Ik moet even mijn verhaal kwijt, want ik ben echt een beetje van slag...
Ilse is sinds dat ze geboren is al niet zo'n goede eter. Borstvoeding ging eigenlijk best wel goed, maar toen ik weer aan het werk ging ben ik overgegaan op de fles. Iedere keer was het weer een gevecht en madam dronk eigenlijk nooit de fles helemaal leeg.
Bij 6 maanden mochten we fruit en groente gaan geven en toen begon de ellende pas echt. Ilse deed haar mond maar erg weinig open en hield haar lippen stijf op elkaar. Dit gaat nu na 3,5 maand wel iets beter (ze eet iig het hele potje op) maar ik ben meestal een uur bezig met een potje geven. Het is geen gevecht meer, maar het gaat allemaal zoooooo traag.
Het gevolg van die traagheid dat is nu juist het probleem en mijn lichaam heeft me met de neus op de feiten gedrukt.
Omdat ik eigenlijk telkens een uithangbord ben, heb ik sinds hele lange tijd al enorme spierpijn in mijn rechter schouder. Dit is op zich nog niet zo erg, want vriendinnen hebben daar ook wel last van gehad. Je lichaam moet zich toch aanpassen aan het bijvoorbeeld dragen van je kleintje, eten geven en andere houdingen die je voorheen niet deed.
Alleen gisteren kreeg ik de schrik van mijn leven:
Ilse was met papa onder de douche geweest en ik pakte haar aan en legde haar op de commode om af te drogen en aan te kleden. Tijdens het afdrogen voelde ik een heel raar gevoel in de rechter kant van mijn gezicht. Het leek wel of er een hele hap eten in de rechter kant van mijn wang zat, maar ik kon het niet slikken en eten. Ik riep Rob en die schrok zich het apenzuur. Mijn hele rechterkant van mijn gezicht hing slap en ik had tintelingen in mijn rechterarm. Ilse kon ik ook niet meer afdrogen. Ik had uitvalsverschijnselen aan mijn rechter kant van mijn lichaam.
Ik raakte in paniek, want omdat ik in het ziekenhuis werk ken ik de verhalen van hersenbloedingen, hersenifarcten e.d. ik zag me al in het ziekenhuis liggen en in een rolstoel belanden, ik zou niet meer voor Ilse kunnen zorgen en Ilse zou een moeder hebben die halfzijdig verlamd zou zijn...alles spookt door mijn hoofd. Ik vond het gewoon eng.
Rob zei dat hij meteen mijn vader ging bellen. Hij is huisarts en zou meteen komen.
Toen mijn vader aan kwam, was het in mijn gezicht wel weer bij getrokken, maar de tintelingen in mijn arm had ik nog.
Hij voelde op mijn schouder aan de spier en ik riep keihard AU!
Hij legde uit dat de spier in mijn rechter schouder opgezwollen en zo overbelast is dat de zenuw afgekneld is geraakt, waardoor ik uitvalsverschijnselen heb gekregen.
Pfoe zeg, er viel een last van mijn schouders, het was niet iets ernstigs, gelukkig...
Maar ja, overbelast is het allemaal wel.
Rob en ik hebben me toch een potje gejankt van de schrik, niet normaal!!!!!!!!!
Nu mag ik met rechts niks doen. Ilse eten geven kan ik niet (dat doet gewoon te veel pijn). Ilse moet ik nu aan mijn linker kan dragen. Maxicosi mag ik niet meer tillen en ga zo maar door...totdat het natuurlijk over is.
Ook op mijn werk moet ik aanpassingen doen. Ik werk veel achter de pc. De muis ligt nu al aan de andere kant en vanmiddag heb ik een gesprek met mijn leidinggevende voor andere aanpassingen (wie weet wel gedeeltelijk in de ziektewet! Bah!).
Al met al heeft mijn lichaam een signaal gegeven 'tot hier en niet verder'. Nu moet ik even pas op de plaats maken en mijn leven zodanig aanpassen dat mijn lichaam het wel weer aan kan. Ook moet ik in de toekomst kijken en voortaan altijd letten op goede afwisseling van links en rechts (terwijl ik zo'n rechtspoot ben...).
Nu heb ik natuurlijk heel veel pijn in mijn schouders, maar als ik er nu nog wat aan ga doen dan hoeft het allemaal niet zo erg te zijn als dat het in eerste instantie wel leek. Maar geschrokken ben ik zeker en ik besef nu nog niet echt wat er allemaal wel had kunnen gebeuren...
Goed, het is een lang verhaal geworden. Bedankt voor het lezen en de boodschap is dat je niet al te lang met klachten door moet lopen. je lichaam geeft signalen af...
