inlevingsvermogen

Hallo allemaal,

Mijn naam is Sandra en ik ben op 31 mei bevallen mijn zoon Bram. Ik was pas uitgerekend op 2 september maar omdat ik het HELLP-syndroom kreeg moest er eerder ingegrepen worden. Ik werd op maandag opgenomen met een bloeddruk van 235/142. Ik kreeg een steroideinjectie voor Bram's longrijping en magnesium om een epileptische aanval tegen te gaan. Toen ik stabiel was werd ik overgeplaatst naar het WKZ. De volgende dag kreeg ik nog een steroideinjectie maar tegen het eind van de middag ging het zo slecht met me dat Bram gehaald moest worden. Er was ons verteld dat het er somber uitzag voor hem en dus dachten we baby te hebben na de keizersnee. Bram bleek echter een vechtertje te zijn en zette stug door.Hij woog 660gram en was 35.5cm.  Hij lag aan de beademing en had hersenbloedingen gehad bij de geboorte. De eerste 4 dagen was ik te ziek om hem op te zoeken maar toen ik hem eindelijk zag was dat natuurlijk erg emotioneel. Een week na zijn geboorte werd hij geopereerd aan de ductus die zich niet wilde sluiten. Weer dachten we hem te verliezen en weer zette hij door. De eerste 7 weken heeft hij in levensgevaar verkeerd. De angst hem te verliezen sloopt je compleet maar je zet door. Na 7 weken mocht hij naar de high care afdeling en na 11 weken ging hij naar een gewoon ziekenhuis. Na 17 weken kwam hij eindelijk thuis. Hij heeft geen hersenbeschadigingen groeit goed en is dus ons wonderkind. Met mij gaat het gelukkig ook goed en we geniten enorm. We realiseren ons terdege dat we bofkonten zijn. Het had zo anders kunnen lopen...........! Mijn probleem is dat ik na dit alles te hebben mee gemaakt nog maar weinig tolerantie heb voor de problemen van anderen. Ik bedoel dan met name de (in mijn ogen) kleine onzinnige dingen waar mensen zich druk om maken. Zo heb ik een vriendin die bij kwam klagen dat ze na haar keizerssnee nog steedsmindere dagen had en hoe zwaar het allemaal voor haar was. ( keizerssnee was inmiddels 2 maanden geleden) Ik had zo'n moeite met haar verhaal. Haar baby was gewoon gezond te wereld gekomen en nou kwam ze bij mij, met mijn verhaal, klagen!! Collega's die zich met diarree ziek melden of zich ziek willen melden omdat ze zo moe zijn. Vrouwen die klagen over hun zwangerschap e.d. Ik kan er niet meer tegen. Wees blij dat je zwanger bent en alles goed gaat, denk ik dan. Wees blij dat je alleen maar moe bent en niet uitgeput zoals wij waren. Wees blij dat je alleen maar diarre hebt en niet voor je leven en dat voor je zoon knokt. Ik weet dat ik niet over anderen mag oordelen en ik zal mijn mening echt niet naar ze uitspreken maar vind dat wel moeilijk. Misschien is het wel een stuk boosheid over alles dat ik heb meegemaakt en richt ik dat op de verkeerde plek, ik weet het niet. Herkent iemand dit gevoel?

groetjes Sandra
 
quote: robbedoes schreef document.write(friendlyDateTimeFromStr('23-11-2005 10:43:36'));

Hallo allemaal,

Mijn naam is Sandra en ik ben op 31 mei bevallen van  mijn zoon Bram. Ik was pas uitgerekend op 2 september maar omdat ik het HELLP-syndroom kreeg moest er eerder ingegrepen worden. Ik werd op maandag opgenomen met een bloeddruk van 235/142. Ik kreeg een steroideinjectie voor Bram's longrijping en magnesium om een epileptische aanval tegen te gaan. Toen ik stabiel was werd ik overgeplaatst naar het WKZ. De volgende dag kreeg ik nog een steroideinjectie maar tegen het eind van de middag ging het zo slecht met me dat Bram gehaald moest worden. Er was ons verteld dat het er somber uitzag voor hem en dus dachten we geen baby te hebben na de keizersnee. Bram bleek echter een vechtertje te zijn en zette stug door.Hij woog 660gram en was 35.5cm.  Hij lag aan de beademing en had hersenbloedingen gehad bij de geboorte. De eerste 4 dagen was ik te ziek om hem op te zoeken maar toen ik hem eindelijk zag was dat natuurlijk erg emotioneel. Een week na zijn geboorte werd hij geopereerd aan de ductus die zich niet wilde sluiten. Weer dachten we hem te verliezen en weer zette hij door. De eerste 7 weken heeft hij in levensgevaar verkeerd. De angst hem te verliezen sloopt je compleet maar je zet door. Na 7 weken mocht hij naar de high care afdeling en na 11 weken ging hij naar een gewoon ziekenhuis. Na 17 weken kwam hij eindelijk thuis. Hij heeft geen hersenbeschadigingen, groeit goed en is dus ons wonderkind. Met mij gaat het gelukkig ook goed en we genieten enorm. We realiseren ons terdege dat we bofkonten zijn. Het had zo anders kunnen lopen...........! Mijn probleem is dat ik na dit alles te hebben mee gemaakt nog maar weinig tolerantie heb voor de problemen van anderen. Ik bedoel dan met name de (in mijn ogen) kleine onzinnige dingen waar mensen zich druk om maken. Zo heb ik een vriendin die bij kwam klagen dat ze na haar keizerssnee nog steeds mindere dagen had en hoe zwaar het allemaal voor haar was. ( keizerssnee was inmiddels 2 maanden geleden) Ik had zo'n moeite met haar verhaal. Haar baby was gewoon gezond te wereld gekomen en nou kwam ze bij mij, met mijn verhaal, klagen!! Collega's die zich met diarree ziek melden of zich ziek willen melden omdat ze zo moe zijn. Vrouwen die klagen over hun zwangerschap e.d. Ik kan er niet meer tegen. Wees blij dat je zwanger bent en alles goed gaat, denk ik dan. Wees blij dat je alleen maar moe bent en niet uitgeput zoals wij waren. Wees blij dat je alleen maar diarre hebt en niet voor je leven en dat van je zoon knokt. Ik weet dat ik niet over anderen mag oordelen en ik zal mijn mening echt niet naar ze uitspreken maar vind dat wel moeilijk. Misschien is het wel een stuk boosheid over alles dat ik heb meegemaakt en richt ik dat op de verkeerde plek, ik weet het niet. Herkent iemand dit gevoel?

groetjes Sandra



 
Hoi,
Hoewel ik bij lange na niet heb meegemaakt wat jij hebt meegemaakt, begrijp ik wel wat je bedoelt. Mensen kunnen zo zeuren over de meest simpele dingen en als ze dan iets moois mee mogen maken is het ook niet goed.

Je belevingswereld krijgt een heel ander pespectief als er zoiets vreselijks met je gebeurt en je zo lang moet vrezen voor het leven van je zoontje. Neemt niet weg dat de dingen waar de anderen om "zeuren" wel belangrijk zijn voor die mensen. Dat gaat namelijk om in hun wereld! Probeer je eens te verplaatsen in die mama van die keizersnee, die nog last heeft. Niet om te vergelijken maar gewoon om aan te voelen hoe zij zich voelt. Ws van een gezonde vrouw, naar een moe en pijnlijke schim van zichzelf.
Ik heb geen kritiek hoor, want ik denk een beetje te weten hoe je je moet voelen. Mijn dochters (de oudste 2) zijn allebei een week te vroeg geboren (36 weken, zoals ik al zei niet te vergelijken) en hebben beide een week in het zkh moeten liggen. Je hebt al zo erg het idee dat je die tijd kwijt bent, ik had bijv geen geduld voor bezoekers en mensen die wilden kijken. Met commentaar en zo...... nee, ik wilde die eerste week terug.

Volgens mij heb je het recht om boos te zijn, maar de andere mensen om je heen willen ook graag weer het "oude" contact met je onderhouden, en dat is ook nodig. Voor hun, maar zeker ook voor jezelf.

hopelijk kun je hier een touw aan vast knopen, en begrijp je wat ik bedoel te zeggen.

liefs lin
 
Sandra,

ik herken het wel. Ik ben bevallen na 18 weken zwangerschap en als ik dan iemand hoorde klagen over de schopjes die haar wakker hielden, dan kon ik alleen maar zeggen, wees blij dat je die schopjes voelt. Ook mijn schoonzus moest bevallen via een keizersnede en ook zij klaagde en klaagde. Ik wilde het niet aanhoren, want wat is erger bevallen van een gezond kind via een keizersnede of moeten bevallen van een kind dat reeds is overleden.

Toch heb ik geprobeerd me anders op te gaan stellen. De zwangerschap van anderen heeft niets met mijn overleden kindje te maken. Ik kan niet voelen wat een ander voelt, en wat voor hen zwaar is. Ik ben beslist harder geworden, maar begrijp wel dat het voor anderen anders is. Iedereen voelt zijn eigen pijn en verdriet het ergste.

Ondertussen ben ik bijna 22 zwanger, sta er positief tegenover ondanks alles wat ik heb meegemaakt en nu zie ik mijn schoonzus met een postnatale depressie omdat ze niet in staat is positief tegen iets aan te kijken. Zich al tijden alleen maar druk maakt over haar eigen ellende en hoe erg zij het wel heeft.  Alles is een serieus probleem voor haar. Nu kan ik alleen maar medelijde met haar hebben, en hopen dat ze eindelijk hulp gaat zoeken.

Laat iedereen maar klagen, en weet dat er belangrijkere dingen zijn in het leven, zonder iemand te veroordelen, want van die positieviteit krijg je het meeste terug.

Sterkte en geniet van je kleine jochie.

Miep
 
Hoi Miep en Linda,

Wat erg dat je je kindje bent verloren en wat fijn dat je nu weer zwanger bent. Zal wel spannend voor je zijn. Ik probeer mijn " irritatie" naar anderen ook om te buigen en me niet zo druk te maken maar dat zal wel even tijd nodig hebben. Als ik jouw verhaal hoor bewijst dat voor mij weer dat mijn vriend en ik bofkonten zijn met ons zoontje. Ik ben zo bang geweest om hem kwijt te raken maar mag uiteindelijk niet klagen. Ik heb hem nog. Het is ook niet dat anderen niet mogen klagen maar eigenlijk verwacht ik dat mensen een beetje nadenken voor ze tegen mij over bv. een keizerssnee beginnen. Als die vriendin van mij nou inderdaad een schim van zichzelf was zou je mij niet horen maar dat was niet zo. Het voelde in dit geval meer alsof ze tegen me aan het opbieden was en ook aandacht wilde. Mijn hoofd staat daar gewoon nog niet na. Maar eigenlijk is het leven ook tekort voor mijn irritatie en moet ik het van me af laten glijden. Buiten alles om is het leven voor mij nu helemaal top. Iedere avond kijk ik uit na de volgende dag met Bram en mijn vriend. Mijn gevoel zal wel slijten maar ook ik ben wel een stuk harder geworden. Miep succes met je zwangerschap. Dat het maar probleemloos mag verlopen.

groeten Sandra
 
Lieve Sandra,

Herken je boosheid en volgens mij is dit niet meer dan normaal.
Heb zelf aan het einde van mijn zwangerschap onze dochter verloren en kon ook helemaal niet tegen al "dat gezeur"van andere mensen.
Ik dacht dan altijd; "je moest eens weten", dan praat je wel anders.
Ben nu zes jaar later wel milder geworden, maar het stoort me nog steeds als ik mensen hoor klagen over hun zwangerschap, en aan de andere kant moet ik altijd gelijk denken aan hoe wij geweest zouden zijn als wij dit niet meegemaakt zouden hebben !?
Wie weet deden we het dan ook wel.
Lieve Sandra, heel veel sterkte, schrijf t lekkervan je af en geniet van je kindje, je kostbaarste bezit!!
liefs, Wendy.
 
Hoi,

Ik wil hier toch even op reageren, ik zal misschien ook wel tot irritatie wekken, maar goed ik waag het erop.
Ik heb in mijn eerste zwangerschap vanaf week 12 moeten rusten omdat de placenta niet goed vast zat, maar uiteindelijk heb ik na een spannende tijd met ruim 37 weken een gezonde zoon gekregen, inmiddels ben ik zwanger van onze 2e en heb de 'gewone' kwaaltjes, die me overigens af en toe de neus uitkomen. Ik ben staplegek op kinderen en nu ik mijn kindje weer regelmatig voel vind ik het wel weer leuk maar verder is zwanger zijn niet erg mijn ding, ik voel me werkelijk bijna geen dag goed, ik ben extreem moe en vaak misselijk de hele zwangerschap door.
Nu klaag ik niet vaak, maar wat mij nu stoort is dat je dat ook amper mag, iedereen vind alles normaal, 7 maanden liggen, ach je krijgt er wat moois voor terug en dat was ook zo, maar ik heb een rottijd gehad op bed en in de stress en weet je wat dan moeilijk is.............. als je mensen kent die erger hebben meegemaakt en niet met je mee kunnen leven, in mijn geval een vriendin en ik vond dat moeilijk.

Ik vind echt verschrikkelijk wat mensen mee moeten maken soms, helemaal een kind verliezen lijkt mij een ramp, maar als je een middag bijna je maag in de wc hebt gebraakt voor je je ook kloten, niet te vergelijken, maar als je iemand tegen komt mag je ook best zeggen dat ook dat soort kwalen heel vervelend kunnen zijn.

Ik kan me voorstellen als je kort geleden iets dergelijks mee hebt gemaakt dat je je dan niet veel kan voorstellen bij de ditjes en datjes van een ander, maar in liefde en vriendschap is het ook belangrijk het gevoel van een ander te erkennen, ookal is het zoveel minder erg dat het jouwe.

Ik weet wel dat ik me wel eens bezwaard voel omdat ik vlot zwanger ben geraakt, tot 2e keer toe en al 1 gezond kind heb en nu heb ik niet eens de makkelijkste zwangerschappen, maar mensen waarbij het moeilijk gaat kunnen je daarover wel een rotgevoel geven en das niet eerlijk, je kan jou verdriet niet wreken aan een ander die zich op zijn manier ook rot voelt!

Ik hoop dat jullie je verdriet een plaatsje kunnen geven en ook in het dagelijks leven niet verbitterd raken.

Groetjes Brenda
Groetjes Brenda
 
Hoi Brenda,

Gefeliciteerd met je zwangerschap. Ik heb heus begrip voor de kwalen en kanten van zwangerschap die niet leuk zijn. Ik werk in de kinderopvang en zie genoeg moeders die ergens last van hebben en hoe vervelend dat is. Mijn zwangerschap heeft maar 6 maanden geduurd en gelukkig heb ik in die 6 maanden nergens last van gehad. Het lijkt me vreselijk om te moeten overgeven continu, of plat te moeten liggen. Mijn probleem is niet dat ik dat soort dingen niet inzie en niet probeer begrip te hebben. Ik bied ook niet op tegen een ander over wat ik heb meegemaakt en hoef zeker niet alsmaar aandacht ervoor. Maar feit blijft dat ik iets heb meegemaakt dat voor altijd invloed zal hebben op mijn kijk op de wereld. Als je geconfronteerd wordt met de mogelijkheid dat je je  zwangerschap niet overleefd en de kans dat je je kind verliest dan worden pijn en kwaaltjes een heel relatief begrip. Ik had (bij wijze van spreken) wel een jaar plat willen liggen als ik dit allemaal maar niet mee had hoeven maken. Daarmee zeg ik niet dat dat niets voorstelt maar dat ik daar de voorkeur aan geef i.p.v maanden spanning, angst en verdriet. Vlak voor mij dit overkwam riep een zwangere collega, over haar zwangerschap, dat ze niet kon wachten tot dat ding eruit was. Ze was veel misselijk en functioneerde niet optimaal. Die opmerking heeft wat door mijn hoofd gespookt toen ik op de intensive care afdeling zat bij mijn zoontje. Ik heb er om gehuild en ben er vreselijk boos om geweest. Verbitterd ben ik echt niet maar wel heel erg verdrietig over alles wat er is gebeurd. Een tweede kindje zit er voor mij niet in. Ik maak 20 to 30% kans op herhaling van het HELLP-syndroom. Ik zal nooit weten wat hoe het is om een volldige zwangerschap te hebben en hoe het is om een kind op je eigen krachten op de wereld te zetten. Nooit zal ik een kraamtijd hebben of zal mijn vriend de navelstreng van zijn eigen kindje door knippen. Dat doet me verdriet maar ook dat is relatief want ik heb godzijdank mijn zoontje nog en dus zul je mij niet horen klagen. Ik bof, er zijn er zat die hun kindje niet meer hebben en het verdriet daarvan is nooit te vergelijken met misselijkheid, plat liggen of bv. diarree hebben. Al die dingen zijn niet leuk en heel erg vervelend maar ze laten je wereld niet instorten.

groeten Sandra  
 
Terug
Bovenaan