwangerschap ook eigenlijk alleen maar meer bij me staat, Zeker nu ze herstellende is van darmkanker. Was wel even slikken toen ik hoorde dat ze ziek was en wij net probeerde zwanger te worden. Maar ondanks alles slaat ze zich er goed doorheen, en hebben we nog goede vooruitzichten. Het is heel jammer dat je band met je vader niet goed is. Misschien dat zijn kleinkind een hart doet verweken. En behalve dat deze kleine op zijn ouders gaat lijken zit er ook vaak genoeg iets in van zijn grootouders, en heel misschien lijkt deze dan strakjes wel een beetje op zijn oma.
Heel veel sterkte, en ze zijn altijd bij je,
Soms doet het verdriet,
ze zijn er nu eenmaal niet.
Hun leven is vergaan,
geen stoffelijk bestaan.
Maar soms in onze dromen,
kunnen ze toch even bij ons langs komen.
En zullen in onze harten blijven leven,
je alle goede geven.
Sterkte.....
