<p>Hoi lieve dames,</p><p>Ik heb na bijna twee jaar proberen zwanger te raken erg de behoefte om nu voor het eerst mijn verhaal te delen en hopelijk wat steun te vinden bij anderen van jullie die in een zelfde situatie zitten. In februari dit jaar hoorde wij dat de kwaliteit zaad van mijn vriend niet goed was. Dit was voor ons beide al een grote verrassing omdat we beide dachten dat het probleem bij mij zou liggen i.v.m. grote stress van mijn werk. Hierop volgde vele onderzoeken in het ziekenhuis. In eerste instantie werd gezegd dat het dusdanig slecht was dat wij in aanmerking zouden komen voor ICSI. Echter bleek na meerdere zaad onderzoeken dat de kwaliteit erg wisselt en niet zo slecht was als dit in eerste instantie leek. Hier kan geen oorzaak voor gevonden worden maar men wilde toch gaan starten met IUI. En als dit na zes keer niet lukt door naar IVF.</p><p>Voordat wij aan de IUI konden gaan beginnen werd geadviseerd om een kijkoperatie bij mij te laten uitvoeren om te zien of alles goed werkt. In augustus kon ik dan eindelijk geopereerd worden en alles bleek goed te zijn (ik heb wel last van extreme complicaties nadien gehad waarbij ik diezelfde avond nog met spoed werd opgenomen in het ziekenhuis en morfine kreeg ingespoten omdat ik mij niet meer kon bewegen van de pijn en het letterlijk uitschreeuwde. Ik heb nog nooit zoveel pijn gehad. Mijn vriend moest mijn benen op tillen om in de auto te komen. Alles waarvoor ik mijn buikspieren nodig had werkte niet meer. Ik dacht echt dat er iets ontploft was van binnen. Mijn buik leek wel 4 maanden zwanger zo gespannen stond deze. Gelukkig bleek de operatie goed te zijn gegaan en was ik een uitzondering in de bijwerkingen en hadden ze dit ook niet eerder meegemaakt). </p><p>In september konden wij starten met de eerste IUI behandeling. Ondanks we vaak tegen elkaar hebben gezegd dat de kans zo klein is en we niet te veel mogen hopen kwam dit helaas toch. Door de Chlomid en Pregnyl kreeg ik zoveel bijwerkingen dat ik toch stiekem ging hopen dat wij die lucky bastards zouden zijn bij wie t wel al in 1x zou lukken. Zo had ik steken (lees speldenprikken) ter hoogte van mijn eierstokken voor dagen lang, spontane bloedneuzen (nog nooit gehad), erg vermoeid en regelmatig misselijk. Mijn vriend en ik bespraken eerder dan aangegeven door het ziekenhuis te gaan testen. Dit was negatief en bracht ons echt van ons stuk. Toch bleven we een klein beetje hoop houden omdat ik te vroeg getest had, misschien zou het toch…? Mijn vriend noemt deze periode overigens ‘leven tussen hoop en vrees’. Dit resulteerde in iedere dag huilen als de uitslag negatief was. Uiteindelijk raakte ik 5 dagen over tijd zonder enig positief resultaat. Mijn menstruatie die uiteindelijk volgde was zwart en uiteindelijk heel donker bruin voor 5 dagen lang. </p><p>Omdat mijn baan te stressvol was ben ik daarna begonnen met een nieuwe baan. In deze maand hebben wij geen behandeling gedaan vanwege mijn proeftijd. Nu hebben wij de tweede IUI behandeling gehad op 9 november. Ik moet zeggen dat ik tegen de meeste mensen zeg dat het goed te doen is, maar ik het lichamelijk en emotioneel echt heel zwaar vind. Ik ben onderhand op een leeftijd waarbij iedereen om mij heen kinderen heeft of krijgt. En mijn vriendinnen zijn allemaal(!) binnen 4 maanden zwanger geraakt. Het doet mijn veel verdriet dat dit bij ons zo lang moet duren. Onderhand begint nu voor de meeste om mij heen de ‘tweede ronde’. Vriendinnen die goedbedoeld zeggen dat het moederschap het mooiste is wat ze hebben meegemaakt en het mij ook zo gunnen, dit vind ik heel moeilijk om te horen. </p><p>Anyway. Ik dwaal wat af. Mijn tweede IUI behandeling. Ik heb door de hormonen last van sommige dagen erge somberheid en veel aan het huilen zonder reden. Ik weet niet eens waarom ik me dan zo voel. Ik kan onredelijk kwaad worden naar mijn vriend. Voorafgaand aan de daadwerkelijke inseminatie heb ik een paar dagen voor alle ziekenhuis controles last van enorme stress. Denk hierbij aan “straks zijn mijn eitjes te veel. Straks heb ik cystes en gaat het niet door. Straks kom ik te laat op mijn afspraak” etc. Ik ga er enorm van in de controle, dit maakt mij niet zo’n leuk persoon voor mijn vriend. Ik probeer mijzelf continue toe te spreken “Jodie, je weet niet eens of je te veel eitjes zal hebben. Wacht nou eerst maar op dat ziekenhuis bezoek en als dat zo is mag je er dan verdrietig om zijn. Dit is nu niet aan de orde”. </p><p>Nu Na de IUI heb ik ditmaal sommige dagen zon extreme buikpijn dat ik er amper van kan lopen. Dat maakt dat ik dan ook niet ga hardlopen bijv. Ik ben ook zo ontzettend moe. En sommige dagen ben ik zo extreem misselijk dat ik elk moment t gevoel heb te moeten overgeven. Dit houdt soms de hele dag aan. Afgelopen dinsdag had ik weer zulke buikpijnen (echt lage krampen en drukkend gevoel. Niet de speldenprikken van de eerdere keer) waarop ik dacht dat t dit keer vast ook weer niet gaat lukken. Die gedachte maakt me dan weer erg verdrietig. Natuurlijk schop ik mezelf onder mijn hol en zoek ik afleiding, probeer ik leuke dingen te doen en ontspanning te zoeken in bijv bad. Ik probeer mijn mind sterk te houden maar dit vind ik echt zwaar. Ik wil ook niet klagen en zeiken naar de mensen om mij heen dus probeer daar vooral uit te stralen dat t allemaal wel goed komt. Het maakt het een eenzaam proces. Mijn vriend en ik hadden beide eerder nooit kunnen bedenken hoe dit van te voren zou zijn en hoeveel stress het ons geeft. Al met al heb ik denk ik wel 2,5 tot 3 week klachten. Beide willen we nu iedere maand door en geen tijd meer verspillen. Ik vind het wel zwaar om Het vooruitzicht te hebben mij zo weinig dagen mijzelf te voelen. Begrijp me niet verkeerd, ik heb er natuurlijk alles voor over. </p><p>Wat ik in ieder geval meeneem van de vorige keer is dat ik het mezelf niet meer ga aandoen eerder te testen en onnodig meerdere dagen zo van slag te zijn en toch die mini hoop te behouden. Ook hecht ik maar geen waarde meer aan de klachten die ik ervaar. Ik lees eigenlijk weinig van dergelijke verhalen waarin vrouwen eerlijk aangeven wat het traject met ze doet. Misschien dat ik daarom ook wel even de behoefte heb alles te delen en ergens herkenning te vinden. Het is een erg lang verhaal geworden, maar ik moest dit gewoon echt even kwijt (dus sorry voor al het geklaag en gezeur). </p><p>Veel liefs en sterkte voor iedereen. </p>
IUI ervaringen
- Onderwerp starter JodieS
- Startdatum
Hallo Jodie,
Hier een heel iui traject gehad, ik geloof dat we na de 7de iui pas zwanger waren. (Voor iui was t zelf proberen met clomid tabl). En nu is ons zoontje inmiddels 3.
Nadien weer vrij snel kunnen starten met weer een iui traject. Miskraam gehad voorjaar in oktober. En nu inmiddels 37weken zwanger van een tweeling. (Ik geloof na 9 iui behandelingen).
