A
Anoniem
Guest
Hoi meiden,
Ja ik moet het toch even kwijt, want ik word er af en toe gewoon gek van. Mijn schoonouders gaan af en toe tot het uiterste.
Ze zijn al vanaf het moment dat ons meisje geboren werd bezig om alles te willen betalen wat we nodig hebben. Dan heb ik het over speelgoed, kleren, autostoeltje en noem maar op. Ik heb daar dus heel erg veel moeite mee. Mijn man is enigskind en wordt materialistisch erg verwend. Ik heb nog een zusje en mijn ouders kunnen en willen niet vanalles voor hun kleindochter kopen. Want zeggen ze, wat we voor jou doen moeten we ook voor je zus doen en dat kunnen ze gewoon niet opbrengen. Vind ik ook niet erg, want ze hebben helemaal gelijk.
Maar nu het probleem. Onze meid loopt dus al een tijdje en ik vond het nu wel tijd voor een paar echte schoenen. Nou mijn schoonouders stonden erop om ze te betalen. Nouja oke dan maar, want anders zijn ze weer beledigd. Het probleem alleen is niet dat ze het betalen, maar dat ook iedereen moet weten dat zij ze betaald hebben. Waren we gisteren op een verjaardag, wordt er direct bij binnenkomst door oma geroepen. Heeft ze geen mooie schoenen. Die heeft ze van opa en oma gekregen. rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr dan moet ik me dus al beheersen. Ik kan daar gewoon niet tegen. Het allerergste vind ik nog dat ze dit dus ook doen waar mijn ouders bij zijn. Terwijl ze heel goed weten dat zij dit financieel gewoon niet kunnen opbrengen, als ze het al wilden doen. Daar wordt ik dan echt niet goed van, wordt er boos om maar ook heel erg verdrietig.
Nou hebben we gistermorgen het fietsstoeltje eindelijk gehaald. Willen ze dat ook alweer betalen. Ben toen dus heel duidelijk geweest dat ik dit absoluut niet wilde hebben.
Zo gaat het dus met alles. Zodra wij besluiten dat we iets nodig hebben dan willen zij het voor ons kopen. Net of we het zelf niet kunnen betalen.
Onze meid gaat 1 dag in de week naar mijn schoonouders. Maar ze hebben dus niet eens iets te spelen voor haar. Als wat boekjes, waar ze alleen met opa en oma in mag lezen dus niet zelf mee mag slepen. En babyspullen waar ze niet naar omkijkt. Ze kopen dus niks nieuws, alles moet geleend zijn. Daar willen ze dan geen geld aan kwijt.
Het toppunt van alles was dat ze een doosje hebben gekocht voor haar eerste tandje (dat uitvalt). Ja hoor mevrouw heeft nog niet eens een heel gebit of de tanden moeten al uitvallen. Want oma wilde graag dat tandje hebben, kon ze dat aan het kettinkje laten maken waar dat van mijn man ook aanhangt. Dat geloof je toch niet. Ik heb haar met open mond zitten aankijken. Mijn man heeft toen heel duidelijk gezegd dat dat tandje voor ons was. We kunnen het niet aan jou geven, zei hij, want ze heeft nog een oma. Daarbij vind ik, zei hij, dat dat tandje voor haar eigen moeder is. Mijn schoonmoeder wist toen niet wat ze moest zeggen. Maar heeft het tandendoosje uiteindelijk aan mijn man meegegeven voor hier.
Af en toe word ik er dus helemaal gestoord van. Tegen mijn man kan ik ook niet iedere keer blijven zeuren, want hij zit er natuurlijk tussenin. Hij zit ook heel goed dat ik me aan bepaalde zaken erger en gelukkig zegt hij er dan zelf ook iets van. Ik kan namelijk niet altijd mijn mond houden.
Sorry voor het lange verhaal, maar ik moest het echt even kwijt.
Groetjes Anne
Ja ik moet het toch even kwijt, want ik word er af en toe gewoon gek van. Mijn schoonouders gaan af en toe tot het uiterste.
Ze zijn al vanaf het moment dat ons meisje geboren werd bezig om alles te willen betalen wat we nodig hebben. Dan heb ik het over speelgoed, kleren, autostoeltje en noem maar op. Ik heb daar dus heel erg veel moeite mee. Mijn man is enigskind en wordt materialistisch erg verwend. Ik heb nog een zusje en mijn ouders kunnen en willen niet vanalles voor hun kleindochter kopen. Want zeggen ze, wat we voor jou doen moeten we ook voor je zus doen en dat kunnen ze gewoon niet opbrengen. Vind ik ook niet erg, want ze hebben helemaal gelijk.
Maar nu het probleem. Onze meid loopt dus al een tijdje en ik vond het nu wel tijd voor een paar echte schoenen. Nou mijn schoonouders stonden erop om ze te betalen. Nouja oke dan maar, want anders zijn ze weer beledigd. Het probleem alleen is niet dat ze het betalen, maar dat ook iedereen moet weten dat zij ze betaald hebben. Waren we gisteren op een verjaardag, wordt er direct bij binnenkomst door oma geroepen. Heeft ze geen mooie schoenen. Die heeft ze van opa en oma gekregen. rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr dan moet ik me dus al beheersen. Ik kan daar gewoon niet tegen. Het allerergste vind ik nog dat ze dit dus ook doen waar mijn ouders bij zijn. Terwijl ze heel goed weten dat zij dit financieel gewoon niet kunnen opbrengen, als ze het al wilden doen. Daar wordt ik dan echt niet goed van, wordt er boos om maar ook heel erg verdrietig.
Nou hebben we gistermorgen het fietsstoeltje eindelijk gehaald. Willen ze dat ook alweer betalen. Ben toen dus heel duidelijk geweest dat ik dit absoluut niet wilde hebben.
Zo gaat het dus met alles. Zodra wij besluiten dat we iets nodig hebben dan willen zij het voor ons kopen. Net of we het zelf niet kunnen betalen.
Onze meid gaat 1 dag in de week naar mijn schoonouders. Maar ze hebben dus niet eens iets te spelen voor haar. Als wat boekjes, waar ze alleen met opa en oma in mag lezen dus niet zelf mee mag slepen. En babyspullen waar ze niet naar omkijkt. Ze kopen dus niks nieuws, alles moet geleend zijn. Daar willen ze dan geen geld aan kwijt.
Het toppunt van alles was dat ze een doosje hebben gekocht voor haar eerste tandje (dat uitvalt). Ja hoor mevrouw heeft nog niet eens een heel gebit of de tanden moeten al uitvallen. Want oma wilde graag dat tandje hebben, kon ze dat aan het kettinkje laten maken waar dat van mijn man ook aanhangt. Dat geloof je toch niet. Ik heb haar met open mond zitten aankijken. Mijn man heeft toen heel duidelijk gezegd dat dat tandje voor ons was. We kunnen het niet aan jou geven, zei hij, want ze heeft nog een oma. Daarbij vind ik, zei hij, dat dat tandje voor haar eigen moeder is. Mijn schoonmoeder wist toen niet wat ze moest zeggen. Maar heeft het tandendoosje uiteindelijk aan mijn man meegegeven voor hier.
Af en toe word ik er dus helemaal gestoord van. Tegen mijn man kan ik ook niet iedere keer blijven zeuren, want hij zit er natuurlijk tussenin. Hij zit ook heel goed dat ik me aan bepaalde zaken erger en gelukkig zegt hij er dan zelf ook iets van. Ik kan namelijk niet altijd mijn mond houden.
Sorry voor het lange verhaal, maar ik moest het echt even kwijt.
Groetjes Anne