ik raak in een sociaal isolement...

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hallo meiden,

Hoe gaat het met iedereen? Hier gaat het wel, alleen begin ik zo langzamerhand een beetje eenzaam te worden. Ik zal even een en ander uitleggen.

Nadat ik mijn man leerde kennen zijn we gaan samenwonen in zijn huis, ong. 8 km. van mijn woonplaats vandaan. Al mijn vrienden en kennissen wonen daar ook.

Inmiddels ben ik van onze tweede in verwachting. Ik heb al een peutertje van net twee jaar rondlopen en de zwangerschap begint behoorlijk vermoeiend te worden. Door deze combinatie zit ik veel in huis. De enige met wie ik veel contact heb is mijn man (mijn maatje) en mijn moeder.

Ik voel me de laatste tijd erg alleen, ik kan gewoon niet meer zo makkelijk naar mijn vriendinnen en zij hebben het ook erg druk. Mijn dochtertje is een schat, maar verder dan een 'gesprek' over de Teletubbies komen we niet.
Sinds anderhalve week gaat mijn dochter twee ochtendjes naar de peuterspeelzaal. In theorie kan ik dan iets voor mezelf gaan doen, maar door de zwangerschap word ik daar dus weer in belemmerd.

Is er iemand die dit herkent?

Groetjes, Marisa

 
Ik herken het wel. Toen ik niet werkte, had ik dit ook wel. De hele dag alleen met zon kleintje. Heel gezellig, maar je bent er snel mee uitgepraat.

Misschien dat je een keer op de PSZ kunt kijken of er leuke moeders zijn, en die uitnodigen bij je thuis onder het mom van dat de kinderen zo leuk met elkaar kunnen spelen. Dan ontmoet je weer potentiele nieuwe vriendinnen, het is niet vermoeiend en je hebt wat aanspraak!!
 
Niet cru bedoeld, maar; wen er maar aan.
Ik heb iedereen gewoon in dezelfde stad wonen en heb er ook last van. Mijn dochtertje is 22 maanden en mijn zoontje is nu twee maanden. Tijdens mijn zwangerschap begon het al. Dan heb je toch minder energie om met je peuter op pad te gaan naar vriendinnen enzo. Ik heb trouw elke week nog met haar gezwommen, maar dat was meer voor haar dan voor mij. Gelukkig wonen mijn ouders en schoonouders ook hier en die zie ik dus regelmatig. Maar hoe lief ze ook zijn, daar raak je wel een keer mee uitgepraat. Mijn zusje woont niet hier, maar komt zeker 1 maal in de week wel een paar uur. Dat is dus erg gezellig, maar eigenlijk altijd met kinderen. Mede omdat ik nog borstvoeding geef. Dan hou je je kindje toch wat meer bij je en ga je niet om het minste op stap met een kolf etc.
Mijn vrienden wonen ook allemaal hier, maar hebben kinderen en werken. Daar komt dus niet zo veel van. En ik vind het toch een onderneming om met twee kinderen op stap te gaan. Mijn zoontje heeft wekenlang heel veel gehuild (koemelkallergie weet ik nu) en dan zit je ook niet op je gemak. Nu gaat het wat beter, maar moet zeggen dat ik ook weinig puf heb. Slecht slapen enzo.
Zit nu even op de bank bij te komen. Zoonlief slaapt eindelijk na een uur tegen de slaap vechten en mijn dochtertje ligt naast mij op de bank te slapen. Ze heeft de waterpokken en voelt zich niet lekker en moe.
Mijn ouders komen over een uurtje en komen dan even helpen, misschien dat ik dan nog even naar mijn bedje kanAangezien ik vannacht ongeveer vijf uur heb geslapen.
Maar goed, een hele klaagzang van mijn kant. Ik weet nog van bij mijn dochtertje dat ik er ook tegenaan liep, en dus ook dat het weer overgaat. Als ik in augustus weer ga werken, heb ik sowieso die contacten. En als mijn zoontje weer wat ouder is, gaat het ook allemaal wat makkelijker.
Nou succes, ook met je zwangerschap
 
Hey Marisa,

Erg jammer dat je het zo ervaart, is inderdaad een moeilijke situatie. Ik wil je dan ook uitnodigen om bij ons op MSN te komen. Er is altijd iemand online met wie je even lekker kunt kletsen en we zijn een echte vriendinnen groep geworden. Dus mocht je het leuk vinden geef dan je e-mail adres even dan voeg ik je toe. Ik hoop verder dat je situatie snel verandert als je meer energie hebt.

Groetjes Linda
 
Herkenbaar hoor! Ik heb inmiddels een peuter en een baby en dan kom je helemaal moeilijk meer weg... Ik heb daarom een laptop en klets veel via msn (voor zover ik daar met 2 kids nog tijd voor heb dan..) met vriendinnen. Met een oortje bellen achter de kinderwagen met een vriendin in dezelfde situatie komt ook voor.

gr.ing
 
Hoi marisa

Ik lees net je verhaal...en herken het wel een beetje
Ik had dat in de tijd dat mijn andere kids klein waren ook, ik had dan een tweeling en een kindje van rond de 3
Best heel lastig om mee op stap te gaan
Als ik al bij vriendinnen langs ging moest ik altijd of de helft eerst naar binnen brengen of vragen om hulp en dat wil je niet altijd
Deze keer moet ik zeggen dat ik het allemaal wat makkelijker vond
Ik heb dan wel mijn vriendinnen (die ik dan nog over heb ) redelijk dicht in de buurt wonen,maar wel op auto afstand
Maar ook met de moeders van de school van mijn oudste kids heb ik wel een "koffie"contact opgebouwd
We lopen elkaar de deur niet plat ofzo, maar bij tijd en wijle is het wel gezellig
Jesse gaat nu naar de peuterspeelzaal en ook daar heb ik al een moeder leren kennen
Ze woont notabene bij me in de straat....lekker makkelijk...we fietsen elke maandag en woensdag samen op
Ik heb natuurlijk nu ook net een drukke periode van het Roessingh (revalidatiecentrum) achter de rug van 3 dagen per week....dus vind de rust ook wel even weer lekker
Ik hoop dat je snel je draai weer kan vinden en wat uit je isolemant raakt...ik weet wat het is en ook dat het niet leuk is
Succes in ieder geval

Groetjes Xennah
 
Hoi Marisa,

Wat vervelend voor je dat je je een beetje eenzaam voelt. Ik kan het wel heel goed begrijpen hoor.

Kunnen jouw vriendinnen niet een keertje naar jou komen? Ik weet niet hoe mobiel zij zijn maar misschien is het voor hun makkelijker om te reizen. Daarnaast is er natuurlijk nog de telefoon dus je kunt ze misschien bellen als je dochtertje ligt te slapen?

Ikzelf ben een aantal jaren geleden dus ook bij mijn  man ingetrokken. Ik heb de stad Eindhoven toen verruild met een dorp Bergeijk. Ik moest ook erg wennen. Wat ik toen wel heel bewust in stand heb gehouden is het sporten met mijn vriendin. Nu rijd ik dus elke maandag van Bergeijk naar Eindhoven (30 km enkele reis) om met haar te sporten zodat ik ook iets voor mezelf heb. We sporten dan eerst lekker en daarna gaan we bijkletsen aan de bar. Ik ben nu ook zwanger en weet niet hoe lang ik dat nog vol kan houden maar zolang het nog gaat, ga ik zeker.

En ik heb gelukkig heel leuke buren met ook kleine kindjes dus eens in de zoveel tijd ga ik bij de buurvrouw een bakkie doen. Haar jongste is van dezelfde leeftijd als Sven dus die spelen dan ook fijn. Vind Sven ook helemaal leuk. Misschien dat je ook eens bij je in de straat kunt kijken of er nog meer jonge moeders zijn? Het mooie weer komt er weer aan dus misschien kun je eens in een speeltuintje of zo een praatje maken met iemand?

Het is niet makkelijk, dat weet ik, maar als je het niet probeert, lukt het natuurlijk nooit....

Heel veel succes!

Groetjes,
Maike
 
hoi

heel herkenbaar!wij hadden een grote vriendenclub maar daar is niet zoveel van over,tenminste wij maken er niet zoveel deel meer van uit.dit is al voor anouk gebeurt vanwege ons werk,we waren alleen zondags thuis dus dan word je niet zo vaak meer mee gevraagd om ergens heen te gaan(omdat we vaak nee moesten zeggen want ja 1 dag thuis dan heb je ook nog andere dingen te doen.

ik dacht  na de geboorte van anouk zal het wel beter gaan maar de verwijdering is gebleven,soms komt er eens iemand aanwaaien,maar als je dan hoort dat ze met zn allen naar de chinees zijn wezen eten en je word niet meegevraagd,nou dat doet wel een beetje pijn.ze zijn ons gewoon vergeten...


 
heb wel 1 hele goeie vriendin,maaar die heeft 2 kindjes en moet er bij werken dus die heeft weinig tijd,tis echt agenda,s trekken willen we mekaar zien.

heb mn ouders en zusje wel in de buurt en de buurvrouw doe ik ook wel eens koffie drinken maar ik weet wat je voelt

gr petra
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan