via een collega ben ik op deze site gekomen zij heeft net haar dochtertje verloren,ik dacht dat ik er wel over heen zou groeien met de tijd maar het zit toch dieper dan ik dacht nadat ik hoorde wat haar was overkomen ben ik zowel geestelijk als lichaamelijk in gestort.
het was zomer 2002 en ik was zwanger van ons vierde kindje alles verliep bijna net zoals bij de andere al voelde ik me wel anders ik groeide flink maar na 22 weken kwam ik niets meer aan viel zelfs weer af maar ja alles was oke het kindje bewoog lekker in mij had geen rede voor twijfel dat er iets niet goed zou zijn ,ik had die donderdag controle dus dan zou ik het wel horen maar nee hoor het hartje ging te keer als een gek mijn andere kinderen waren er bij trots waren ze ,ze hoorden hun broertje of zusje opgelucht naar huis dus,de volgende dag kreeg ik tijdens het eten opeens een nat gevoel toen ik naar de wc ging bleek ik flink bloed teverliezen ik raakte lichtelijk in paniek waarop ik terug liep en mijn man vroeg de verloskundige te bellen zij was er binnen enkele seconden
na alles gevoeld te hebben gingen we naar het hartje luisteren maar die kon zij niet vinden waar op zij meteen het ziekenhuis belde alwaar enkele minuten later werd bevestigd dat ons kindje was overleden.ik geloofde het niet dat kon niet waar zijn gister had ik het nog vol enthousiasme gehoord , de gynecoloog was heel rustig en kalm en luisterde nog een keer maar nee het bleef stil .
we gingen na een tijdje weer naar huis beide in een roes en vol met vragen er zit een kindje in mij wat niet meer leeft
die maandag zou ik ingelijd worden maar dat was niet nodig want zondag 6oktober is onze zoon sam geboren wat voor ons een hele gebeurtenis was en kindje op de wereld zetten wat al overleden was heel dubbel allemaal.daarna gaat alles zo snel je moet van alles beslissen pillen slikken om je borstvoeding te stoppen etc
een paar uur later ging ik zo als ikdat zelf noemde leeg naar huis en dikke buik maar leeg.
de eerste paar weken heb ik alleen maar gehuild en gehuild ik kon niets anders
probeerde me sterk te houden maar dat ging niet lichamelijk had ik ook veel klachten verloor veel bloed,maarja na een paar weken moest ik weer de andere kinderen naar school brengen en dan begint het pas mensen kunnen zo hard zijn en gemeen het ergste wat ik van een moeder op het school plein te horen kreeg was van oh je was toch maar een paar maandene zwanger je hebt toch nog drie andere kinderen,ja en deze was zeer welkom hoor! ik denk dat mensen zich niet realiseren hoeveel pijn ze andere daarmee doen.
daarna ben ik in een cirkel terrecht gekomen mijn man en ik hadden een eigen zaak dus hij moest daar zijn ik had de andere kinderen dus tijd voor verdriet was er niet meer maar s avonds in bed als mijn man sliep kwamen de tranen en zo viel ik dan in slaap ,nu trouwens weer ,we hadden allebei verdriet allen verwerken we het appart en totaal verschillend .
ik kwam terrecht bij een psyciater en bij de gynecoloog om er maar over te pratenik weet nog dat hij zij de meeste huwelijken houden het geen half jaar vol als mensen zoiets meehebben gemaakt en helaas de man kreeg gelijk doordat mijn man en ik het totaal verschillend verwerkten liep ons huwelijk stuk.
vandaag de dag heb ik er nog steeds last van soms is het weg maar het beheerst toch wel een groot deel van me leven
ik hoop ooit nog eens zwanger te worden en het mooiste wat er is nog een keer te mogen beleven.
mama van vier prachtige zonen
het was zomer 2002 en ik was zwanger van ons vierde kindje alles verliep bijna net zoals bij de andere al voelde ik me wel anders ik groeide flink maar na 22 weken kwam ik niets meer aan viel zelfs weer af maar ja alles was oke het kindje bewoog lekker in mij had geen rede voor twijfel dat er iets niet goed zou zijn ,ik had die donderdag controle dus dan zou ik het wel horen maar nee hoor het hartje ging te keer als een gek mijn andere kinderen waren er bij trots waren ze ,ze hoorden hun broertje of zusje opgelucht naar huis dus,de volgende dag kreeg ik tijdens het eten opeens een nat gevoel toen ik naar de wc ging bleek ik flink bloed teverliezen ik raakte lichtelijk in paniek waarop ik terug liep en mijn man vroeg de verloskundige te bellen zij was er binnen enkele seconden
na alles gevoeld te hebben gingen we naar het hartje luisteren maar die kon zij niet vinden waar op zij meteen het ziekenhuis belde alwaar enkele minuten later werd bevestigd dat ons kindje was overleden.ik geloofde het niet dat kon niet waar zijn gister had ik het nog vol enthousiasme gehoord , de gynecoloog was heel rustig en kalm en luisterde nog een keer maar nee het bleef stil .
we gingen na een tijdje weer naar huis beide in een roes en vol met vragen er zit een kindje in mij wat niet meer leeft
die maandag zou ik ingelijd worden maar dat was niet nodig want zondag 6oktober is onze zoon sam geboren wat voor ons een hele gebeurtenis was en kindje op de wereld zetten wat al overleden was heel dubbel allemaal.daarna gaat alles zo snel je moet van alles beslissen pillen slikken om je borstvoeding te stoppen etc
een paar uur later ging ik zo als ikdat zelf noemde leeg naar huis en dikke buik maar leeg.
de eerste paar weken heb ik alleen maar gehuild en gehuild ik kon niets anders
probeerde me sterk te houden maar dat ging niet lichamelijk had ik ook veel klachten verloor veel bloed,maarja na een paar weken moest ik weer de andere kinderen naar school brengen en dan begint het pas mensen kunnen zo hard zijn en gemeen het ergste wat ik van een moeder op het school plein te horen kreeg was van oh je was toch maar een paar maandene zwanger je hebt toch nog drie andere kinderen,ja en deze was zeer welkom hoor! ik denk dat mensen zich niet realiseren hoeveel pijn ze andere daarmee doen.
daarna ben ik in een cirkel terrecht gekomen mijn man en ik hadden een eigen zaak dus hij moest daar zijn ik had de andere kinderen dus tijd voor verdriet was er niet meer maar s avonds in bed als mijn man sliep kwamen de tranen en zo viel ik dan in slaap ,nu trouwens weer ,we hadden allebei verdriet allen verwerken we het appart en totaal verschillend .
ik kwam terrecht bij een psyciater en bij de gynecoloog om er maar over te pratenik weet nog dat hij zij de meeste huwelijken houden het geen half jaar vol als mensen zoiets meehebben gemaakt en helaas de man kreeg gelijk doordat mijn man en ik het totaal verschillend verwerkten liep ons huwelijk stuk.
vandaag de dag heb ik er nog steeds last van soms is het weg maar het beheerst toch wel een groot deel van me leven
ik hoop ooit nog eens zwanger te worden en het mooiste wat er is nog een keer te mogen beleven.
mama van vier prachtige zonen
);