Jong,1 jaar samen en een kinderwens

[Anoniem]

<p>Hallo allemaal, normaal schrijf ik niet zo op forums. Maar ik heb een enorme kinderwens. Het wordt bijna ondragelijk, terwijl ik het ook niet zo goed durf..  ik ben zelf 22 jaar en mijn vriend 24, We zijn nu een jaar samen. wij hebben het er wel is over gehad om kinderen te hebben En ik heb het idee dat hij het stiekem ook erg graag wil, maar de stap echt niet durft te zetten. Hij zegt steeds ja ik wil het ook maar nog niet hoor even wachten, maar ik kan gewoon bijna niet meer wachten, de drang naar een kleine is zo groot... ik heb toen ik 17 was in een vorige relatie al een keer een abortus laten plegen, toen toch wel verstandig, maar tot op de dag van vandaag altijd een groot vraagteken en een beetje spijt gehad van, wat als? Misschien was het allemaal wel goed gekomen.. ik heb volgende week een afspraak bij de huisarts om mijn mirena er uit te halen, ga wel verder met de pil. Maar dan is het wat minder geplant als ik hem is een keer vergeet in de toekomst.. wij hebben alles opzich goed voor elkaar samen een koophuis, allebei een vaste baan. Maar ik weet niet wanneer het de goede tijd is. Ik vertelde aan mijn moeder over mijn doktersafspraak, maar die reageerde niet helemaal zoals ik zou hopen, ik was te jong en waren nog niet lang genoeg bij elkaar... ik weet het gewoon niet meer. Enigszins ben ik ook bang wat de buitenwereld ervan zou denken ookal weet ik dat ik me daar eigenlijk niets van aan moet trekken... pfff moeilijk! Help wat vinden jullie hiervan? Tips? Please...</p>

 

[SVDZ]

Hoi!
Ik was net 2 jaar samen met mijn vriend toen we besloten dat we wilden proberen om voor een kindje te gaan. Op mn 18e ons huis gekocht, allebei een goede baan dus wij dachten waarom niet? Ik was 20 en mijn vriend 24 toen we onze dochter kregen. De buitenwereld heeft toch vaak overal wel wat op te zeggen maar als het goed voelt voor jou/jullie, lekker laten praten en gewoon doen. 

 

[Anoniem]

Zelf heb ik het als heel leuk en fijn ervaren om samen met mijn man eerst veel dingen samen te ondernemen. Elkaar als ‘persoon’ echt te kennen en daardoor echt naar elkaar toe te groeien en te weten wat we belangrijk vinden in het leven qua normen en waarden en wat we daarna dus ook aan onze kids mee willen geven. 


dit is voor iedereen natuurlijk anders maar het maakt wel dat we elkaar door en door kennen en bij veel dingen echt zonder het te zeggen op dezelfde lijn zitten. 


dit is niet beter of slechter dan wanneer je korter bij elkaar bent maar denk dat je elkaar dan wel minder door en door kent als persoon maar elkaar beter kent als ‘papa’ of mama’.
 
doe vooral wat goed voelt en ook als je het allebei wil. Het moet samen ook leuk zijn (nog steeds) als er geen kinderen komen. 

 

[Anoniem]

Nou meid, je bent ook echt erg jong en dit bedoel ik niet negatief. Ik lees dat je je zaakjes op orde hebt samen met je vriend, in dat opzicht hoeft een kindje niet zo een groot probleem te zijn.
Het is alleen wel echt zo, dat je dit samen moet gaan doen. Tuurlijk laat je spiraal verwijderen, en neem de pil. Maar er daarna nonchalant mee om te springen onder het mom van " vergeten oeps sorry " vind ik niet correct. Als dat je plan is.
Kinderen zijn een hele grote beslissing, en kunnen behoorlijk wat druk op een relatie zetten. Zeker als er complicaties optreden, of als het niet lukt. Ik snap dat je erg verliefd bent, pas 1 jaar samen.. Maar is 1 jaar samen genoeg?  Voor jou misschien wel, voor hem misschien niet. Dus mijn punt is, pas mee beginnen als er van beide partijen een duidelijke ja is. Wat je familie vind, tja daar zou ik zelf geen boodschap aan hebben.
 

 

[Anoniem]

Nou meid, je bent ook echt erg jong en dit bedoel ik niet negatief. Ik lees dat je je zaakjes op orde hebt samen met je vriend, in dat opzicht hoeft een kindje niet zo een groot probleem te zijn.
Het is alleen wel echt zo, dat je dit samen moet gaan doen. Tuurlijk laat je spiraal verwijderen, en neem de pil. Maar er daarna nonchalant mee om te springen onder het mom van " vergeten oeps sorry " vind ik niet correct. Als dat je plan is.
Kinderen zijn een hele grote beslissing, en kunnen behoorlijk wat druk op een relatie zetten. Zeker als er complicaties optreden, of als het niet lukt. Ik snap dat je erg verliefd bent, pas 1 jaar samen.. Maar is 1 jaar samen genoeg?  Voor jou misschien wel, voor hem misschien niet. Dus mijn punt is, pas mee beginnen als er van beide partijen een duidelijke ja is. Wat je familie vind, tja daar zou ik zelf geen boodschap aan hebben.
 

 

[Anoniem]

Ik zou persoonlijk nog lekker even genieten met z’n 2e. Nu kun je alles nog lekker onbezorgd en spontaan doen, met een kleine is dat straks allemaal anders. Ik was zelf ook jong moeder, 23 jaar, maar mijn vriend en ik waren wel al 8 jaar samen. Ik zou zeggen doe eerst samen nog wat leuke dingen, weekendjes weg. Maak een paar mooie reizen samen. Leer elkaar nog wat beter kennen en dan hebben jullie nog tijd genoeg om aan kinderen te beginnen.

 

[Anoniem]

Je vriend moet het zeker ook wel willen. Als ik het zo lees wil hij wel, maar nog niet nu.

 

[Anoniem]

Wat de buitenwereld er van vindt, is niet relevant. Wat wel relevant is, is dat jij en je vriend er BEIDE voor willen gaan. Weet je vriend dat je je spiraal laat verwijderen? En zomaar de pil 'vergeten' om hem zo een kindje te ontlokken, vind ik wel erg laag. Een kind krijgen is een grote omstelling en verantwoordelijkheid. Als jij je vriend respecteert, moet je ook zijn mening respecteren en die heeft hij je aangeven; "nu nog niet".  Mijn vriend heeft altijd gezegd dat hij geen kinderen wilde. Ik heb dat gerespecteerd en bewust gekozen voor een relatie met hem. Na 8jaar relatie, kwam hij uit het niets (voor mij dan) met dat hij toch wel graag een kindje zou willen. Ondertussen lopen er hier 2 lieve hummeltjes rond.  Ik ben van mening dat respect en vertrouwen de basis zijn van een relatie. Dat betekent iemands mening respecteren en niet bewust de pil vergeten om je eigen wensen door te zetten. Als je dat niet wenst, dan moet je jezelf afvragen of dit de juiste relatie is voor jou..