Gebruiker10341009
New member
Een paar maanden geleden was ik met mijn dreumes (20 maanden) op de kinderboerderij. We stonden bij de "knuffelcavia's". Mijn zoontje stond voor hun hekje, maar soms kun je er ook naar binnen om ze te aaien. Dat kon op dat moment niet (soms doen de medewerkers het hekje op slot, soms niet).
Ik was op dat moment aan het bellen. Dat ben ik echt nooit als ik met m'n zoontje ben. Ik maakte op dat moment bewust een uitzondering. Ik weet nog dat ik dacht: het kan wel even. Ik was zo moe die dag en pakte de ruimte.
Ik keek vanuit een ooghoek naar mijn zoontje, maar ik was met mijn aandacht bij het gesprek, en toen zag ik dat hij zijn vinger voor de mond van een cavia hield. Ik was net te laat. Hap. Een diepe bijtwond.
Hij heeft er niets aan over gehouden wat angst betreft. Hij vertelde daarna trots over de pleister die hij kreeg en is niet bang geworden voor cavia's. Maar ik zit er enorm mee dat ik zo onoplettend was en dat er antibiotica aan te pas moest komen (bij een diepe bijtwond in de vinger is er kans op infectie). Ik geef dat spul natuurlijk liever niet dan wel. Hij heeft al twee keer eerder antibiotica gehad voor iets anders. Ik had deze extra kuur kunnen voorkomen door hem gewoon in de gaten te houden.
Ik voel me een slechte moeder. Het zorgt er ook voor dat ik strenger voor mezelf ben geworden en altijd "aan" moet staan, terwijl mijn man aangeeft dat ik mezelf juist meer ruimte zou moeten geven en dat het stomme pech was.
Nou ja, ik wilde het even van me afschrijven. Herkennen jullie dit gevoel enigszins?
Ik was op dat moment aan het bellen. Dat ben ik echt nooit als ik met m'n zoontje ben. Ik maakte op dat moment bewust een uitzondering. Ik weet nog dat ik dacht: het kan wel even. Ik was zo moe die dag en pakte de ruimte.
Ik keek vanuit een ooghoek naar mijn zoontje, maar ik was met mijn aandacht bij het gesprek, en toen zag ik dat hij zijn vinger voor de mond van een cavia hield. Ik was net te laat. Hap. Een diepe bijtwond.
Hij heeft er niets aan over gehouden wat angst betreft. Hij vertelde daarna trots over de pleister die hij kreeg en is niet bang geworden voor cavia's. Maar ik zit er enorm mee dat ik zo onoplettend was en dat er antibiotica aan te pas moest komen (bij een diepe bijtwond in de vinger is er kans op infectie). Ik geef dat spul natuurlijk liever niet dan wel. Hij heeft al twee keer eerder antibiotica gehad voor iets anders. Ik had deze extra kuur kunnen voorkomen door hem gewoon in de gaten te houden.
Ik voel me een slechte moeder. Het zorgt er ook voor dat ik strenger voor mezelf ben geworden en altijd "aan" moet staan, terwijl mijn man aangeeft dat ik mezelf juist meer ruimte zou moeten geven en dat het stomme pech was.
Nou ja, ik wilde het even van me afschrijven. Herkennen jullie dit gevoel enigszins?
Probeer niet te hard te zijn voor jezelf. Perfecte moeders bestaan niet!