Ingewikkeld met schoonouders

[Ivh]

Hi!
Ik moet even mijn ei kwijt.
Vorige week was m'n partner bij z'n ouders om even wat op te halen. Zij wonen ongeveer 5 minuten rijden van ons vandaan dus echt redelijk dichtbij. Toen hij daar was besprak hij met hun het volgende:
Zijn ouders waren toen ik zwanger was al een beetje huiverig voor het idee van opa en oma zijn. Wilde toen al geen vaste oppas dag, vonden het idee vreemd, wisten niet hoe en wat (eerste kleinkind), niet echt super enthousiast. Toen ik bevallen was van onze dochter (nu 8 maanden) waren ze dolblij, in het begin kwam vooral m'n schoonmoeder regelmatig langs om even te zitten met haar kleindochter. Echter, de afgelopen maanden (4 maanden ongeveer) hebben we amper contact met ze. Schoonmoeder heeft ook meermaals tegen ons gezegd niet te willen oppassen. En geeft aan geen band te hebben met onze dochter. Ze zei laatst dat ze bang is met oppassen en liever dat doet als ze wat meer kan, zoals lopen.

M'n man heeft aangegeven dat hij ook ziet dat er nu geen band is, omdat ze weinig langs komen of ons uitnodigen bij hun. Ik houd hun via app of telefoon wel op de hoogte en ben ook wel eens spontaan langs gegaan, maar moet bijna altijd van onze kant afkomen als we hun willen zien.
Toen hij aangaf richting z'n ouders dat hij vind dat er meer vanuit hun moet komen richting hun kleinkind, kwam er van alles uit, ik zou haar (m'n dochter) te snel wegpakken van hun als ze begint te huilen, mijn moeder zou al heel vaak opgepast hebben, kortom...ik gunde hun het niet en deugde niet. M'n man heeft meteen terug gekoppeld dat ze zelf aan hadden gegeven niet te willen oppassen en gaf aan dat ik onze dochter nou eenmaal het beste kan sussen, ook deels omdat ik fulltime voor haar zorg. En als ze problemen met mij hadden moesten ze dat ook met mij bespreken. Nou, toen werden we uitgenodigd om bij hun te komen eten.
Die avond...drama.
Onze dochter ging al huilen toen ze hun zag (doet ze niet bij andere dus snap niet helemaal waarom wel bij hun), toen ze bij hun op schoot ging, paniek! Onze kleine meid overstuur. Ik tips aan hun gegeven om te troosten, lukte niet, dus weer terug bij mama. Toen was alles weer goed.
We hebben niet gepraat over wat hun verder dwars zat. Ik deed alsof ik van niks wist, was aan het afwachten tot zij ermee kwamen (gezien zij een probleem hebben).
Nu zijn ze op vakantie, maar ben eigenlijk nog steeds gefrustreerd dat ze niets hebben uitgesproken richting mij. Ik ben ook een beetje in de war hoe ik nu verder moet. Moet ik het aankaarten en erover beginnen? Is het verstandig dat ik met m'n schoonmoeder praat over het oppassen om te kijken of ze nu dan toch wilt oppassen, al is het een uurtje ? (Gezien ze begon over mijn moeder die oppast) of laat ik alles maar zoals het is en doe ik alsof ik van niks weet? Weert even geen houding aan te nemen.
Wat denken jullie?

 

[CoVo]

Het zou voor mij heel raar voelen te doen alsof ik van niets weet. Ze hebben het aangegeven, wat best lastig voor ze geweest zal zijn. Het is logisch dat zij ervan uit gaan dat jullie dit samen bespreken.

Het is duidelijk een gevoelig punt bij je schoonouders, erover praten vinden ze moeilijk.

Dus naast dat ik tijdens die avond het gesprek zelf gewoon op een rustige manier zou hebben geopend, zou ik dat nu weer doen. Zelf het initiatief nemen.

Misschien ben ik daar wat makkelijk in hoor, ik zie heel vaak de frustratie noodzaak niet zo. Als dingen gewoon besproken worden blijft er vaak weinig van die frustratie over, terwijl als dat niet gebeurt aan beide kanten die frustratie juist groeit. Zonde van de energie in mijn beleving.

Maar doe wat voor jou comfortabel voelt, wat voor de een gemakkelijk is hoeft voor de ander niet zo te zijn.

 

[Ivh]

Ik wil het zelf ook wel bespreken, dan is het maar uit de lucht, maar ben zo bang dat ik dan over me heen laat lopen als ze me dingen kwalijk nemen.
Ben niet goed met adrem reageren, en reageer soms best emotioneel ?
Maar sowieso wil ik met haar het oppassen bespreken. Kan voor mij ook makkelijker worden , extra optie voor oppas (mijn ouders wonen een half uur rijden van ons vandaan).
Tips hoe ik dit het beste kan bespreken?

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

De vraag is misschien ook wel of je wil dat je dochtertje bij je schoonouders achterblijft voordat er een band is en nu ze zo in paniek raakt. Al kan ik me in de situatie die je omschrijft ook wel voorstellen dat ze de spanning voelde. 


En verder, tja.. schoonouders.. het blijft toch een dingetje he ? Volgens mij het meest op het moment dat je als schoondochter een kindje krijgt, merk dat zelf en lees het hier overal terug. Ik keek ook echt anders tegen die van mij aan tot ons kindje er was, en zij ook naar mij volgens mij. 


Wat ik zou doen in jouw situatie is denk ik wel het zelfde. Maar aangezien je daar vervolgens last van blijft houden is het misschien toch beter de confrontatie wel aan te gaan. Al vind ik het dan de taak van je man, het zijn zijn ouders. Dus met jou erbij zeggen van "nou er waren wat dingen die jullie niet zo lekker zaten, die zou ik graag willen bespreken nu we met z'n allen samen zitten". En dat ze het oppassen van je moeder benoemen, denk dat het misschien een stukje jaloezie is? Dat moet niet de reden zijn dat zij het nu ineens ook willen toch.

 

[JannekeN]

Inmiddels ben ik er hier achter dat het idd beter werkt om mijn man het woord te laten voeren richting mijn schoonfamilie.
Je kunt wel klein beginnen om samen te gaan wandelen, koffie te drinken en dan een keer een uurtje op te passen.
Succes!

 

[CoVo]

Snap ik hoor, idd misschien fijner om het via je man te blijven laten doen, als dat fijner voelt?


Ik vind de opening van Every heel mooi: inderdaad terugkomen op dat je hebt begrepen dat er een aantal dingen zijn waarvan je weet dat ze dit hebben aangegeven bij je man (of je man idd het woord laten doen), en dat je dit graag zou bespreken. Ik zou erbij aangeven dat ik het fijn vind dat ze deze punten hebben aangegeven, en ik het vervelend vind dat ze zich zo voelen. Vervolgens aangeven dat ik/wij ons ook op een bepaalde manier voelen door de situatie, en het voor iedereen fijn is als we dingen kunnen bespreken met elkaar.

Ik merk vaak dat door direct begrip te tonen (ook al vind je dat je 100% in je gelijk staat), je een angel uit het gesprek haalt. Iemand moet daar de eerste stap in zetten. Je mag best wel voor jezelf opkomen he, je hoeft echt niet door het stof. Maar het is goed dat ze aangeven hoe ze zich voelen.

En idd, als het voor jou fijner is dat jou man het woord doet, of op zijn minst aanwezig is om je te kunnen ondersteunen, gewoon doen!

 

[Ivh]

Super bedankt allemaal voor de tips. Ik ga mijn man laten beginnen met het gesprek, wanneer moet nog even worden besproken, ze zijn nu nog op vakantie dus denk ergens volgende week. Maar ik zal de tips zeker meenemen en begrip tonen/sympathie tonen en aangeven dat ik het vervelend vind dat ze het zo ervaren, dit niet m'n bedoeling is, en dan samen kijken naar een oplossing.
Het oppassen zal inderdaad denk ik jaloezie zijn, en als ze wil oppassen, dan beginnen met een uurtje ofzo? Kijken we wel als ze inderdaad wil oppassen.
Nogmaals bedankt allemaal.
Toch fijn dat er een forum is waar ik even kan ventileren en advies kan krijgen ?

 

[GebruikerSN]

Super fijn dat je man al het gesprek met ze is aan gegaan, ik zou hem ook vooral in het woord laten doen als jullie hen spreken. Het is geen generatie over het algemeen dat makkelijk het gesprek aan gaat en ze zullen ook heel bang zijn iets verkeerds te zeggen. Achterhaalde aannames vanuit hun jeugd (je verwent je baby als je ze altijd troost als ze huilen bijvoorbeeld en dan 'maak' je ze eenkennig) kunnen ze nog dwars zitten en zijn gekoppeld aan hun tijdsgeest en niet aan jouw moederschap. Je man zal denk ik neutraler het gesprek kunnen aangaan en ze op de man af vragen of ze zelf ook willen oppassen, als ze zien hoe dat met jouw ouders gaat. Je kunt zelf (evt met wat humor) zeggen dat je ook bij je eigen moeder je baby uit haar armen trekt als ze huilt en dat ze ook bij jouw ouders soms even moet huilen als ze ze even niet heeft gezien (boeiend of dat waar is of niet, maar dat kan wel wat helpen wat ze zullen zich beschaamd of onbeholpen hebben gevoeld dat ze hun kleinkind niet konden troosten). In de opa en oma wereld is ook onderling wel een strijd van 'kijk mij met mijn kleinkind het leuk hebben', dus ze zullen zelf ook niet goed weten wat ze willen. Ik denk dat ze geen verplichting willen en wel vrijheid, maar ook een goede band met hun kleinkind. Ze willen zich niet opdringen (wat overkomt als geen initiatief nemen) maar door al die onuitgesproken dingen ontstaan alleen maar meer verwijten (Trust me, I've been there..). Laat ze weten dat je het je dochter gunt om een goede band met familie te hebben en vraag ze op de man af hoe zij dat zouden willen. Misschien dat dat helpt? Succes iig, het is een herkenbaar onderwerp in elk geval!