Ik heb steeds vaker dat ik s ochtends wakker wordt en plotselin.(in mn hoofd) in een discussie of gesprek verwikkeld ben met mensen die er niet zijn, problemen die er (nog) niet zijn maar mijn gevoel en emotie er wel al vast is.
Vandaag gaat het over mijn schoonmoeder. Ik werd wakker en was me mentaal al aan het voorbereiden op het gesprek dat ik heel binnenkort met mn man moet voeren.
Korte historie van mijn schoonmoeder:
Ze is haar hele leven al manisch depressief. Haar manies zijn vroeger zo erg geweest dat ze jaren lang is opgenomen om te voorkomen dat ze een gevaar voor zichzelf en haar gezin werd. Mijn man heeft vroeger de scheermesjes moeten verbergen zodat ze geen zelfmoord pleegde. In haar manies was ze tot bveel in staat maar is het normaal gesproken vooral gericht op destructief gedrag.
Inmiddels is ze al die jaren onder behandeling gebleven, is ze maar een schim van de "heks" die ze vroeger was maar de manies zijn er nog steeds.
Mijn man is heel zorgzaam voor haar. Hoewel hij nooit een moeder gekend heeft zoals wij dat nu zijn, worden of ervaren hebben toen we zelf opgroeide, hij heeft het rationeel bekeken en is van mening: ze heeft me op de aardbol gezet en ik moet voor haar zorgen.
Dat is heel lief.
Tot dusver houdt die zorg weinig in hoor. Als ze nu ruzie heeft met haar nieuwe man en het wordt teveel dan belt ze dus mn man met de vraag of ze een paar dagen kan overwaaien(blijven)
Inmiddels heeft dit al een paar keer plaatsgevonden, waarbij mijn man dan vrolijk blijft werken en ik, die vanuit huis werk, haar dus moet vermaken.
Kort samengevat gaat dit niet altijd samen. Ik loop op mn tenen want ik mag niet te direct communiceren(volgens mn man heeft ze een gebruiksaanwijzing en hij is de enige die die kent en bij het minste of geringste kan ze uit balans raken en mssn wel zelfmoord plegen)
Ze loopt rond, helpt nergens mee in huis, heeft idiote verwachtingen over dingen die in ons huis normaal zijn en waar ik eigenlijk de grootste moeite mee heb is niet met haar gedrag maar het feit dat mijn man zijn gedrag daarop aanpast en het dus altijd "ok" is wat zij zegt en doet. Ze steekt geen poot uit in mn huis, heeft nog nooit gehoord van een maaltijd klaarmaken als ze hier dan toch is of een kaartje, cadeautje, vergoeding of wat dan ook in de vorm van een gebaar van dankbaarheid.
Hoewel ik al deze dingen al een aantal keer bespreekbaar heb gemaakt met mn man begrijpt hij mijn gevoel niet.
Het gaat mij er niet om dat ze hier niet welkom is en gaat mij erom dat ik vind dat ze geen rekening houdt met onze omstandigheden en dat mijn man gewoonweg aanpast aan haar.
Maar goed waarom werd ik overstuur wakker? Ik zie het al aankomen dat ik strax 3 weken bevallen ben en het daar thuis misgaat en ze dus wil blijven voor een paar dagen. Ze zal nooit beredeneren dat het mijn kraamweken zijn en dat ze dus niet past. Mijn man zal er van uitgaan dat we toch thuis zijn en het hartstikke fijn is dat zn moeder blijft slapen.
Ik heb me 1 ding voorgenomen: ik wil niet dat mijn kind ooit maar dan ook ooit geconfronteerd wordt met iets wat in principe geen deel van ons is. Mn man ha vroeger geen keus en is in een dergelijke omgeving opgegroeit. Voor hem is het normaal. Ik wil mijn kind geenszins in haar omgeving als zij in die manie zit. Wie garandeert me dat ze niet doorslaat als de omgeving waar ze eerst kwam om bij te komen en tot rust te komen nu niet meer zo rustig is.
Wat moet ik doen? Hoe ga ik hiermee om?
Ik maak me zo druk omdat ik bijna zeker weet dat er tijdens deze zomer een moment gaat komen.
En hoewel ik geen moeite heb om mn kind te pakken en naar mn ouders te gaan wil ik gewoon niet uit mn eigen huis weg omdat zij komt. Het is godverdomme mijn huis.
Ze heeft nog nooit wat voor mij gedaan. Nog nooit geuit dat ze blij is dat we familie zijn, nooit een cadeau of zelfs een kaart geschreven toen we trouwde. Ze komt altijd met lege handen aan, heeft de verwachting dat ik wel altijd alles gereed heb voor haar, heeft tot nu toe nog niks voor de baby gedaan, begon met 8 weken zwanger al te zeiken over het feit dat ons kind vooral geen Surinaamse naam moest krijgen(echt het idee alleen al, die namen bestaan niet eens, maar de gedachte dat zij van mening is dat ze er uberhaupt iets over te zeggen heeft. De brutaliteit), en zo kan ik doorgaan.
Ik wil me best aanpassen aan mensen, dat doe ik de hele dag door. Maar haar gedrag en omgaan met dingen vind ik gewoon onacceptabel.
Ik wil niet dat haar historie en ziekte een onderdeel wordt van het leven van mijn kind. Daarin heb ik de keuze om te maken voor mijn kind.
Wat moet ik doen?
Verdorie ik voel me zo gefrustreerd.
Vandaag gaat het over mijn schoonmoeder. Ik werd wakker en was me mentaal al aan het voorbereiden op het gesprek dat ik heel binnenkort met mn man moet voeren.
Korte historie van mijn schoonmoeder:
Ze is haar hele leven al manisch depressief. Haar manies zijn vroeger zo erg geweest dat ze jaren lang is opgenomen om te voorkomen dat ze een gevaar voor zichzelf en haar gezin werd. Mijn man heeft vroeger de scheermesjes moeten verbergen zodat ze geen zelfmoord pleegde. In haar manies was ze tot bveel in staat maar is het normaal gesproken vooral gericht op destructief gedrag.
Inmiddels is ze al die jaren onder behandeling gebleven, is ze maar een schim van de "heks" die ze vroeger was maar de manies zijn er nog steeds.
Mijn man is heel zorgzaam voor haar. Hoewel hij nooit een moeder gekend heeft zoals wij dat nu zijn, worden of ervaren hebben toen we zelf opgroeide, hij heeft het rationeel bekeken en is van mening: ze heeft me op de aardbol gezet en ik moet voor haar zorgen.
Dat is heel lief.
Tot dusver houdt die zorg weinig in hoor. Als ze nu ruzie heeft met haar nieuwe man en het wordt teveel dan belt ze dus mn man met de vraag of ze een paar dagen kan overwaaien(blijven)
Inmiddels heeft dit al een paar keer plaatsgevonden, waarbij mijn man dan vrolijk blijft werken en ik, die vanuit huis werk, haar dus moet vermaken.
Kort samengevat gaat dit niet altijd samen. Ik loop op mn tenen want ik mag niet te direct communiceren(volgens mn man heeft ze een gebruiksaanwijzing en hij is de enige die die kent en bij het minste of geringste kan ze uit balans raken en mssn wel zelfmoord plegen)
Ze loopt rond, helpt nergens mee in huis, heeft idiote verwachtingen over dingen die in ons huis normaal zijn en waar ik eigenlijk de grootste moeite mee heb is niet met haar gedrag maar het feit dat mijn man zijn gedrag daarop aanpast en het dus altijd "ok" is wat zij zegt en doet. Ze steekt geen poot uit in mn huis, heeft nog nooit gehoord van een maaltijd klaarmaken als ze hier dan toch is of een kaartje, cadeautje, vergoeding of wat dan ook in de vorm van een gebaar van dankbaarheid.
Hoewel ik al deze dingen al een aantal keer bespreekbaar heb gemaakt met mn man begrijpt hij mijn gevoel niet.
Het gaat mij er niet om dat ze hier niet welkom is en gaat mij erom dat ik vind dat ze geen rekening houdt met onze omstandigheden en dat mijn man gewoonweg aanpast aan haar.
Maar goed waarom werd ik overstuur wakker? Ik zie het al aankomen dat ik strax 3 weken bevallen ben en het daar thuis misgaat en ze dus wil blijven voor een paar dagen. Ze zal nooit beredeneren dat het mijn kraamweken zijn en dat ze dus niet past. Mijn man zal er van uitgaan dat we toch thuis zijn en het hartstikke fijn is dat zn moeder blijft slapen.
Ik heb me 1 ding voorgenomen: ik wil niet dat mijn kind ooit maar dan ook ooit geconfronteerd wordt met iets wat in principe geen deel van ons is. Mn man ha vroeger geen keus en is in een dergelijke omgeving opgegroeit. Voor hem is het normaal. Ik wil mijn kind geenszins in haar omgeving als zij in die manie zit. Wie garandeert me dat ze niet doorslaat als de omgeving waar ze eerst kwam om bij te komen en tot rust te komen nu niet meer zo rustig is.
Wat moet ik doen? Hoe ga ik hiermee om?
Ik maak me zo druk omdat ik bijna zeker weet dat er tijdens deze zomer een moment gaat komen.
En hoewel ik geen moeite heb om mn kind te pakken en naar mn ouders te gaan wil ik gewoon niet uit mn eigen huis weg omdat zij komt. Het is godverdomme mijn huis.
Ze heeft nog nooit wat voor mij gedaan. Nog nooit geuit dat ze blij is dat we familie zijn, nooit een cadeau of zelfs een kaart geschreven toen we trouwde. Ze komt altijd met lege handen aan, heeft de verwachting dat ik wel altijd alles gereed heb voor haar, heeft tot nu toe nog niks voor de baby gedaan, begon met 8 weken zwanger al te zeiken over het feit dat ons kind vooral geen Surinaamse naam moest krijgen(echt het idee alleen al, die namen bestaan niet eens, maar de gedachte dat zij van mening is dat ze er uberhaupt iets over te zeggen heeft. De brutaliteit), en zo kan ik doorgaan.
Ik wil me best aanpassen aan mensen, dat doe ik de hele dag door. Maar haar gedrag en omgaan met dingen vind ik gewoon onacceptabel.
Ik wil niet dat haar historie en ziekte een onderdeel wordt van het leven van mijn kind. Daarin heb ik de keuze om te maken voor mijn kind.
Wat moet ik doen?
Verdorie ik voel me zo gefrustreerd.
