Je wereld op z'n kop?

Hiya Mommas!

My god....hier kan ik wel een boek over schrijven. Steeds als ik probeer hier een soort van antwoord op te formuleren schieten me weer nieuw dingen te binnen.
Ik heb zoals Nelleke het al zo mooi beschreef ook ontzettende Leeuwinnen gevoelens....kom niet aan mijn kind!
Ik ben ineens ook veel milieu bewuster gaan leven. Ik was daar al mee bezig voordat we Max hadden, maar nu vind ik het helemaal belangrijk.
Ik ben veel minder een "people pleaser" geworden....het kan me niet zoveel meer schelen wat anderen van mij vinden......niks kan toch tippen aan wat Max voor mij voelt. Ik bedoel, hij denkt dat mijn kusjes zomaar magisch alle pijntjes kunnen oplossen! Nah, daar ketst toch elk negatief comentaar op af!
En nu Max wat ouder wordt realiseer ik me ook ineens dat hoe onzeker je soms ook kan zijn qua ouderschap, hij is het levende bewijs dat we het prima doen. Hij is een vrolijke, ondeugende, actieve, sociale lieverd met een enorm gevoel voor humor en ik ben zo onder de indruk van het feit dat wij zijn ouders mogen zijn. Dames.....we boffen maar allemaal!

En wederom net als Nelleke, mijn hart breekt bij het zien van (kinder)leed. Onbewust plaats ik mezelf meteen in de schoenen van die arme arme moeders. Die moeten toch hetzelfde voelen voor hun kinderen als wij?! De wanhoop op gezichten van ouders die hun kind niet kunnen voeden of geen medische hulp kunnen bieden, daar draait mijn maag zich van om. Ik schaam me bijna voor het feit dat ik er thuis, op de bank in een leuk huis met een tuin en een auto voor de deur naar kan kijken op de tv.

Ajuus, ilja
 
Er zijn heel veel mooie momenten, maar die me te binnen schieten zijn:

's Ochtends als Rebecca wakker wordt, roept ze of papa of mama, en dan op een manier van "Ik ben wakker!!! Komen jullie me halen?"
En als we dan om de hoek naar haar kijken roept ze met een zucht en heel lief stemmetje: "Papa!!! Mama!!!" Op een toon van: "Daar ben je! Ik heb je een hele nacht gemist!!!"
En dat doet ze elke dag en elke dag vind ik het heerlijk en geniet van ons meisje.

De spontane kusjes en knuffels van haar. Niet die als ik het vraag, maar gewoon die kusjes die ze af en toe spontaan geeft.

Rebecca is een vechter, al vanaf haar geboorte. Toen ik realiseerde (2 maanden geleden door een tv programma) dat we haar in de eerste 8 dagen bijna verloren waren. Ze had een virus opgelopen in het ziekenhuis tijdens de bevalling, waar ze bijna aan overleden is. Maar ze is een vechter en dat zie ik nog steeds bij haar terug!! Dat maakte me dat ik nog meer besef hoe een wonder zo'n kindje is. En inderdaad als ik dan besef dat andere moeders hun kindje wel verliezen dan breekt mijn hart.

 
Hee,

Wat een mooi topic...

Ik sluit me helemaal aan bij de moeders hierboven,

Het leeuwinnen gevoel; zo enorm sterk, niet voor te stellen als je nog geen moeder bent... vooral de eerste maanden na de geboorte van David, ik stond bij wijze van spreken al in de houding om iemand een blauw oog te slaan voor het geval hij m'n kind iets aan zou doen..., ik was dan ook wel echt heel erg, wist niet dat ik  die agressieve gevoelens in me had.  Misschien mede omdat ook David vlak na zijn geboorte heel ziek is geweest.

Ook kon ik David na kraambezoek met wel erg veel parfum, zo nog even extra in badje doen, zodat hij weer helemaal het goede geurtje had !   Eigenlijk allemaal dingen waaraan je merkt dat je als moeder heel instinctief bezig bent, bijna dierlijk soms.

En inderdaad, ik merk soms zelfs dat ik het nieuws een beetje mijdt, om al die vreselijke beelden van mensen in nood even niet te hoeven zien, de tranen rollen dan zo over mijn wangen.

Wat ik ook merk is dat ik vaker stil sta bij de vergankelijkheid van het leven. Wat als mij en of Jelle iets overkomt, hoe moet het dan met David en Lotte? En ook, de eerste kindjes op het forum worden alweer twee jaar, dat betekent dat ook wij weer twee jaartjes ouder zijn geworden... het geeft aan hoe snel  een nieuw generatie   opgroeit.

De gevoelens die het moederschap met zich meebrengt vond ik erg mooi verwoord in een verhaal/ gedicht dat Cissy (als ik het me goed herinner) hier een tijdje geleden op het forum heeft gezet, over een gesprek tussen een moeder en een vriendin die er over dacht om  een kindje te krijgen.    

Lieve David en Lotte, ik ben zo dankbaar voor jullie komst in mijn leven!

