inlevingsvermogen

Hoi Sandra,

Er is op dit moment helemaal niemand die voor kleine dingen jouw inleving mag verwachten. Jij mag even helemaal aan jezelf denken en aan je gezinntje. Er is niemand die je dat kwalijk mag en kan nemen.

Toch wil ik wel even een keerzijde neerzetten. Ik heb geen prettige zwangerschap gehad en ben tegen veel onbegrip aangelopen in mijn omgeving. Nu na de bevalling wordt het allemaal wel erkend maar nu heb ik er geen boodschap meer aan want alles is nu goed. Mensen kunnen niet goed omgaan met de problemen van een ander. Als ik jouw verhaal lees mag ik absoluut niet klagen maar er zijn dan ook weer heel wat mensen die niet mogen klagen als ze mijn verhaal helemaal kennen. Wat ik wil zeggen is dat er altijd iets is dat erger is. De buurman heeft zijn been gebroken, maar mijn nichtje is blijvend gehandicat aan haar ene been.. Ach wat zeuren ze want mijn oma heeft helemaal geen benen meer. Op dit moment moeten mensen niet bij jou aankomen met truttige dingen. Maar voor hen is het wel iets waar ze last van hebben en wat heel vervelend kan zijn. Tuurlijk zou jij er alles voor over hebben om enkel een gebroken been te hebben en willen ruilen voor alle tegenslag van nu. Toch blijft ook een gebroken been niet prettig ook al gaat het weer voorbij.

Ik hoop dat je begrijpt wat ik hiermee wil zeggen. Toch vind ik ook dat mensen zelf beter moeten nadenken tegen wie ze hun verhaal kwijt willen. Jij zit niet te wachten op ogenschijnlijke futiliteiten. Jij hebt wel wat anders aan je hoofd. En dat mag je dan ook best eens zeggen als ze bij je aankloppen.

Heel veel sterkte en liefs voor de komende tijd.

Geniet van je zoon Bram

Patricia
 
Wat een verhalen allemaal. Zo zie je maar dat een zwangerschap zowel vreugde als verdriet brengt.
Zelf heb ik 2 dochters. Na de eerste dochter volgde 3 miskramen voordat mijn tweede dochtertje kwam. Een cadeautje eindigde in een spontane miskraam. Ook mijn zwangerschappen waren absoluut geen roze wolk !
In je stukje schrijf je dat er geen tweede kindje komt in verband met een verhoogde kans op wederom het HELP syndroom.
In mijn omgeving heb meerdere mensen bij hun eerste kindje het HELP syndroom gehad. Sommige mensen hebben, ondanks het verhoogde risico, toch een tweede en soms zelfs derde zwangerschap aangedurfd. Ze zijn heel goed in de gaten gehouden o.a door het AMC in Amsterdam. Het schijnt dat het HELP syndroom, als het dreigt te ontstaan, door middel van speciale echo's vroegtijdig te herkennen is. Een vroeggeboorte gaat het natuurlijk zonodig niet uit de weg. Wel kan in een eerder stadium een goede begeleiding plaatsvinden.
Wellicht is het, als je toch graag een tweede kindje wil, een goed "idee" om je eens verder door deskundigen te laten inlichten. Er zijn gyneacologen die zich hier verder in verdiept en gespecialiseerd hebben. Misschien is een tweede kindje voor jou toch ook nog dichterbij dan je denkt.
Sterkte en blijf je verhaal gewoon vertellen. Uit mijn eigen ervaringen weet ik dat je moet blijven praten om dit soort zaken te kunnen verwerken.
 
Hoi hoi,

Nog een keer dan!!   Als ik alle verhalen lees dan denk ik dat we er een ding van moeten leren. Mensen mogen klagen als ze zicht vervelend voelen om wat voor reden dan ook. Hou wel rekening met degene waar je tegen aanklaagt want die zou wel eens iets meegemaakt kunnen hebben dat niet verwerkt is of verwerkt kan worden.

Uiteindelijk heb ik ook weken in het ziekenhuis gelegen ivm dreigende HELLP syndroom. Mijn zoon is voldragen maar ik smeekte al weken dat ze hem zouden halen. Geen acute situatie maar wel een slopende dus. Ik dacht nooit meer zwanger te willen raken maar als ik nu mijn zoon in mijn armen heb dan heb ik het er allemaal nog een keer voor over. Maar dat wil je niet horen als je je K.. voelt. Dan zijn dat soort opmerkingen echte dooddoeners. Op de afdeling waar ik lag vertelde de artsen juist dat de kans dat het een volgende zwangerschap weer zo heftig is juist minder is. Dat is een andere benadering als je hebt 20 tot 30% kans op herhaling. Misschien heb je meer kans als een ander op zwangerschapsvergiftiging maar het verloopt dan dus niet zo heftig. Reden genoeg lijkt me om er niet van uit te gaan dat er nooit meer een zwangerschap voor je inzit. Ga inderdaad eens praten met een specialist en kijk dan verder. Maar eerst genieten van je zoontje.

Alle goeds voor iedereen in 2006.

Liefs,

Patricia
 
Alleen een lastezel weet hoe zwaar zijn eigen last is.

Robbedoes ik heb alle begrip voor je dat je sommige dingen niet wil horen, je hebt iets vreselijks meegemaakt. Toch heeft de pijn en het verdriet van anderen niet smet jouw pijn en verdriet te maken. Natuurlijk mag je van anderen wel begrip verwachten, maar niet iedereen kan zich inleven in anderen. Daar heb jij het nu zelf ook moeilijk mee.

Ik begrijp ook wel dat je liever een jaar plat gaat, dan de angst te hebben je kindje te verliezen, maar als jij een jaar plat had moeten liggen, waar nu je voorkeur naar uit zou gaan dan zou je waarschijnlijk ook klagen en je begrepen willen voelen. Of als je dagelijks overgevend boven de wc had gehangen dan had je ook lekker willen kunnen klagen. Nu zal jij er misschien niet meer over klagen, jij bent harder geworden, maar als je jouw ervaring niet had gehad dan had je de dingen were anders ervaren.

Iedereen heeft recht op begrip en een moment van klagen. Als jij dat liever niet wil horen, wat begrijpelijk is, dan is het aan jou om een grens te stellen en te zeggen tegen mensen dat je dat nu niet aankan. Sommige mensen denken gewoon niet na voor ze iets zeggen en ook dat is heel menselijk.

Hou je taai meid en geniet van je zoon.

Miep
 
Hoi Sandra

Ik kan me jou frustratie helemaal voorstellen. Zelf hebben we onze eerste dochter verloren na 42 wk zwangerschap, en 2 dagen bij ons te zijn. Door een inschattingsfout van de verloskundige. En ik vind  ook dat zwangere mensen klagen, zelf heb ik in 4 jr 3 keizersnedes gehad, en ben dool gelukkig met 2 gezonde kids. Ze zeggen altijd klagers hebben geen nood, denk daar maar aan. Mensen die klagen hebben nog geen tegen slagen gehad in het leven. En willen toch mede leven. Maar Sandra, als je het vervelend vind mag je best reactie geven hoor, heb ik ook gedaan, mensen denken niet altijd na. Een voorbeeld, iemand verteld een verhaal dat zo erg is ze kende onze situatie, hun zoontje was ook kritiek bij geboorte, dus ze kende het. Heb ik gezegt, je kent het niet hij is nu 16 en kern gezond!!! das anders. Mensen gaan wel na denken. Vaak zijn ze onbezonnen of heeel dom

Meid suc6 en spreek je ongenoegen uit, maar zet mensen niet tegen je op

Groet Bea
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan