Je lichaam faalt

Ik herken het wel een beetje. Niet over de bevalling, maar ik ben zwanger van de tweede en beiden zijn ziekenhuisbevruchtingen om het zo maar even te noemen. Ik heb het best moeilijk gehad met dat ik/wij niet natuurlijk kunnen verwekken. Dat voelde wel ergens alsof ik mijn rol als vrouw niet kon doen. Het komt best vaak voor. Maar in mijn directe omgeving niet. Het voelde alsof ik als vrouw kapot was, want anderen konden het allemaal wel. Heel middeleeuws, I know... En rationeel gezien weet ik dat ik gewoon een kind gegroeid en gebaard heb, een kopietje van ons, en dat is superbijzonder! Nu de tweede ook al bijna op het eind. En mijn lichaam kraakt eronder, je ziet de sporen van elke stap. Streepjes, slappe huid, borsten die duidelijk melk gegeven hebben, en die zak van mn buik toen er geen kleintje meer in zat. Maar nu ook alle tekenen van hoog zwanger zijn. Je hele lijf verandert door het groeien en baren van kinderen. En dat vind ik wel een heel mooi bewijs naar mezelf toe dat ik wel degelijk een vrouw met kinderen ben. Ook al had ik een zetje nodig. Het is nu maar een detail in een veel groter verhaal geworden. 
Maar ik snap je, het detail steekt soms wel.
 
 
Het is idd het detail, waar anderen soms een heel ding van kunnen maken! Ik herken het ook niet in mijn omgeving dus vandaar dat het voor mij als falen kan voelen!
 
Ik herken het wel deels. Ik heb 2 keizersnedes gehad. De geboorte van onze oudste had ik nooit kunnen overleven zonder keizersnede. Maar of dat nou falen is? Ik moest er wel om rouwen. Om het idee dat ik en mijn zoon het nooit overleefd zouden hebben. Bij de tweede heb ik dit minder. Het is nu wel verwerkt. Ik kán wél een moeder zijn voor onze zoontjes. Daar ben ik trots op en zou jij ook mogen zijn. Dat is zo veel meer waard dan die ene dag dat je niet natuurlijk bent bevallen, maar gewoon wat meer hulp nodig had. Die hulp was er en nu kun je een moeder zijn. Wees daar extra trots op!
 
Hee wat herkenbaar jouw verhaal! 
Mag ik vragen hoe je 'weet' dat je geen ontsluitingsweeen hebt? Ben je dan bij beide kindjes rond de 42 weken ingeleid? 
Ik ben bij de eerste na 42 ingeleid en maakte ook niet zelf weeen aan. Ben nu bang dat het zich gaat herhalen. Zit nog niet op 40 weken dus weet natuurlijk niks zeker. Maar toch is er de angst.... 
 
Dank je wel voor je bericht. Bij de eerste had ik al ruim 8 cm ontsluiting, toen mn vliezen braken en ik had geen weeën, kort daarop wel persweeen. De tweede is gehaald met 40+3, omdat het een groot kind was. Tijdens het inwendig onderzoek had ik al ruim 5 cm, zonder iets. Na het strippen en het breken van de vliezen 8 en verder gaat het niet. Dus toen heb ik wee-opwekkers gekregen. Met de na controle van de bevalling zei de verloskundige dus dat ik daar wel rekening mee moest houden dat ik alleen maar persweeen heb.
 
Wat gek joh! Dat een lijf ook op die manier kan werken. Heb je verder ook een hele hoge pijngrens?
Ken je drs. Mama (wijzer in verwachting)? Zij hadden van de week een prachtige post op insta over natuurlijk bevallen: noem elke geboorte alsjeblieft een natuurlijk geboorte, want fuck he, 9 maanden lang een mensje gebouwd en omdat er de laatste 10 minuten een kunstgreep wordt gedaan, noemen we hdt niet natuurlijk meer. Of een bevalling inleiden, zet maar een streep door natuurlijk. 
Wat een denigrerend principe en nodeloze pijn voor prille ouders. Het laatste waar je ook nog last van wilt hebbe  als je net een kind op de wereld hebt gezet is schuldgevoelen, buiten een norm vallen, of schaamte.
Elke geboorte is een prestatie van wereldformaat, dat verdient een applaus en een luisterend empathisch oor voor alle gevoelens die erbij komen kijken! 
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan