IUI is weer mislukt.......

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hoi Inge

Oh ik kan me dat helemaal indenken een keertje overslaan denk je gelijk dat dat de kans was. Maar dat weet je nooit en er komt gewoon weer een nieuwe kans.

Ik zou het heel moeilijk vinden als mijn man even nee zou zeggen maar aan de andere kant heb ik me weleens afgevraagd of hij wel mee zou gaan naar het ziekenhuis omdat hij dat echt als een enorme druk en last zou ervaren denk ik, niet dat hij het er niet voor over zou hebben maar gewoon  moeilijk om het zo op commando te doen. Wat dat betreft heb ik wel veel respect voor de mannen zoals die van jou die dat zo doen.

Ik hoop echt voor jullie dat de maand erna jullie met nieuwe frisse moed ertegen kunnen gaan en wat zullen we blij zijn voor jullie als het raak is. Mensen met zoveel moed en wilskracht krijgen vaak hun kindje uiteindelijk wel, dat heb ik vaker om me heen gezien!

Succes en liefs
LL

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hai Liselotte!!

Je hebt gelijk. Het gaat een keer goedkomen!! Ik ben het wachten alleen zo beu!! Ik ben met de pil gestopt toen ik 28 was en nu ben ik 31en het enige wat ik heb overgehouden aan mijn 1e en enige zwangerschap is een miskraam! Bleeeegghh!! Maargoed wat doe je eraan? Me druk maken is totaal zinloos lijkt mij!

Het is inderdaad een behoorlijke belasting voor de man dat hele ziekenhuis gebeuren. Je moet toch maar mooi 's ochtends vroeg in zo'n klinisch hokje 2 potjes vullen. Maargoed ze krijgen er wel een spannend filmpje bij. (Whahahahahaha)
Gelukkig doet mijn man er niet moeilijk over en lukt het altijd al is het natuurlijk niet leuk. Maarja je moet er wat voor doen he als je echt graag een kindje wil.

Ik ga even een koppie thee zetten.

Dag lieve meiden!

lfs inge

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hoi,

Tjee, Inge..ik heb bewondering voor je positieve kant, hou vol !!
Het lijkt mij inderdaad ook voor je man wel heftig.
Mijn vent staat ook niet echt te springen om sex op commando. Als het mijn vruchtbare dagen zijn dan voelt hij zich net een zaaddonor en daar baalt hij dan van..alsof dat dan het enige doel is van de sex. Ik vind het wel moeilijk want ik voel me dan ook wel een beetje afgewezen door hem..als je je even over je drukke leven heen zet en een beetje zin maakt kan je er toch nog wat leuks van maken ..of niet ?
Maar goed..hij is druk druk druk..en als hij eindelijk achter zijn computer komt is hij zo moe dat hij meteen wil slapen ..of ik lig zelf al te slapen.

Ach , ik mag niet klagen dat weet ik wel..ik heb twee kids maar vandaag ben ik wel een beetje er doorheen.
Ik heb een eigen bedrijfje en het is zo hectisch allemaal..dan nog de kids..het huishouden..en nadat ik vanavond eindelijk zit en ik mijn man een beetje probeer te verleiden..wijst hij me af ! Godver ...
Maakt me schoonzus ook nog een opmerking over hoe moe ze nu is (zij was gelijk met mij zwanger..alleen ik kreeg een miskraam en zij niet !) Ik kan even geen medeleven met haar hebben hoor..ik zie haar maar steeds zwangerder worden..en vandaag is eigenlijk de eerste dag dat dat mij nekt !

Nou goed..dit was even mijn klaagzang..

liefs Issabel

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hoi Inge,


Wat ontzettend balen voor je dat jullie 2e iui niet aangeslagen is!


Ik heb een beetje in het zelfde schuitje als jij gezeten. Anderhalve maand na mijn curettage is de broer van mijn man plotseling overleden. Bij ons is het klusnivo toen een tijd echt naar nul teruggezakt. In eerste instantie waren we natuurlijk vooral bezig met het overlijden van zijn broertje en hadden we wel andere dingen aan ons hoofd. Maar in de periode voordat zijn broertje overleed, stonden wij precies op het punt om weer een nieuwe poging te gaan doen om zwanger te worden.


Na 2 maanden geen klusactiviteit begon het bij mij weer te kriebelen. Voelde me wel een ongelofelijk egocentrische trut dat ik graag weer aan de klus wilde, maar ik wilde (en nog steeds) heel graag weer zwanger worden. En hoewel wij nog niet zo lang bezig zijn, heeft het mij wel jaren gekost om mijn man zover te krijgen dat hij een kindje krijgen ook een goed idee vond. Overal die dikke buiken en die schattige kleine hummeltjes zien, en geen activiteit aan het thuisfront, klinkt mij heel bekend in de oren. Ik heb het er met mijn man toen ook over gehad, maar hij gaf duidelijk aan dat hij het op dat moment niet kon opbrengen, dat er nog geen ruimte was voor andere dingen dan het verlies van zijn broertje. Heel goed te begrijpen, maar wel verdraaide lastig als je zelf heel graag andere activiteiten wilt! Maar hem dwingen is natuurlijk ook geen optie.


Wat mij toen wel heeft geholpen om een beetje mijn geduld te houden, is de gedachte dat ik samen met hem een kindje wil en niet met zomaar een kerel. Ik heb er ook wel eens gedacht wat er zou gebeuren als we geen kinderen zouden kunnen krijgen. Uiteraard zou ik dat vreselijk vinden en zal het een pittige weg zijn om dat ooit te accepteren. Maar ik realiseerde me wel dat voor mij het krijgen van een kind niet belangrijker is dan mijn relatie met hem. Die gedachte heeft mij wel geholpen om geduld op te brengen en in de ‘wachttijd’ vooral even energie te steken in mezelf en in onze relatie. We zijn nu weer een paar maanden verder en ik moet zeggen dat ik blij ben dat ik nog wat geduld heb opgebracht, nu staan we er allebei weer helemaal achter en kunnen we allebei weer genieten van de gedachte dat we klussen voor een mooi doel.


Lang verhaal en hoewel mijn situatie absoluut anders dan die van jou, hoop ik dat mijn verhaal je een beetje helpt. Ik zou proberen om hem even de ruimte te geven, hoe moeilijk dat voor jou ook is. IUI is een spannend en energievretend proces. Het lijkt me belangrijk dat je daar echt samen achter kan staan. Als je hem even tijd geeft, kan hij er ook weer voor jou zijn.


Heel veel sterkte om het geduld op brengen en vergeet in de tussentijd niet te genieten van het leven.En als je het even niet meer hebt, kun je het hier in elk geval van je af schrijven.

Groetjes, Em