Bij het eerste traject was ik ook niet te genieten, maar dat was denk ik ook meer dat de 1 na de ander zwanger raakte. Ik kon daar echt niet tegen, en dan die babyshowers...
Neem je rust en ga samen nog leuke dingen doen, zorg voor ontspanning. Wij genoten samen nog voor onze eerste zwangerschap van zondag huispakkendag en netflix. Gewoon lekker even niks!
En praat erover met je vriend als je niet goed voelt!
Succes ???
Hier een heel iui traject gehad, ik geloof dat we na de 7de iui pas zwanger waren. (Voor iui was t zelf proberen met clomid tabl). En nu is ons zoontje inmiddels 3.
Nadien weer vrij snel kunnen starten met weer een iui traject. Miskraam gehad voorjaar in oktober. En nu inmiddels 37weken zwanger van een tweeling. (Ik geloof na 9 iui behandelingen).
Bij het eerste traject was ik ook niet te genieten, maar dat was denk ik ook meer dat de 1 na de ander zwanger raakte. Ik kon daar echt niet tegen, en dan die babyshowers...
Neem je rust en ga samen nog leuke dingen doen, zorg voor ontspanning. Wij genoten samen nog voor onze eerste zwangerschap van zondag huispakkendag en netflix. Gewoon lekker even niks!
En praat erover met je vriend als je niet goed voelt!
Succes ???
Hoi Linda,
Bedankt voor je reactie. Ik vind het fijn om herkenning te vinden. Wat fijn om te horen dat toch na een aantal IUI pogingen het gelukt is om zwanger te worden.
Bedankt dat je jouw verhaal wilde delen met mij! En bedankt voor de tip om zoveel mogelijk ontspanning proberen te zoeken met mijn vriend. Soms vergeten we dat nog wel eens..
? succes met je laatste wacht weekjes!
liefs Jodie
Bedankt voor je reactie. Ik vind het fijn om herkenning te vinden. Wat fijn om te horen dat toch na een aantal IUI pogingen het gelukt is om zwanger te worden.
Bedankt dat je jouw verhaal wilde delen met mij! En bedankt voor de tip om zoveel mogelijk ontspanning proberen te zoeken met mijn vriend. Soms vergeten we dat nog wel eens..
? succes met je laatste wacht weekjes!
liefs Jodie
Hier ook een man met slechte zaadkwaliteit, maar nog wel goed genoeg voor IUI.
Ik vond de IUI ook ontzettend zwaar, vooral mentaal gezien. Uiteindelijk ben ik ook in een depressie beland waar ik nu nog steeds medicijnen voor neem.
Onze laatste IUI (nummer 8) is december 2019 geweest, met helaas geen resultaat. Toen hebben we een pauze ingelast en in mei doorverwezen voor ivf/icsi, daar wachten we nu nog steeds op. En ik moet eerlijk zeggen dat ik het heerlijk vind om even geen hormonen te spuiten, controle echo's! Ook al is het moeilijk dat er nog steeds geen zwangerschap is.
Ik had niet zoveel last van de hormonen als jij beschrijft, dit lijkt me ook eerlijk gezegd niet normaal. Heb je dit al eens met de gyn besproken???
Ik vond de IUI ook ontzettend zwaar, vooral mentaal gezien. Uiteindelijk ben ik ook in een depressie beland waar ik nu nog steeds medicijnen voor neem.
Onze laatste IUI (nummer 8) is december 2019 geweest, met helaas geen resultaat. Toen hebben we een pauze ingelast en in mei doorverwezen voor ivf/icsi, daar wachten we nu nog steeds op. En ik moet eerlijk zeggen dat ik het heerlijk vind om even geen hormonen te spuiten, controle echo's! Ook al is het moeilijk dat er nog steeds geen zwangerschap is.
Ik had niet zoveel last van de hormonen als jij beschrijft, dit lijkt me ook eerlijk gezegd niet normaal. Heb je dit al eens met de gyn besproken???
