je hebt er nog 3

Weet je wat ik altijd maar denk als ik weer zo'n rare opmerking krijg waar ik niets mee kan?
Die mensen weten gewoon niet wat ze moeten zeggen en willen je troost bieden, dat doen ze zo niet, maar ach.....laat het maar.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik het verlies redelijk hebben kunnen verwerken (mijn man en ik zijn vrij nuchter en ons kindje was ook ziek), maar het heeft wel een zodanige inpact dat mijn nieuwe zwangerschap nu emotioneel heel zwaar is .

Zo begint mijn buik te groeien, maar kan ik pas weer trots zijn na een goede echo.
Ik bedek hem ook nog heel veel, vooral ook om onze oudste het nog niet te laten zien (alsof je er nog om heen kan).
Op één of andere manier dij ik nog meer uit dan de vorige keren. Maar ben ik er veel minder trots op.

Wel merk ik dat onze teleurstellingen ook teleurstellingen zijn geweest voor onze ouders.

Waar ik vooral wel heel blij om ben en vooral nu  ik jouw verhaal lees Linda, is dat mijn man en ik er wel heel goed over kunnen praten. Wij hebben alle teleurstellingen goed kunnen verwerken en vooral het verlies vorig jaar heel goed samen kunnen delen.
Als onze oudste op bed lag, zaten wij samen te huilen. De ene avond troostte hij mij en de andere avond ik hem.
Het kan dus ook zo zijn dat het een relatie versterkt, zoals bij ons is gebeurd.
Nu heb ik vandaag mijn 3e controle echo om te zien of ons kindje het nog steeds goed doet (ben rond de 12 weken zwanger) en mijn man en ik voelen gelukkig allebei de spanning vandaag. We zullen wel zien.

Wel kan ik mij voorstellen dat het met een nieuwe partner die het verlies niet heeft meegemaakt, moeilijk is om zich in te leven in jou en jouw gevoelens.
Jij draagt zoveel verdriet met je mee en teleurstelling van jouw verloren kindje, dat kan iemand die dat niet heeft meegemaakt, zich niet voorstellen.
Laat staan dat die begrijpt hoe onzeker je tijdens een nieuwe zwangerschap zult zijn en ook zult blijven, totdat je een gezond kindje in je armen hebt!

Ik wens je heel veel sterkte en vooral veel geluk toe met jouw andere kinderen en hopelijk ooit nog een kindje!

gr mama van MD


 
Lieve meid,

Jouw verhaal is hartverscheurend. Ik ben blij dat je hier je verhaal van je afschrijft. Ik heb gemerkt dat dat goed is om te doen. Ik heb een vriendin die haar kindje heeft verloren 2 jaar geleden ze was toen 20 weken zwanger, ik ben mijn kindje dit jaar februari verloren ik was 22,6 weken zwanger. Gelukkig kan ik veel met haar praten en zij waarschuwde mij al dat het verwerkingsproces bij mannen toch geheel anders is dan bij vrouwen.

Ik ben blij dat ze me dat heeft gezegd anders had ik mijn man veel kwalijk genomen. Ik was eerst gesloten en ben toen naar een natuurgeneeskundige gegaan. Toen ik   thuiskwam heb ik mijn man alles over dat gesprek verteld. Ook hij was begon te vertellen........... Vanaf dat moment waren de communicatielijnen weer open en waren we samen op weg.

Op dit moment ben ik weer zwanger en inderdaad is het zeer spannend en niet onbezorgd, maar ik ben zeer positief en probeer dat vast te houden.

Ik vind het vreselijk dat je 2 klappen hebt gehad eerst je kindje verliezen en of je daarnaast geen hebt of 10 dat ene kindje was zeer welkom en daarnaast het verlies van je huwelijk, dat is allemaal niet niets. Ondertussen moet je er ook nog zijn voor je kinderen, ga er maar eens aan staan. Ik vind dat knap.

Ik hoop voor jou dat je een lieve man tegenkomt en dat nog een keer een gezonde zwangerschap mag meemaken.

veel liefs
talke
 
quote: mama van MD reageerde document.write(friendlyDateTimeFromStr('11-06-2007 10:01:25'));

Weet je wat ik altijd maar denk als ik weer zo'n rare opmerking krijg waar ik niets mee kan?
Die mensen weten gewoon niet wat ze moeten zeggen en willen je troost bieden, dat doen ze zo niet, maar ach.....laat het maar.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik het verlies redelijk hebben kunnen verwerken (mijn man en ik zijn vrij nuchter en ons kindje was ook ziek), maar het heeft wel een zodanige inpact dat mijn nieuwe zwangerschap nu emotioneel heel zwaar is .

Zo begint mijn buik te groeien, maar kan ik pas weer trots zijn na een goede echo.
Ik bedek hem ook nog heel veel, vooral ook om onze oudste het nog niet te laten zien (alsof je er nog om heen kan).
Op één of andere manier dij ik nog meer uit dan de vorige keren. Maar ben ik er veel minder trots op.

Wel merk ik dat onze teleurstellingen ook teleurstellingen zijn geweest voor onze ouders.

Waar ik vooral wel heel blij om ben en vooral nu  ik jouw verhaal lees Linda, is dat mijn man en ik er wel heel goed over kunnen praten. Wij hebben alle teleurstellingen goed kunnen verwerken en vooral het verlies vorig jaar heel goed samen kunnen delen.
Als onze oudste op bed lag, zaten wij samen te huilen. De ene avond troostte hij mij en de andere avond ik hem.
Het kan dus ook zo zijn dat het een relatie versterkt, zoals bij ons is gebeurd.
Nu heb ik vandaag mijn 3e controle echo om te zien of ons kindje het nog steeds goed doet (ben rond de 12 weken zwanger) en mijn man en ik voelen gelukkig allebei de spanning vandaag. We zullen wel zien.

Wel kan ik mij voorstellen dat het met een nieuwe partner die het verlies niet heeft meegemaakt, moeilijk is om zich in te leven in jou en jouw gevoelens.
Jij draagt zoveel verdriet met je mee en teleurstelling van jouw verloren kindje, dat kan iemand die dat niet heeft meegemaakt, zich niet voorstellen.
Laat staan dat die begrijpt hoe onzeker je tijdens een nieuwe zwangerschap zult zijn en ook zult blijven, totdat je een gezond kindje in je armen hebt!

Ik wens je heel veel sterkte en vooral veel geluk toe met jouw andere kinderen en hopelijk ooit nog een kindje!

gr mama van MD






 
bij deze wil ik je bedanken voor je berichtje   als ik zo de reacties van iedereen lees denk ik wat een ellende maken sommige   mensen mee hebben we hier om gevraagd ,nee is het soms een beproeving op iets   het doet me helaas wel goed dat er mensen zijn die me zo kunnen steunen ,de laatste tijd merk ik dat ik veel behoefte heb om er over te praten komt omdat ik helemaal niet lekker in mijn vel zit ,ik las vanavond een verhaal van een man die zijn twee kindjes en vriendin heeft verloren dan denk ik wat heb ik dan nog een mazzel kom op lin niet zeuren door vechten en dat ga ik ook doen ook al ishet zwaar
ik wens je heel veel kracht toe en verders een gezonde zwangerschap.

groetjes linda
 
quote: Talke reageerde document.write(friendlyDateTimeFromStr('11-06-2007 23:31:03'));

Lieve meid,

Jouw verhaal is hartverscheurend. Ik ben blij dat je hier je verhaal van je afschrijft. Ik heb gemerkt dat dat goed is om te doen. Ik heb een vriendin die haar kindje heeft verloren 2 jaar geleden ze was toen 20 weken zwanger, ik ben mijn kindje dit jaar februari verloren ik was 22,6 weken zwanger. Gelukkig kan ik veel met haar praten en zij waarschuwde mij al dat het verwerkingsproces bij mannen toch geheel anders is dan bij vrouwen.

Ik ben blij dat ze me dat heeft gezegd anders had ik mijn man veel kwalijk genomen. Ik was eerst gesloten en ben toen naar een natuurgeneeskundige gegaan. Toen ik   thuiskwam heb ik mijn man alles over dat gesprek verteld. Ook hij was begon te vertellen........... Vanaf dat moment waren de communicatielijnen weer open en waren we samen op weg.

Op dit moment ben ik weer zwanger en inderdaad is het zeer spannend en niet onbezorgd, maar ik ben zeer positief en probeer dat vast te houden.

Ik vind het vreselijk dat je 2 klappen hebt gehad eerst je kindje verliezen en of je daarnaast geen hebt of 10 dat ene kindje was zeer welkom en daarnaast het verlies van je huwelijk, dat is allemaal niet niets. Ondertussen moet je er ook nog zijn voor je kinderen, ga er maar eens aan staan. Ik vind dat knap.

Ik hoop voor jou dat je een lieve man tegenkomt en dat nog een keer een gezonde zwangerschap mag meemaken.

veel liefs
talke




 
hoi talke,

thanks voor je reactie fijn dat er mensen met je me leven
ja helaas heb ik me ook in het begin afgesloten wat denk ik een hele gewone reactie is je wil de wereld even niet meer aan ,later had ik wel behoefte om te praten maar was er helaas geen reactie terug we kwamen steeds verder van elkaar af te staan ,ergenissen ,ruzie s, onbegrip en een tijdelijke breakdown die door hem werd omgezet in een scheiding weer een klap die je moet verwerken
mijn licht puntje waren de kids die gaven en geven me kracht met behulp van een goede vrijgezelle vriend ben ik uit dat dal gekropen na 4jaar vechten dacht ik er wel te zijn alles te hebben gehad maar helaas ik ben er weer ingevallen
heb lichamelijke klachten die het niet makkelijker maken en nieuwe vriend die niet weet wat hij met me aan moet ik merk dat ik me eigen weer begin af te sluiten,mijn wens naar een kindje wordt met de dag sterkerterwijl mijn lichaam van alles begint te vertonen
ik heb de stap naar de huisarts gezet hopelijk kan hij me helpen
want mijn lontje wordt steeds korter

ik hoop dat bij jullie alles oke gaat en blijft

liefs linda
 
Doe vooral rustig aan en denk even aan jezelf.
Daarnaast hoef je niet te denken dat jij geen verdriet mag hebben, omdat anderen het erger hebben meegemaakt.
Het kan altijd erger, dat maakt jouw verdriet niet minder.

Je hebt veel moeten verduren in een tijd waarin je hormoniaal ook nog niet in orde was.
De huisarts is misschien niet zo'n slecht idee, het kan echt helpen als je jouw gevoelens en ervaringen even goed op een rij krijgt.

Ik wens je heel veel sterkte en moed om dit te doen!

gr mama van MD
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan