Na 3 jaar dokteren bleek ik uiteindelijk zwanger te zijn in april 2005. We waren dolblij en het ging allemaal goed. Ik had wel wat bekkenklachen en hield vocht vast. Maar niet zorgwekkend. Mijn bloeddruk is van nature al wat hoog, dus ook dat was niet zorgelijk. Voor de zekerheid was ik wel een keer doorgestuurd naar het ziekenhuis. Ook daar bleek er niet veel aan de hand te zijn. het was inmiddels wel duidelijk dat ik in het ziekenhuis moest bevallen omdat ik een schildklierziekte heb en het kindje daarop gecontroleerd wordt na de geboorte. Dat was wel een teleurstelling omdat ik heel erg graag een onderwaterbevalling wilde. Het bad was al besteld! Maar op medische indicatie kon ik dat weer afzeggen. Kortom niet veel aan de hand dus. Tot de laatste controle bij de verloskundige. De dag ervoor had ik buikgriep gehad en was daarom nog wat slapjes. Bij controle van het hartje was ze erg aan het zoeken. Ze dacht dat het aan de dopler lag en haalde een ander. Ik hoorde wel mijn eigen hartslag, maar die van het kindje kon ze niet vinden. Ik had het eigenlijk meteen door, dit zat niet goed. Voor de zekerheid nog een echo en ook dat was niet positief. We werden meteen doorgestuurd naar het ziekenhuis. Ook daar kregen we een echo en daar was het goed op te zien dat het kindje niet meer leefde. Op dat moment kon ik nog niet eens huilen, al besefte ik het wel meteen. In eerste instantie zou ik naar huis gestuurd worden om aan het idee te wennen en als ik er klaar voor was mocht ik naar het ziekenhuis komen en wordt de bevalling ingeleid. Echter ... mijn bloeddruk was skyhigh en zakte niet, ook niet met medicijnen. Ik mocht geen stap meer zetten en moest blijven. Inmiddels hadden we ook de ouders en zussen gebeld. en waren onze moeders onderweg naar ons toe. De nacht die volgde was er een van tranen, hartverscheurend verdriet. Gelukkig mocht mijn man blijven slapen. De dag erna hebben we een aantal vrienden gebeld en zijn er ook een aantal meteen gekomen. Om half 11 vonden de artsen dat mijn bloeddruk toch echt te hoog bleef ondanks de medicijnen en ze besloten om de bevalling in te gaan leiden. De hele dag had ik verder geen last en was ik goed helder en hebben we het een en ander kunnen bespreken. Om half 8 diezelfde avond kreeg ik de eerste wee en die was meteen heel heftig, ik kon meteen beginnen met puffen. Een uur later kon ik pas de ruggeprik krijgen. Dat was een verademing. Ik kreeg een pompje wat ik zelf kon bedienen. Inmiddels lag ik dus aan de automatische bloeddrukmeter, de ruggeprik, een pompje met bloeddrukverlagende medicijnen en een catheter. Ik lag dus vast en heb nog even kunnen doemelen. Om kwart over 12 begonnen de persweeen. Ze waren natuurlijk net bezig met het wisselen van de diensten en naar mijn idee werd er niet meteen gereageerd op mijn oproep. Ik heb de weeen weggepuft en stiekum meegeperst. Uiteindelijk is onze dochter Anna om 00.40 geboren. Ook de placenta kwam er redelijk snel uit. Wat waren we trots!!!!! Ze was zo mooi, ongelovelijk. Ze heeft ongeveer een uur bloot op mijn blote borst gelegen en ook onze ouders en mijn zus hebben haar toen gezien. De dag erna kwam de begrafenisonderneemster, een schat van een mens! Deze dag heeft Anna ook grotendeels bij ons op de kamer gelegen. Vlak voor wij gingen eten heb ik gevraagd of ze even van de kamer af mocht. later die avond is ze nog teruggekomen omdat mijn man haar nog niet had vastgehouden. Ze hadden haar in warme doeken gewikkeld en hij heeft haar vastgehad en we zijn met z'n drieen op de foto geweest. We hebben overigens heel veel foto's van Anna.
Het ergste van alles vond ik de begrafenis ... je hoort je kind niet weg te brengen.
na onderzoeken bleek de placenta niet goed genoeg te zijn geweest in aanleg. Ze was dan ook nog geen 2 kilo en wel ca. 54 cm.
Anna is op 9 december 2005 geboren, bijna 2 jaar geleden.
Gelukkig was ik snel erna weer zwanger, maar dit ging na 5,5 week mis en dat bleek een mola zwangerschap te zijn. Hier herstelde ik redelijk snel van en we mochten een half jaar niet zwanger raken. Toen we in november 2006 te horen kregen dat het weer mocht, was ik meteen weer zwanger. Dit wisten 2 dagen voordat Anna een jaar zou worden. Een verwarrende periode. Ook deze keer hadden we geen geluk. Na 10 weken zwangerschap bleek ook dit kindje niet te leven. Hiervoor is nooit een oorzaak gevonden.
In April 2007 werd ik weer zwanger, en dat ben ik nu nog steeds. Inmiddels 25 weken. Het levert een hoop stress op en werk daarom maar halve dagen. De hele zwangerschap slaap ik al smiddags. Gelukkig krijg ik daar van mijn leidinggevende en de arboarts alle ruimte voor. Afgelopen weekend was even spannend ... ik was grieperig en ik kreeg last van mijn maag en darmen. Mijn gedachten waren meteen weer bij de eerste zwangerschap. Toch maar even naar het ziekenhuis voor een extra controle en dat terwijl ik net vrijdag controle had gehad. Ze namen mij erg serieus en hebben goed gekeken. Alles bleek goed!! Heb ik misschien toch gewoon een griepje.
Ik merk dat ik deze zwangerschap veel meer gericht ben op mijn lijf en daar ook meer naar luister. Waar ik vroeger nog even een tandje erbij deed, stop ik nu, misschien nog wel iets eerder. Maar straks, ben ik er weer helemaal.
Wat ik ook merk is dat dit kindje veel drukker en beweeglijker is dan Anna en dat vind ik helemaal niet erg. Al loop ik met gekneusde ribben rond ... ik klaag niet.
Ondanks alle onzekerheid en spannende tijd die nog moet komen hebben we er alle vertrouwen in dat we in januari/februari met een levend kindje uit het ziekenhuis komen! Waar we het vertrouwen vandaan halen geen idee, maar het is er en het voelt goed.
Ik wilde mijn verhaal gewoon even kwijt.
Het ergste van alles vond ik de begrafenis ... je hoort je kind niet weg te brengen.
na onderzoeken bleek de placenta niet goed genoeg te zijn geweest in aanleg. Ze was dan ook nog geen 2 kilo en wel ca. 54 cm.
Anna is op 9 december 2005 geboren, bijna 2 jaar geleden.
Gelukkig was ik snel erna weer zwanger, maar dit ging na 5,5 week mis en dat bleek een mola zwangerschap te zijn. Hier herstelde ik redelijk snel van en we mochten een half jaar niet zwanger raken. Toen we in november 2006 te horen kregen dat het weer mocht, was ik meteen weer zwanger. Dit wisten 2 dagen voordat Anna een jaar zou worden. Een verwarrende periode. Ook deze keer hadden we geen geluk. Na 10 weken zwangerschap bleek ook dit kindje niet te leven. Hiervoor is nooit een oorzaak gevonden.
In April 2007 werd ik weer zwanger, en dat ben ik nu nog steeds. Inmiddels 25 weken. Het levert een hoop stress op en werk daarom maar halve dagen. De hele zwangerschap slaap ik al smiddags. Gelukkig krijg ik daar van mijn leidinggevende en de arboarts alle ruimte voor. Afgelopen weekend was even spannend ... ik was grieperig en ik kreeg last van mijn maag en darmen. Mijn gedachten waren meteen weer bij de eerste zwangerschap. Toch maar even naar het ziekenhuis voor een extra controle en dat terwijl ik net vrijdag controle had gehad. Ze namen mij erg serieus en hebben goed gekeken. Alles bleek goed!! Heb ik misschien toch gewoon een griepje.
Ik merk dat ik deze zwangerschap veel meer gericht ben op mijn lijf en daar ook meer naar luister. Waar ik vroeger nog even een tandje erbij deed, stop ik nu, misschien nog wel iets eerder. Maar straks, ben ik er weer helemaal.
Wat ik ook merk is dat dit kindje veel drukker en beweeglijker is dan Anna en dat vind ik helemaal niet erg. Al loop ik met gekneusde ribben rond ... ik klaag niet.
Ondanks alle onzekerheid en spannende tijd die nog moet komen hebben we er alle vertrouwen in dat we in januari/februari met een levend kindje uit het ziekenhuis komen! Waar we het vertrouwen vandaan halen geen idee, maar het is er en het voelt goed.
Ik wilde mijn verhaal gewoon even kwijt.