Het lijkt wel een eeuwige strijd tussen de bewust werkende moeders, en thuisblijfmoeders. Allebei hebben ze regelmatig het gevoel zich te moeten verdedigen. Is het dan zo erg om te werken, of om te stoppen met werken om er meer voor de kinderen te zijn? Wat vind jij?
Installeer de app
How to install the app on iOS
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Opmerking: This feature may not be available in some browsers.
Je gebruikt een verouderde webbrowser. Het kan mogelijk deze of andere websites niet correct weergeven.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Is stoppen met werken een taboe?
- Onderwerp starter ANONYMOUS_USERNAME
- Startdatum
Hallo allemaal,
Ik vind dat iedereen het voor zichzelf moet weten. Als je er een goed gevoel bij hebt en met de kinderen gaat het prima is het toch o.k.!?
Of je nu thuis bent of werkt.
Zelf heb ik ervoor gekozen om een opleiding voor pedicure te volgen (voordat er kinderen kwamen) zodat ik thuis kon blijven.
Dus, ik ben nu thuis en toch werk ik, heb er een goed gevoel bij.
Prima toch?
Groetjes van Jolanda
Ik vind dat iedereen het voor zichzelf moet weten. Als je er een goed gevoel bij hebt en met de kinderen gaat het prima is het toch o.k.!?
Of je nu thuis bent of werkt.
Zelf heb ik ervoor gekozen om een opleiding voor pedicure te volgen (voordat er kinderen kwamen) zodat ik thuis kon blijven.
Dus, ik ben nu thuis en toch werk ik, heb er een goed gevoel bij.
Prima toch?
Groetjes van Jolanda
Nee, natuurlijk is het niet erg om te stoppen met werken. Net zo min als het erg is om die andere afweging te maken en wél te blijven werken. Die keuze is aan jezelf.
Ik zie en lees, op tv, in kranten en ook in Groter Groeien, vrijwel alleen vrouwen die steeds maar weer hun keuze verdedigen, helaas met kritiek op en daarmee weinig respect voor de keuze van de ander. Het toverwoord in de hele discussie is keuze, de vrijheid om niet te werken of wel te werken. Aan al die vrouwen die deze keuze hebben: wees er blij mee en zuinig op.
Graag zou ik in de discussie meer aandacht zien voor vrouwen die géén keuze hebben. Mijn man en ik werken allebei. Mijn man 40 uur, ik 32 uur. We verdienen samen net genoeg om alle lasten te kunnen betalen en houden aan het eind van de maand een paar dagen over in plaats van geld. Ik ben hoofdkostwinner. Ik kan niet stoppen, ik moet werken (en gelukkig heb ik een heel leuke baan). Ik denk dat ik niet de enige moeder (1 kind) ben die niet de luxe van een keuze heeft en ervan baalt dat in de discussie over werken of nietwerken er zo vanzelfsprekend van wordt uitgegaan dat iedereen deze keuze heeft.
Groet, Marije
Ik zie en lees, op tv, in kranten en ook in Groter Groeien, vrijwel alleen vrouwen die steeds maar weer hun keuze verdedigen, helaas met kritiek op en daarmee weinig respect voor de keuze van de ander. Het toverwoord in de hele discussie is keuze, de vrijheid om niet te werken of wel te werken. Aan al die vrouwen die deze keuze hebben: wees er blij mee en zuinig op.
Graag zou ik in de discussie meer aandacht zien voor vrouwen die géén keuze hebben. Mijn man en ik werken allebei. Mijn man 40 uur, ik 32 uur. We verdienen samen net genoeg om alle lasten te kunnen betalen en houden aan het eind van de maand een paar dagen over in plaats van geld. Ik ben hoofdkostwinner. Ik kan niet stoppen, ik moet werken (en gelukkig heb ik een heel leuke baan). Ik denk dat ik niet de enige moeder (1 kind) ben die niet de luxe van een keuze heeft en ervan baalt dat in de discussie over werken of nietwerken er zo vanzelfsprekend van wordt uitgegaan dat iedereen deze keuze heeft.
Groet, Marije
Leuk om te zien. Het gaat bij dit soort onderwerpen toch altijd over moeders.
We pretenderen in Nederland toch zo enorm ge-emancipeerd te zijn?
Afgezien van het feit dat toch iedereen zelf moet weten hoe de aandacht in een familie en daarbuiten verdeeld moet worden, moet een dergelijke discussie naar mijn idee gaan over andere zaken. Bijvoorbeeld: Wat vinden wij belangrijk voor de kinderen? Vinden we het belangrijk dat er altijd tenminste één ouder thuis is voor de kinderen. Of willen we een compromis maken tussen het privéleven en de sociale contacten daarbuiten (werken, maar ook sporten etc.).
Niet: mag een moeder wel gaan werken? Maar: Hoeveel of op welke momenten vinden we dat één of twee ouders aandacht (in de brede zin) aan de kinderen geeft?
Of het dan een moeder of vader betreft die de aandacht geeft is naar mijn idee volledig onbelangrijk. Een kind heeft twee ouders.
Niet alleen de band van het kind met de moeder is uniek (geen discussie daarover), maar ook de band van de vader met het kind, de invloed van de ouders individueel op de vorming van het kind maar ook de invloed van de relatie tussen de ouders op de vorming van het kind is uniek en erg belangrijk.
Overigens een keuze van wel of niet werken hangt samen met veel keuzes die in het leven worden gemaakt, en iedereen maakt andere keuzes en stelt andere prioriteiten.
Tot slot: door verschillende keuzes in ons leven werken we beide vier dagen per week, zijn er beide bij het ontbijt en het avondeten (omdat dat zo te regelen is...noem het geluk dat dat mogelijk is). De kinderen gaan twee dagen per week naar de naschoolse opvang/dagopvang en één dag per week naar de buren in de straat.
Een dag per week komen de buurkinderen bij ons (na school).
Uit ervaring en door te "luisteren" naar onze kinderen, hebben we een voor ons én voor de kinderen de best mogelijke oplossing gevonden, die ook nog eens financieel en emotioneel klopt.
Voor ons werkt dit. Voor anderen wellicht niet.
Bas, vader van twee dochters van 2 en 4
We pretenderen in Nederland toch zo enorm ge-emancipeerd te zijn?
Afgezien van het feit dat toch iedereen zelf moet weten hoe de aandacht in een familie en daarbuiten verdeeld moet worden, moet een dergelijke discussie naar mijn idee gaan over andere zaken. Bijvoorbeeld: Wat vinden wij belangrijk voor de kinderen? Vinden we het belangrijk dat er altijd tenminste één ouder thuis is voor de kinderen. Of willen we een compromis maken tussen het privéleven en de sociale contacten daarbuiten (werken, maar ook sporten etc.).
Niet: mag een moeder wel gaan werken? Maar: Hoeveel of op welke momenten vinden we dat één of twee ouders aandacht (in de brede zin) aan de kinderen geeft?
Of het dan een moeder of vader betreft die de aandacht geeft is naar mijn idee volledig onbelangrijk. Een kind heeft twee ouders.
Niet alleen de band van het kind met de moeder is uniek (geen discussie daarover), maar ook de band van de vader met het kind, de invloed van de ouders individueel op de vorming van het kind maar ook de invloed van de relatie tussen de ouders op de vorming van het kind is uniek en erg belangrijk.
Overigens een keuze van wel of niet werken hangt samen met veel keuzes die in het leven worden gemaakt, en iedereen maakt andere keuzes en stelt andere prioriteiten.
Tot slot: door verschillende keuzes in ons leven werken we beide vier dagen per week, zijn er beide bij het ontbijt en het avondeten (omdat dat zo te regelen is...noem het geluk dat dat mogelijk is). De kinderen gaan twee dagen per week naar de naschoolse opvang/dagopvang en één dag per week naar de buren in de straat.
Een dag per week komen de buurkinderen bij ons (na school).
Uit ervaring en door te "luisteren" naar onze kinderen, hebben we een voor ons én voor de kinderen de best mogelijke oplossing gevonden, die ook nog eens financieel en emotioneel klopt.
Voor ons werkt dit. Voor anderen wellicht niet.
Bas, vader van twee dochters van 2 en 4
Hoi, ik wist eigenlijk al voordat ik kinderen heb kunnen krijgen, dat ik niet geschikt was voor fulltime moederen. Tevens vond en vind ik babies helemaal niets, als kinderen (dreumesen) van 1 1/2 begon ik het leuk te vinden. Tuurlijk, eerste lach, tandje en wat al niet meer was erg leuk om het mee te hebben mogen maken, maar als ze kunnen lopen en wat brabbelen vond ik het leuker.
Helaas kwam ik voor grotendeels in de ziektewet, want een kind krijgen hakt er echt in lichamelijk en bij mij ook gedeeltelijk geestelijk, dus ik ben de eerste 2 jaren veel thuis geweest. Dat was voor onze zoon erg goed, zowel voor mijn persoontje als voor de begin fase van het opvoeden, wij moesten heel erg in het ouderschapsrol komen.
Ik ging van een 40 uur werkweek voor de bevalling naar 20 uur werkweek na de bevalling, maar door mijn kwalen, waren het er soms maar 10 per week.
Het is heel erg goed geweest dat ik de eerste jaren vrij veel thuis was, dat zie ik wel, je moet toch ook wennen, alles kunnen regelen en het moet allemaal voegen.
Stoppen met werk was voor mij helemaal niets, ik kan mij redelijk vermaken, maar toch andere contacten dat is voor mij een must.
Tevens kunnen wij niet rondkomen met het salaris alleen van mijn man, want ook al werkt hij er wel 40 uur en heeft hij een leidinggevende functie, toch is het geen vetpot.
Voor ons was het dus, zowel financieel niet te doen (stoppen met werken) en zou ik niet weten hoe ik al die tijd moest opvullen.
Ik werkte al vanaf mijn 16 de jaar en kreeg onze zoon toen ik 32 was, dus dat was al een flinke omschakeling.
Nu werk ik 24 uur en mijn man nog steeds 40, onze zoon zit sinds het afgelopen schooljaar op school en het gaat erg lekker.
Ik ben de dinsdagen en woensdagen vrij.
Mijn man is de donderdagen vrij, dus wij hebben alleen "problemen" met de maandagen en vrijdagen. Dat zijn ook de enige dagen dat hij overblijft op school en naar de buitenschoolse opvang gaat.
Ik vind dat wij het zo goed hebben opgelost, wat niet inhoud dat hij 's maandag en 's vrijdags ontzettend moe is na zo'n lange dag.
Hoe iedereen dat doet, is hun zorg en wil. Als 1 van de ouders stopt met werken, lekker doen. Als beide ouders minder gaan werken is volgens mij ook erg lekker.
Het is jammer dat mijn man ook niet minder kan gaan werken (qua financieen), dat had ik hem wel gegund, wat meer met zijn zoontje te zijn.
Als er van ouders 1 kan stoppen met werken, zit je in een luxe positie, wij redden dat niet en dan doen wij geen buitensporige dingen, juist niks, ja vrijdag gaan wij toevallig omdat het onze trouwdag is een keertje weer eens naar de bioscoop, nou als dat al buitensporig is????
Voor alle ouders die moeten werken, omdat ze anders hun hoofd niet boven water kunnen houden, tja, het leven is duur en kinderen kosten ook genoeg geld.
Wij zetten nu al geld elke maand weg voor een eventuele studie die onze zoon later zou willen gaan volgen. Tevens is dit ook 1 van de redenen, waarom wij niet geprobeert hebben om nog een kindje te kunnen krijgen, dan kunnen wij ze niet geven waar ze eigenlijk wel recht op hebben, een rustig huishouden en een studie die ze zouden willen gaan volgen, want dat is iets wat wij wel in ons achterhoofd houden, later.....
Ik kijk de ene buurvrouw niet schuin aan als zij haar kinderen laat verzorgen door de oma's, omdat zij ook moet werken om het financieel te kunnen trekken en ik kijk ook de andere buurvrouw niet aan, die de hele week elke dag thuis is voor de kinderen, want haar man verdient genoeg en zij "hoeft zo nodig niet".
Wij kunnen niet kijken in een ander zijn portomonee en ook niet oordelen van wat nu echt belangrijk is. Sommige mensen moeten gewoon 2 keer per jaar op vakantie, terwijl een ander al blij is met een dagje naar een dierentuin bijvoorbeeld.
Iedereen heeft zijn eigen verantwoording en leeft zijn of haar leven zoals hun dat voegt.
Bij ons voegt het zo.
Mijn man werkt 5 dagen, ik 3 dagen, ons kind heeft 3 dagen in de week een ouder tussen de middag en na school en 2 dagen gaat hij naar de opvang.
Oordeel niet, iedereen is anders.
Groetjes Eefie
Helaas kwam ik voor grotendeels in de ziektewet, want een kind krijgen hakt er echt in lichamelijk en bij mij ook gedeeltelijk geestelijk, dus ik ben de eerste 2 jaren veel thuis geweest. Dat was voor onze zoon erg goed, zowel voor mijn persoontje als voor de begin fase van het opvoeden, wij moesten heel erg in het ouderschapsrol komen.
Ik ging van een 40 uur werkweek voor de bevalling naar 20 uur werkweek na de bevalling, maar door mijn kwalen, waren het er soms maar 10 per week.
Het is heel erg goed geweest dat ik de eerste jaren vrij veel thuis was, dat zie ik wel, je moet toch ook wennen, alles kunnen regelen en het moet allemaal voegen.
Stoppen met werk was voor mij helemaal niets, ik kan mij redelijk vermaken, maar toch andere contacten dat is voor mij een must.
Tevens kunnen wij niet rondkomen met het salaris alleen van mijn man, want ook al werkt hij er wel 40 uur en heeft hij een leidinggevende functie, toch is het geen vetpot.
Voor ons was het dus, zowel financieel niet te doen (stoppen met werken) en zou ik niet weten hoe ik al die tijd moest opvullen.
Ik werkte al vanaf mijn 16 de jaar en kreeg onze zoon toen ik 32 was, dus dat was al een flinke omschakeling.
Nu werk ik 24 uur en mijn man nog steeds 40, onze zoon zit sinds het afgelopen schooljaar op school en het gaat erg lekker.
Ik ben de dinsdagen en woensdagen vrij.
Mijn man is de donderdagen vrij, dus wij hebben alleen "problemen" met de maandagen en vrijdagen. Dat zijn ook de enige dagen dat hij overblijft op school en naar de buitenschoolse opvang gaat.
Ik vind dat wij het zo goed hebben opgelost, wat niet inhoud dat hij 's maandag en 's vrijdags ontzettend moe is na zo'n lange dag.
Hoe iedereen dat doet, is hun zorg en wil. Als 1 van de ouders stopt met werken, lekker doen. Als beide ouders minder gaan werken is volgens mij ook erg lekker.
Het is jammer dat mijn man ook niet minder kan gaan werken (qua financieen), dat had ik hem wel gegund, wat meer met zijn zoontje te zijn.
Als er van ouders 1 kan stoppen met werken, zit je in een luxe positie, wij redden dat niet en dan doen wij geen buitensporige dingen, juist niks, ja vrijdag gaan wij toevallig omdat het onze trouwdag is een keertje weer eens naar de bioscoop, nou als dat al buitensporig is????
Voor alle ouders die moeten werken, omdat ze anders hun hoofd niet boven water kunnen houden, tja, het leven is duur en kinderen kosten ook genoeg geld.
Wij zetten nu al geld elke maand weg voor een eventuele studie die onze zoon later zou willen gaan volgen. Tevens is dit ook 1 van de redenen, waarom wij niet geprobeert hebben om nog een kindje te kunnen krijgen, dan kunnen wij ze niet geven waar ze eigenlijk wel recht op hebben, een rustig huishouden en een studie die ze zouden willen gaan volgen, want dat is iets wat wij wel in ons achterhoofd houden, later.....
Ik kijk de ene buurvrouw niet schuin aan als zij haar kinderen laat verzorgen door de oma's, omdat zij ook moet werken om het financieel te kunnen trekken en ik kijk ook de andere buurvrouw niet aan, die de hele week elke dag thuis is voor de kinderen, want haar man verdient genoeg en zij "hoeft zo nodig niet".
Wij kunnen niet kijken in een ander zijn portomonee en ook niet oordelen van wat nu echt belangrijk is. Sommige mensen moeten gewoon 2 keer per jaar op vakantie, terwijl een ander al blij is met een dagje naar een dierentuin bijvoorbeeld.
Iedereen heeft zijn eigen verantwoording en leeft zijn of haar leven zoals hun dat voegt.
Bij ons voegt het zo.
Mijn man werkt 5 dagen, ik 3 dagen, ons kind heeft 3 dagen in de week een ouder tussen de middag en na school en 2 dagen gaat hij naar de opvang.
Oordeel niet, iedereen is anders.
Groetjes Eefie
Ik vind die hele discussie eigenlijk belachelijk. Wat maakt het nou uit of je werkt of niet? Het is maar waar je zelf voor kiest. De werkende moeders vinden werken waarschijnlijk prettig, de nietwerkende moeders niet. Het is voor velen een vrijwillige keuze en niemand heeft er volgens mij last van. Ikzelf ben ook gestopt met werken voor de kids en ik heb er nooit spijt van gehad. Het is onze keuze en daar hoef ik niemand verantwoording voor af te leggen vind ik. Nu is de situatie iets veranderd, omdat we een melkveehouderij hebben over genomen. Nu werk ik wel, maar wel thuis. We hebben 4 kids in de leeftijd van 5 tot 10 en het bevalt met prima zo. Ik zou niet buitenshuis meer willen werken.
Als het financieel allemaal kan en je hebt de keuze, waarom zou je hem dan niet maken? Laten we elkaar toch gewoon accepteren en geen oordelen vellen over situaties die je helemaal niet kent!!
Als het financieel allemaal kan en je hebt de keuze, waarom zou je hem dan niet maken? Laten we elkaar toch gewoon accepteren en geen oordelen vellen over situaties die je helemaal niet kent!!
dag allemaal, ook voor mij is dit een belangrijk onderwerp, vooral omdat je omgeving je er toch op aanspreekt. Ik werk, free-lance en van huis uit, maar zou dat niet kunnen doen als onze kinderen (1 van 4 en 2 van 2) niet naar de creche en school zouden gaan. Het is niet noodzakelijk, mijn man verdient voldoende om een gezin te onderhouden, maar ik doe het graag en voel me er goed bij-zonder oordeel over moeders die anders kiezen. Ik ben het dan ook in grotendeels eens met de reacties die ik hier las. Alleen, de titel van het artikel in het laatste nummer van 'groter groeien' stoorde mij erg: ik kies voor mijn kinderen! Het grootste gedeelte van moeders KIEST ervoor om kinderen te krijgen, EN het grootste gedeelte van vaders trouwens ook en dus kies je voor je kinderen als ze er eenmaal zijn, maar dat wil niet zeggen dat je ook ieder moment van de dag bij je kinderen bent. Mijn kleintjes vinden het heel fijn op school, ze worden er gestimuleerd en leren omgaan met anderen en functioneren in een sociale gemeenschap. Voor mij is het een ideale combinatie om te werken, mezelf te ontwikkelen en mijn kinderen op nummer 1 te hebben. Het belangrijkst is om je als ouders goed te voelen bij de regeling die je treft. Het is een cliche maar volgens mij is het toch echt zo dat als je het beste voor hebt met je kinderen je niets beters kunt geven.
Ik vindt inderdaad dat dat een persoonlijke keuze is die gemaakt wordt.
Ik zelf ben moeder van een zoontje van 6 mnd enn u 4 mnd in verwachting van de volgende.
En ik heb dus besloten dat ik thuis blijf en weer aan het werk ga als de kinderen naar de basisschool gaan.
Ik vindt dit de juiste keuze voor mij ik had het nooit gekund om weer te gaan werken als me kinderen zo klein zijn ik wil zelf alles mee maken en niet aan het eind van de dag horen dat me, kindje zijn eerste woordje heeft gezegd of zijn eerste stapje heeft gedaan.
Maar ja zoals ik al zei is dat persoonlijk en zit een ieder zijn karakter anders in elkaar.
gelukkig hebben we ook werkende moeders en zijn we inmiddels al jaren van het idee af dat vrouwen alleen maar voor de kinderen kunnen zorgen.
Ik zelf ben moeder van een zoontje van 6 mnd enn u 4 mnd in verwachting van de volgende.
En ik heb dus besloten dat ik thuis blijf en weer aan het werk ga als de kinderen naar de basisschool gaan.
Ik vindt dit de juiste keuze voor mij ik had het nooit gekund om weer te gaan werken als me kinderen zo klein zijn ik wil zelf alles mee maken en niet aan het eind van de dag horen dat me, kindje zijn eerste woordje heeft gezegd of zijn eerste stapje heeft gedaan.
Maar ja zoals ik al zei is dat persoonlijk en zit een ieder zijn karakter anders in elkaar.
gelukkig hebben we ook werkende moeders en zijn we inmiddels al jaren van het idee af dat vrouwen alleen maar voor de kinderen kunnen zorgen.