Liefs een geschrokken Jeske (mv Ilse 3-9-06)
Ilse is sinds dat ze geboren is al niet zo'n goede eter. Borstvoeding ging eigenlijk best wel goed, maar toen ik weer aan het werk ging ben ik overgegaan op de fles. Iedere keer was het weer een gevecht en madam dronk eigenlijk nooit de fles helemaal leeg.
Bij 6 maanden mochten we fruit en groente gaan geven en toen begon de ellende pas echt. Ilse deed haar mond maar erg weinig open en hield haar lippen stijf op elkaar. Dit gaat nu na 3,5 maand wel iets beter (ze eet iig het hele potje op) maar ik ben meestal een uur bezig met een potje geven. Het is geen gevecht meer, maar het gaat allemaal zoooooo traag.
Het gevolg van die traagheid dat is nu juist het probleem en mijn lichaam heeft me met de neus op de feiten gedrukt.
Omdat ik eigenlijk telkens een uithangbord ben, heb ik sinds hele lange tijd al enorme spierpijn in mijn rechter schouder. Dit is op zich nog niet zo erg, want vriendinnen hebben daar ook wel last van gehad. Je lichaam moet zich toch aanpassen aan het bijvoorbeeld dragen van je kleintje, eten geven en andere houdingen die je voorheen niet deed.
Alleen gisteren kreeg ik de schrik van mijn leven:
Ilse was met papa onder de douche geweest en ik pakte haar aan en legde haar op de commode om af te drogen en aan te kleden. Tijdens het afdrogen voelde ik een heel raar gevoel in de rechter kant van mijn gezicht. Het leek wel of er een hele hap eten in de rechter kant van mijn wang zat, maar ik kon het niet slikken en eten. Ik riep Rob en die schrok zich het apenzuur. Mijn hele rechterkant van mijn gezicht hing slap en ik had tintelingen in mijn rechterarm. Ilse kon ik ook niet meer afdrogen. Ik had uitvalsverschijnselen aan mijn rechter kant van mijn lichaam.
Ik raakte in paniek, want omdat ik in het ziekenhuis werk ken ik de verhalen van hersenbloedingen, hersenifarcten e.d. ik zag me al in het ziekenhuis liggen en in een rolstoel belanden, ik zou niet meer voor Ilse kunnen zorgen en Ilse zou een moeder hebben die halfzijdig verlamd zou zijn...alles spookt door mijn hoofd. Ik vond het gewoon eng.
Rob zei dat hij meteen mijn vader ging bellen. Hij is huisarts en zou meteen komen.
Toen mijn vader aan kwam, was het in mijn gezicht wel weer bij getrokken, maar de tintelingen in mijn arm had ik nog.
Hij voelde op mijn schouder aan de spier en ik riep keihard AU!
Hij legde uit dat de spier in mijn rechter schouder opgezwollen en zo overbelast is dat de zenuw afgekneld is geraakt, waardoor ik uitvalsverschijnselen heb gekregen.
Pfoe zeg, er viel een last van mijn schouders, het was niet iets ernstigs, gelukkig...
Maar ja, overbelast is het allemaal wel.
Rob en ik hebben me toch een potje gejankt van de schrik, niet normaal!!!!!!!!!
Nu mag ik met rechts niks doen. Ilse eten geven kan ik niet (dat doet gewoon te veel pijn). Ilse moet ik nu aan mijn linker kan dragen. Maxicosi mag ik niet meer tillen en ga zo maar door...totdat het natuurlijk over is.
Ook op mijn werk moet ik aanpassingen doen. Ik werk veel achter de pc. De muis ligt nu al aan de andere kant en vanmiddag heb ik een gesprek met mijn leidinggevende voor andere aanpassingen (wie weet wel gedeeltelijk in de ziektewet! Bah!).
Al met al heeft mijn lichaam een signaal gegeven 'tot hier en niet verder'. Nu moet ik even pas op de plaats maken en mijn leven zodanig aanpassen dat mijn lichaam het wel weer aan kan. Ook moet ik in de toekomst kijken en voortaan altijd letten op goede afwisseling van links en rechts (terwijl ik zo'n rechtspoot ben...).
Nu heb ik natuurlijk heel veel pijn in mijn schouders, maar als ik er nu nog wat aan ga doen dan hoeft het allemaal niet zo erg te zijn als dat het in eerste instantie wel leek. Maar geschrokken ben ik zeker en ik besef nu nog niet echt wat er allemaal wel had kunnen gebeuren...
Goed, het is een lang verhaal geworden. Bedankt voor het lezen en de boodschap is dat je niet al te lang met klachten door moet lopen. je lichaam geeft signalen af...
Liefs een geschrokken Jeske (mv Ilse 3-9-06)