Groetjes Sascha
 
Wat ik het mooiste vond de afgelopen 2 jaar, iedere dag, van het begin tot het einde. Tess heeft mijn leven completer gemaakt, ze was het missende stukje.
Het zorgen voor een kind is zo iets wonderlijks, ik wil niet anders meer. Als ik aan haar denk en haar tomeloze vertrouwen in mij dan vergeet ik spontaan alle rot dingen die er gebeuren. Ze geeft me energie, zelf als ze me de hele nacht heeft bezig gehouden.

Het mooiste vind ik de ontwikkeling van een kind, al vanaf dag 1 veranderen ze, leren ze, met een gemak waar wij als volwassen jaloers op zijn. Op dag 1 leren ze drinken, voor je het weet gaan ze zitten, kruipen, lopen en praten. Het gaat zo snel. En toch kijk ik ook uit naar de toekomst, het naar school gaan, de eerste zwemles, de eerste speeldate, fietsen, tandenwisselen, vriendjes, trouwen en zelfs dat zij op een dag zwanger zal zijn. Iedere dag is een uitdaging, een stapje verder in die mooie ontwikkeling van baby tot volwassen persoon.

Ooit hoop ik bij nog een persoontje dit hele proces te mogen zien.

Liefs Nanda

PS. Susan zou jij ook niet eens een stukje schrijven
 
Prachtig topic!

Stijn heeft mijn leven enorm verrijkt! Ik hou van niemand zoveel als van hem en kan het hem oprecht en spontaan vertellen. Sta regelmatig met tranen in mijn ogen naar hem te kijken, wat een prachtig, lief mannetje heb ik. Helemaal van mij. Een geweldig gevoel.
Wat ik ook bijzonder vind is dat is veel bewuster leef sinds hij er is. Net als Ilja zo goed verwoord. Als het om Stijn gaat ben ik nooit onzeker. Mijn intuïtie werkt op zijn best als het om hem gaat. Daar kan ik volledig op vertrouwen. Dat vind ik bijzonder en besef mij nu hoe kostbaar dat ook is. En hoe ver weg allerlei gevoelens zijn weggestopt.
Kortom, ik geniet veel meer van het leven sinds Stijn erbij is gekomen.

Ik hou zo ontzettend veel van hem.

 
Je wereld op zijn kop... ja... passende titel Suus.

Met de komst van mijn lieve kleine dappere wijffie kwamen er ook heel wat bewogen tijden op ons af...
Hoe pittig het soms ook is in mijn uppie.. ik ben zo trots op mijn kleine monstertje die andere dagen weer meer dan ongelovelijk zoet is...
Niet alleen ik moet 4 dagen aan het werk maar mijn wijffie ook 4 dagen naar de creche, vroeg uit de veren, in de auto, vlug-vlug, de hele dag in alle drukte tussen alle kindjes (maar ze vindt het heerlijk daar..)
Soms vind ik dat wel moeilijk en zou ik wat meer tijd met mijn wijffie willen want mijn droom was niet met haar komst om meer te werken dan vrije tijd met haar te hebben...
Maar alle vrije tijd die ik heb zijn we altijd saampjes op pad!

Zij is behalve mijn prachtige meisje ook mijn allerliefste kleinste trouwste vriendinnetje!

Doordat ik wel echt mijn allerliefste dierbaren verloren ben, ben ik daar heel soms wel even bang voor .. het zal toch niet dat.. maar die angst komt maar weinig voor en ik denk dat iedereen dat wel zal hebben.

Tegenover het feit dat ik misschien geen momenten ken om even bij te tanken zoals je misschien zou doen als er sprake is van een omgangsregeling met vader of iets dergelijks... daar staat vooral tegenover dat ik haar nooit een moment hoef te missen.. dat zou ik ontzettend moeilijk vinden!

Ben zo blij dat mijn wijffie mijn wijffie is! Met al haar pit, streken en niet willen slapen...(ze zal het wel niet van een vreemde hebben... ;)   )

Ze is mijn grote lief, mijn trots!

Evi, mama houdt ZOOVEEEEEL van jou !

(en dan maakt mama een heeeeeele grote regenboog met haar armen...)
 
Inderdaad de wereld op zijn kop! Met de komst van Thom zijn mijn prioriteiten zijn totaal veranderd. Ik herken veel in wat Nelleke en Ilja schrijven. Kom niet aan mijn kind! En daarbij heb ook  ik een week hart als het aankomt op kinderleed en nu nog erger als ik me probeer voor te stellen wat het met  die ouders doet om  hun kind verdriet te zien hebben. Wat zijn we rijk met zo'n heerlijk, gezond, gelukkig en  ondernemend kind!! Ik kan niet een speciaal moment noemen dat we hebben gehad met Thom, we hebben er elke dag zo veel. Elke lach, kus en knuffel is geweldig. Natuurlijk kunnen we hem ook wel eens achter het behang plakken, maar ook dan houden we van hem. Iedere dag is een feestje met onze kleine Thom!
Groetjes Laura.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan