ik thuis, hij in de club

[Lapjesendraadjes]

Is het misschien niet gewoon nog even uit de band springen voordat hij vader wordt? Kijk, jij bent zwanger en ervaart allerlei sensaties in je lichaam. Jij voelt je als moeder nu al verantwoordelijk voor het nieuwe leven in je. Het is heel normaal dat mannen dat gevoel nog niet hebben. Steunt hij je doordeweeks wel door je bijv extra te helpen in huis? Als hij dat gewoon wel doet, dan vind ik in het weekend uitgaan niet zo heel erg.

Dat gezegd hebbende: ik vind wel dat hij met twee maten meet, als jij niet naar dansen mag van hem, dan kan hij toch gerust rekening met jou houden?

Mijn partner was in het eerste en tweede trimester ook wel eens een avond bij vrienden op 1,5 uur rijden. Dat vond ik toen niet zo erg, ik wist waar hij was en met wie (clubben of kroegtijger is het niet). Nu in de laatste weken doet hij dat niet meer en blijft hij in de buurt, voor het geval de bevalling begint of ik niet lekker word. Maar daar hebben we wel afspraken over gemaakt. En je zult toch ook het gesprek moeten aangaan wat er allemaal gaat veranderen voor jullie beiden na de bevalling. En dat betekent opofferingen maken (maar tegelijkertijd moet je ook tijd voor elkaar en jezelf kunnen maken, dus ook papa!)

 

[CoVo]

Hmm, ik merk dat ik er toch iets anders in sta dan de meesten.


Eerlijk? Welke erge dingen verwacht je dat er gebeuren op 15 weken zwangerschap? Er kan altijd iets gebeuren, ook als je niet zwanger bent. Maar je bent nog niet hoogzwanger, en er is ook nog geen kindje. Dus er nu al vanuit gaan dat hij straks de verantwoordelijkheid niet neemt of de verandering niet aankan, vind ik wat voorbarig. Of je terecht bang moet zijn dat hij vreemdgaan weet je zelf het beste. Maar dat hoeft natuurlijk helemaal niet. Kan het zijn dat je er moeite mee hebt dat hij nog kan doen wat jullie eerst samen deden, en jij niet meer?

Ik begrijp hem wel, dat hij nu de noodzaak nog niet heel erg ziet. En als dit tot kortgeleden jullie gezamenlijke leven was, ieder weekend in de club, zul je die noodzaak aan hem duidelijk moeten maken.

En ik begrijp je wel hoor, het voelt nu alsof hij jouw gevoelens niet waardeert. Maar je zult jouw gevoelens aan hem moeten uitleggen. En het argument dat er iets kan gebeuren terwijl hij weg is, tja, daarvan begrijp ik op dit moment wel dat dat niet direct de noodzaak duidelijk maakt.

Leg hem eerlijk uit dat je dit samen wilt doen. Dat je het moeilijk vindt nu alleen te staan in deze verandering, en dat je hem daarin nodig hebt. Niet omdat je het hem niet meer gunt, maar omdat jullie samen deze keuze hebben gemaakt en jij het moeilijk hebt.

 

[KB]

Echt 100% eens met CoVo. Ik vind het niet realistisch en overdreven zelfs om vanaf dag 1 van de zwangerschap je man te verbieden op meer dan een uur of anderhalf uur afstand te zijn. Dat is echt niet gebaseerd op rationeel nadenken, kijk dat je het fijn vindt hem dichtbij te hebben, dat kan, maar het echt eisen of denken hij laat me in de steek als ie wel verder gaat, is echt overdreven. Je beperkt zijn bewegingsruimte dan namelijk echt heel erg, en waarom dan precies? Vanaf derde trimester ongeveer en zeker +- 34+ weken vind ik het een ander verhaal, daar maak je dan afspraken over. ? Ook m.b.t. het uitgaan vind ik dan heel logisch als je zegt, even een tandje minder. Ook ivm de periode die eraan komt: een baby hebben is zo extreem vermoeiend, dat kun je je niet voorstellen als je er geen een hebt, maar echt.. Het er voor jou zijn, samen die periode ingaan, is belangrijk als je het mij vraagt. Hebben jullie wel afspraken mbt uitgaan etc. over daarna? Dus laatste periode zwangerschap, en als de baby er is? Dat is veel belangrijker.
Het enige wat ik vreemd vind is dat jij niet naar salsa feesten mag gaan: is dat dan dus alleen omdat je zwanger bent? Of ook ivm bijv luide muziek, want dat zou ik nog wel een beetje begrijpen. Als het puur en alleen ivm de zwangerschap is, dan vind ik het wel meten met 2 maten: jij niet en hij wel (heel vaak), dat is onredelijk.

Verder vind ik ook echt, zoals al eerder is genoemd: hoezo ga je tot 1.45 op hem wachten? Het klinkt dan alsof je erg afhankelijk van hem bent. Het is niet je kind, het is je partner. Hij kan (als het goed is) voor zichzelf zorgen, je vertrouwt hem (als het goed is), en die zorgen van "wat als ik hem nodig heb", sorry maar die liggen bij jou, en ik snap ook dat hij de noodzaak in dat opzicht niet ziet nu. Niet vervelend bedoeld, maar ik zie zijn kant ook wel hier. Mijn man is helemaal niet van het uitgaan (dansen, nachten etc.) en ik zou dat ook echt niet fijn vinden, maar wij waren al nooit feestbeesten, dus dat is logisch, dat zou dan wel een gekke ommekeer zijn bij hem. ? Maar werkreisjes bijv., (andere kant NL of buitenland): laatste trimester doet hij dat niet, dat vind hij ook niet meer dan normaal.

Maar jullie hadden een ander leven hiervoor. Het gaat er vooral om, is je man zich bewust van wat er gaat veranderen, en hebben jullie dat helder, liggen jullie op 1 lijn wat betreft wanneer de baby er is? Ik zou daar dan eens over praten als je dat niet zeker weet. Want je niet gesteund voelen is gewoon niet fijn, maar zeker niet zwanger, maar miss helpt het jou als hij kan uitleggen hoe hij dat ziet, als blijkt dat dat gewoon overeenkomt met hoe jij het ziet.