jong zwanger zijn

A

ANONYMOUS_USERNAME

hallo allemaal,

ik zit met een groot probleem, en ik denk dat iedereen die dit hoort mij gestoort zal verklaren maar ik ben 14 jaar en ik droom ervan zwanger te zijn en al heel jong baby`s te krijgen. ik ben dol op kinderen en ik als ik baby`s zie dan ben ik meteen helemaal blij. voor mijn leeftijd kan ik ook heel erg goed overweg met baby`s. ik heb zelfs al 2 namen uit gezocht voor een jongetje en een meisje, sterre voor een meisje en milan voor een jongen. ik ben nog maagd en als ik zwangere vrouwen zie lopen dan ben ik jaloers. ik speelde ook tot voorkort met poppen. tot ik 12 jaar was! ik verschoonde ze egt, kreeg een echte baby-ledikant van mijn vader die ik uit mocht zoeken bij een babyzaak. en haalde ze `s ochtends ook op 1 tijd uit bed en deed gewoon alsof het de normaalste zaak van de wereld was! ik moet nog zoo lang wachten voordat ik echt kinderen kan krijgen, dat ik soms denk over zelfmoord. ik wil zo graag kinderen!
soms kom ik huilend thuis. we hebben een groot huis en mijn ouders werken allebei full time en ik ben dus vaak alleen. ik heb geen broers of zussen. ik wil graag weten of iemand dit probleem herkent. zwanger zijn en baby`s krijgen wordt een obsessie en ik wil het stoppen voordat ik doordraai.
soms stop ik een kussen onder mijn shirt en loop ik de hele middag door het huis en doe niet mee met gym omdat ik een verzwikte enkel heb (ik ben zwanger en das niet goed voor mijn baby`tje) denk ik mezelf. ik leef als een zwangere vrouw. en ik wil ook verloskundige worden. help me aub!
het beheerst mijn leven!
groetjes amy
 
Beste Amy,

Ik herken je verhaal niet, maar wil toch graag even reageren.

Je beschrijft het voor mijn gevoel alsof je in een droom-wereld leeft: je idealiseert het zwanger-zijn en het kinderen krijgen en zoals je het zelf al schrijft: het wordt een obsessie voor je!
Ik vind het heel knap van je dat je zelf ook inziet dat dit een probleem is en dat je ermee wilt stoppen. Ik denk ook dat je een serieus probleem hebt, mede gezien dat je ook schrijft dat je soms denkt over zelfmoord.

Ik denk niet dat wat je schrijft "gestoord" is, maar ik denk wel dat je er goed aan doet om te proberen hiermee te stoppen. Maar eerlijk gezegd denk ik niet dat je dat alleen kan.

Ik vraag me af waarom het zwanger worden en kinderen krijgen voor jou zo belangrijk is, maar ik denk niet dat dat een vraag is die je zelf kunt beantwoorden. Misschien zit het antwoord ook wel ergens diep in je onderbewuste.

Ik zou je willen adviseren hierover met iemand te praten, bij voorkeur je huisarts. Hij of zij kan door met jou te praten er misschien achter komen wat het dieper liggende probleem is, en met jou zoeken naar een goede oplossing. Aangezien je ouders er blijkbaar ook al min of meer van op de hoogte zijn, is het misschien verstandig het eerst nog eens met hen te bespreken en hen te vragen mee te gaan naar de huisarts. Dat maakt zo'n gesprek een stukje makkelijker.
Maak bij voorkeur een extra lange afspraak met je huisarts, of aan het einde van het spreekuur, want ik denk dat je wel meer dan 10 minuutjes nodig hebt om uit te leggen wat er aan de hand is.
In elk geval ben je zelf wel in staat het probleem redelijk helder te verwoorden (blijkend uit hoe je het hier opgeschreven hebt) en dat is in je voordeel!

Ik wens je veel sterkte en zou het fijn vinden hier nog eens te lezen hoe het je verder vergaan is.

Groeten,

N.
 
Hoi Lieve Amy,
Ik sluit me helemaal bij N. aan.
Het enige dat ik nog toe wil voegen is dat wanner je niet naar de huisarts durft je ook bij de
-ggd
-riagg
-kindertelefoon
-fiom
terecht kunt, allemaal instellingen en mensen die ervoor gestudeerd hebben mensen te helpen!

Veel succes en sterkte!
 
Hoi Amy,

Ik kan me alleen maar bij bovenstaande dames aansluiten. Ga met iemand praten, het komt op mij over alsof je je erg alleen voelt ook. Dat is natuurlijk niet goed.

Goed van je dat inziet dat dit wel eens een probleem kan zijn. Ga met iemand praten, gesprekken kunnen vaak heel verhelderend werken en bent niet de eerste en zal zeker niet de laatste zijn die een beetje hulp nodig heeft. Dat is verder helemaal niks om je voor te schamen.

groetjes, Jane
 
Ik ben blij dat je zelf inziet dat dit geen normaal gedrag is.

Meid, je bent 14!! Je moet eerst leven en dan pas aan een gezin gaan denken.

Ik snap dat baby's erg leuk zijn/lijken en ik heb ook altijd heel graag heel jong kinderen gewild, maar gelukkig heeft mijn verstand ervoor gezorgd dat het niet zo ver kwam. Ben nu 27 en word in januari voor het eerst moeder en ik moet je zeggen, dat is wat mij betreft vroeg zat.

Ik heb wel altijd heel veel opgepast en dat gaf veel voldoening. En tegelijkertijd leer je ook de andere kant van het "leuke" babyverhaal kennen.

Misschien is het een 'oplossing' ook wat oppasadresjes te zoeken, maar ik denk dat je ook zeker een keer met iemand moet gaan praten.

Succes meid!
 
beste amy,
ook ik vind het heel knap van je dat je je probleem inziet!En denk niet dat je de enigste bent!Er zijn er vast vele met jou hoor.MIjn oude buurmeisje had het ook maar ging toen gewoon oppasmoeder worden....misschien ook iets voor jou.Zij is inmiddels moeder geworden toen ze 19 was(ook nog een mooie jonge moeder).En nog is zij een oppasmoeder voor vele kinderen zij vind dat ook helemaal geweldig!En ik denk dat praten ook veel helpt,zoals met je ouders als je niet naar je huisarts durft.Ik hoop dat je er gauw uit komt!Laat je nog wat van je horen?liefs mirjam
 
lieve amy je verteld in je brief, dat je graag verloskundige wilt worden,stort je helemaal op je studie,en zet je babywens even opzij, want een baby opvoeden lukt op deze leeftijd nog niet,wat ik ook vind is, dat je hulp moet zoeken iemand waar je over je problemen kan praten want dat je een probleem is zeker ik hoop dat je er nog goed uitkomt en dat je goed dingen overdenkt voordat je verdergaat groetjes anita
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan