Hoi meiden,
Na ruim 7 maanden lekker met mijn meisje te hebben geknuffeld moet ik er ook aan geloven. Ik moet weer gaan werken.
Mijn contract werd niet verlengd toen ik met verlof ging, dus ik heb nu een uitkering.
Ik heb me suf gesolliciteerd maar wordt nergens aangenomen of krijg zelfs maar een reactie terug op alles wat me enigzins leuk lijkt. En dat ene wat ik eigenlijk absoluut niet wil, ja daar kan ik zo gaan werken. Sterker nog ik heb straks daar mijn arbeidsvoorwaarden gesprek.
Mijn vriend kan de druk niet meer aan van het alleen werken (hij werkt al 50u in de week) en wil dat ik ook weer geld in het laatje breng, aangezien we het niet breed hebben. (hoe doen jullie dat?)
Ik ben wel bezig mijn eigen bedrijf op te zetten, maar totdat die lopend is (en hopelijk gebeurt dat wel) zal ik ernaast toch moeten gaan werken.
Hij weet dat ik het niet leuk vind, maar omdat hij het zo graag wil ben ik overstag gegaan om daar te gaan werken.
Alleen ik wil echt niet. En het allerergste vind ik nog wel dat ik waarschijnlijk zo slecht ga verdienen dat we er hooguit 50 tot 100 eruo op vooruit gaan.
Gisteren is Myrthe gaan wennen bij kdv en het ging me aan mijn hart. Ik vind echt niet dat zij daar thuis hoort. Mijn vriend vind dat ze op deze manier leert met andere kinderen om te gaan. Ik vind peuterspeelzaal daar wel een goeie optie voor.
Voor mijn gevoel gaat zij nu ook aan het werk, want zo zie ik het voor die kleine grut. Het is zo druk en zoveel prikkels.
Bergijp me niet verkeerd, ik oordeel echt niet over ouders die hun kinderen naar het kdv brengen want net als wij kunnen zij ook niet anders.
Maar het druist tegen al mijn moedergevoelens in.
Ik voel me rot, heb buikpijn en hoofdpijn omdat ik na het gesprek van zo dadelijk er niet meer onderuit kom.
Sorry voor mijn lange verhaal, maar ik moest het echt even kwijt. Ik kan met mijn vriend overal over praten, maar over dit onderwerp vind hij dat ik nu echt weer iets moet gaan doen. Hij zag liever ook dat ik een baan kreeg die ik leuk vind, maar aangezien dit het enige is heb ik geen keus.....
Liefs Reneke
Na ruim 7 maanden lekker met mijn meisje te hebben geknuffeld moet ik er ook aan geloven. Ik moet weer gaan werken.
Mijn contract werd niet verlengd toen ik met verlof ging, dus ik heb nu een uitkering.
Ik heb me suf gesolliciteerd maar wordt nergens aangenomen of krijg zelfs maar een reactie terug op alles wat me enigzins leuk lijkt. En dat ene wat ik eigenlijk absoluut niet wil, ja daar kan ik zo gaan werken. Sterker nog ik heb straks daar mijn arbeidsvoorwaarden gesprek.
Mijn vriend kan de druk niet meer aan van het alleen werken (hij werkt al 50u in de week) en wil dat ik ook weer geld in het laatje breng, aangezien we het niet breed hebben. (hoe doen jullie dat?)
Ik ben wel bezig mijn eigen bedrijf op te zetten, maar totdat die lopend is (en hopelijk gebeurt dat wel) zal ik ernaast toch moeten gaan werken.
Hij weet dat ik het niet leuk vind, maar omdat hij het zo graag wil ben ik overstag gegaan om daar te gaan werken.
Alleen ik wil echt niet. En het allerergste vind ik nog wel dat ik waarschijnlijk zo slecht ga verdienen dat we er hooguit 50 tot 100 eruo op vooruit gaan.
Gisteren is Myrthe gaan wennen bij kdv en het ging me aan mijn hart. Ik vind echt niet dat zij daar thuis hoort. Mijn vriend vind dat ze op deze manier leert met andere kinderen om te gaan. Ik vind peuterspeelzaal daar wel een goeie optie voor.
Voor mijn gevoel gaat zij nu ook aan het werk, want zo zie ik het voor die kleine grut. Het is zo druk en zoveel prikkels.
Bergijp me niet verkeerd, ik oordeel echt niet over ouders die hun kinderen naar het kdv brengen want net als wij kunnen zij ook niet anders.
Maar het druist tegen al mijn moedergevoelens in.
Ik voel me rot, heb buikpijn en hoofdpijn omdat ik na het gesprek van zo dadelijk er niet meer onderuit kom.
Sorry voor mijn lange verhaal, maar ik moest het echt even kwijt. Ik kan met mijn vriend overal over praten, maar over dit onderwerp vind hij dat ik nu echt weer iets moet gaan doen. Hij zag liever ook dat ik een baan kreeg die ik leuk vind, maar aangezien dit het enige is heb ik geen keus.....
Liefs Reneke