LisB, dankje voor je openhartige reactie. Wat ontzettend verrot dat je in een depressie bent beland.. de hele behandelingen lijken me dan echt zwaar (ik heb vroeger depressies gehad, ik weet niet of ik t mentaal getrokken had ook nog in zo’n traject). Ik kan me helemaal voorstellen dat nu even de “rust” , ondanks de grote wens, wel even welkom is.
Wat wachten jullie alweer lang op het vervolg traject zeg.
wat betreft je opmerking over de gynaecoloog bespreken en de hormonen vind ik een hele goede. Ik heb daar echt geen moment over nagedacht en bedacht dat dit dan de prijs is die ik ervoor moet betalen. Nooit bedacht dat ik Miss wat meer bijwerkingen kan hebben en ik dat Miss bij een ander hormoon wel een stuk minder zou kunnen hebben. Dankjewel hiervoor!!
ik wens je heel veel sterkte in t traject wat nog komen gaat. En nogmaals bedankt voor je openhartige reactie, dat helpt me echt!
liefs Jodie
Wat wachten jullie alweer lang op het vervolg traject zeg.
wat betreft je opmerking over de gynaecoloog bespreken en de hormonen vind ik een hele goede. Ik heb daar echt geen moment over nagedacht en bedacht dat dit dan de prijs is die ik ervoor moet betalen. Nooit bedacht dat ik Miss wat meer bijwerkingen kan hebben en ik dat Miss bij een ander hormoon wel een stuk minder zou kunnen hebben. Dankjewel hiervoor!!
ik wens je heel veel sterkte in t traject wat nog komen gaat. En nogmaals bedankt voor je openhartige reactie, dat helpt me echt!
liefs Jodie
Dag JodieS,
Dank voor het delen van je verhaal. Ik deel het veel in mijn omgeving, en merk dat ik er heel veel liefde voor terugkrijg. Dat doet ons goed. Desalniettemin is het heel zwaar. Bij ons is niets gevonden bij een laparascopie, en eigenlijk lijkt het er überhaupt mooi uit te zien bij ons beiden. Echter, zijn we nu dik twee jaar bezig, en hebben we 3x IUI met hormoonstimulatie achter de rug, en nog steeds zonder resultaat. Het is heel zwaar, gezien mensen om ons heen om de haverklap kinderen krijgen, je leeft echt in een bubbel, in constante wachtstand, niet wetend waarop. Gelukkig heb ik weinig bijwerkingen van de Gonal F, hoewel mijn menstruaties wel zwaarder lijken te zijn, erg veel buikpijn nu.
Het helpt ons dus erg om er open over te zijn naar onze omgeving, en ook met andere dingen bezig te zijn (in hoeverre dat kan met corona), ik ben bijvoorbeeld meer aan het schrijven gegaan (creatief). Ook hebben we het steeds vaker over het nemen van een hond
. Maar goed, heel veel succes verder!
Groetjes.
Dank voor het delen van je verhaal. Ik deel het veel in mijn omgeving, en merk dat ik er heel veel liefde voor terugkrijg. Dat doet ons goed. Desalniettemin is het heel zwaar. Bij ons is niets gevonden bij een laparascopie, en eigenlijk lijkt het er überhaupt mooi uit te zien bij ons beiden. Echter, zijn we nu dik twee jaar bezig, en hebben we 3x IUI met hormoonstimulatie achter de rug, en nog steeds zonder resultaat. Het is heel zwaar, gezien mensen om ons heen om de haverklap kinderen krijgen, je leeft echt in een bubbel, in constante wachtstand, niet wetend waarop. Gelukkig heb ik weinig bijwerkingen van de Gonal F, hoewel mijn menstruaties wel zwaarder lijken te zijn, erg veel buikpijn nu.
Het helpt ons dus erg om er open over te zijn naar onze omgeving, en ook met andere dingen bezig te zijn (in hoeverre dat kan met corona), ik ben bijvoorbeeld meer aan het schrijven gegaan (creatief). Ook hebben we het steeds vaker over het nemen van een hond
. Maar goed, heel veel succes verder! Groetjes.