Oke... ik weet helemaal niet waar ik moet beginnen. In mijn hoofd is het helemaal helder, maar voelt het ook aan alsof mijn hoofd vol watten zit.
Ik wil dus scheiden van mijn man. Zonder harde aanwijsbare reden. We zijn nu 11 jaar samen, 10 jaar getrouwd. 3 kinderen en een hond verder.
Hij is een goedzak en een geweldige vader. Maar ik voel het gewoon niet meer. En dat is al lang zo +- 1,5 jaar. Het afgelopen jaar word het gevoel van willen scheiden steeds sterker en sterker. Ik voel het continu op mijn maag drukken maar het is zo pijnlijk omdat er geen overspel of iets gepleegd is. Er valt niks te verwijten.
En toch wil ik het, ik zit vast zo voelt het. Gevangen. Achteraf gezien denk ik dat we al heel verkeerd de relatie zijn ingerold. In een vriendengroep en beetje gepusht op een of andere manier omdat wij de enige waren die nog 'alleen' waren. In het begin was het ook wel heel leuk maar dat was voor mij al snel weer 'normaal'. Echter werd ik zwanger ' per ongeluk'. Ik was net 20. Dus de tijd om dingen te ontdekken of überhaupt te leven in die tijd heb ik niet gehad. En dat was prima voor een lange tijd blijkbaar. Ik noemde het altijd oke, maar ook weer niet oke.
We hebben nooit ruzie, en communiceren als in echt praten hebben we noot gedaan of gekund. Gevoelens bespreken of iets ook niet. Ik ben een hele grote introvert en hij ergens ook. Een grote stoere man maar met een klein hartje.
Ondertussen heb ik het afgelopen half jaar vooral aan mezelf gewerkt, ik dacht als ik dingen anders aanpak dan word het met ons ook wel beter. Dus ik ben veel meer dingen gaan ondernemen, feestjes meegepakt, nieuwe mensen leren kennen. Tijd en ruimte voor mezelf. En hij zag deze verandering, werd daar even achterdochtig van maar heb hem toen gezegd dat ik dit even nodig heb. Daarna was het oke.
Maar het heeft niks veranderd wat betreft mijn gevoel naar hem. Ik zie het nu echt alleen nog als friends with benefits. Een maatje, en een goed team voor de kinderen.
Maar ik ben nu 30, en ik kan dit mooie weer niet nog 40 jaar bijwijze van, gaan spelen. Dat trek ik niet.
Ik merk elke dag dat ik er een beetje meer aan onder door ga. Ik ben er nog maar v oor 65% ofzo. Ook richting de kinderen, die daardoor ook helemaal niet goed te handelen zijn momenteel. Ik denk dat ze ergens iets bij me aanvoelen. En dat vind ik vreselijk. Ik denk ook dat ik een betere moeder ben als ik dit wel doorzet, omdat ik dan weer 100% aan hun kan geven. Ja oke misschien in het begin niet, want jeetje wat gaat het teweeg brengen. Maar uiteindelijk weet ik dat het beter zal zijn.
Ik heb het gevoel dat ik nooit echt mezelf ben geweest, en ik merk dat ik mezelf aan het terugvinden ben. Mezelf niet zijn voor hem, maar ook voor vrienden. Ik heb veel te lang zo mooi weer gespeeld dat ik het niemand kwalijk kan nemen behalve mezelf.
Ik heb veel shit in mijn leven meegemaakt, maar dit is toch wel het allermoeilijkste ooit wat ik moet doormaken. Bij het schrijven van dit springen de tranen in mijn ogen omdat ik weet dat ik zoveel mensen ga kwetsen en vooral hem heel erg ga kwetsen.
Eerst dacht ik, misschien valt er nog echt wel iets te redden. 11 jaar gooi je ook niet zomaar ff weg. Maar laatst toen hij ineens mijn hand vast pakte (wat wij dus ook nooit doen) voelde het zelfs onprettig. Dat merkte hij, en toen zei hij oh dit vind je niet prettig, en dit dan? Toen sloeg hij een arm om me heen, zoals een vriend dat zou doen. En dat voelde beter maar nog niet oke.
Ik weet dat ik het gesprek moet aangaan, en moet aan gaan geven dat ik er uit wil stappen. Maar ik vind het zo ontzettend eng. Praten deden we al amper over dingen, ja over de kinderen en werk en dat soort dingen, en dan kom ik ineens aankakken met: Wat ik nu ga vertellen is heel kut, maar zus en zo.
Waar ga ik heen? Wat ga ik doen? I dont know. Een jaar terug hielden al die consequenties me tegen, omdat ik daar ook te bang voor was. Nu ben ik op een punt dat de consequenties me niet meer uitmaken. Alsof ik al deels in een of ander rouwproces zit en veel verder ben in mijn hoofd dan hem sowieso.
Het lijkt erop dat hij niks door heeft, maar dat kan bijna niet. Hij moet echt wel iets aanvoelen. En ik denk de laatste weken sowieso ik zit continu met mijn hoofd ergens anders. Ben veel weg, en probeer wel leuk te doen maar er moet wel iets van een signaal bij hem zijn al doet hij alsof van niet, want dat is tenslotte wat we gewend zijn.
