Hallo allemaal,
Mijn naam is Sandra en ik ben op 31 mei bevallen mijn zoon Bram. Ik was pas uitgerekend op 2 september maar omdat ik het HELLP-syndroom kreeg moest er eerder ingegrepen worden. Ik werd op maandag opgenomen met een bloeddruk van 235/142. Ik kreeg een steroideinjectie voor Bram's longrijping en magnesium om een epileptische aanval tegen te gaan. Toen ik stabiel was werd ik overgeplaatst naar het WKZ. De volgende dag kreeg ik nog een steroideinjectie maar tegen het eind van de middag ging het zo slecht met me dat Bram gehaald moest worden. Er was ons verteld dat het er somber uitzag voor hem en dus dachten we baby te hebben na de keizersnee. Bram bleek echter een vechtertje te zijn en zette stug door.Hij woog 660gram en was 35.5cm. Hij lag aan de beademing en had hersenbloedingen gehad bij de geboorte. De eerste 4 dagen was ik te ziek om hem op te zoeken maar toen ik hem eindelijk zag was dat natuurlijk erg emotioneel. Een week na zijn geboorte werd hij geopereerd aan de ductus die zich niet wilde sluiten. Weer dachten we hem te verliezen en weer zette hij door. De eerste 7 weken heeft hij in levensgevaar verkeerd. De angst hem te verliezen sloopt je compleet maar je zet door. Na 7 weken mocht hij naar de high care afdeling en na 11 weken ging hij naar een gewoon ziekenhuis. Na 17 weken kwam hij eindelijk thuis. Hij heeft geen hersenbeschadigingen groeit goed en is dus ons wonderkind. Met mij gaat het gelukkig ook goed en we geniten enorm. We realiseren ons terdege dat we bofkonten zijn. Het had zo anders kunnen lopen...........! Mijn probleem is dat ik na dit alles te hebben mee gemaakt nog maar weinig tolerantie heb voor de problemen van anderen. Ik bedoel dan met name de (in mijn ogen) kleine onzinnige dingen waar mensen zich druk om maken. Zo heb ik een vriendin die bij kwam klagen dat ze na haar keizerssnee nog steedsmindere dagen had en hoe zwaar het allemaal voor haar was. ( keizerssnee was inmiddels 2 maanden geleden) Ik had zo'n moeite met haar verhaal. Haar baby was gewoon gezond te wereld gekomen en nou kwam ze bij mij, met mijn verhaal, klagen!! Collega's die zich met diarree ziek melden of zich ziek willen melden omdat ze zo moe zijn. Vrouwen die klagen over hun zwangerschap e.d. Ik kan er niet meer tegen. Wees blij dat je zwanger bent en alles goed gaat, denk ik dan. Wees blij dat je alleen maar moe bent en niet uitgeput zoals wij waren. Wees blij dat je alleen maar diarre hebt en niet voor je leven en dat voor je zoon knokt. Ik weet dat ik niet over anderen mag oordelen en ik zal mijn mening echt niet naar ze uitspreken maar vind dat wel moeilijk. Misschien is het wel een stuk boosheid over alles dat ik heb meegemaakt en richt ik dat op de verkeerde plek, ik weet het niet. Herkent iemand dit gevoel?
groetjes Sandra
Mijn naam is Sandra en ik ben op 31 mei bevallen mijn zoon Bram. Ik was pas uitgerekend op 2 september maar omdat ik het HELLP-syndroom kreeg moest er eerder ingegrepen worden. Ik werd op maandag opgenomen met een bloeddruk van 235/142. Ik kreeg een steroideinjectie voor Bram's longrijping en magnesium om een epileptische aanval tegen te gaan. Toen ik stabiel was werd ik overgeplaatst naar het WKZ. De volgende dag kreeg ik nog een steroideinjectie maar tegen het eind van de middag ging het zo slecht met me dat Bram gehaald moest worden. Er was ons verteld dat het er somber uitzag voor hem en dus dachten we baby te hebben na de keizersnee. Bram bleek echter een vechtertje te zijn en zette stug door.Hij woog 660gram en was 35.5cm. Hij lag aan de beademing en had hersenbloedingen gehad bij de geboorte. De eerste 4 dagen was ik te ziek om hem op te zoeken maar toen ik hem eindelijk zag was dat natuurlijk erg emotioneel. Een week na zijn geboorte werd hij geopereerd aan de ductus die zich niet wilde sluiten. Weer dachten we hem te verliezen en weer zette hij door. De eerste 7 weken heeft hij in levensgevaar verkeerd. De angst hem te verliezen sloopt je compleet maar je zet door. Na 7 weken mocht hij naar de high care afdeling en na 11 weken ging hij naar een gewoon ziekenhuis. Na 17 weken kwam hij eindelijk thuis. Hij heeft geen hersenbeschadigingen groeit goed en is dus ons wonderkind. Met mij gaat het gelukkig ook goed en we geniten enorm. We realiseren ons terdege dat we bofkonten zijn. Het had zo anders kunnen lopen...........! Mijn probleem is dat ik na dit alles te hebben mee gemaakt nog maar weinig tolerantie heb voor de problemen van anderen. Ik bedoel dan met name de (in mijn ogen) kleine onzinnige dingen waar mensen zich druk om maken. Zo heb ik een vriendin die bij kwam klagen dat ze na haar keizerssnee nog steedsmindere dagen had en hoe zwaar het allemaal voor haar was. ( keizerssnee was inmiddels 2 maanden geleden) Ik had zo'n moeite met haar verhaal. Haar baby was gewoon gezond te wereld gekomen en nou kwam ze bij mij, met mijn verhaal, klagen!! Collega's die zich met diarree ziek melden of zich ziek willen melden omdat ze zo moe zijn. Vrouwen die klagen over hun zwangerschap e.d. Ik kan er niet meer tegen. Wees blij dat je zwanger bent en alles goed gaat, denk ik dan. Wees blij dat je alleen maar moe bent en niet uitgeput zoals wij waren. Wees blij dat je alleen maar diarre hebt en niet voor je leven en dat voor je zoon knokt. Ik weet dat ik niet over anderen mag oordelen en ik zal mijn mening echt niet naar ze uitspreken maar vind dat wel moeilijk. Misschien is het wel een stuk boosheid over alles dat ik heb meegemaakt en richt ik dat op de verkeerde plek, ik weet het niet. Herkent iemand dit gevoel?
groetjes Sandra