Dat is het zeker, het is de moeite en het verdriet allemaal waard. Maar het wachten vond ik ook altijd vreselijk. Al vond ik persoonlijk de onzekere 2 weken na inseminatie erger, dan kon ik het echt niet loslaten en ging toch m'n levensstijl al helemaal aanpassen. Een maand overslaan was voor mij soms weer makkelijker loslaten.
Hier na 1,5 jaar iui mogen starten, toen bij poging 3 zwanger, een miskraam gehad en daarna bij poging 2 zwanger van mijn lieve zoontje. Daarna vrij vlot weer willen starten (2x hele vroege mk gehad) en 1 poging iui net voor de corona gedaan met ook overstimulatie, dus overslaan... Maar de maand daarna, toen alles stil lag in de corona tijd ben ik toch spontaan zwanger geworden! Alsof de hormonen toch iets stimuleren in je lijf. Inmiddels 26 weken zwanger van onze dochter, met zoontje van 20 maanden erbij. Het kan dus echt allemaal goed komen!! En merk zelf dat ik echt enorm geniet van het moederschap, ook met de uitdagingen die het je geeft, omdat ik er zo naar heb verlangd. Geldt ook voor m'n man, die ik nooit op verantwoordelijkheid oid hoef te wijzen en die de leukste papa is. We hebben het ook allemaal samen doorgemaakt en in ons geval geeft dat kracht. Dus hopelijk brengt dit ook wat positieve energie! (Oh en zwanger zijn vond/vind ik dan wel weer stom haha dat had ik veel te veel geïdealiseerd ? dus alvast een tip voor de toekomst haha). Veel succes, pak lekker een wijntje en een biefstukje, baal soms maar even flink en probeer lief voor jezelf te zijn. Jouw tijd komt nog!