Ik weet dat hij nog helemaal gek is op mij, en mij niet kwijt wilt enz. Maar ik denk eerder dat hij gek is op de stabiliteit die we hebben, ik kan me niet voorstellen dat dit zijn ideaal beeld is van een relatie. Misschien ook wel, maar voor mij niet. Ik ben bang voor zijn reactie, maar daar heb ik geen controle over. Het enige wat ik kan doen is alles incasseren en rustig blijven. Ik denk dat hij boos word, gekwetst en dan waarschijnlijk naar zijn ouders toe gaat om stoom af te blazen. Maar nogmaals ik heb dat niet in de hand wat er daarna gebeurd. Ik hoop dat we cool kunnen blijven voor ons zelf, maar ook voor de kinderen. Ik wil niet een of andere vechtscheiding. Hij mag alles hebben van mij part als we maar oke blijven.
Nou lang verhaal kort; super eng. Hoe gaat zijn reactie zijn, waar ga ik heen? Ik heb een eigen bedrijf, maar zal straks dan wel extra moeten werken om de boel rond te krijgen. Een huis, dat word natuurlijk helemaal een opgave. Ik sta wel ingeschreven sinds 2016 maar sta nog steeds op plek 130 ofzo.
Blijven we hier zolang samen, of gaan we pendelen.
Hij heeft nu vakantie, en die wil ik niet verzieken en die van de kinderen ook niet. Plus het is rot weer dus we zitten nu sowieso veel binnen met elkaar. Als ik het gesprek wil aangaan, dan wil ik het doen als zijn vakantie erop zit of er bijna op zit.
Ik weet niet hoe alles gaat lopen, maar wat ik wel zeker weet is dat ik dit niet meer kan opbrengen én wat ik weet is dat het heel pijnlijk gaat worden. En dat is eng.
Mentaal ben ik een wrak al doe ik alsof van niet, ik val kilo's af onder het mom van 'dieet en fit willen zijn' maar de waarheid is dat ik niet kan eten.
Kan er ook niet echt over praten. Maar ik heb ook heel erg sterk de behoefte om het te vertellen aan mijn twee vriendinnen. Even mijn hart luchten, hun inzichten aanhoren. En gewoon aangeven dat ik ze nodig heb momenteel. Zij merkte ook ergens wel af en toe dat ik er niet meer helemaal bij ben ook niet bij hun omdat ik continu met deze struggle leef.
Ik wil dus scheiden van mijn man. Zonder harde aanwijsbare reden. We zijn nu 11 jaar samen, 10 jaar getrouwd. 3 kinderen en een hond verder.
Hij is een goedzak en een geweldige vader. Maar ik voel het gewoon niet meer. En dat is al lang zo +- 1,5 jaar. Het afgelopen jaar word het gevoel van willen scheiden steeds sterker en sterker. Ik voel het continu op mijn maag drukken maar het is zo pijnlijk omdat er geen overspel of iets gepleegd is. Er valt niks te verwijten.
En toch wil ik het, ik zit vast zo voelt het. Gevangen. Achteraf gezien denk ik dat we al heel verkeerd de relatie zijn ingerold. In een vriendengroep en beetje gepusht op een of andere manier omdat wij de enige waren die nog 'alleen' waren. In het begin was het ook wel heel leuk maar dat was voor mij al snel weer 'normaal'. Echter werd ik zwanger ' per ongeluk'. Ik was net 20. Dus de tijd om dingen te ontdekken of überhaupt te leven in die tijd heb ik niet gehad. En dat was prima voor een lange tijd blijkbaar. Ik noemde het altijd oke, maar ook weer niet oke.
We hebben nooit ruzie, en communiceren als in echt praten hebben we noot gedaan of gekund. Gevoelens bespreken of iets ook niet. Ik ben een hele grote introvert en hij ergens ook. Een grote stoere man maar met een klein hartje.
Ondertussen heb ik het afgelopen half jaar vooral aan mezelf gewerkt, ik dacht als ik dingen anders aanpak dan word het met ons ook wel beter. Dus ik ben veel meer dingen gaan ondernemen, feestjes meegepakt, nieuwe mensen leren kennen. Tijd en ruimte voor mezelf. En hij zag deze verandering, werd daar even achterdochtig van maar heb hem toen gezegd dat ik dit even nodig heb. Daarna was het oke.
Maar het heeft niks veranderd wat betreft mijn gevoel naar hem. Ik zie het nu echt alleen nog als friends with benefits. Een maatje, en een goed team voor de kinderen.
Maar ik ben nu 30, en ik kan dit mooie weer niet nog 40 jaar bijwijze van, gaan spelen. Dat trek ik niet.
Ik merk elke dag dat ik er een beetje meer aan onder door ga. Ik ben er nog maar v oor 65% ofzo. Ook richting de kinderen, die daardoor ook helemaal niet goed te handelen zijn momenteel. Ik denk dat ze ergens iets bij me aanvoelen. En dat vind ik vreselijk. Ik denk ook dat ik een betere moeder ben als ik dit wel doorzet, omdat ik dan weer 100% aan hun kan geven. Ja oke misschien in het begin niet, want jeetje wat gaat het teweeg brengen. Maar uiteindelijk weet ik dat het beter zal zijn.
Ik heb het gevoel dat ik nooit echt mezelf ben geweest, en ik merk dat ik mezelf aan het terugvinden ben. Mezelf niet zijn voor hem, maar ook voor vrienden. Ik heb veel te lang zo mooi weer gespeeld dat ik het niemand kwalijk kan nemen behalve mezelf.
Ik heb veel shit in mijn leven meegemaakt, maar dit is toch wel het allermoeilijkste ooit wat ik moet doormaken. Bij het schrijven van dit springen de tranen in mijn ogen omdat ik weet dat ik zoveel mensen ga kwetsen en vooral hem heel erg ga kwetsen.
Eerst dacht ik, misschien valt er nog echt wel iets te redden. 11 jaar gooi je ook niet zomaar ff weg. Maar laatst toen hij ineens mijn hand vast pakte (wat wij dus ook nooit doen) voelde het zelfs onprettig. Dat merkte hij, en toen zei hij oh dit vind je niet prettig, en dit dan? Toen sloeg hij een arm om me heen, zoals een vriend dat zou doen. En dat voelde beter maar nog niet oke.
Ik weet dat ik het gesprek moet aangaan, en moet aan gaan geven dat ik er uit wil stappen. Maar ik vind het zo ontzettend eng. Praten deden we al amper over dingen, ja over de kinderen en werk en dat soort dingen, en dan kom ik ineens aankakken met: Wat ik nu ga vertellen is heel kut, maar zus en zo.
Waar ga ik heen? Wat ga ik doen? I dont know. Een jaar terug hielden al die consequenties me tegen, omdat ik daar ook te bang voor was. Nu ben ik op een punt dat de consequenties me niet meer uitmaken. Alsof ik al deels in een of ander rouwproces zit en veel verder ben in mijn hoofd dan hem sowieso.
Het lijkt erop dat hij niks door heeft, maar dat kan bijna niet. Hij moet echt wel iets aanvoelen. En ik denk de laatste weken sowieso ik zit continu met mijn hoofd ergens anders. Ben veel weg, en probeer wel leuk te doen maar er moet wel iets van een signaal bij hem zijn al doet hij alsof van niet, want dat is tenslotte wat we gewend zijn.
Ik weet dat hij nog helemaal gek is op mij, en mij niet kwijt wilt enz. Maar ik denk eerder dat hij gek is op de stabiliteit die we hebben, ik kan me niet voorstellen dat dit zijn ideaal beeld is van een relatie. Misschien ook wel, maar voor mij niet. Ik ben bang voor zijn reactie, maar daar heb ik geen controle over. Het enige wat ik kan doen is alles incasseren en rustig blijven. Ik denk dat hij boos word, gekwetst en dan waarschijnlijk naar zijn ouders toe gaat om stoom af te blazen. Maar nogmaals ik heb dat niet in de hand wat er daarna gebeurd. Ik hoop dat we cool kunnen blijven voor ons zelf, maar ook voor de kinderen. Ik wil niet een of andere vechtscheiding. Hij mag alles hebben van mij part als we maar oke blijven.
Nou lang verhaal kort; super eng. Hoe gaat zijn reactie zijn, waar ga ik heen? Ik heb een eigen bedrijf, maar zal straks dan wel extra moeten werken om de boel rond te krijgen. Een huis, dat word natuurlijk helemaal een opgave. Ik sta wel ingeschreven sinds 2016 maar sta nog steeds op plek 130 ofzo.
Blijven we hier zolang samen, of gaan we pendelen.
Hij heeft nu vakantie, en die wil ik niet verzieken en die van de kinderen ook niet. Plus het is rot weer dus we zitten nu sowieso veel binnen met elkaar. Als ik het gesprek wil aangaan, dan wil ik het doen als zijn vakantie erop zit of er bijna op zit.
Ik weet niet hoe alles gaat lopen, maar wat ik wel zeker weet is dat ik dit niet meer kan opbrengen én wat ik weet is dat het heel pijnlijk gaat worden. En dat is eng.
Mentaal ben ik een wrak al doe ik alsof van niet, ik val kilo's af onder het mom van 'dieet en fit willen zijn' maar de waarheid is dat ik niet kan eten.
Kan er ook niet echt over praten. Maar ik heb ook heel erg sterk de behoefte om het te vertellen aan mijn twee vriendinnen. Even mijn hart luchten, hun inzichten aanhoren. En gewoon aangeven dat ik ze nodig heb momenteel. Zij merkte ook ergens wel af en toe dat ik er niet meer helemaal bij ben ook niet bij hun omdat ik continu met deze struggle leef.
Laatst bewerkt:
